1) surətlərin işləri, əməlləri, məsləkləri, hərəkətləri onları səciyyələndirir: Alxan (Narıngülə). Səsini kəs! Yüz dəfə demişəm ərin danışanda sən də böyürdən at salma! (Narıngül geri çəkilib yaşınır). Söz ilə iş olmaz. Mənə bir sübut ver, gör atasını dalına şələləyirəm, yoxsa yox! Mədəd. Sübut? Sübutu hardan alım? Mən kəmsavadam, sən kəmsavad, haqq-hesabdan nə sənin başın çıxır, nə də mənim [53, c.2, s.248].
2) nitqdə sözlərin, ifadələrin, cümlələrin mənasını dəyişmək yolu ilə obraz və personajlar səciyyələnir: Qulu (Nəcəfə). Ay canım, ona nə baş qoşursan? Deyir, “Qarğanın min bir oyunu var, bir qozun başında”. Bu küy-kələkdən məqsəd odur ki, heç kəs Mədədə dinməsin. Adı olsun kolxozçu, amma özü səhərdən axşamacan öz xüsusi təsərrüfatında işləsin, vəssalam!. Mədəd. “Keçəl baxdı güzgüyə adın qoydu özgəyə” [53, c.2, s.248].
