Subwencja ogólna składa się z 3 części

IX 1947 dotycząca podziału świata na dwa obozy oraz potrzeby koordynacji postępowania wszystkich partii komunistycznych, które deklarację podpisały. Zerwanie współpracy z socjalistyczną Jugosławią. Stopniowe przechodzenie krajów socjalistycznych do industrializacji oraz kolektywizacji rolnictwa,

b. przemiany w polskim ruchu robotniczym: IX 1948 Plenum KC PPR i walka z tzw. nacjonalistyczno-prawicowym odchyleniem w partii. XII 1948 Kongres Zjednoczeniowy PPR i PPS i powstanie Polskiej Partii Robotniczej. Kurs na przemiany ustrojowo-polityczne wzorowane na ZSRR,

c. dyskusja nad modelem rozwoju rolnictwa w czasie plenum KC PZPR we wrześniu 1948 i przejście, zgodnie z zaleceniami Biura Informacyjnego z

czerwca 1948, do przyśpieszonej kolektywizacji wsi,

d. ustawa z lutego 1949 o przekształceniu administracji gospodarczej. Zlikwidowanie CUP-u i powołanie w jego miejsce Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego z Hilarym Mincem na czele. W miejsce Ministerstwa Przemysłu i Handlu utworzenie 6 ministerstw przemysłowych. Rozwiązanie

Ministerstwa Ziem Odzyskanych i włączenie tych ziem w system administracji państwowej. Zlikwidowanie Głównego Urzędu Planowania Przestrzennego. W dążeniu do większej centralizacji życia gospodarczego rozdrobniono administrację gospodarczą tak, że w latach 1951-1955 liczba ministerstw wzrosła do 22. Rozwój biurokratycznego systemu zarządzania ograniczał skuteczność kierowania gospodarką narodową,

e. zmiany oceny charakteru politycznego i klasowego państwa demokracji ludowej i przejście w sferze ideologicznej do prawa zaostrzającej się walki klasowej,

f. dążenie do upaństwowienia wszystkich sfer życia gospodarczego i eliminacja układu kapitalistycznego oraz drobnotowarowego w mieście i na wsi,

g. podstawowy cel wzrostu przeciętnej stopy życiowej zaczęto traktować jako wynik przyjętej optymalnej proporcji między wielkością spożycia a akumulacją w Dn.

2. Specyfika modelu industrializacji w Polsce

a. oparcie się na marksistowskiej koncepcji uprzemysłowienia, zakładającej dwa etapy uprzemysłowienia: pierwszy - budowa przemysłu, drugi - wykorzystanie przemysłu do przebudowy pozostałych działów gospodarki, zwłaszcza rolnictwa oraz na doświadczeniach uprzemysłowienia gospodarki radzieckiej,

b. cechy uprzemysłowienia gospodarki w Polsce: rozwój przemysłu odbywa się w oparciu o plany wieloletnie począwszy od planu sześcioletniego. Procesowi industrializacji podporządkowano całe życie gospodarcze. Industrializacja realizowana planowo różniła się od industrializacji kapitalistycznej, która

następowała w sposób żywiołowy; drugą cechą jest strategia fazowej koncentracji rozwoju przemysłu: uprzemysłowienie gospodarki zaczęło się od rozwoju przemysłu ciężkiego - bardzo kapitałochłonnego i charakteryzującego się długim okresem budowy. Niosło to ze sobą konieczność wyrzeczeń przez społeczeństwo oraz napięć społecznych. Kraje kapitalistyczne zaczęły industrializację od rozwoju przemysłu lekkiego - mniej kapitałochłonnego. Trzecią cechą jest oparcie industrializacji na akumulacji wewnętrznej - kapitały zagraniczne odgrywały tu małą rolę. Źródłami akumulacji stał się podział Dn na rzecz stale rosnących inwestycji, stopa świadczeń ogólnospołecznych, z której większą część przechwytywało państwo, obciążenie rolnictwa finansowaniem przemysłu przez niskie ceny na produkty rolne, podatki itp. Czwartą cechą jest to, że na uprzemysłowienie w Polsce wpływ ma wzajemna współpraca krajów RWPG, które uzupełniają się nadwyżkami produkcji i surowcami,

c. cykliczność rozwoju przemysłu wynikająca z polityki inwestycyjnej. Cykl zaczyna się budową inwestycji, a kończy się dochodzeniem do zdolności produkcyjnej i trwa około 10 lat. W dotychczasowej fazie uprzemysłowienia Polski Ludowej podobieństwo cykliczności wyraża się tym, że w pierwszym okresie cyklu następowało znaczne przyśpieszenie procesów inwestycyjnych, a w końcowym - obniżenie i koncentrowanie się na kończeniu budowy. Za pierwszy cykl uprzemysłowienia przyjmuje się lata 1950-1958. Nastąpił forsowny rozwój przemysłu ciężkiego, następnie w latach 1954-1958 zwolnienie tempa produkcji, zatrudnienia, inwestycji. Celem polityki gospodarczej było zbudowanie podstaw przemysłu, a więc hutniczego i maszynowego. Cel ten osiągano kosztem utrzymania niskich płac realnych i spożycia, co w końcowym etapie spowodowało konieczność zahamowania inwestycji i podniesienia poziomu życia. Za drugi cykl uprzemysłowienia uznaje się okres 1959-1970: w etapie pierwszym, 1959-1964, nastąpiło przyśpieszenie inwestycji w gałęziach surowcowych - węgiel brunatny, miedź, petrochemia oraz dynamiczny wzrost eksportu wyrobów przemysłowych. W końcu lat sześćdziesiątych nastąpiło zahamowanie inwestycji i zaostrzenie się sprzeczności społeczno-ekonomicznych. W ostatnim cyklu, rozpoczętym w 1970 i trwającym do dzisiaj, wystąpiło ponowne przyśpieszenie inwestowania w latach 1971-1975. Oprócz inwestycji surowcowych i w górnictwie znacznie wzrosły nakłady na przemysł środków konsumpcji. W dużym stopniu rozwój przemysłu dokonał się w oparciu o technologie i kredyty zagraniczne oraz podniesienie stopy życiowej społeczeństwa. Wraz z przejściem do polityki „manewru gospodarczego” w 1975 dążono do zmniejszenia nakładów inwestycyjnych, rozwiązania napięć i dysproporcji ekonomicznych oraz uregulowania długów wobec zagranicy,

3. Rozwój gospodarczy w procesie uprzemysłowienia 1950-1958

a. główne założenia planu sześcioletniego: zbudowanie podstaw socjalizmu w Polsce poprzez znaczne podniesienie poziomu sił wytwórczych, ze szczególnym uwzględnieniem produkcji środków produkcji, kolektywizacja rolnictwa, ograniczenie elementów kapitalistycznych, współpraca z ZSRR, oraz z krajami demokracji ludowej,

b. w etapie 1950-1953 na inwestycje przemysłowe wydatkowano ok. 45% ogólnych nakładów na gospodarkę, a wśród nich 86% na przemysł ciężki. Wydatki te zostały poważnie obciążone rozbudową potencjału obronnego; Na II zjeździe PZPR w 1954 nastąpiła rewizja założeń planu, w wyniku czego obniżono nakłady inwestycyjne oraz zwiększono nakłady na produkcję środków konsumpcji. Wielkie inwestycje spowodowały powstanie poważnego potencjału wytwórczego w hutnictwie, energetyce, przemyśle elektromaszynowym, tzw. „fortece socjalizmu”, jak np. Huta im. Lenina. Produkcja przemysłowa zwiększyła się w latach 1949-1955 o 27,2%,

c. próba kolektywizacji rolnictwa: wypieranie bogatych i średnich rolników, tzw. „kułaków”, wprowadzenie obowiązkowych dostaw państwu po cenach niższych od kosztów produkcji, zakładanie spółdzielni produkcyjnych jako wyższej formy organizacji produkcji rolnej. Na początku 1956 liczba spółdzielni zakładanych metodami administracyjnymi, wbrew zasadzie dobrowolności i stopniowości, przekroczyła 10 tys. Na VIII Plenum PZPR przyjęto nową politykę rolną, w wyniku której oparto się na zasadzie stopniowości i dobrowolności zakładania spółdzielni - w 1957 liczba spółdzielni zmniejszyła się do 1,5 tys. Błędna polityka rolna doprowadziła do bardzo powolnego wzrostu produkcji rolnej, która w latach 1949-1955 wzrosła o 13%. W strukturze użytkowania ziemi nastąpił wzrost udziału użytków rolnych gospodarstw indywidualnych do 85% w 1957, utrzymanie 13,5% PGR-ów oraz spadek udziału spółdzielni produkcyjnych do 1,2%. Nowym elementem polityki wobec gospodarstw indywidualnych były kółka rolnicze, których do końca 1957 powstało ok. 12 tys.,

d. dysproporcje gospodarcze oraz konflikt społeczny: główne przyczyny - to sposób sprawowania władzy oraz zawiedzione nadzieje społeczeństwa na wzrost stopy życiowej. Przejawy - narastanie krytyki wobec polityki społeczno-ekonomicznej w latach 1955-1956, krytyka kultu jednostki na XX Zjeździe KPZR w 1956 w ZSRR, a następnie w innych państwach demokracji ludowej, wystąpienia czerwcowe robotników Poznania 1956,

e. zmiany w systemie planowania i zarządzania gospodarką narodową 1956-1958,

- VIII Plenum PZPR w październiku 1956 i zmiany w systemie gospodarczym: zmiana metod planowania i zarządzania gospodarką, zmiana systemu cen, nowa

polityka rolna,

- decentralizacja systemu planowania i zarządzania gospodarką,

częściowe przekazanie dyspozycji i decyzji gospodarczych niższym szczeblom gospodarki oraz

nowa struktura organizacyjna: w IX 1956 rozwiązano PKPG, a na jej miejsce powołano Komisję Planowania Gospodarczego przy Radzie Ministrów ograniczając jej kompetencje do planowania gospodarczego: ograniczono liczbę ministerstw z 38 do 25, w tym 15

zajmowało się gospodarką. W latach 1956-1959 zastąpiono centralne zarządy zjednoczeniami branżowymi z zadaniem koordynowania i nadzorowania zgrupowanymi w nich przedsiębiorstwami: w XII 1957 reaktywowano podległą sejmowi Najwyższą Izbę Kontroli. Podstawowe decyzje gospodarcze podejmowała Rada Ministrów, w której ramach zaczął działać Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów oraz jako ciało opiniujące - Rada Ekonomiczna z Oskarem Lange na czele. W myśl ustawy z XI 1956 zaczęto w przedsiębiorstwach powoływać rady robotnicze, a od XII 1958 samorządy robotnicze - Konferencje Samorządu Robotniczego jako najwyższe organa przedstawicielstwa robotniczego,

- ustalenie zasad stosunków politycznych między ZSRR i innymi krajami demokracji ludowej na VIII Plenum PZPR: równouprawnienie, poszanowanie integralności terytorialnej, uregulowanie całokształtu stosunków gospodarczych i wojskowych,

f. efekty uprzemysłowienia i rozwoju gospodarczego 1950-1958: Dn wzrósł 2,5-krotnie, produkcja przemysłowa powiększyła się blisko 4,5-krotnie, obroty handlu zagranicznego i zatrudnienia w gospodarce narodowej podwoiły się. Produkcja globalna rolnictwa wzrosła 1,5-krotnie. Po spadku płac realnych w latach 1950-1953 i niewielkim wzroście do 1955, w wyniku obniżenia stopy akumulacji po VIII Plenum w latach 1955-1959 płace realne wzrosły o około 31%,

- handel wewnętrzny: na tle niedostatku dóbr konsumpcyjnych, ograniczenia handlu prywatnego i rzemiosła obniżył się poziom usług dla ludności. Obroty handlu prywatnego zmniejszyły się w latach 1950-1955 z 18 do 4% ogólnych obrotów w handlu. Cały prawie wzrost obrotów handlu uspołecznionego przypadł handlowi państwowemu. Udział handlu uspołecznionego utrzymywał się na poziomie około 55%,

- w handlu zagranicznym głównym partnerem były kraje socjalistyczne, na które przypadało w 1955 65% ogólnego importu i 63% eksportu Polski. Saldo handlowe do 1957 z krajami socjalistycznymi było ujemne, natomiast z krajami kapitalistycznymi dodatnie. Największą pozycję eksportową stanowił węgiel i surowce, które w 1957 stanowiły 61% ogólnej wartości eksportu,

4. Rozwój gospodarczy i uprzemysłowienie 1959-1970

a. w zakresie planowania i zarządzania gospodarką ujawnił się brak konsekwencji we wprowadzaniu reformy gospodarczej. Cele gospodarowania w planach ustalały same resorty, dlatego w trakcie realizacji zaczęły się pojawiać dysproporcje w całej gospodarce narodowej. W końcu lat sześćdziesiątych próba zmiany systemu zarządzania gospodarką i przejścia na zasadę selektywnego rozwoju gospodarki,

b. kontynuacja przyśpieszonej industrializacji kraju: nastąpiło przyśpieszenie procesu inwestowania głównie w gałęziach surowcowo-energetycznych, m.in. oddano do użytku elektrownię w Pątnowie, hutę aluminium w Koninie, hutę miedzi w Głogowie, kopalnie miedzi w Polkowicach i Lubinie, zakłady azotowe w Puławach. Powstały okręgi przemysłowe - tarnobrzeski, płocki, koniński, puławski, legnicko-głogowski,

c. efekty rozwoju uprzemysłowienia

- produkcja globalna przemysłu powiększyła się więcej niż 2,5-krotnie, w tym przemysł elektromaszynowy i chemiczny 3,5-krotnie. Szybciej rozwijał się dalej przemysł produkcji dóbr inwestycyjnych, którego produkcja powiększyła się - podobnie jak całego przemysłu - 2,5-krotnie, wolniej natomiast rozwijał się przemysł dóbr konsumpcyjnych, który powiększył się tylko o ok. 90%,

d. rozwój rolnictwa: nowa polityka rolna przyjęta w X 1958. Rozwój kółek rolniczych. W 1959 podjęto decyzje o utworzeniu Funduszu Rozwoju Rolnictwa, który pochodził z różnicy między cenami wolnorynkowymi a cenami dostaw obowiązkowych. Oddano go do dyspozycji kółek rolniczych. Po utworzeniu FRR liczba kółek zaczęła dynamicznie wzrastać. Pogarszała się struktura agrarna w wyniku rozdrabniania gospodarstw, w związku z tym zakazano rozdrabniania gospodarstw i przejmowania ziemi przez ludzi nie mających przygotowania rolniczego. Od 1968 rolnicy w podeszłym wieku mogli przekazać państwu ziemię w zamian za rentę. Produkcja rolna rosła powoli i nie nadążała za przyrostem ludności nierolniczej i spożyciem ludności. Wynikało to z niskiego wyposażenia technicznego oraz uzależnienia od wahań klimatycznych,

e. istotnym elementem rozwoju gospodarczego była siła robocza. W omawianym okresie zatrudnienie w gospodarce narodowej powiększyło się o blisko połowę. Rok 1962 zamyka siedemnastoletni okres, w którym głównymi źródłami przyrostu zatrudnienia była przeludniona wieś oraz aktywność zawodowa kobiet. W pierwszym okresie industrializacji w celu zlikwidowania bezrobocia oparto się na zasadzie maksymalnego zatrudnienia i ekstensywnych formach wykorzystania siły roboczej. Lata 1963-1973 stanowiły okres wyżu demograficznego ludności w wieku produkcyjnym i próby intensywnego

wykorzystania siły roboczej. W latach 1961-1970 zatrudnienie w gospodarce uspołecznionej powiększyło się o ok. 2,8 mln osób. Charakterystycznym skutkiem przyśpieszonej industrializacji była ludność dwuzawodowa, która pracowała jednocześnie w rolnictwie i poza rolnictwem. W 1970 8,7 mln osób żyło w tym typie gospodarstw,

f. industrializacja zmieniła handel zagraniczny: udział maszyn i urządzeń w eksporcie w latach 1947-1970 zwiększył się z 1% do 38,5%. Jednocześnie występował w całym okresie ujemny bilans handlowy, którego konsekwencją było preferowanie rynków zagranicznych kosztem rynku wewnętrznego,

g. w porównaniu z rozwojem przemysłu materialne warunki życia ludności

pozostawały w tyle. Wobec niskiego wzrostu produkcji rolnej, systematycznie zaczął się powiększać import niektórych produktów rolnych i pasz. Płaca realna wzrosła tylko o 24%, i to poprzez wzrost zatrudnienia,

h. kryzys grudniowy 1970. Przyczyny: stabilizacja poziomu życia i brak perspektyw jego polepszenia, woluntaryzm grupy przywódców partyjnych w sprawowaniu władzy, brak długofalowej strategii rozwoju społeczno-gospodarczego, ruchy studentów przeciwko wypaczeniom władzy i polityce kulturalnej 1968, trudności gospodarcze 1969-1970 m.in. wskutek wojny wietnamskiej. Podwyżka większości towarów konsumpcyjnych i protest klasy robotniczej Gdańska, Gdynii i Szczecina.

5. Rozwój gospodarczy Polski Ludowej w okresie industrializacji 1971-1980

a. nowa strategia przyśpieszonego wzrostu gospodarczego: próba usprawnienia systemu planowania i zarządzania, pełne i racjonalne wykorzystanie zasobów ludzkich oraz znaczne podniesienie poziomu życia społeczeństwa. Szeroki program inwestycyjny oraz wykorzystanie handlu zagranicznego, w tym kredytów zagranicznych jako czynnika wzrostu gospodarczego,

b. przejawy rozwoju

- w okresie 1971-1972: wzrost gospodarczy odbywał się głównie dzięki wyzwoleniu istniejących rezerw w gospodarce. Nastąpił znaczny przyrost produkcji na rynek. Sięgnięto po pożyczki zagraniczne, wystąpiła dobra koniunktura w rolnictwie, a w polityce rolnej zniesiono obowiązkowe dostawy. Korzystny terms of trade w handlu zagranicznym,

- w okresie od 1973 nastąpiło gwałtowne przyśpieszenie programu inwestycyjnego i powiększenie stopy akumulacji do 40% Dn w 1975. Program ten realizowano w oparciu o kredyty zagraniczne, które w 1980 osiągnęły 25 mld. dolarów, co w warunkach gospodarki 4-krotnie przekroczyło granice zadłużenia.
Podniesione zostały znacznie płace realne. Rozwój przemysłu oparto w dużej mierze na technologii zachodniej, szczególnie elektromaszynowej,

- dysproporcje w rozwoju gospodarczym: od 1974 pogarsza się koniunktura w gospodarce światowej. Wyraziło się to niekorzystnym term of trade i wzroście oprocentowania pożyczek zagranicznych. Szeroki front inwestycyjny doprowadził do wydłużenia cyklu realizacji inwestycji. Niska efektywność eksportu towarów przemysłowych produkowanych na licencjach zagranicznych. Stagnacja produkcji zbożowej i wzrost importu zbóż i pasz z 2,8 mln ton w 1970 do 8 mln w 1978. Od 1974 narastała spirala inflacyjna w wyniku wysokich podwyżek płac i spadku dostawców towarów na rynek. Brak zbilansowania materiałów i energii powoduje wygasanie tempa produkcji. Stabilizacja cen na

żywność i ogromny nawis inflacyjny,

- od 1976 próba manewru gospodarczego polegającego na stabilizacji inwestycji, obniżce importu i podwyższeniu eksportu i próbie przywrócenia równowagi rynkowej. Ze względu na dominacje nakazowego i biurokratyczno-technokratycznego systemu zarządzania dysproporcje pogłębiają się i gospodarka od 1978 weszła w głęboki kryzys społeczno-gospodarczy, który wyraził się m.in. w spadku płacy realnej, a od 1979 w spadku Dn na skalę nie spotykaną w Polsce Ludowej oraz w stratach gospodarczych.

ORGANIZACJA I ZARZĄDZANIE

Zarządzanie , organizacja i praca menadżera.

1.Elementy organizacji

ORGANO- narząd

Organizacja to uporządkowany system celowych działań wykorzystujący wszystkie dostępne zasoby aby osiągnąć założone cele.

Formalizacja (cecha organizacji)

a)ludzie (motywacje, przyzwyczajenia, energia, stosunki, zdolności)

b)zasoby materialne i niematerialne (budynki, maszyny, technologie, kapitały, informacje)

c)struktura (formalne lub nieformalne zasoby działania )- podział pracy, władzy, przywilejów.

d)cele i zadania (strategiczne i operacyjne działania na poszczególnych stanowiskach pracy.

Personel Cele
Struktura Zasoby

Otoczenie

1.Zarządzanie organizacją- polega na wykorzystaniu pracy ludzi do osiągnięcia własnych celów.

Funkcje zarządzania

1.Planowanie- proces ustalenia celów i wyboru określonego działania na rzecz jego osiągnięcia.

2.Organizowanie- to proces podziału pracy na rzecz osiąganych celów (kto co powinien robić).

3.Przewodzenie- proces zapewnienia selekcji kompetentnych pracowników oraz harmonijnego wpływania wyzwalającego energię wśród podwładnych.

4.Kontrolowanie- proces zapewniający skuteczny przebieg egzekwowania pracy, korygowanie pracą.

Kierownikiem- jest osoba usytuowana formalnie na czele komórki organizacyjnej

2.Rodzaje menadżerów (kierowników)

1 Naczelne kierownictwo

2 Kierownicy średniego szczebla

3Kierownicy najniższego szczebla
1)prezesi, dyrektorzy, członkowie zarządu

-ustalają misję firmy (co firma ma robić), podejmują decyzje strategiczne tz. długo terminowe, nadzorują menadżerów szczebla średniego.

-Kompetencje- znajomość organizacji i umiejętność trafnej analizy otoczenia, nawiązywanie korzystnych stosunków z firmami otaczającymi.

2) kierownicy wydziałów, zakładów

-podejmowanie decyzji operacyjnych ,wyznaczają plany na najbliższe dni, koordynują pracą najniższego szczebla.

-Kompetencje- marketing, produkcja, umiejętność godzenia, kierowanie podwładnymi.

3)brygadziści- kierownicy odcinka, zmiany, sekcji.

-zadania- wdrażanie podjętych decyzji, bezpośrednie kierowanie procesem, realizacja zadań, planów krótko terminowych

-umiejętności – znajomość ludzi i zadań które wykonują.

-Kierownik ogólny odpowiada za całość jednostki

-Kierownik funkcyjny odpowiada za jeden odcinek

3.Role menadżerów- 10 ról które dzielimy na trzy kategorie.

Kategorie 1 2 3

Stosunki

międzyludzkie

Informacje

Decyzje

reprezentant

rzecznik

przedsiębiorca

przywódca

monitor

falochron

łącznik

nadajnik

Ustawiacz

negocjator

Role

Podział wg Mintzberga

-Reprezentant –symbol firmy w kontaktach z otoczeniem, na konferencjach, spotkaniach, obiadach z klientami, udział w ślubach, pogrzebach.

-Przywódca- (najważniejsza rola) dobierać pracowników, dokształcać ich, oceniać, zwalniać, motywować, dbać o rozwój pracowników.

-Łącznik- utrzymywanie kontaktów z kierownikami działów, integracja w poprzek zespołów.

-Rzecznik- przekazuje informacje na zewnątrz zgodnie z wymaganiami.

-Monitor- monitoring i analiza przyswajania informacji, gromadzi je i jest najlepiej poinformowany

-Nadajnik- propagator informacji, rozprowadza informacje poprzez raporty, na zebraniach, wydaje na bieżąco polecenia.

-Przedsiębiorca- inicjuje zadania, inicjuje nowe projekty, podejmuje inicjatywy podwładnych, dostrzega okazje aby firma mogła zarabiać.

-Falochron- rozjemca, łagodzi konflikty, usuwa negatywy, zrywanie kontraktów, zmiana przepisów, strajki.

-Ustawiacz- rozdziela zasoby, przyjęcia i zwolnienia, przyjmuje zadania.

-Negocjator- umiejętność dobierania sojuszników w postępowaniu z przeciwnikami.

4.Umiejętności menadżerów- muszą osiągnąć trzy podstawowe umiejętności,

1)koncepcyjne

2)umiejętności w stosunkach międzyludzkich

3)umiejętności techniczne
Kierowanie najniższego szczebla

Zarządzania

Kierowanie średniego szczebla

zarządzania

Kierowanie najwyższego szczebla

Zarządzania

KONCEPCYJNE

INTERPERSONALNE

TECHNICZNE

Koncepcyjne- zdolności przewidywania, kreatywność, ocena potrzeb firmy, dostrzeganie kompleksowości organizacji, dostrzeganie problemów i szans, zdolności do rozpoznawania abstrakcyjnych idei.

Interpersonalne- dostrzeganie stosunków międzyludzkich, zdolność rozumienia ludzi i wpływanie na ich zachowanie.

Techniczne- zdolność wykorzystywania specjalistycznej wiedzy, metod, technik wykonywania pracy.

Ewolucja Teorii organizacji i zarządzania

Henry Ford- apostoł masowej produkcji

-wprowadził masową produkcję samochodów, robotnik wykonywał jedno określone zadanie

-gdy wydajność nie wzrastała podwoił płacę robotników, żeby przyciągnąć najlepszych fachowców

Machiavelli - stratedzy z dawnych czasów

1.Organizacja jest bardzo trwała, jeżeli jej członkowie mają prawo wyrażania swoich różnorodnych poglądów i rozstrzygania swoich sporów wewnątrz jej.

2.Wprawdzie jeden człowiek może zapoczątkować organizację, ale jest ona trwalsza, jeżeli powierza się jej trosce wielu i kiedy wielu pragnie jej utrzymania.

3.Utrzymać władzę może słaby przywódca następujący po silnym, ale nie słaby następujący po słabym.

4.Przywódca, dążący do zmiany w istniejącej organizacji, powinien zachować przynajmniej cień dawnych obyczajów.

Sun-Cy- strategia walki z konkurencją gospodarczą

1.kiedy nieprzyjaciel atakuje cofamy się

2.kiedy nieprzyjaciel zatrzymuje się nękamy go

3.kiedy nieprzyjaciel chce uniknąć bitwy, atakujemy

4.kiedy nieprzyjaciel uchodzi, następujemy za nim

Teoria:- Wewnętrznie zgodny zbiór założeń, służący do wyjaśnienia związków między dwoma lub więcej poddającymi się obserwacji faktami i do stworzenia wiarygodnej podstawy przewidywania przyszłych zdarzeń.

1.Szkoła naukowej organizacji pracy

2.Szkoła klasycznej organizacji pracy

3.Szkoła behawioralna

4.Szkoła ilościowa

Ad 1.

Frederick Taylor- Teoria naukowej organizacji pracy, cztery podstawowe zasady:

1)opracowanie prawdziwej nauki zarządzania, aby można było ustalić najlepszą metodę wykonania każdego zadania

2)naukowego doboru robotników, aby można każdemu z nich przydzielić pracę, do której najbardziej się nadaje.

3)naukowego wyszkolenia i doskonalenia robotników

4)bezpośredniej, przyjaznej współpracy między kierownictwem i robotnikami

System różnicowych stawek przyznający większą płace pracownikom o wyższej wydajności pracy.

Henry L. Gantt- odrzucił system różnicowych stawek i wprowadził system premiowy dla robotników i brygadzistów, wyniki podawano do publicznej wiadomości w postaci wykresów

Frank i Lilian Gilbrethowie- badali zmęczenie robotników wykonujących zbędne ruch w trakcie pracy, przy pomocy kamery wyszukiwali najbardziej ekonomiczne ruchy, aby w ten sposób zwiększyć wydajność.