İŞİD-lə üz-üzə
Yüklə 1,62 Mb. Pdf görüntüsü
|
partladı. Sonradan öyrəndim ki, kustar bombalarla tələ qurmaq əl-Nüsrə cəbhəsinin fəndlərindən biridir. İstədikləri yerdə bomba quraşdırıb geri çəkilir, bizim uşaqlarımızı irəli buraxırdılar. Zamanı gələndə isə pultla bombanı partladırdılar. 57 Uşaqları sıraya düzüb saydım. On bir nəfər yox idi. Onlar həmin evə girənlər idi. Uşaqların köməyi ilə şəhidlərimizin adlarını qeyd etdim: Nəqəvinin müavini seçilmiş xuzistanlı Seyid Nasir, axşamlar bizə rövzə oxuyan məddahımız Yasir Cəfəri, bir axşam evinə zəng vurub qızının dünyaya gəldiyini öyrənmək üçün həyəcanla telefon axtaran Mehdi Həzara, sonradan iranlı olduğunu və saxta Əfqanıstan pasportu ilə Suriyaya gəldiyini öyrəndiyim Əhməd Dusti, sonuncu gecə üzü çox nurlanmış və hamının onunla şəkil çəkdirməyə can atdığı Seyid Mehdi Salmani, sakit oğlan olan, sonralar adını özümə kod adı seçdiyim Nəcib və digərləri. Uşaqların bir neçəsi narahat halda əməliyyat komandiri Əbu Zeynəbin yanına gedib dedilər: “O evdə qalmış şəhidlərimiz nə olacaq? Cəsədlərini qaytarmaq üçün bir şey fikirləşməliyik”. Uşaqlarımızdan on bir nəfəri şəhid olduğuna görə Əbu Zeynəb çox narahat idi, daim özünü qınayırdı. O, Nübl və əl-Zəhra uşaqlarından ikisini həmin evə xəbər gətirməyə göndərdi. Biri bizdən təxminən 300 metr aralıda güllə 58 atəşindən yerindəcə şəhid oldu, digəri də yaralanıb yerə yıxıldı. Fatimiyyun uşaqlarından Seyid Qulamsəxi Hüseyni uşaqlara hirsləndi. – Sizin tərsliyinizə görə iki nəfər şəhid oldu. Niyə israr edirsiniz ki, şəhidləri indicə qaytarmalıyıq? Cəsədləri gətirməkdən ötrü bir neçə şəhid vermək yaxşıdır?! Qarşıdan atəş açılsa da, o, yaralanmış suriyalı döyüşçünü gətirməyə getdi, onu çiyninə atıb qaça-qaça geri qayıtdı, amma təəssüf ki, yerə qoyanda yaralı davam gətirmədi, kəlmeyi- şəhadətini deyib şəhadətə qovuşdu. Qulamsəxi yenə uşaqları danladı ki, bu döyüşçü sizin israrınıza görə gedib şəhid oldu. Artıq iş-işdən keçmişdi. Hamının qəm-qüssəsi daha da artdı. Axşam elan etdilər ki, Fatimiyyun uşaqlarının qarovul çəkməsi lazım deyil, bu gecə istirahət etsinlər. Uşaqların çoxu ruhdan düşmüşdü, itirdikləri dostlarına, gördükləri səhnələrə görə kədərli idilər. Soyuq noyabr axşamlarından idi. Elə orada, istehkamın arxasında yatmalı olduğumuza görə Nübl və əl-Zəhra uşaqları bütün adyallarını 59 gətirib hərəmizə üçünü verdilər. Uzanıb yatmağa çalışdıq. Düşmənlə məsafəmiz təxminən 1 km idi, bəzən atəş səsi gəlirdi. Adyalları üstümə çəkdiyim yerdə əl-Zəhra uşaqlarından biri gəlib bir adyalın ucundan tutdu. Demək istəyirdi ki, götürümmü? Dedim ki, bəli, götür. Adyalı götürən kimi dostları onu danlamağa başladılar. O da deyirdi ki, mənə də soyuqdur. Söhbətə qoşulub dedim ki, problem yoxdur, mənə iki adyal kifayət edər. Ancaq onlar dayanmır, dostlarını qınayırdılar ki, bu, dünyanın o başından bizimçün vuruşmağa gəlib, gərək soyuqlamasın, sənsə səhərədək soyuqdan əssən də olar. |