ALTINCI CÜZ
148. ﴿ لاَّ يُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوَءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَن ظُلِمَ وَكَانَ اللّهُ سَمِيعًا عَلِيمًا ﴾
“Allah pis sözün aşkarlanmasını sevmir. Yalnız sitəm olunmuş kəs istisnadır (danışa bilər). Allah eşidən və biləndir.”
Nöqtələr
◘Ayə məzluma fəryad çəkmək icazəsi verir. Bu ayə “Şura” surəsinin qırx birinci ayəsinin oxşarıdır. Ayədə buyurulur: “Hər kəs zülm gördükdən sonra yardım arasa və intiqam alsa məzəmmət olunmaz.”
◘Quran pisliklərin ifşasını dəfələrlə qadağan etmişdir. Pisliyin açıqlanması kəbirə günah sayılmışdır və bu günah üçün əzab vəd edilmişdir. “Nur” surəsinin 19-cu ayəsində də möminlərin pis işinin açıqlanması günah sayılmışdır.
◘“Mən zulimə” (zülm olunmuş) təbiri bir neçə cür mənalandırılmışdır:
1. “Mimmən zulimə” mənasında, yəni zülmə məruz qalmış kəsin fəryadı caizdir.
2. “Limənzulimə” mənasında, yəni insan özü də məzlum olmasa, başqa məzlumun yerinə fəryad çəkər.
3. “Əla min zummə” mənasında, yəni sakit oturub zülmü qəbul etmiş məzluma etiraz olaraq fəryad çəkilməsi. (Birinci ehtimal daha məntiqi görünür.)
◘İnsanın eybini xalqın qarşısında açmaq haramdır. Amma onların eybini özlərinə demək olar. Çünki peyğəmbər buyurmuşdur: “Mömin möminin güzgüsüdür.”1
◘İmam Sadiq (ə) bu ayə haqqında buyurmuşdur: “Qonaqlıq edib, qonaqları xoşa gəlməyən şəkildə qəbul edən kəs zülm edənlərdən sayılır. Qonaq onun haqqında danışsa, eybi yoxdur.”2
Dostları ilə paylaş: | 
