Tərcümə üçün seçilmiş əsərlər çox vaxt ərəb üslubuna uyğunlaşdırılırdı. Məsələn, 1872-ci ildə Məhəmməd Osman Cəlal (1829-1898), Bernarden de Sen-Pyerin “Pol və Virciniya” əsərini oxucuların ixtiyarına qafıyəli şəkildə vermişdi ki, bu da müsbət əks-səda doğurmuşdu. Misirdə yaşayan Livan mühaciri Nəcib əl-Həddadın (1867-1898) qafiyəli tərcümələrini də misal göstərmək olar. Beləliklə, qafiyəli nəsr – tərcüməçilərin tərcümələrində xarakterik bir cəhət kimi özünü göstərməyə başlayır.
