01 tutunamayanlar
Yüklə 1,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 10 Nisan
Dün gece İsa-Mesih’i göreceğimi ümit ediyordum rüyamda. Onun yerine Erkan’ı gördüm. Yaptığım hesapların yanlış ol- duğunu ve diplomamın iptal edildiğini bildiriyordu bana. Dayanamadım, bütün gücümle bağırmaya çalıştım; tıkanı- 660 yordum. Senin yaptığın hesapların saçmalığını bütün daire biliyor diye haykırmak istiyordum Erkan’ın suratına. Baş- kaları için böyle hissederken İsa-Mesih’i görmeyi nasıl bek- leyebilirim? “Kötülüğe karşı direnmeyeceksin” sözünden büyük bir ferahlık duyuyorum. İnsana gerçek hürriyeti bu “direnme- mek” kazandıracak gibi geliyor bana. Yalnız, insan bir sani- ye bile aklından çıkarmamalı İsa’nın bu sözünü. Yoksa bü- tün çabalar boşa gider. İnsan, bir an için olsun, duygularına kapılıp karşı koymaya başlarsa, benim gibi olur sonunda. Nereye döneceğini, kime saldıracağını bilemez. İsa bu ger- çeği çok iyi biliyordu: hiç yanılmadı bu konuda. Sorguya çekildiği sırada bir muhafızın attığı tokada biraz sinirlenir gibi oldu; fakat gene kendini tuttu. Bense, sarhoşlar gibi küfrediyorum içimden (ve dışımdan). Haksızlığa uğradığı- mı sandığım zamanlarda göğsüme doğru bir yumruğun be- ni sıkıştırdığını hissediyorum. Oysa insan, yalnız davranı- şıyla değil, içinden de kötülüğe karşı direnmemeli; hayatın- da kötülüğe direnmekten başka yüksek ve güzel şeyler ol- malı ki bütün ilgisini bu konuya toplamasın benim gibi. Bütün vaktini bununla kaybetmesin ve sonunda yorulma- sın benim gibi. Her nefes alışında bu cümleyi alıp vermeli insan: kötülüğe karşı direnmeyeceksin. İlk tokadı yediği za- man insan bu gerçeği bilse... yapılan işkenceler önemini kaybeder. Önemsiz bulduğunuz için de işkence yapılmaz size: faydasız hareketlerden kaçınır insanlar. Oysa, yüzünü- ze bakar bakmaz, gözlerinizin ifadesinden, size eziyet etme- nin onlar için faydalı olacağını görüyorlar. Ne kadar gözle- rinizi kaçırmaya çalışsanız fayda vermiyor, daha beter olu- yor. Sizi ölü sanmaları gerekiyor önce: bizden bu dünya için ümitlerini kesmeleri gerekiyor. Bir ölüyü konuştura- mayacaklarını bilirler ve vazgeçerler işkenceden. Haksızlı- 661 ğın insan ruhunu nasıl yıprattığını biliyorlar ve bunun için ısrar ediyorlar. Herkesin başına bir sorgu yargıcı dikiyorlar: neden bu sözü söylediniz? Neden mi? Öyle istedi canım. Olmaz. Bir sebep bulmalısınız. Mantık denen bir zehir aşı- lamışlar. Nedenini bulmak sorumluluğunu duyuyorsunuz. Canın cehenneme, diyemiyorsunuz. Hürriyet, gerçek hürri- yet kalkıyor ortadan. Tanımlar istiyorlar sizden: sonradan aynı tanımlarla canı- nıza okumak için. Tanımlarınız yoksa, bu sefer konuştur- muyorlar sizi. Tanımlar veremeyen insan saçmalar, diyorlar. Saçmalarla uğraşamayız. Kimseye saçmalama hürriyeti ve- remeyiz. Mantıksızlık hürriyeti veremeyiz. Tanımları verin- ce de herkes, daha önce kendisi için kazılmış olan çukura düşüyor. Başkaları için de tanımlar istiyorlar sizden. Başkalarının işine karıştırıyorlar sizi zorla, başkalarının da size karışması için yolu açıyorsunuz böylece. Bugün neden düşüncelisi- niz? diyorlar. Düşüncelerinizin içine kadar sokuluyorlar. Mantığı ortadan kaldırmadan, bu gidişe bir son vermek, kötülüğe direnmekten vazgeçmek ve gerçek hürriyeti tanı- mak imkânsız. İsa-Mesih, hürriyetin yollarını gösteriyor. Hürriyet, ölümden kaçmak demek değildir. Belki de yalnız ölüme giderken hür olabilir insan. Ancak ölüm-kalım anın- da hürriyetin gerçek anlamını kavrayabilir. Geceleri yatmadan önce İncil okuyorum: beni sakinleşti- riyor. Yaşadığım sürece sakin bir hayattan kaçtım. Şimdi herhalde öldüm. İsa’nın krallığı bu dünyada başlıyormuş: benim de ölümüm bu dünyada başladı. Ölmeden ölmek zormuş: öyle söylüyor şair. O kadar zor değil. Ölümü bek- lemek zor. Ölümü bekliyorum ve ölüm gelmek bilmiyor. Ben de bu arada vaktimi boş geçirmemek için ölümcül dü- şüncelerimi geliştiriyorum. Aynı zamanda kişiliğimi de aşa- ğılık bir duruma getirmeye çalışıyorum. Belki ölüm geldiği 662 |