Stephen King Karanlık Öyküler

"Düğün," dedi yumuşak bir sesle. Arabanın ön panelinin zayıf ışığında yüzü balmumundan yapılmış gibi görünüyordu. Bir cesedin makyaj yapılmadan önceki haliydi. Hepsinden korkuncu o ters çevrilmiş şapkaydı. İnsan, altında ne kadarının kalmış olduğunu merak ediyordu. Bir yerde cenaze görevlisinin ölünün kafatasım açıp beynini çıkararak yerine bir tür kimyasal karışıma batırılmış bir pamuk koyduğunu okumuştum. Belki yüzün içeri çökmesini engellemek içindi.

"Düğün," dedim uyuşmuş dudaklarım arasından... hatta hafifçe gülmeyi bile becerdim. "Düğün demek istemiştim."

"Bence daima söylemek istediklerimizi söyleriz," dedi genç adam. Hâlâ gülümsüyordu.

Evet, Freud da buna inanıyordu, psikoloji dersinde okumuştum. Bu gencin Freud hakkında herhangi bir şey bildiğinden şüpheliydim. Freud'u bilenler kolları kesilmiş tişörtler ve ters çevrilmiş şapkalar giymezlerdi. Cenaze demiştim. Ulu Tanrım, cenaze demiştim. O an, benimle oynadığını anladım. Ölü olduğunu bildiğimi ona belli etmek istemiyordum. O ise ölü olduğunu bildiğimi bildiğini belli etmek istemiyordu. Yani ona ölü olduğunu bildiğimi bildiğini bildiğimi...

Dünya sallanmaya başladı. Bir an sonra dönmeye başlayacaktı ve kendimi kaybedecektim. Bir süreliğine gözlerimi kapadım. Göz kapaklarımın altındaki karanlıkta, ayın yeşile dönen gölgesi kaldı.

"İyi misin, ahbap?" diye sordu Staub. Sesindeki ilgi mide bulandırıcıydı.

"Evet," dedim gözlerimi açarak. Dünyanın sallantısı kesilmişti. Ellerimde, tırnaklarımın battığı yerlerde hissettiğim acı güçlü ve gerçekti. Ve koku. Sadece hava temizleyici ve kimyasal madde değil, toprak kokusu da vardı.

"Emin misin?" diye sordu.

"Sadece biraz yorgunum, hepsi bu. Uzun süredir otostop yapıyorum. Ve bazen araba tutuyor." Aniden ilham geldi. "Aslında en iyisi ben ineyim. Biraz temiz hava alırsam midem düzelir. Nasılsa başka biri gelir ve..."

"Bunu yapamam," dedi. "Seni burada bırakmak, ha? Kesinlikle olmaz. Bir saatten önce başka birinin geleceğini sanmıyorum. Gelenin de seni alacağı meçhul. Seni burada bırakamam. O şarkı nasıldı? Beni kiliseye vaktinde yetiştir, değil mi? Seni kesinlikle bırakamam. Camını biraz indir, işe yarayacaktır. Biliyorum, içerisi pek iyi kokmuyor. Şu hava temizleyiciyi astım ama bu bok hiçbir işe yaramıyor. Elbette bazı kokulardan kurtulmak diğerlerine kıyasla daha zor oluyor."

Uzanıp camı biraz açmak istiyordum ama kol kaslarım çalışmıyor gibiydi. Tek yapabildiğim tırnaklarım etime gömülürcesine ellerimi birbirine kenetleyerek öylece oturmaktı. Bir grup kasım çalışmıyor, diğer bir grup ise aşırı çalışıyordu. Şaka gibiydi.

"O hikâyedeki gibi," dedi. "Neredeyse gıcır gıcır sayılabilecek bir Cadillac'ı yedi yüz elli dolara satın alan çocuğun hikâyesi. Bu hikâyeyi biliyorsun, değil mi?"

"Evet," dedim hissiz dudaklarım arasından. Hikâyeyi bilmiyordum ama dinlemek istemediğimden kesinlikle emindim. Bu adamın anlatacağı hiçbir hikâyeyi duymak istemiyordum. "O çok bilinen bir hikâyedir." Yol önümüzde eski siyah-beyaz filmlerde olduğu gibi karanlığa doğru uzanıyordu.

"Evet, çok bilinir. Bu çocuk araba almak istiyor ve birinin bahçesinde yepyeni bir Cadillac görüyor."

"Hikâyeyi bildiğimi..."

"Ve arabanın camının üzerinde SAHİBİNDEN SATILIK yazan bir tabela var."

Kulağının arkasına bir sigara koymuştu. Elini uzatıp sigarayı aldı ve o sırada tişörtü hafifçe yukarı sıyrıldı. Açığa çıkan bölgede de birçok dikiş olduğunu gördüm. Sonra arabanın ön konsolundaki çakmağa bastırmak için eğildi ve tişörtü tekrar aşağı indi.

"Çocuk, bir Cadillac alamayacağını biliyor, hayalinde bile bir Caddy'ye sahip olamaz ama merak ediyor işte. Adamın yanına gidiyor ve, 'Bunun gibi bir şeyin fiyatı ne kadar?' diye soruyor. Ve elinde hortum tutan adam -arabayı yıkıyormuş- suyu kapatıp, 'Şanslı günündesin, evlat,' diyor. 'Yedi yüz elli dolar verirsen araba senindir.'"

Bastırdığı çakmak hafif bir tıkırtıyla geri çıktı. Staub çakmağı aldı ve sigarasını yaktı. Dumanı içine çektiğinde boğazındaki dikişlerin arasından dışarı hafifçe duman sızdığını gördüm.

"Çocuk sürücü tarafındaki camdan içeri bakıyor ve arabanın daha sadece on yedi binde olduğunu görüyor. Adama dönüyor ve, 'Aman ne komik,' diyor. Adam, 'Çok ciddiyim, evlat. Parayı verirsen araba senindir. Dürüst bir yüzün var, senden çek bile kabul ederim,' diyor. Ve çocuk diyor ki..."

Camdan dışarı baktım. Bu hikâyeyi gerçekten de duymuştum. Yıllar önce, muhtemelen ortaokuldayken. Bana anlatılan hikâyede araba Cadillac değil, bir Thunderbird'dü ama onun haricinde her şey aynıydı. Çocuk, sadece on yedi yasında olabilirim ama bir ahmak değilim, kimse böyle bir arabayı, üstelik bu kadar az kilometredeyken bu fiyata satmaz, diyordu. Adam da çocuğa arabayı satmak istediğini, çünkü ne kadar uğraşırsa uğraşsın içine sinen kokudan kurtulamadığını söylüyordu. Uzun bir iş gezisine çıkmıştı, eve...

"...birkaç haftadan önce dönmüyor," diyordu sürücü. İnsanların hoşlarına giden bir hikâyeyi anlattıkları sırada yaptığı gibi gülümsüyordu. "Ve döndüğünde karısını garajda, arabanın içinde ölü buluyor. Karısı meğer evde olmadığı süre boyunca ölü halde garaj daymış. İntihar mı etmiş, kalp krizi mi geçirmiş, ne olmuş bilmiyorum ama cesedinin kokusu arabaya fena halde sinmiş, adam da satmaya karar vermiş." Güldü. "Ne hikâye ama, değil mi?"

"Neden iş gezisindeyken evi hiç aramamış?" Konuşan sadece ağzımdı. Beynim adeta donmuştu. "İki hafta boyunca evinden uzaktaymış ve karısının nasıl olduğunu öğrenmek için bir kez bile aramamış, öyle mi?"

"Şey," dedi sürücü. "Bunun o kadar da önemi yok, değil mi? Önemli olan, fiyatın güzelliği! Kimin ağzı sulanmazdı ki? Arabayı lanet olası camını açıp kullanırsın, ne olmuş yani? Ve bu zaten sadece bir hikâye. Uydurma. Bu arabadaki koku yüzünden aklıma geldi. Buysa gerçek."

Sessizlik oldu. Bir şey söylememi, bu duruma bir son vermemi bekliyor, diye düşündüm. Bunu yapmayı istiyordum. Ama... sonra ne olacaktı? Sonra ne yapacaktı?

Başparmağının ucuyla göğsündeki, üzerinde THRILL VILLAGE, LACONIA'DA LUNAPARK TRENİNE BİNDİM yazan iğneye dokunuyordu. Tırnaklarının kirli olduğunu gördüm. "Bugün oradaydım," dedi. "Thrill Village. Bir adam için bir iş hallettim, o da bana bir günlük bedava geçiş kartı verdi. Kız arkadaşım da benimle gelecekti ama arayıp hasta olduğunu söyledi. Bazen âdet sancıları çok şiddetli oluyor ve bütün gün yatıyor. Çok kötü, ama her zaman şöyle düşünürüm; ya âdet görmeseydi? O zaman ikimizin de başı dertte olurdu." Havlarcasına güldü. "Neyse, sonuçta tek başıma gittim. Hiç Thrill Village'a gitmiş miydin?"

"Evet," dedim. Bir kez. On iki yaşındayken.

"Kiminle gittin?" diye sordu. "Yalnız gitmedin, değil mi? On iki yaşında gittiysen tek başına gitmiş olamazsın."

Ona bu kısmı söylememiştim, değil mi? Hayır. Benimle oynuyordu. Benimle kedinin fareyle oynadığı gibi oynuyordu. Kapıyı açıp kollarımla başımı korumaya çalışarak kendimi gecenin karanlığına atmayı düşündüm ama ben atlayamadan uzanıp beni yakalayacağını biliyordum. Zaten kollarımı kaldıramıyordum. Yapabildiğim tek şey, ellerimi birbirine kenetlemekti.

"Hayır," dedim. "Babamla gittim. Beni babam götürdü."

"Lunapark trenine bindin mi? O manyak şeye dört kez bindim. O kahrolası şey ters dönüyor!" Bana baktı ve tekrar havlar gibi güldü. Ay ışığı gözlerinden yansıdı ve bir an için bir heykelin bembeyaz gözlerine benzediler. Ve o an, sadece ölü olmadığını anladım. Deli bir ölüyle aynı arabadaydım. "Lunapark trenine bindin mi, Alan?"

Ona ismimin Hector olduğunu söylemeyi düşündüm ama ne yararı olacaktı? Artık sona yaklaşıyorduk.

"Evet," diye fısıldadım. Ay ışığından başka bir ışık yoktu. Ağaçlar, bir çadır gösterisindeki dansçılar gibi sallanıyordu. Yol çizgileri hızla altımızdan akıp geçiyordu. Hız göstergesine baktım ve yüz otuza dayandığını gördüm. Lunapark trenindeydik; ölüler hızlı gidiyordu. "Evet," dedim. "Lunapark trenine bindim."

"Hayır," dedi. Sigarasından bir nefes çekti ve boynundaki dikişlerin arasından dışarı tekrar duman sızdığını gördüm. "Binmedin. Hele babanla hiç binmedin. Binmek için sıraya girdin ama yanında annen vardı. Sıra, lunapark treninin önünde her zaman olduğu gibi uzundu ve annen sıcakta, güneş altında beklemek istemiyordu. O zamanlar bile şişmandı ve sıcaktan rahatsız oluyordu. Ama bütün gün başının etini yedin, yedin, yedin ve işin komik tarafı şu: sonunda sıra sana geldiğinde tırstın. Değil mi?"

Hiçbir şey söylemedim. Dilim, damağıma yapışmıştı.

Mustang'in solgun ışığında sapsarı olan, kirli tırnaklı elini uzattı ve kenetlenmiş ellerimi tuttu. Dokunuşuyla ellerimdeki güç yok oldu ve bir sihirbazın sihirli değneğiyle dokunup çözdüğü düğüm gibi ayrılıp kucağıma düştüler. Derisi bir yılanınki gibi soğuktu.

"Değil mi?"

"Evet," dedim. Sesim bir fısıltıdan ibaretti. "Yaklaşıp ne kadar yükseğe çıktığını... tepede nasıl ters döndüğünü ve insanların çığlıklar attığını gördüğümde... korktum. Annem bana vurdu ve eve gidene kadar benimle konuşmadı. Lunapark trenine hiç binmedim." Bu gece hariç.

"Binmeliydin, ahbap. En iyisi o. Asıl ona binmek gerek. Diğerleri onun yanında sıfır. En azından oradakiler öyle. Eve dönerken durdum ve eyalet sınırındaki dükkândan birkaç bira aldım. Kız arkadaşımın evine de uğrayıp iğneyi ona verecektim." Göğsündeki iğneye hafifçe vurdu ve camını indirerek sigarasını dışarı fırlattı. "Ama ne olduğunu tahmin etmişsindir."

Elbette etmiştim. Her zaman duyduğumuz hayalet hikayesiydi, değil mi? Mustang'iyle bir kaza yapmıştı ve polisler olay yerine vardığında onu direksiyona ölü halde yığılmış bulmuşlardı. Başı arka koltuktaydı. Şapkasını geriye doğru takmıştı ve cansız gözleri arabanın tavanına dikilmişti. O günden beri rüzgârlı gecelerde dolunayda Mustang'iyle Ridge Yolu'nda görülüyordu. Artık bir şeyi biliyordum, en kötü hikâyeler, hayatınız boyunca dinlediğiniz hikâyelerdi. Asıl kâbus onlardı.

"Bir cenaze gibisi yoktur," dedi ve güldü. "Böyle demiştin, değil mi? Orada hata yaptın, Al. Buna şüphe yok. Hata yaptın ve tuzağa düştün."

"Bırak gideyim," dedim. "Lütfen."

"Şey," dedi bana dönerek. "Bu konu üzerinde konuşmalıyız, sence de öyle değil mi? Kim olduğumu biliyor musun, Alan?"

"Bir hayaletsin," dedim.

Sabırsızca homurdandı ve yüzündeki gülümseme kayboldu. "Haydi ama dostum, daha iyi bir cevap verebilirsin. Lanet olası Casper bir hayalettir. Ben havada süzülüyor muyum? Saydam mıyım?" Bir elini kaldırdı ve parmaklarım önümde kapatıp açtı. Kuru, yağsız eklemlerinin çıtırtısını duyabiliyordum.

Bir şey söylemeye çalıştım. Ne söyleyeceğimi bilmiyordum ama bunun bir önemi yoktu zira hiç sesim çıkmadı.

"Ben bir tür kuryeyim," dedi Staub. "Mezarından çıkıp gelen lanet olası FedEx. Benim gibiler oldukça sık çıkar, şartlar uygun olduğunda elbette. Ne düşünüyorum, biliyor musun? Sanırım düzenin başındaki her kimse -Tanrı veya başka biri- eğlenceden hoşlanıyor. Sana sunulanı mı seçeceğini yoksa kutunu açtırmak mı isteyeceğini görmek istiyor. Ama her şey uygun olmalı. Bu gece öyleydi. Sen dışarıda tek başına., annen hasta., seni götürecek birine ihtiyacın vardı..."

"Yaşlı adamla kalsaydım bunların hiçbiri olmayacaktı," dedim. "Değil mi?" Staub'un kokusunu artık daha iyi alabiliyordum. Kimyasalların kokusu hafiflemiş, çürümekte olan etin kokusu keskinleşmişti. Daha önce nasıl fark etmediğime veya başka bir şey olduğunu düşündüğüme şaştım.

"Söylemesi zor," diye cevap verdi Staub. "Belki şu bahsettiğin yaşlı adam da ölüydü."

Sesi cam kırıklarına benzeyen yaşlı adamı, kasık bağını çekiştirmesini düşündüm. Hayır, o ölü değildi. Ve eski Dodge'undaki sidik kokusundan şikâyet ederken karşıma çok daha beteri çıkmıştı.

"Her neyse, ahbap, bunu konuşacak vaktimiz yok. Sekiz kilometre kadar sonra evleri görmeye başlayacağız. On kilometre sonraysa Lewis-ton il sınırına varacağız. Yani kararını çabuk vermen gerekiyor."

"Ne kararı?" Ama ne olduğunu bildiğimi sanıyordum.

"Kimin trene binip kimin yerde kalacağına karar vermelisin. Annen mi sen mi?" Dönüp ay ışığı dolu gözleriyle bana baktı. Gülümsemesi genişledi ve birçok dişinin eksik olduğunu gördüm. Kazada dökülmüş olmalıydılar. Direksiyona vurdu. "İkinizden birini yanımda götüreceğim, dostum," dedi. "Ve hazır buradayken seçimi sen yapacaksın."

Ciddi olamazsın, diyecektim ki sözcükleri yuttum. Bir anlamı olmayacaktı. Elbette ciddiydi. Hem de çok ciddiydi.

Annemle birlikte geçirdiğimiz onca yılı düşündüm. Alan ve Jean Parker koca dünyada yapayalnızdı. Çoğunlukla iyiydik ama zor zamanlarımız da az değildi. Yamalı pantolonlarla okula gittiğim, akşam yemeğinde masadan tam doymadan kalktığım çok olmuştu. Çocukların çoğu okulun kafeteryasında yerdi. Bense göz yaşartıcı fakirlik hikâyelerinde olduğu gibi öğle yemeklerini fıstık ezmeli veya ince bir parça salamlı bayat ekmeklerle geçiştirirdim. Annemin bize bakmak için kaç ayrı restoranda ve barda çalıştığını bilmiyorum. Bir keresinde Bağımlı Çocuklara Yardım Bürosu'ndan bir adamla görüşmek için işten izin almıştı. En iyi kıyafetlerini giymişti. Mutfaktaki sallanan sandalyeye oturan adamın takım elbisesinin annemin kıyafetinden kat kat kaliteli olduğunu dokuz yaşında çocuk gözlerimle bile anlamıştım. Kucağında bir dosya, elinde şişman bir dolmakalem vardı. Annem, adamın sorduğu utandırıcı, hakaret dolu sorulara yüzüne yapışmış gibi görünen bir gülümsemeyle cevap vermiş, hatta ona kahve ikram etmişti çünkü adam raporunda belirttiği takdirde ayda elli dolarlık bir yardım alabilecekti. Lanet olası bir elli papel. Annem, adam gittikten sonra yatağına yatıp ağlamış, yanına gittiğimde gözyaşları içinde gülümsemeye çalışarak bana sarılmış, adamın burnunun ne komik olduğunu görüp görmediğimi sormuştu. Adamın burnu o kadar komik değildi ama yine de gülmüştüm. O da gülmüştü.

Çünkü gülmemiz gerekiyordu, bunu öğrenmiştik. Dünyada sadece siz ve sigara tiryakisi şişman anneniz varsa ya gülerdiniz veya yumruğunuzu duvarlara indirerek aklınızı kaybederdiniz. Bunun orta yolu yoktu. Ama hepsi bu değildi. Eğer bizim gibi dünyanın bodrumlarında gezinen farelerdenseniz, bazen alçaklardan intikam almanın tek yolunun onlara gülmek olduğunu keşfedersiniz. Tüm o işlerde çalışmasının, şişen ayak bileklerini bandajlayarak yaptığı fazla mesailerin karşılığı, üzerinde ALAN'IN ÜNİVERSİTE FONU yazan bir kavanozun içine -evet evet, tıpkı o göz yaşartan fakirlik hikâyelerindeki gibi- gidiyordu. Annem bana daima çok çalışmam gerektiğini, diğer çocuklar gibi dersi dinlememe lüksüm olmadığını, kıyamete kadar çalışsa bile yeterince para biriktiremeyeceğini, üniversiteye gitmek istiyorsam mutlaka bir burs kazanmam gerektiğini ve üniversiteye gitmemin şart olduğunu, çünkü benim için... ve onun için tek kurtuluş yolunun bu olduğunu söylerdi. Ve ben de çok çalıştım, çünkü kör değildim, ne kadar kilolu olduğunu, ne çok sigara içtiğini (tek özel zevki buydu) görebiliyordum ve bir gün pozisyonlarımızın değişeceğini, ailenin geçimini sağlayan kişinin ben olacağımı biliyordum. Üniversite eğitimi ve iyi bir işle bunu yapabilirdim. Bunu yapmak istiyordum. Annemi seviyordum. Çabuk öfkelenirdi ve bazen çok bağırırdı -lunapark treni sırasını beklediğimiz ve son anda korkup vazgeçtiğim gün yaptığı bana ilk vuruşu ve bağırışı değildi- ama onu yine de seviyordum. Hatta belki biraz da o yüzden seviyordum. Bana vurduğunda onu beni öptüğü zamanlardaki kadar seviyordum. Bunu anlayabiliyor musunuz? Ben de öyle. Ve bunun bir önemi yok. Hayatları ve aileleri öylece özetle -yemez, açıklayamazsınız ve biz de bir aileydik. Annem ve ben. Küçücük bir aileydik. Paylaşılan bir sır gibi. Bana sorsanız, onun için her şeyi yapabileceğimi söylerdim. Ve işte o soru bana sorulmuştu. Onun için canımı verip vermeyeceğim soruluyordu. Üstelik o hayatının yarısını, hatta belki daha da çoğunu yaşamıştı. Bense daha basındaydım.

"Ne diyorsun, Al?" diye sordu George Staub. "Zaman daralıyor."

"Böyle bir şeye karar veremem," dedim çatlak sesle. Parlak ay ışığı gökyüzünü aydınlatıyordu. "Bana bunu sorman haksızlık."

"Biliyorum. İnan bana herkes böyle söylüyor." Sonra sesini alçalttı. "Ama sana söylemem gereken bir şey var, ilk evlerin ışıkları görünene dek karar vermezsen ikinizi birden almak zorunda kalacağım." Kaşları çatıldı ve sonra kötü haberler yanında iyi haberler de olduğunu hatırlamış gibi yüzü aydınlandı. "İkinizi birden alırsam arka koltukta oturup sohbet edebilirsiniz."

"Bizi nereye götüreceksin?"

Cevap vermedi. Belki o da bilmiyordu.

Karanlıkta ağaçlar belirsiz birer gölgeden ibaretti. Farlar hızla üzerinden geçtiğimiz yolu aydınlatıyordu. Yirmi bir yaşındaydım. Bakir değildim ama bir kızla sadece bir kez birlikte olmuştum ve sarhoş olduğum için nasıl olduğunu hatırlayamıyordum. Gitmek istediğim binlerce yer -Los Angeles, Tahiti, belki Luchkenbach, Teksas- yapmak istediğim binlerce şey vardı. Annem kırk sekizindeydi ve yaşlıydı, lanet olsun. Bayan

McCurdy öyle düşünmüyor olabilirdi ama o da yaşlıydı zaten. Annem benim için doğru olanı yapmış, canını dişine takarak bana bakmıştı ama onun hayatı benim seçimim miydi? Doğmayı ve hayatını bana adamasını ben mi istemiştim? Kırk sekiz yaşındaydı. Bense yirmi bir. Söyledikleri gibi, önümde koskoca bir hayat vardı. Ama bu şekilde mi düşünmek gerekirdi? Böyle bir şeye nasıl karar verilirdi? Nasıl?

Ağaçlar hızla yanımızdan geçiyordu. Ay, bir ölünün gözü gibi üzerimizdeydi.

"Acele etsen iyi olur, ahbap," dedi George Staub. "Ormanlık bölgeden çıkmak üzereyiz."

Ağzımı açtım ve konuşmaya çalıştım. Kuru bir iç çekişten başka bir şey duyulmadı.

"Tam sana lazım olan şey var burada," dedi ve arkaya uzandı. Tişörtü tekrar yukarı sıyrıldı ve karnındaki dikişleri tekrar gördüm. O dikişlerin tuttuğu yarığın ardında hâlâ bağırsaklar var mıydı? Yoksa karnı kimyasal maddelere batırılmış pamukla mı doldurulmuştu? Tekrar önüne döndüğünde elinde bir kutu bira vardı. Muhtemelen sınırdaki dükkândan aldığı biralardan biriydi.

"Nasıl olduğunu bilirim," dedi. "Stres yüzünden insanın ağzı kurur. Al.'

Kutuyu bana uzattı. Alıp açtım ve büyük bir yudum aldım. Boğazım dan aşağı akan bira soğuk ve acımtıraktı. O geceden sonra hiç bira içmedim. Televizyondaki bira reklamlarına bile tahammül edemiyorum.

İleride, karanlığın içinde sarı bir ışık parladı.

"Çabuk ol, Al, artık kararını vermen gerek. İlk ev, bu tepeyi tırman diktan hemen sonra görünecek. Söyleyeceksen şimdi söyle."

Işık kayboldu, sonra yine göründü. Bu kez ışıkların sayısı artmıştı Pencerelerden yayılan ışıklardı. O pencerelerin arkasında sıradan insanlar, sıradan işler yapıyordu, televizyon izliyorlar, kediyi besliyorlar, bel banyo yapıyorlardı.

Thrill Village'de lunapark treni önündeki sırada bekleyişimizi düşündüm. Jean ve Alan Parker. Yazlık elbisesinin koltukaltlarında büyük ter lekeleri olan şişman bir kadın ve küçük oğlu. O sırada durup beklemek istemiyordu, Staub o konuda haklıydı... ama ben başının etini yemiş, yemiş, yemiştim. Staub bu konuda da haklıydı. Annem bana vurmuştu ama benimle sırada da beklemişti. Benimle daha pek çok sırada beklemişti ve tüm bunlara yeniden başlayabilir, kendi kendime neyin nasıl olabileceğini tartışabilirdim ama vakit yoktu.

"Onu al," dedim ilk evin ışıkları Mustang'in gövdesini yalarken. Sesim çatlak ama yeterince yüksekti. "Onu al, annemi al, beni alma."

Bira kutusunu koltuğun önüne fırlattım ve ellerimle yüzümü kapadım. O sırada Staub bana dokundu. Gömleğimin önüne el yordamıyla bir şeyler yaptı ve -her şey birden apaçık gözümün önüne serilmişçesine- bunun en baştan beri bir sınav olduğunu düşündüm. Sınavda başarılı olamamıştım, bu yüzden Arap masallarındaki kötü cin gibi kalbimi göğsümden söküp alacaktı. Bir çığlık attım. Sonra eli uzaklaştı -sanki son anda fikrini değiştirmişti- ve kolu önümden geçerek uzandı. Genzim ve ciğerlerim bir an için çürük et kokusuyla öyle doldu ki gerçekten ölmüş olduğumu düşündüm. Sonra açılan kapının sesini duydum ve ölüm kokusunu uzaklaştıran serin, temiz havayı yüzümde hissettim.

"Tatlı rüyalar, Al," diye homurdandı kulağıma ve beni itti. Rüzgârlı ekim karanlığına doğru yuvarlandım. Gözlerim kapalı, ellerim havada, vücudumsa kemiklerimin kırılacağı beklentisiyle gerilmiş bir şekilde çarpmaya hazırdı. Çığlık atıyor olabilirdim. Hatırlayamıyorum.

Beklediğim çarpışma olmadı ve sonsuzluk gibi gelen bir dakikanın ardından zaten yerde olduğumu anladım, üzerinde yattığım toprağı hissedebiliyordum. Gözlerimi açtım ve açar açmaz tekrar sımsıkı yumdum. Ayın parlaklığı kör ediciydi. Başımda ani bir sancı hissettim. Sadece gözlerin ardında kalan bir sancı değildi. Ense köküme dek uzanıyordu. Vücudumun belden aşağı kısmının soğuk ve ıslak olduğunu fark ettim. Umurumda değildi. Yerdeydim ve önemli olan buydu.

Dirseklerimin üzerinde doğruldum ve gözlerimi tekrar açtım. Bu kez daha temkinliydim. Nerede olduğumu tahmin edebiliyordum ve etrafıma bir bakış, tahminimin doğru olduğunu görmeme yetti: Ridge Yolu üzerindeki tepedeki küçük mezarlıkta sırt üstü yatıyordum. Ay artık tam tepedeydi. Işığı çok parlaktı ama boyutu birkaç dakika öncesine nazaran daha küçüktü. Sis de daha yoğundu. Mezarlığın üzerini bir battaniye gibi örtüyordu. Birkaç mezar taşı, taştan adacıklar gibi aradan yükseliyordu. Ayağa kalkmaya çalıştım ve başımın arkasında yeni bir sancı hissettim. Elimle yokladığımda bir şişlik olduğunu fark ettim. Yapışkan bir ıslaklık da vardı. Elime baktım. Avucuma bulaşan kan, ay ışığında kapkara görünüyordu.

İkinci denememde ayağa kalkmayı başardım ve dizlerime kadar yükselen sisin içinde hafifçe sallanarak durdum. Döndüğümde duvarın arasındaki açıklığı ve Ridge Yolu'nu gördüm. Sırt çantamı göremiyordum. Sisin içine gömülmüştü ama orada olduğunu biliyordum. Yola çıktıktan sonra biraz sola doğru yürürsem sırt çantamın olduğu yere varacaktım. Lanet olsun, ona takılıp düşebilirdim bile.

İşte benim düzgünce paketlenip bir kurdeleyle sarılmış hikâyem: tepenin üzerinde dinlenmek için durdum, bir göz atmak için mezarlığa girdim, George Staub'un mezar taşından gerilerken aptal ayaklarım birbirine dolandı, düşüp başımı bir mezar taşma çarptım. Ne kadar süre baygın kalmıştım? Ayın pozisyonuna bakarak zamanı kestirme konusunda uzman sayılmazdım ama bir saat kadar olduğunu tahmin ediyordum. Ölü bir adamın arabasına bindiğim bir rüya görmeye yetecek kadar uzun bir süreydi. Hangi ölü adam? George Staub elbette. Düşüp başımı vurmadan hemen önce mezar taşında okuduğum isim. Klasik bir sondu, değil mi? Tanrım-Ne-Korkunç-Bir-Rüya-Gördüm. Ya Lewiston'a gittiğimde annemi ölü bulursam? Sadece bir öngörü vakası olurdu. Bu, yıllar sonra, sonuna yaklaşan bir partide anlatılacak türden bir hikâyeydi. İnsanlar ciddi yüz ifadeleriyle başlarını sallayarak dinleyecekler ve dirsekleri deri yamalı bir tüvit ceket giymiş bir ahmak, cennette ve dünyada hayal ettiklerimizden çok daha fazlası olduğunu söyleyecek ve...

"...ve saçmalık," dedim çatlak sesle. Sisin üst tabakası hafifçe dalgalanıyordu. "Bundan hiç kimseye bahsetmeyeceğim. Hiç kimseye. Ölüm döşeğimdeyken bile."

Ama tam hatırladığım gibi olmuştu, bundan emindim. Ichabod Crane'in başı kolunun altında değil, boğazına dikilmiş olan eski dostu George Staub gelip beni Mustang'ine almış ve bir seçim yapmamı istemişti. Ve ben de bir seçim yapmıştım, ilk evin ışıklarının yanından geçerken pek fazla duraksamadan annemi almasını söylemiştim. Seçimim belki anlayışla karşılanabilirdi ama bu, duyduğum suçluluk hissini azaltmıyordu. Ama kimsenin bilmesine gerek yoktu ve iyi olan taraf buydu. Ölümü doğal görünecekti -kahretsin, zaten doğal bir ölüm olacaktı- ve ben de olduğu gibi bırakmaya niyetliydim.

Mezarlıktan çıktım ve ayağım sırt çantama takılıncaya dek sol tarafa doğru yürüdüm. Sonra çantamı yerden aldım ve sırtıma attım. Tepenin yamacında ışıklar belirdi. Gelenin Dodge'lu yaşlı adam olduğundan nedense hiç şüphe duymayarak başparmağımı kaldırdım, beni aramak için bu tarafa gelmişti. Elbette. Hikâyeye yakışır bir sondu.

Ama gelen yaşlı adam değildi. Elma kasalarıyla dolu bir Ford kamyonet kullanan, tütün çiğneyen bir çiftçiydi. Son derece sıradan biriydi. Ne yaşlı, ne de ölüydü.

"Yolculuk nereye, evlat?" diye sordu ve sorusuna cevap verdiğimde, "Ben de o tarafa gidiyorum," dedi. Kırk dakikadan az bir süre sonra, saat dokuzu yirmi geçe Central Maine Tıp Merkezi'nin önünde durduk. "İyi şanslar," dedi. "Umarım annenin durumu daha iyidir."