232
4. Aşağıdakilerden hangisi gelenekçi akımlara özgü bir özelliktir?
a. Sorgulayıcı bir mantığa sahip olması
b. Silsileye önem vermesi
c. Liderlikte akademik liyakata önem vermesi.
d. Aklî çözümlere ağırlık vermesi.
e. Kadınların faaliyetlere geniş katılım göstermesi.
5. Aşağıdaki düşünürlerden hangisini
İslâm modernizmi
dışında görmek
gerekir?
a.
Mustafa Sabri Efendi
b. Muhammed Abduh
c. Fazlurrahman
d. Seyyid Ahmed Han
e. Muhammed Arkoun
Kendimizi Sınayalım Yanıt Anahtarı
1. c
Yanıtınız
doğru değilse, “Hazırlayıcı Nedenler”
konusunu yeniden
okuyunuz.
2. d
Yanıtınız doğru değilse, “İhyacılığın/İslâmcılığın Temel
Meseleleri” konusunu yeniden okuyunuz.
3. e
Yanıtınız doğru değilse, “Selefi Geleneğe Yaslanan Oluşumlar ve
Vehhâbîlik Hareketi” konusunu yeniden okuyunuz.
4. b
Yanıtınız doğru değilse, “Gelenekçi Oluşumlar” konusunu yeniden
okuyunuz.
5. a
Yanıtınız doğru değilse, “Modernist Oluşumlar” ve “Mustafa Sabri
Efendi” konularını yeniden okuyunuz.
Sıra Sizde Yanıt Anahtarı
Sıra Sizde 1
İhyacı alim ve düşünürler, dini gelenekte “Allah yolunda sıcak mücadele”
manasına gelen cihadın kavramsal alanını genişleterek, iktisadi mücadele,
ilim ve fenle mücadele, kalem ve yazıyla, basın ve yayınla mücadele gibi
yeni manalar kazandırmışlardır.
Sıra Sizde 2
Osmanlı’da ilim geleneği ve halkın inançları mezhebî ve tasavvufî
karakterdedir. Padişahlar, devlet erkânı, din ulemâsı ve sıradan
halk türbelere
hürmet göstermekte, ihtişamlı camilerin yapımını desteklemekte, kandil
kutlamalarına katılmakta, mevlid okutmakta, tasavvuf musikisinden, sema ve
semahtan hoşlanmakta, mensubu olduğu mezhebi taassupla savunmakta,
mezhepsizliği ise kerih görmektedir.
Bütün bunlar, Vehhabiliğin asla
onaylamayacağı inanç ve tutumlardır.
233
Sıra Sizde 3
Farklı tefsirlere imkan veren Kur’ân’ın kısa ve özlü üslubu (mücmel yapısı),
modernist bir Müslüman düşünüre, vermek istediği çağdaş mesajı ayetler
üzerinden rahatlıkla iletme fırsatı yaratmakadır. Sünnet ve icmanın otorite
olmaktan çıkması, verilen mesaja bu kaynaklardan gelebilecek itiraz ya da
kısıtlama ihtimalini ortadan kaldırmaktadır. Geriye kalan tek kaynağın, yani
Kur’ân’ın tartışılmaz otoritesi, verilen modern mesaja ayrıca
koruyucu bir
zırh kazandırmaktadır.
Yararlanılan Kaynaklar
Ahsan, M. M., (1993). “Cemaat-i İslâmî” ve “Cemaat-i Tebliğ”,
Diyanet İs-
lâm Ansiklopedisi, VII, s. 291–294.
Birışık, A., (2001).
Hint Altkıtası Düşünce ve Tefsir Ekolleri, İstanbul
Ğânim, İ. el-Beyyûmî., (1997). “Hasan el-Bennâ”,
Diyanet İslâm Ansik-
lopedisi, XVI, s. 307–309.
Kara, İ., (1995).
Türkiye’de İslâmcılık, İstanbul.
Karaman, H., (1994). “Efgânî”,
Diyanet İslâm Ansiklopedisi, X, s. 456–
466.
Öz, M., (1989). “Ahmed Han, Seyyid”,
Diyanet İslâm Ansiklopedisi, II, s.
73–75.
Özcan, A., (1993). “Dârülulûm”,
Diyanet İslâm Ansiklopedisi, VIII, s.553-
4.
Özervarlı, S., (2005). “Muhammed Abduh”,
Diyanet İslâm Ansiklopedisi,
XXX, s. 482–487.
Paçacı, M., (2008).
Çağdaş Dönemde Kur’ân ve Tefsire Ne Oldu?, İs-
tanbul
Türköne, M., Özcan, A., Kutluer, İ. (2001). “İslâmcılık”,
Diyanet İslâm
Ansiklopedisi, XXIII, s. 60–67.
Yavuz, Y. Ş., (2006). “Mustafa Sabri”,
Diyanet İslâm Ansiklopedisi, XXXI,
s. 350–353.