YERİN İSTİLİYİ
Yerin istiliyi iki yolla alınır:
xarici
– Günəş şüalarından alınan,
daxili
–Yerin
özünün daxili istiliyi hesabına.
Xarici istilik.
Yer səthinin hər bir nöqtəsində istiliyin miqdarı həmin yerin
coğrafi enindən asılıdır. İstiliyin miqdarı daim dəyişir.
Burada günlük və illik
dəyişmə dövrlərini göstərmək olar. Sadalanan bütün amilləri nəzərə alaraq hər bir
nöqtə üçün bir il ərzində Günəşdən alınan istiliyin orta miqdarını əldə etmək olar.
Bu
istiliyə
orta illik temperatur
deyilir. Məs. Şimal y/kürəsinin
orta illik
temperaturu 15,5
0
, cənub y/kürəsininki 13,6
0
təşkil edir. Bunun səbəbi, qurunun
çox hissəsinin şimal y/kürəsində yerləşməsindədir və şimal y/kürəsində yay
cənuba nisbətən 8 gün çoxdur.
Daxili istilik.
Günəş şüaları süxurların istilikkeçirmə qabiliyyəti nəticəsində
dərinliyə keçir və burada temperaturun gündəlik dəyişməsi hiss olunmur. Bu
dərinlikdə temperatur sabit qalır.
Ona görə də bu dərinlik
sabit temperatur
zonası
adlanır. Sabit temperatur zonası hər bir ərazi üçün müxtəlif ola bilər.
Paris
rəsədxanasında 28 m dərinlikdə olan termometr 100 il ərzində 11,83
0
C göstərir.
Sabit temperatur zonasından aşağı getdikcə temperaturun artması müşahidə
edilir.
Müxtəlif yerlərdə və dərinliklərdə aparılan
çoxlu sayda müşahidələr
temperaturun orta hesabla hər 33 m-də 1
0
C artdığını göstərmişdir. Temperaturun
belə artdığı dərinliyə
geotermik pillə
deyilir. Yerin dərinliyinə getdikcə hər 100
m-də temperaturun dəyişməsinə
geotermik qradiyent
deyilir.
Lakin geotermik pillə sabit bir kəmiyyət olmayıb, müxtəlif şərtlərdə dəyişə
bilər. Odur ki, geotermik pillə, temperaturun 1
0
C artması üçün lazım olan metrlər
sayına deyilir. Məsələn, Azərbaycan üçün geotermik pillə 25 m-dir.
Geotermik pilləyə əsasən Yer nüvəsində istiliyin bir neçə yüz min olduğunu
söyləmək olar. Lakin əslində 2900m dərinlikdə temperatur 2,0-2,5 min dərəcədən
artıq deyildir. Dərinlik artdıqca geotermik pillə çoxalır,
yəni daha böyük
məsafələrdə dəyişir və nəhayət dəyişməz qalır.
Geotermik pillənin böyüklüyünə təsir edən bir neçə amili qeyd edək:
1) Süxurların müxtəlif dərəcədə istilik keçirmə qabiliyyətinin olması;
2) Layların yatım xarakteri –quyu və ya şaxtanın keçdiyi süxurların
horizontal, maili və ya şaquli yatımı;
3) Müxtəlif temperaturlu yeraltı suların yaxınlıqda olması;
4) Yerin relyefinin dağlıq-düzənlik olması;
5) Dərinlikdə radioaktiv elementlərin olması.