72:20 Yesse’nin oğlu Davut’un duaları sona erer. Bunun anlamı, ikinci kitaptaki son mezmur olan 72. Mezmur’daki dualarının sona erdiğidir. Ancak Rab İsa Mesih’in önceden bildirilen egemenliğinin, Davut’un dualarının tam olarak gerçekleştiğini temsil etmesi daha makul bir açıklamadır. Önceki ayetlerde tanımlanan krallık, Davut’un son sözlerinin konusuydu (2Sa.23:1-4) ve dualarınınyönlendiği olaydı. Mesih tahtına oturup egemenliği alınca, Davut’un özlemlerinin hepsi yerine gelecektir.
III. ÜÇÜNCÜ KİTAP (73 - 89. Mezmurlar) 73. Mezmur: İman Bilmecesi 73:1 Burada konuşan Asaf’tır. Başlarken bir noktayı açıklığa kavuşturmak isterim. Tanrı İsrail’e, yüreği temiz olanlara karşı iyidir. Gerçek öylesine açıktır ki, hiç kimsenin bunu sorgulamayacağı düşünülür.
73:2,3 Ancak, az kalsın adımlarım kayacaktı. Bu konuya bakışım nedeniyle imanım geçici olarak sarsılmıştı. Kötülerin yaşamının ne kadar iyi olduğunu düşünmeye başladığımda –bol para, bol eğlence, sıkıntı ve sorunsuz bir yaşam–onlar gibi olmayı arzuladım.
73:4-9 Onlar için her şey yolunda gidiyor gibi görünüyordu. İmanlılar kadar fiziksel acı çekmiyorlardı. Bedenleri sağlıklı ve besiliydi (böyle olması doğaldı, her şeyin en iyisini alabiliyorlardı). Bizler gibi dürüst insanların başına gelen sıkıntı ve trajedilerin pek çoğundan kaçıyorlardı. Başlarına bir dert gelse bile, her tür makul kayba karşı güvencedeydiler. Kendilerine bu kadar çok güvenmelerine şaşmamak gerekir. Bir tavus kuşu kadar kibirli, bir kaplan kadar vahşiydiler. Bedenleri ne kadar besiliyse, zihinleri de o kadar çarpık ve kötü planlarla doluydu. Ne kadar da kibirliydiler! Kendilerinden aşağı konumda olanlarla alay ederek onları lanetler ve onlara bir pislikmişçesine davranarak sürekli tehdit ederlerdi. Tanrı bile, onların kötülüklerinden payını aldı. Ağızları küfürle açılır, küfürle kapanırdı. Boş sözleri yeryüzünü dolaşırdı.
