Anayasa  kanun

III. Uygulamanın Denetlenmesi

Koruma kurullarınca onaylanan her ölçek ve nitelikteki plan ve projelerin uygulamada uzmanlarınca denetlenmesi gerektiğine, bu anlamda, imar ve koruma mevzuatında, belediyelere ve valiliklere verilen denetim yükümlülüğünün yanısıra, uygulamanın müellif mimar tarafından denetimi de yasal ve mesleki bir sorumluluk olduğuna,

Taşınmaz kültür varlıklarının korunması ve değerlendirilmesine ilişkin uygulamalarda esas alınacak projelerin, serbest mesleki hizmet yetki ve statüsüne sahip ve bu hizmeti yapma koşullarını sürdüren mimarlarca, asgari çizim standartlarına da uygun olarak düzenlenmiş olduğu, ilgili mimarlar odası birimince önceden denetlenerek, koruma kurulu müdürlüklerine sunulması gerektiğine,

Uygulamanın kurul kararlarına uygun olması için gerekli mesleki denetim sorumluluğu, aynı şekilde serbest mesleki hizmet yetki ve koşulları taşıdığı mimarlar odasınca belirlenen müellif mimar tarafından üstlenilmesine, sözkonusu mesleki denetim sorumluluğu, müellif mimarın isteği ile aynı koşulları taşıyan bir başka mimara devredilebileceğine, iskan izni için denetimden sorumlu mimarın, uygulamanın kurul kararlarına uygun olarak sonuçlandığına dair raporunun koruma kuruluna iletilmesi gerektiğine,

Uygulama bittikten sonra müellif mimarın isminin yazıldığı bir tabelanın, yapının uygun bir yerine asılması gerektiğine,


IV. Yok Olan Tescilli Yapılara İlişkin İşlemler

Korunması gerekli taşınmaz kültür varlığı olarak tescil edilen yapıların herhangi bir şekilde (yıkılmaları, yanmaları, koruma kurulundan izin alınmadan yıktırılmaları vb.) yok olmalarına sebep olanlar hakkında ceza mahkemelerinde yasal soruşturma açılmasına,

Bu soruşturma sonucu, yargı organlarınca verilen kararlar, kişisel yükümlülüklerle ilgili olduğundan, taşınmaz kültür varlığının korunmasına yönelik işlemlerin devamlılığını etkilemeyeceğine, bu nedenle soruşturma nedeni olan eyleme konu taşınmaz kültür varlığıyla ilgili alınmış koruma kurulu kararlarının geçerli olduğuna, ayrıca ilgili Yasaların hükümlerine göre işlem yapılmasına,

Korunması gerekli kültür varlığı olarak tescil edilen ve tescil edilmesi gerekli olmasına rağmen, tescil aşamasından önce herhangi bir nedenle yok olan yapılar için; bu ilke kararındaki “I- Müdahale Biçimleri”nin 3. maddesindeki Yeniden Yapma koşullarının geçerli olduğuna.

RÖLÖVE-RESTİTÜSYON-RESTORASYON PROJESİ HAZIRLAMA ESASLARI

I. Genel Hususlar

Rölöve-Restitüsyon-Restorasyon projeleri, yapının mevcut durumunun belgelenmesinin yanısıra, sorunlarının saptanması, potansiyel ve yeni kullanım olanaklarının araştırılması, onarıma yönelik temel yaklaşım ve müdahale biçimlerinin belirlenmesi ile yeni kullanımın gerektirdiği müdahalelerin anlatımını sağlamalıdır.

Bu amaçla hazırlanacak belgeler çizimsel, yazılı ve fotoğrafik olarak yeterli ölçek ve ayrıntıları içerecektir.


II. Proje Hizmetleri

1. Mevcut Durumun Belgelenmesi

Mutlak Hazırlanması Gereken Belgeler

1.1. Rölöve Çizimleri

a) 1/500-1/200 vaziyet planı (parselde yer alan yapı, müştemilatlar, kuyu, ağaç, bahçe, duvarı, döşeme malzemesi vb. her türlü öge ve komşu parsellerde yer alan yapılar işlenecektir).

Rölövesi çizilen yapının cephe verdiği sokak veya caddede sağında ve solunda yeralan en az iki yapıyı içeren 1/200 ölçekli silueti,

b) Kat planları, 1/50

c) Döşeme planları, 1/50

d) Tavan planları, 1/50

e) Çatı planı, 1/50

f) Görünen tüm cepheler, 1/50

g) Birbirine dik olarak geçirilecek en az iki kesit 1/50 (Koruma Kurulunun gerekli görmesi halinde 2’den fazla kesit alınabilir).

Fotoğraf albümü

Koruma Kurullarının Gerekli Görmesi Durumunda Hazırlanması Gereken Belgeler

1.1. Rölöve Çizimleri

a) Yapısal sistem ile malzemeyi tanıtmayı amaçlayan yeteri kadar sistem detayı,

- Cephe, 1/20

- Plan, 1/20

- Kesit, 1/20

b) Pencere, kapı, tavan eteği, ocak, dolap, niş, saçak, taşıyıcı sistem, süsleme elemanları vb. yapı ögelerinden tipik olanlarına ilişkin detaylar (Yapının gerektirdiği kadar).

- Ölçekler 1/10, 1/5 ve 1/1’dir.

II.1.2. Yapım Tekniği ve Malzeme Kullanımı

- Yatay ve düşey taşıyıcı elemanlar, dolgu elemanları,

- Yatay ve düşey kaplama elemanları, örtü malzemeleri ve tekniği, süsleme elemanlarının durumu,

1.3. Fiziksel Durumun Değerlendirilmesi

-Yapısal bozulma ve deformasyonlar,

-Malzemeye yönelik bozulma ve deformasyonlar (Örneğin, taşıyıcı sistem, dolgu malzemeleri, kaplama ve örtü malzemelerinin temel sorunları).

(Bu sorunlar yazılı olarak verilecek, gereken hallerde rölöve çizimleri üzerinde belirlenecektir.)

1.4. Yapının Analizi

-Yapıya çeşitli dönemlerde yapılan müdahalelerin ayrıştırılması,

-Yapıda bugün olmayan mekân ve/veya elemanlara ilişkin bilgi ve izler.

2. Restitüsyon Projesi

Yapının analizi (Bölüm II.1.4), benzer yapılarla karşılaştırılması ve bulunabiliyorsa çeşitli belgelerden gelen bilgiler ışığında, özgün ya da belli bir dönemine ilişkin bilgileri içerecektir.

Bu amaçla hazırlanacak prjeler için, II.1.1. bölümündeki belgeler esas alınacaktır.

3. Restorasyon ve Yeni Kullanım Projesi

Yapının onarımı ve yeni kullanımı için getirilen müdahalelere ilişkin ana yaklaşım ve bu ana yaklaşım çerçevesinde yapılacak müdahalelerin anlatımını içerecektir.

Bu anlatımda şu hususlar yer alacaktır:

- Yapının özgün şema, eleman, strüktür ve malzemesine ilişkin müdahaleler,

-Yeni kullanımın gerektirdiği mekânlar ve eleman ölçeğindeki müdahaleler,

-Uygulamaya yönelik öneriler,

-Yapının yeni kullanımı için gerekli ısıtma, aydınlatma, temiz ve pis su sistemlerine ilişkin ana ilkeler.

Restorasyon projelerinin hazırlanmasında, II.1.1. bölümündeki belgeler esas alınacak, yeni müdahalelerin anlatımı için yeteri kadar detay verilecektir. Ayrıca, projeyi açıklayıcı bir rapor hazırlanacak, bu raporda, restorasyon ve yeni kullanım için benimsenen temel yaklaşımlar verilecektir.

Sit Alanları İle Korunması Gerekli Taşınmaz Kültür Ve Tabiat Varlıklarının Bitişik Parselleri Ve Koruma Alanlarındaki Tescilsiz Yapıların Bakım Ve Basit Onarımları

2. Karar No. ve Tarihi : 661 5.11.1999

Danıştay 6. Dairesi 11.11.1997 gün ve 199663313 Esas nolu, 1997/4875 Sayılı kararı doğrultusunda “Sit alanları ile Korunması Gerekli Taşınmaz Kültür ve Tabiat varlıklarının Bitişik Parselleri ve Koruma Alanlarındaki Tescilsiz Yapıların Basit Onarımları”na ilişkin 14.7.1998 gün ve 588 sayılı ilke kararının yeniden düzenlenmesi sonucunda;

Yapılarda çatı aktarımı, oluk onarımı, boya-badana ve benzerlerine bakım; ahşap, madeni, pişmiş toprak, ta; vb çürüyen ya da bozularak eksilen mimari ögelerinin özgün biçimlerine uygun olarak aynı malzeme ile değiştirilmesi, bozulan iç ve dış sıvaların, kaplamaların, renk ve malzeme uyumu sağlanarak özgün biçimlerine uygun olarak yenilenmesinin basit onarım kapsamında olduğuna,

a) Sit alanlarında, tescilli taşınmaz kültür ve tabiat varlıklarına bitişik parsellerde ve koruma alanlarında yer alan yürürlükteki yasal mevzuata göre kullanam izin belgesi bulunmayan tescilsiz ve kaçak yapılarda bakım ve basit onarım izni verilemeyeceğine,

b) Sit alanlarında, kullanma izin belgesi bulunan tescilsiz yapıların bakım ve basit onarımlarının ilgili koruma kurulunun belirleyeceği, geçiş dönemi yapılanma koşulları ile varsa koruma amaçlı imar planı koşulları da dikkate alınarak bu ilke kararımız doğrultusunda ilgili valilik veya belediyesinin denetimi ve sorumluluğunda yapılabileceğine,

c) Tescilli taşınmaz kültür ve tabiat varlıklarının bitişik parselleri ve koruma alanlarındaki tescilsiz yapıların bakım ve basit onarım izinlerinin ilgili koruma kurulu müdürlüğünce varsa geçici dönem yapılanma koşulları veya koruma amaçlı imar planı koşulları da dikkate alınarak bu ilke kararı doğrultusunda verilebileceğine,

ç) Bakım ve basit onarım izni verilen tescilsiz yapıların onarım öncesi ve sonrasına ilişkin rapor, fotoğraf, kroki ve belgelerin uygulama sonrasında ilgili koruma kurulu müdürlüğüne iletilmesine.
GECEKONDU KANUNU

Kabul Tarihi: 20.07.1966

I. Amaç

(Madde 1) Mevcut gecekonduların ıslahı tasfiyesi, yeniden gecekondu yapımının önlenmesi ve bu amaçlarla alınması gereken tedbirler hakkında bu kanun hükümleri uygulanır.

II. Tanım

(Madde 2) Bu konuda sözü geçen (Gecekondu) deyimi ile imar ve yapı işlerini düzenleyen mevzuata ve genel hükümlere bağlı kalınmaksızın, kendisine ait olmayan arazi veya arsalar üzerinde, sahibinin rızası alınmadan yapılan izinsiz yapılar kastedilmektedir.
III. Yıkım Şekli

(Madde 18) Bu kanunun yürürlüğe girdiği tarihten sonra, belediye sınırları içinde veya dışında, belediyelere, hazineye, özel idarelere, katma bütçeli dairelere ait arazi ve arsalarda veya devletin hüküm ve tasarrufu altında bulunan yerlerde yapılacak, daimi veya geçici bütün izinsiz yapılar, inşa sırasında olsun veya iskan edilmiş bulunsun, hiçbir karar alınmasına lüzum kalmaksızın, belediye veya devlet zabıtası tarafından derhal yıktırılır.

IV. Cezalar

(Madde 37) Bu kanun hükümlerinden faydalanmak amacı ile yalan beyanda bulunan ve hakikate aykırı beyanname verenler ile bu kanunun yayımından sonra belediye sınırları içinde veya dışında belediyelere, hazineye, özel idarelere veya katma bütçeli dairelere ait arazi ve arsalar üzerinde veya devletin hüküm ve tasarrufu altında bulunan yerlerde izinsiz yapı yapanlar, yaptıranlar, bu gibi yapıları satanlar, bağışlayanlar, rehin edenler veya diğer şekillerde devredenler ve bilerek devir ve satın alanlar, fiilen ağırlık derecesine göre 3 aydan 1 aya kadar hapis ve 500 liradan 1000 liraya kadar ağır para cezası ile cezalandırılır. Bu suçların tekerrürü halinde cezalar bir misli arttırılabilir.

Özel kişilere veya bu maddenin 1’inci fıkrasında sözü geçenler dışındaki tüzel kişilere ait arazi ve arsalar üzerinde yapılacak izinsiz yapılar hakkında ise arsa sahibinin mülkiyet durumlarını vesikalandırmaları şartıyla yazılı müracaatları halinde bu madde hükümleri uygulanır.

4857 SAYILI İŞ YASASI

I. Tanımlar

İşçi: Bir iş sözleşmesine dayanarak çalışan gerçek kişiye işçi denir.

İşveren: İşçi çalıştıran gerçek veya tüzel kişiye yahut tüzel kişiliği olmayan kurum ve kuruluşlara işveren denir.

İş ilişkisi: İşçi ile işveren arasında kurulan ilişkiye iş ilişkisi denir.

İşyeri: İşveren tarafından mal veya hizmet üretmek amacıyla maddi olan ve olmayan unsurlar ile işçinin birlikte örgütlendiği birime işyeri denir.

İşverenin işyerinde ürettiği mal veya hizmet ile nitelik yönünden bağlılığı bulunan ve aynı yönetim altında örgütlenen yerler (işyerine bağlı yerler) ile dinlenme, çocuk emzirme, yemek, uyku, yıkanma, muayene ve bakım, beden ve mesleki eğitim ve avlu gibi diğer eklentiler ve araçlar da işyerinden sayılır.

İşyeri, işyerine bağlı yerler, eklentiler ve araçlar ile oluşturulan iş organizasyonu kapsamında bir bütündür.

İşveren vekili: İşveren adına hareke eden ve işin, işyerinin ve işletmenin yönetiminde görev alan kimselere işveren vekili denir.

İşveren vekilinin bu sıfatla işçilere karşı işlem ve yükümlülüklerinden doğrudan işveren sorumludur.

Bu Kanunda işveren için öngörülen her çeşit sorumluluk ve zorunluluklar işveren vekilleri hakkında da uygulanır. İşveren vekilliği sıfatı, işçilere tanınan hak ve yükümlülükleri ortadan kaldırmaz.

Asıl işveren-alt işveren ilişkisi: Bir işverenden, işyerinde yürüttüğü mal veya hizmet üretimine ilişkin, yardımcı işlerde veya asıl işin bir bölümünde işletmenin ve işin gereği ile teknolojik nedenlerle uzmanlık gerektiren işlerde iş alan ve bu iş için görevlendirdiği işçilerini sadece bu işyerinde aldığı işte çalıştıran diğer işveren ile iş aldığı işveren arasında kurulan ilişkiye asil işveren-alt işveren ilişkisi denir. Bu ilişkide asıl işveren, alt işverenin işçilerine karşı o işyeri ile ilgili olarak bu Kanundan, iş sözleşmesinden veya alt işverenin taraf olduğu toplu iş sözleşmesinden doğan yükümlülüklerinden alt işveren ile birlikte sorumludur.

Asıl işverenin işçilerinin alt işveren tarafından işe alınarak çalıştırılmaya devam ettirilmesi suretiyle hakları kısıtlanamaz veya daha önce o işyerinde çalıştırılan kimse ile alt işveren ilişkisi kurulamaz. Aksi halde ve genel olarak asıl işveren alt işveren ilişkisinin muvazaalı işleme dayandığı kabul edilerek alt işverenin işçileri başlangıçtan itibaren asıl işverenin işçisi sayılarak işlem görürler. İşletmenin ve işin gereği ile teknolojik nedenlerle uzmanlık gerektiren işler dışında asıl iş bölünerek alt işverene verilemez.


II. İş Yasasının Uygulanmayacağı İşleri

Aşağıda belirtilen işler, yasanın 4’ncü maddesinde belirtilmiş olup İş Yasası kapsamı dışındadır.

1. 
   Deniz ve hava taşıma işlerinde,
   
2. 
   50’den az işçi çalıştıran (50 dahil) tarım ve orman işlerinin yapıldığı işyerlerinde veya işletmelerinde,
   
3. 
   Aile ekonomisi sınırları içinde kalan tarımla ilgili her çeşit yapı işleri,
   
4. 
   Bir ailenin üyeleri ve 3’üncü dereceye kadar (3’üncü derece dahil) hısımları arasında dışardan başka biri katılmayarak evlerde ve el sanatlarının yapıldığı işlerde,
   
5. 
   Ev hizmetlerinde,
   
6. 
   İş sağlığı ve güvenliği hükümleri saklı kalmak üzere çıraklar hakkında,
   
7. 
   Sporcular hakkında,
   
8. 
   Rehabilite edilenler hakkında,
   
9. 
   507 sayılı Esnaf ve Sanatkârlar Kanunu’nun 2. maddesinin tarifine uygun üç kişinin çalıştığı işyerlerinde.
   

III. İş Sağlığı ve Güvenliği

İşverenler, işyerinde işçilerin sağlığını ve iş güvenliğini sağlamak için gerekli olanı yapmak ve bu husustaki şartları sağlamak ve araçları noksansız bulundurmakla yükümlüdür.

İşçi sağlığı ve iş güvenliği yönünden insanlar işyeri ortamında çeşitli risklerle karşı karşıya bulunmaktadırlar. Bunlar ana başlıklar altında şu şekilde sıralanabilir:

1. 
   Fiziksel Etkenler
   
2. 
   Kimyasal Etkenler
   
3. 
   Biyolojik Etkenler
   
4. 
   Sosyal ve Zihinsel Etkenler
   

IV. Çalışma Yaşamının Sağlıklı ve Güvenli Olarak Yürütülebilmesi İçin İşyerinin ve Çalışanların Sürekli Kontrol Edilmesi Gerekmektedir

1. Çalışma Ortamının Denetlenmesi

1. 
   Çalışma ortamının bilinmesi; çalışma ortamında hangi çeşit maddelerle çalışıldığı, işlemler sırasında kullanılan yardımcı maddelerin kimyasal yapısı bilinmelidir.
   
2. 
   Çalışma ortamının koşulları; sıcaklık, ısı, nem, gürültü, titreşim ve ışın gibi etkenlerin işçi sağlığı ve iş güvenliği tüzüklerinde belirtilen değerlere uygun olması sağlanmalıdır.
   
3. 
   Zararlı maddelerin değiştirilmesi; Teknik olarak etkisi aynı, fakat zararı daha az olan maddeler kullanılmalıdır.
   
4. 
   Uygun havalandırma sistemlerinin kullanılması; Gaz­, buhar ve toz gibi işyeri ortamında bulunan maddelerin daha kaynağında ortama yayılmadan havalandırma sistemleri ile işyeri dışına atılması sağlanmalıdır.
   
5. 
   Çalışma ortamının sürekli bakımının ve temizliğinin yapılması gerekir.
   
6. 
   Çalışanların kişisel korunma cihazlarının sağlanması ve kullandırılması gerekir. Gözlük, eldiven, maske gibi koruyucu araç ve gereçlerin kullandırılması sağlanmalıdır. Bu araç ve gereçlerin nerede ve hangi işlerde kullandırılacağı bilinmelidir.
   

2. Çalışanların denetlenmesi

1. 
   İşe girişte işçilerin sağlık muayenelerinin yapılması gerekir.
   
2. 
   İşin niteliği gereği işçilerin belirli aralıklarla sağlık muayeneleri yapılmalıdır.
   
3. 
   İşyerinde çalışma koşullarının tanınması, tehlikelerinin öğretilmesi, koruyucu önlemler hakkında bilgi verilmesi, ilk yardım bilgilerinin öğretilmesi, sağlık ve güvenlik önlemlerinin verilecek sürekli eğitimlerle sağlanması gerekir.
   

V. Ağır ve Tehlikeli İşler

İş Yasası’nın 85. maddesinde; “16 yaşını doldurmamış genç işçiler ve çocuklar ağır ve tehlikeli işlerde çalıştırılamaz.” denmektedir.

Hangi işlerin ağır ve tehlikeli işlerden sayılacağı, kadınlarda 16 yaşını doldurmuş fakat 18 yaşını bitirmemiş genç işçilerin hangi çeşit ağır ve tehlikeli işlerde çalıştırılabilecekleri Sağlık Bakanlığı’nın görüşü alınarak Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı’nca hazırlanacak bir yönetmelikte gösterilir.


VI. Ağır ve Tehlikeli İşlerde Rapor

İş Yasası’nın 86. maddesinde; ağır ve tehlikeli işlerde çalışacak işçilerin işe girişinde veya işin devamı süresince en az yılda bir bedence bu işlere elverişli ve dayanıklı oldukları işyeri hekimi, işçi sağlığı dispanserleri, bunların bulunmadığı yerlerde sırası ile en yakın Sosyal Sigortalar Kurumu, sağlık ocağı, hükümet veya belediye hekimleri tarafından verilmiş muayene raporları olmadıkça, bu gibilerin işe alınmaları veya işte çalıştırılmaları yasaktır. Sosyal Sigortalar Kurumu işe ilk giriş muayenesini yapmaktan kaçınamaz, denmektedir.

İşyeri hekimi tarafından verilen rapora itiraz halinde, işçi en yakın Sosyal Sigortalar Kurumu hastanesi sağlık kurulunca muayeneye tabi tutulur, verilen rapor kesindir.

Yetkili memurlar isteyince,bu raporları işveren kendilerine göstermek zorundadır.

VII. Çalıştırma Yaşı ve Çocukları Çalıştırma Yasağı

15 yaşını doldurmamış çocukların çalıştırılması yasaktır. Ancak, 14 yaşını doldurmuş ve ilköğretimi tamamlamış olan çocuklar, bedensel, zihinsel ve ahlaki gelişmelerine ve eğitime devam edenlerin okullarına devamına engel olmayacak hafif işlerde çalıştırılabilirler.

Çocuk ve genç işçilerin işe yerleştirilmelerinde ve çalıştırılabilecekleri işlerde güvenlik, sağlık, bedensel, zihinsel ve psikolojik gelişmeleri, kişisel yatkınlık ve yetenekleri dikkate alınır. Çocuğun gördüğü iş onun okula gitmesine, mesleki eğitiminin devamına engel olamaz, onun derslerini düzenli bir şekilde izlemesine zarar veremez.

18 yaşını doldurmamış çocuk ve genç işçiler bakımından yasak olan işler ile 15 yaşını tamamlamış, ancak 18 yaşını tamamlamamış genç işçilerin çalışmasına izin verilecek işler, 14 yaşını bitirmiş ve ilk öğretimini tamamlamış çocukların çalıştırılabilecekleri hafif işler ve çalışma koşulları Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı tarafından altı ay içinde çıkarılacak bir yönetmelikle belirlenir.

Temel eğitimi tamamlamış ve okula gitmeyen çocukların çalışma saatleri günde 7 ve haftada 35 saatten fazla olamaz. Ancak, 15 yaşını tamamlamış çocuklar için bu süre günde 8 ve haftada 40 saate kadar artırılabilir.

Okula devam eden çocukların eğitim dönemindeki çalışma süreleri, eğitim saatleri dışında olmak üzere, en fazla günde 2 saat ve haftada 10 saat olabilir. Okulun kapalı olduğu dönemlerde çalışma süreleri yukarıda birinci fıkrada öngörülen süreleri aşamaz.

VIII. İş Kazalarını ve Meslek Hastalığını Bölge Müdürlüğüne Bildirme Zorunluluğu

İş Yasası’nın 77. maddesinin 3. fıkrasında yeralan, “İşverenler işyerinde meydana gelen iş kazasını ve tespit edilecek meslek hastalığını en geç iki iş günü içinde yazılı olarak ilgili bölge müdürlüğüne bildirmek zorundadır.” hükmü gereği işyerlerinde meydana gelecek tüm iş kazalarının ve meslek hastalıklarının bildiriminin yapılması gerekir. Bu bildirimler aynı süre içinde 506 sayılı yasanın 27. maddesi gereği ilgili Sosyal Sigortalar Müdürlüğü’ne de yapılması zorunludur.

IX. İşyeri Hekimi Çalıştırma Zorunluluğu

İş Yasası’nın 81. maddesi­, Umumi Hıfzıssıhha Kanunu’nun 180. maddesi, 506 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu’nun 114. maddesi ile İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Tüzüğü’nün 91. maddesi gereği sürekli olarak en az 50 işçi çalıştırılan işyerlerinde Sosyal Sigortalar Kurumu’nca sağlanan tedavi hizmetleri dışında kalan işçilerin sağlık durumlarının denetlenmesi, ilk yardım, acil tedavi ve diğer koruyucu sağlık hizmetlerini düzenlemek üzere, işveren ilgili yasa maddeleri gereği işyerindeki işçi sayısına ve işteki tehlikenin büyüklüğüne göre, bir ya da daha fazla işyeri hekimi çalıştırılması zorunludur. İşyeri hekimlerinin çalışma şartları, görev yetki ve sorumlulukları; 4.7.1980 tarihli “İşyeri Hekimlerinin Çalışma Şartları ile Görev ve Yetkileri Hakkında Yönetmelik” hükümlerine göre belirlenmektedir.

X. İş Sağlığı ve Güvenliği Kurulu

İş Yasası’na göre sanayiden sayılan, 50 ve daha fazla işçi çalıştıran, altı aydan fazla sürekli işlerde iş sağlığı ve güvenliği kurulu oluşturulması İş Yasası’nın 80. maddesi gereğidir. Yeni yasa ile işverenler, iş sağlığı ve güvenliği kurullarınca oluşturulan iş sağlığı ve güvenliği mevzuatına uygun olarak verilen kararları uygulamakla yükümlü tutulmuştur.

XI. İş Güvenliği İle Görevli Mühendis veya Teknik Eleman Çalıştırma Zorunluluğu

İş Yasası’nın 82. maddesine göre sanayiden sayılan, devamlı olarak en az elli işçi çalıştıran ve altı aydan fazla sürekli işlerin yapıldığı işyerlerinde işverenler, işyerinin iş güvenliği önlemlerinin sağlanması, iş kazalarının ve meslek hastalıklarının önlenmesi için alınacak önlemlerin belirlenmesi ve uygulanmasının izlenmesi hizmetlerini yürütmek üzere işyerindeki işçi sayısına, işyerinin niteliğine ve tehlikelilik derecesine göre bir veya daha fazla mühendis veya teknik elemanı görevlendirmekle yükümlüdürler.

KAYNAKLAR

1. 
   Prof.Dr.Safa Erkün. Türk İmar Hukukunun Ana Çizgileri, Yapı Endüstir Merkezi Yayınları.
   
2. 
   Prof.Dr.Yücel Ünal. Kent Planlama ve Uygulamanın Yasal Yönleri. İ.T.Ü.Mimarlık Fakültesi Baskı Atölyesi, İstanbul 1988.
   
3. 
   Doç.Dr.Hall Kalabalık. İmar Hukuku Dersleri (Planlama, Yapı, Arsa, Koruma), Seçkin Yayıncılık A.Ş. Ankara 2003.
   
4. 
   Bayram Dereci. Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı, Bakanlık Baş İş Müfettişi, 2003 İnkılap Kitabevi
   
5. 
   Av.Taha Erdinç Bülbül. İstanbul Büyükşehir belediye Başkanlık Danışmanı ve Ömer Türk, Merkez Valisi, İmar Mevzuatı, Kiptaş Yayını.
   
6. 
   İmar Kanunu.
   
7. 
   Boğaziçi Kanunu.
   
8. 
   Kıyı Kanunu.
   
9. 
   Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kanunu.
   
10. 
    Büyükşehir Belediyelerinin Yönetimi Hakkında Kanun.
    
11. 
    Kamulaştırma Kanunu.
    
12. 
    Gecekondu Kanunu.
    
13. 
    İstanbul İmar Yönetmeliği.
    
14. 
    Tüm Kanunların Yönetmelikleri.