1001 Hadis Işığında İmam Ali

İmâm Ali, İnsanların En Hayırlısıdır

364- Resulullah (s.a.a): "Ali, insanların en iyisidir; kim bunu reddederse, kâfir olur (hakkın üstünü örtmüş olur)."[1]

365- İmâm Rızâ (a.s) kanalıyla babalarından, bilahare Emirü'l-Müminin'den (a.s) Resulullah'ın (s.a) şöyle buyurduğu nakledilmiştir:

"Ya Ali, sen insanların en iyisisin; sende ancak kâfir olan şüphe eder."[2]

366- Yine Hz. Ali'den (a.s) Resulullah'ın (s.a.a) kendisine hitaben şöyle buyurduğu nakledilmiştir:

"Sen insanların en iyisisin; bu (gerçeği) ancak kâfir olan inkâr eder."[3]

367- Resulullah (s.a.a): "Ya Ali, sen insanların en hayırlısısın; kim bunda şüphe ederse kâfir olur (hakkın üzerini kapatmış olur)."[4]

368- Resulullah (s.a.a): "Benden sonra yeryüzünde yürüyen en iyi insan, Ali b. Ebî Tâlib'dir."[5]

369- Resulullah (s.a.a): "Ali, yaratıkların en iyisidir."[6]

370- Resulullah (s.a.a) Hz. Ali'ye (a.s) hitaben: "Sen, ümmetimin dünyada da ahirette de en iyisisin."[7]

371- Senetli bir şekilde İmâm Cafer-i Sâdık'tan (a.s) şöyle nakledilmiştir:

"Bil ki Hz. Emirü'l-Müminin (a.s) hiç şüphesiz Allah indinde bütün imâmlardan üstündür; onların amellerinin sevabı onun içindir de; onlar, amelleri ölçüsünde fazilet-lendirilmişlerdir."[8]

372- Resulullah (s.a.a): "Rabb'im bana ne fazilet verdiyse, bir benzerini Ali'ye de tahsis etti."[9]

373- İbn Abbâs kanalıyla Resulullah'tan (s.a.a) şöyle nakledilmiştir:

"Ali b. Ebî Tâlib, Allah-u Teâlâ'nın yarattıklarının en üstünüdür, ben hariç…"[10]

374- Resulullah (s.a.a): "Ali, âlemlerin erkeklerinin en üstünüdür."[11]

375- Resulullah (s.a.a): "Ali, Allah indinde ümmetimin en üstünüdür."[12]

376- Resulullah (s.a.a): "Hiçbir kimse Ali'nin kazandığı fazileti kazanamamıştır; o, (yol) arkadaşını hidâyete götürür ve helak olmasına engel olur."[13]

377- Resulullah (s.a.a): "Ali, benden sonra kıbleye namaz kılanların en iyisidir."[14]

378- Resulullah (s.a.a): "Ali, insanların en iyisidir."[15]

379- Resulullah (s.a.a): "Ali, ümmetin en iyisidir."[16]

 

[1]- İsbâtü'l-Hüdât, c.2, s.2, s.171, Eş-Şehâb, s.33, El-Müsterşed, s.279 (az farkla).

[2]- El-Emâlî (Şeyh Sadûk), s.72, Uyûn-u Ahbâr-ir Rızâ, c.2, s.59, İsbâtü'l-Hüdât, c.2, s.30 (az farkla).

[3]- İhkâkü'l-Hak, c.15, s.274, Bihârü'l-Envâr, c.38, s.4, El-Emâlî (Şeyh Sadûk), s.72 (cüzi farklılıkla).

[4]- İhkâkü'l-Hak, c.4, s.255.

[5]- Keşfü'l-Ğumme, c.1, s.157, İsbâtü'l-Hüdât, c.2, s.212, İhkâkü'l-Hak, c.15, s.212, Keşfü'l-Yakîn, s.292 (az farkla).

[6]- İhkâkü'l-Hak, c.15, 265.

[7]- Keşfü'l-Ğumme, c.1, s.157, Keşfü'l-Yakîn, s.295.

[8]- Bihârü'l-Envâr, c.39, s.92.

[9]- İhkâkü'l-Hak, c.6, s.104.

[10]- İsbâtü'l-Hüdât, c.2, s.238.

[11]- İhkâkü'l-Hak, c.15, s.412.

[12]- İhkâkü'l-Hak, c.15, s.604.

[13]- Fezâilü'l-Hamse, c.1, s.167, El-Gadîr, c.5, s.363 (az farkla), İhkâkü'l-Hak, c.17, s.29.

[14]- İhkâkü'l-Hak, c.15, s.212.

[15]- İhkâkü'l-Hak, c.15, s.260.

[16]- İhkâkü'l-Hak, c.15, s.280.

İmâm Ali Resulullah'tandır

380- Senetli bir hadiste Resulullah'ın (s.a.a) Hz. Ali'yi (a.s) eleştiren bazı sahabeye hitaben şöyle buyurduğu nakledilmiştir:

"Ne istiyorsunuz Ali'den? Ne istiyorsunuz Ali'den?! Hiç şüphesiz Ali bendendir, be de ondanım; o benden sonra her müminin velisidir."[1]

381- İmâm Musâ Kâzım'ın (a.s), babaları kanalıyla Resulullah'tan (s.a.a) şöyle rivâyet ettiği nakledilmiştir:

"Muhakkak Ali bendendir, ben de Ali'denim; onun ruhu, benim ruhumdandır; onun tıyneti benim tıynetimdendir; o benim kardeşim, vasîm ve hem hayatımda, hem de vefatımdan sonra ümmetim üzerindeki halifemdir; kim ona itâat ederse, bana itâat etmiştir; kim ona uyum sağlarsa, bana uyum sağlamıştır ve kim ona muhalefet ederse bana muhalefet etmiştir."[2]

382- Ümmü'l-Müminin Ümm-ü Seleme'nin Resulul-lah'tan (s.a.a) şöyle rivâyet ettiği nakledilmiştir:

"Ali bendendir, ben de Ali'den; onun olduğu yerde ben de varım (onun çizgisi benim çizgimdir)."[3]

383- İbn Mes'ûd'dan Resulullah'ın (s.a.a) şöyle buyurduğu nakledilmiştir:

"Ali b. Ebî Tâlib, bana göre bedenimdeki ruhum gibidir."[4]

384- Resulullah (s.a.a) Hz. Ali'ye (a.s) hitaben:

"Ya Ali, sen bendensin, ben de sendenim; senin etin benim etime ve senin kanın benim kanıma karışmıştır; Allah ile kulları arasında benden sonraki bağ ve vesile sensin; kim senin velâyetini inkâr ederse, kendisiyle Allah arasındaki bağı koparmıştır ve cehennemin derekelerine (aşağı tabakalarına) düşecektir."[5]

385- Habeşî b. Cünâde'den şöyle nakledilmiştir; Resu-lullah'ın (s.a.a) şöyle buyurduğunu duydum:

"Ali bendendir, ben de Ali'den; bana ait olanı ancak ben veya Ali eda eder."[6]

386- Resulullah (s.a.a): "Ali bendendir, ben de ondanım ve o, benden sonra her müminin velisidir."[7]

387- İmrân b. Husayn'dan da şöyle nakledilmiştir; Allah Resulü(s.a.a) buyurdu:

"Hiç şüphesiz Ali bendendir, ben de ondanım ve o, benden sonra her müminin mevlâsıdır."[8]

388- Resulullah (s.a.a): "Ben Ali'denim ve Ali bendendir."[9]

389- Resulullah (s.a.a): "Ali bendendir ve ben Ali'denim."[10]

390- İmâm Cafer-i Sâdık'tan (a.s), babaları kanalıyla Resulullah'ın (s.a.a) Hz. Ali'ye hitaben şöyle buyurduğu nakledilmiştir:

"Ya Ali, sen bendensin, ben de senden; senin dostun, benim dostumdur ve benim dostum, Allah'ın dostudur; senin düşmanın, benim düşmanımdır ve benim düşmanım, Allah'ın düşmanıdır. Ya Ali, ben seninle savaşanla savaştayım ve seninle barışık olanla barışığım…"[11]

391- İbn Abbâs, Resulullah'ın (s.a.a) Abdurrahman b. Avf'a hitaben şöyle buyurduğunu nakletmiştir:

"Ey Abdurrahman, siz benim ashabımsınız, ama Ali b. Ebî Tâlib bendendir ve ben de Ali'denim; kim Ali'yi başka birisiyle kıyaslamaya kalkışırsa, bana cefa etmiştir ve kim bana cefa ederse, bana eziyet etmiş olur ve kim bana eziyet ederse, Rabb'imin laneti onun üzerine olacaktır."[12]

392- Hz. Ali'den de (a.s) Resulullah'ın (s.a.a) şöyle buyurduğu nakledilmiştir:

"Ali bendendir ve ben de ondanım; onun eti, benim etim ve onun kanı, benim kanımdır."[13]

393- Resulullah (s.a.a) Hz. Ali'ye (a.s) hitaben: "Sen bendensin ve ben de sendenim."[14]

 

[1]- Menâkıb-u Ali b. Ebî Tâlib, s.224, Mülhakât-u İhkâki'l-Hak, c.21, s.136, Kenzü'l-Ummâl, c.11, s.599, El-Mürâciât, s.153, Sahîh-i Tirmizî, c.13, s.165, Et-Tâc, c.3, s.297 (az farkla).

[2]- İsbâtü'l-Hüdât, c.2, s.51.

[3]- İhkâkü'l-Hak, c.5, s.317.

[4]- İhkâkü'l-Hak, c.5, s.242.

[5]- Kitab-u Süleym b. Kays, s.244.

[6]- İhkâkü'l-Hak, c.5, s.274, Yenâbîü'l-Mevedde, s.54, Müsned-i Ahmed b. Hanbel, c.5, s.171, Sünen-i İbn Mâce, c.1, s.55, Menâkıb-u Ali b. Ebî Tâlib, s.227, Et-Tâc, c.3, s.331, Sahîh-i Tirmizî, c.13, s.169 (az farkla).

[7]- Menâkıb-u Ali b. Ebî Tâlib, s.230.

[8]- Zehâirü'l-Ukbâ, s.68, Müsned-i Ahmed b. Hanbel, c.5, s.606.

[9]- İhkâkü'l-Hak, c.5, s.279.

[10]- İhkâkü'l-Hak, c.5, s.281.

[11]- El-Emâlî (Şeyh Müfid), s.213.

[12]- Ferâidü's-Simtayn, c.2, s.68, İhkâkü'l-Hak, c.4, s.502.

[13]- İhkâkü'l-Hak, c.6, s.448.

[14]- Sahih-i Buhârî, c.3, s.1140, Sahîh-i Tirmizî, c.13, s.167 (az farkla), İhkâkü'l-Hak, c.5, s.313, Uyûn-u Ahbâr-ir Rızâ, c.2, s.59, Et-Tâc, c.3, s.296.