Salam olsun İbrahimə

Həya

Hüseyn Cahanbəxş

Orta məktəb dövründə həmişə İbrahimlə bir yerdə idim: ya idmana gedirdik, ya məscidə, ya heyətə. O, bütün dost və həmyaşıdlarına əxlaq nümunəsi idi. Digər dostların sözlərini təkrarlamaq istəmirəm. Hamı bilir ki, İbrahim həqiqətən kamil insan idi.

Lakin məndə sual yarandı ki, İbrahim nə üçün birdən-birə bu qədər dəyişdi, əxlaqi və dini məsələlərdə hamıdan önə keçdi?

Sonralar çox fikirləşdim. Ona yaxşı tərbiyə vermiş ata-anasından əlavə məhəllə sakinlərindən biri də onun şəxsiyyətinin formalaşmasında mühüm rol oynamışdı.

Onların qonşuluğunda, Xorasan meydanının yaxınlığında Seyid Abbas adlı bir pəhləvan yaşayırdı. O, idmançı idi, İbrahimi çox sevirdi, hara getsəydi, özü ilə aparırdı. O deyirdi: "Mən bu oğlanın ədəb-ərkanına və həyasına vurulmuşam".

Çoxlu zorxanalara gedib-gəlir, hamı onu hörmətlə qarşılayırdı. Mən də İbrahimə qoşulub bir neçə dəfə Seyid Abbasla birgə idmana getdim. Yolda bizimlə danışır, dolayı yolla nəsihət verirdi. Seyid Abbas dünyagörmüş, mənəviyyatlı və savadlı bir adam idi, heç bir tapşırıq vermədən inandıqlarının çoxunu bizə öyrədirdi.

Allah onu İbrahimə xeyirxah bir müəllim göndərmişdi.

Bir qədər sonra öyrəndik ki, Seyid Abbas şahənşah ordusunun xüsusi təyinatlılarının təlim rəhbəri seçilib. Bu iş ona əsla yaraşmırdı. O, saqqallı, çox dindar və mömin idi.

İbrahim çox nəzakətlə bunun səbəbini Seyid Abbasın özündən soruşdu. O dedi: "Məndən xüsusi təyinatlılara məşq keçməmi istədilər, mən də bu şərtlə qəbul etdim ki, saqqalımı qısaltmayım, namazımı ilk vaxtda qılım və dini məsələlərdə azad olum".

Bir ildən sonra İbrahim güləşə başlayanda Seyid Abbas bir qəzada dünyasını dəyişdi.

Seyid Abbasın İbrahimə təkidlə tapşırdığı ən mühüm məsələlərdən biri həya idi. O deyirdi: "Həyalı adamın səadətinə ümid var, həyası olmayanın isə dini də olmaz".

İbrahim onun təsiri altında həmişə enli paltarlar geyinirdi, heç vaxt başqasının yanında soyunmazdı. Biz İbrahimi çoxlu idmanlarda görmüşdük. O, stolüstü tennisdə, voleybolda, hətta futbolda da usta idi.

İbrahim bir dəfə futbol oynayarkən asfalt üzərində qayçı zərbəsi vurdu. Bədəni bu qədər elastik və qüvvətli idi. Lakin onunla üzgüçülüyə getməyimiz yadıma gəlmir. Bu da onun həyasından irəli gəlirdi. Bəlkə də hovuza gedirdi, amma yoldaşları ilə yox.

İbrahim adətən uzun güləş geyimi geyinirdi və digərlərinin yanında soyunmurdu. Çox vaxt güləş formasını evdə paltarlarının altından geyinir, zalda yalnız üst paltarlarını çıxarırdı.

Həya məsələsi İbrahimin həyatının bütün mərhələlərində görünür. Naməhrəm önündə olduqca həyalı idi. Biz İbrahimgilə gedəndə heç vaxt anası və ya bacısı ilə rastlaşmazdıq. Onda və ailəsində həmişə bu həyanı görmüşük.

Həmyaşıdları arasında həyalı olanlarla yoldaşlıq edirdi. Birinin utanmaz və həyasız olduğunu görəndə onu dəyişdirməyə çalışırdı. Məncə, hətta bu həyasına görə cəsədinin qayıtmamasını arzulayırdı.

Bir dəfə Behişti-Zəhra (ə) məzarlığına şəhidlərin birinin dəfn mərasiminə getmişdik. Orada şəhidin cənazəsini yuyurdular, insanlar da baxırdılar.

İbrahim dedi: "Allah eləsin biz belə olmayaq. Ölüyuyan fikir verməsə, camaatın önündə rüsvay olarıq".

Sonra əlavə etdi: "Mən Allahdan istəmişəm ki, seyidlər anası həzrət Zəhra (ə) kimi tanınmaz qalım və mürdəşirə işim düşməsin".