Şİİr niteliĞİndeki Kİtaplara giRİŞ

130:3,4 Eğer Rab suçların hesabını tutsaydı, o zaman durum mutlaka umutsuz olurdu. Ama bizler günahların bağışlanmasını sağlayan Tanrı’ya son­suzluklar boyunca minnettar olabiliriz. Suçlu günahkâr için ve günah işlemiş kutsal için bağışlama vardır.

Birincisi yasal bağışlamadır. Yargıç olan Tanrı’nın bağışlamasıdır. Dünkü, bugünkü ve gelecekteki bütün günahların cezasını bu bağışlama öder. Mesih’in Golgota’da tamamladığı iş nedeniyle bu bağışlama mümkündür; ölümüyle bü­tün günahlarımızın cezasını ödedi. Bu nedenle Tanrı bizi karşılıksız bağışlaya­bilir, çünkü Tanrı’nın bütün adil istekleri, bizim yerimize ölen İsa Mesih tara­fından karşılanmıştır.

İkincisi, anne babanın bağışlamasıdır. Gökteki Babamız olan Tanrı’nın ba­ğışlamasıdır. Bu bağışlamayı günahlarımızı O’na itiraf etmekle elde ederiz. Ba­bamız’ın bağışlaması, Tanrı’yla ve ailesiyle paydaşlığımızın yenilenmesiyle so­nuçlanır. Bu bağışlama da bizim için çarmıhta dökülen İsa’nın kanı aracılığıyla satın alınmıştır.

Tanrı, kendisinden korkulması için bağışlayıcıdır. Günahlarımızı bağışla­mak için ödediği bedeli düşündüğümüzde ve bize duyduğu sevginin farkına vardığımızda, O’na sonsuza dek tapınmak isteriz.

130:5,6 Mezmur yazarı her ne kadar doğrudan bağışlama dilemediyse de, bu isteği 3, 4’üncü ayetlerde ima edilmiştir. Ama 5’inci ayette Rab’bi bekledi­ğini söylediğinde, bağışlamadan söz etmez. Günahını itiraf ettiği an bağışlandığı bellidir. Beklediği, Rab’bin kendisini derinliklerden çıkartıp kurtarmasıdır. Tanrı duaları bazen hemen yanıtlar, bazen de bize sabretmeyi öğretir.
Tanrı duaları yanıtlar; bazen yürekler güçsüz olduğunda,

Çocuklarının arzuladığı armağanları verir,

Ama genellikle iman, daha büyük bir huzuru öğrenmelidir,

Tanrı yanıt vermediğinde O’nun sessizliğine güvenmelidir;

Çünkü adı sevgi olan, en iyiyi gönderecektir;

Yıldızlar sönebilir, dağların devrilebilir,

Ama Tanrı adildir, kendisini arayanlar için vaatleri her zaman geçerlidir.

– Yazarı bilinmiyor

Yazar burada Rab’bi beklemeyi ve O’nun sözüne umut bağlamayı öğre­nir; vaat eden Rab duaları işitir ve yanıtlar. Rab’bi, karanlığın aydınlanmasın­dan, sabahı bekleyen nöbetçilerden daha çok özlemektedir.

Ancak 5, 6’ncı ayetler gözden kaçırmamamız gereken daha geniş bir anlama sahiptirler. Bu ayetler, imanlının, Rab’bin kilisesini göğe almak için geleceği güne duyduğu özlemi ifade ederler. Bu kutsal umut, hayal kırıklığına uğratma­yacaktır.

130:7,8 Mezmurun son iki ayeti, mezmur yazarının kurtuluşu için ettiği dua yanıtlandıktan sonraki tanıklığı olarak düşünülebilir. Tanrı’ya olan sadakatini kanıtladıktan sonra bu deneyimi diğerleriyle paylaşmak ister. Bu istek hiç değişmez. Eğer bir kişi bir şeye gerçekten inanırsa, bunu diğer kişilerle paylaş­mak için istek duyar.