«Heyrət» (ﺍﻟﺣﻳﺭﺓ) ariflərin ürəyinə onların düşüncəsi, hüzuru, təfəkkürü zamanı varid olan ilhamdır ki, onları düşüncə və təfəkkürdən aralayar. Vasiti deyir: «İlhamın heyrəti heyrətdən qaçmanın sakitliyindən daha üstündür».
«Təhəyyur» (ﺍﻟﺘﺣﻳﺭ) – «çaşqınlıq» öz istədiyinə və məqsədinə çatmaqda ariflərin ürəklərinin ümid və ümidsizlik arasında çaşqınlıq məkanıdır. Onlar vüsala ümidli olmurlar ki, gözləsinlər, istəklərində də ümidsiz olmurlar ki, [əməllərinə] ara versinlər. Belə bir vaxtda onlar çaşqınlıqda olurlar. Bir nəfər «Mə‘rifət nədir?» sualına belə cavab verir: «Çaşqınlıq, sonra qovuşma, sonra ehtiyac, sonra heyrət». Şair deyir:
«Səndən çaşqınlığa düşdüm, tut əlimdən,
