Səlminaz:
Xanbalıxda gələn çəpər
Dur yatmağın çağı döyül
Qardaşım yerini də tapar
Dur yatmağın çağı döyül.
Ərisin dağların qarı
Tökülsün çaylara sarı
Qardaşımın ərkək yarı
Dur yatmağın çağı döyül.
Dalınca gəlməz fərman
Mən ollam dərdinə dərman
Səlminaz da sana qurvan
Dur yatmağın çağı döyül.
Məhəmməd qəvi oyax, gözü yuxuda olduğunnan Səlminazın bu sözdərini eşidəndən gözünü açıf iş-işdən keçdiyinnən və bir belə qüsursuz gözəl qızın ona bənd olduğunnan bu dillərnən Səlminaza cavaf verər:
Məhəmməd:
Başına döndüyüm cığalı sona
Sonanın məkanı güldə olmazmı?
Mən bilərəm ürəyindəki mətləvi
Ürəydən keçif dildə olmazmı?
Səlminaz:
Əvvəldən oxudum tahanı dildən
Təcnis qafiyəsi sözdə olmazmı?
Mən aşığam sənin gül camalına
Aşığın söybəti, sazda olmazmı?
Məhəmməd:
Dərin-dərin dəryalara dalıfsan
Dərd qəmi şirin cana salıfsan
Mən yuxuda afalatı bilifsən
Afalatı bilən halda olmazmı?
Səlminaz:
Cavan eşqin səməndini mən də minif çapbışam
Banna oluf sınıx könül yapbışam
Arıyıf, axdarıf səni tapbışam
Bəs sizdə olan bizdə olmazmı?
Məhəmməd:
Məhəmmədi dəstan edif söylərsən
Mujkanınnan bağrım başın tilərsən
Söylə görüm bir nə fikir elərsən
Yolçu yola düşüf yolda olmazmı?
Səlminaz:
Yalan gəlməz Səlminazın dilinə
Qeyri bülbül qondarmaram gülümə
Nə için girifsən zənən donuna
Gözəlim kamalı gözdə olmazmı?
Məhəmmədnən Səlminaz sözdərini tamam eləyəndə Məhəmməd Səlminazı söydüyünnən o gejə hərəsi bir at minif, Xanbalığa tərəf yola düzəldilər. Bir xeyli getmişdilər ki, Səlminaz birdən-birə fikir eliyif:
– Ay dil qafil, sən heç bilmirsən bu neçi karadı. Nə işdən ötrü qız paltarında sənin qardaşına gəlif, bəlkə duşmandı, nejə munun yanına düşüf mahala gedersən. Hərgah səni öldürsə kim biləjək, deyə kefi pozğun, rəngi zəfəran kimi solmuş ağlamağa başladı. Məhəmməd Səlminazı ağlar görəndə bildi ki, qızın qəlvi dolandı. Ona görə bu dillərnən həm qızın ağlamağının səbəbini xavar alır, həm də Səlminazın munun barəsində şübhələndiyini bildiyi üçün özünün əsl nəjavətini ona söylüyür:
Məhəmməd:
Başına döndüyüm, qurvan olduğum
Ay ala gözdü Səlminazım, ağlama
Alışıf oduna girjan olduğum
Ay ala gözdü Səlminazım, ağlama.
Bir ceyran tamaşa, maral baxışdı,
Əli əlvaf, dizi gəgah naxışdı
Mina boylu, xurmayı saşdı
Ay ala gözdü Səlminazım, ağlama.
Dərd əlinnən düyünüyəm, dağlıyam
Qürbət eldə cavan ömrüm ağlayan
Məhəmmədəm Əhməd vəzir oğluyam
Ay ala gözdü Səlminazım, ağlama.
Məhəmməd sinəyi tarnan dediydən sonra dilinən də afalatı başdan-başa Səlminaza nağıl eylədi. Səlminaz Məhəmmədin əsil nəjavətini və görünməyən bir sirri bildiyi üçün ona olan məhəbbəti daha da artırdı. Hər ikisi şad, xürrəm yola düşdülər. O qədər getdilər ki, laf Xanbalığa yaxınnaşdılar. Bu zaman qəzadan bir tanrı tanımaz, qanmaz bir çovana rast gəldilər ki, bavalı deyənnərin boynyna deyillər, bu çovanın bir çomağı varmış ki, haraya vursaydı il ordan ot bitməzmiş. Və hansı adama vursa yernən yeksan olarmış. O çovan Səlvinazı görəndə ona bənd oldu. Belə ki, çomağı çəkif Səlminazı Məhəmmədin əlinnən almax dərəcəsinə gəldi. Məhəmməd halı belə görəndə ağlı başınnan çıxıf, Səlminazı almasın deyin çovana yalvarer:
Məhəmməd:
Başına döndüyüm ay lələ çovan
Çovan, gəl incitmə məni qoy gedim
Məskənimdi çölli-biyaban
Çovan, gəl incitmə məni qoy gedim.
Dostları ilə paylaş: |