131
amcası Zeyd b. Ali’nin isyan
edip öldürülmesinden sonra, hem
siyasetten
uzak kalması, hem de ilk iki halife hakkındaki görüşleri dolayısıyla,
Abbâsîler’in kuşkularından büyük ölçüde kurtulabilmiştir. Suyutî, İmam
Sâdık’ın
“Ebû Bekir ve Ömer’i hayırla anmayan kimseden uzağım” dediğini
nakleder. Kendisini dinlemek ve bilgi almak için gelenler arasında Ebû
Hanife, Mâlik b. Enes, Vâsıl b. Atâ ve meşhur kimyacı Câbir b. Hayyân gibi
simalar zikredilebilir. Cafer Sâdık, Şiîlerce, imamların
en büyüğü ve özellikle
Şiî fıkhını ve itikadını tedvin eden bir imam olarak görülür. Nitekim
İmâmiyye Şîası, kendisinden fıkhî bir mezhep olarak bahsederken Caferiyye
ismini kullanır. Sâdık’a, Şiî itikadını ve ibadetlerini belirleyen birçok görüş
ile vaaz ve nasihatlar isnat edilmiştir. Bu arada birçok kitabının
olduğu
söylenirse de, bunların ona nisbetinin sıhhati oldukça şüphelidir. Sâdık,
bütün
rivayetlerin ittifakıyla, 25 Şevval 148/15 Aralık 765 tarihinde, Şiîler’e göre
Halife Mansûr tarafından zehirlenmek suretiyle Medine’de vefat etmiş ve
Bakî’de babası ve dedesinin yanında defnedilmiştir.
Dostları ilə paylaş: