ÇÎrok çÎrokên kurdî kurmancî

bi çemçike ji den berda taseke, pişta xwe da çevvalekî birince

76

û evv bi ser gevvriya xwe dakir. Wî çaven xwe girtin û da nava

karvvana xewnen rojan, xeyalen xweşiyan. Wilo jî vvî bere xwe

da kîse şekir û kulmek ji vvî şekire hûr berda tasa xwe. Paşe

vvî deste xwe direjî qutiyeke kir, evv vekir û biqasî kevçiyekî

biçûk xweya lemûne berda nava ave. Wî bi kevçiyekî li hev

xist û li hev xist û dema şekir û xweya lemûne di nav ava zelal

de vvinda bû, vvî tasa ave bi ser xwe dakir. Wî xwest di deve

xwe de tama şekir û xweya leymûne bidîta. VVî zimane xwe di

ser leven xwe re bir û tene vvî di deve xwe de tama axe dît.

Li derve reza zekatxwazan li heviya hatina Hecî ji şefeqe

de direj bûbû. Piraniya vvan revviyan kal bûn, vvan bi desten

kor û sevviyan girtibûn û ji deren dûr û nezîk ve peya an U ser

pişta ker û bergîlan hatibûn. Sal bi xer dbruya û genime zerbûyî

di navçeye de digihaşt newqa mirovan. Mebesta dile

vvan gişan çend teneken genim bû. Wan pir hevî dikirin û vve

roje deste xwe U ber asmane sincirî vedikirin. Ere, heviya vvan

xurt bû û bavveriya vvan bi xwedane çadire dihat. Wan ji xwe

re xweş dikirin û digotin ku evv mirove Xwede dabûye e tiştek

bida vvan, dile vvan neşikenanda. Sal pir bi xer bû û bi ser de

jî xwediye terektor û patozan hecî bû, bi deh caran çûbû mala

Xwede, deste xwe di ser Kevire Reş re biribû û dema re ketibûye

maç kiribû. Di zivistane de baran qut nebûbû û reya di

navbera gund û bajaran de hatibû birrîn. Piştî vve barana pir

Xwede buharek xweş bi ser navçeye de kiribû û axa ter av se¬

re gulegeniman ber bi ronahiya salek bi xer ve kiribû.

Heviya revviyan mezin bû, le ü ser we axe, di bin vvî asmanî

de, piçek baye henik ji bo dermanan jî peyda nedibû. Roka

ku gulegenimen tije ji bo gvvîzanen makinen zaddirûne û patosan

amede dikirin di nîve asmanan de ravvstiyabû û hema

77

pelen şevvatan pel U dû pele bi ser sere vvan kesan dadiweşand

û mejiye vvan belav dikir.

Seydo pişta xwe dabû telîsekî, haye vvî nema ji tu tiştî he¬

bû. Evv di sere xwe de anuha vegeriyabû nava zaroken gund,

li keleka gole bû. Gol li ber vvî fıreh bû, evv gölek ji av û şekir

bû. Seydo bîst sîh gavî je dûr diket û heta ji vvî dihat bi

bazdan ber bi qeraxe ve dihat. Gol jî ber bi vvî ve dihat û

sînga xwe ya nüşt bextewerî li ber vvî pelin dikir. Seydo xwe

davet nav ave, deste xwe li bine gole dida, bine gole hemû şe¬

kir bû. Piştî panzdeh bîst gavan, vvî sere xwe derdbdst, li neva¬

len xwe bi kefxweşî dineri. Hevalen vvî jî bi kef dbcuyan, av û

şekir vedbcvvarin, ji xwe re dilîstin. Paşe Seydo dibû firendeyek,

başokeyek û di ser gola mezin re difiriya. Bi fire û bi zikekî

ter evv gelekî dûr diçû, dûrî çadir û axa sincirî diket.

Seydo germa havîne û teneken ave ji bîr kiribû û dabû dû

karvvana xewnen serîn dema evv li ser tevliheviya li derve ji

nişke ve bi ser hişe xwe ve hat. Evv ji nav pelen hebirmeşî derket,

vegeriya bine çadire. Wî car din U keleka Elîke simbelboq

çogen xwe dan erde. Tişten ku her roj ü ber çaven vvî

bûn bin bi hin xuyabûn, ciyen xwe girtin. Çaydane çaye li ser

papore dicoşiya û qedehen camtenik di nav ava legana lastîkî

de direjkirî bûn. Seydo ji ciye xwe tene sere çend kesan didît

le ji denge revvî û zekatxwaran vvî nas kir ku trumbeleke, navgîneke

xwe h gund girtibû û belkî jî evv ya Hecî bû.

Dema Hecî di bin çadira xwe de rûdinişt, Seydo nevverîbû

behna xwe neberda, nebistanda. Wî dbcvvest carinan erd vebûya

û vve evv daqurtanda, an bibûya mîna reşike şeve û ji ber

çavan vvinda bibûya. Piraniya caran vvî tene dbcvvest ji vve dere

dûr biçûya, xwe bigihanda hevalen xwe. Bi vvan re vvî dikarîbû

78

hezar tişt bikirana, teketa nav ava gole, biçûya nava rez û bostanan,

berîken xwe mişt heshesûk bikirana, daf di nevvala

çem de li ber kevvzeran vedana.

Li derve, nîvkenüyoneke evvrek ji töze bi dû xwe ve dikişand

û bere xwe dabû çadire. Zekatxwaz car din li tiyen xwe

rûniştin ji ber ku her kesî trumbela Hecî nas dikir. Kenüyon ji

ser reya axe derket û poze xwe ber bi çadire ve kir. Evv li ber

singekî ravvestiya, bi hers di ciye xwe de hejiya, toza spî ji ser

cane xwe ye hesinî daweşand. Ewre töze jî bedeng ji ser re

derket, bi ser gund de girt û li ser bendere xwe li zekatxwazan

peçand.

Bi şaşika xwe ya kesk û zike xwe ye mezin, şex Hadî daket

û bi lez bere xwe da hundire çadire. Mezin û biçûk ji ber vvî

rabûn û ber bi vvî ve çûn û xwestin herin deste vvî. Le agir ji

asmanan dibarî û şex bi lez buhurî hundire çadire. Nîvro der¬

bas bûbû û vvî nedbcvvest nimeja vvî ü vvî biçûya.

Elîke nanpej ji ciye xwe bi lez rabû û xwe bi ser deste direjkirî

de xwar kir. Wî doşekek raxist û se çar balgehen stûr

danîn ser. Le şex Hadî guh li doşeke nekir û bi gotina peşî vvî

berra nimeje xwest. Wî bbcvve evv li ser kulavekî raxist, bere

xwe bi gora Pexember li erda Erebistana siûdî ve kir û bi

dengekî bilind got "Allahû ekber". Li derveyî çadire rewî bi

lez ketin reze, rûyen xwe ber bi roka ji ciye xwe nediliviya vekirin

û ye nimeja nîvro kiribû jî evv dubare kir. Bedengiyeke

mezin xwe li bendere peçand her cara ku şex di dile xwe de,

di ber xwe de xwend. Seydo di hundire çadire de çay di qorzîkeke

de amede dikir. Di vve bedengiye de keldûmana bihers

ji deve çayden derdiket dikir firefir. Li derve ji nevvala ceme

li keleka bendere, gundiyan keren xwe giredabûn ta neketana

79

nava genimen hişk û berî ku şex nimeja xwe temam bikira yek

ji vvan keran bi direjayî ziriya.

Pişti nimeje, şex xwe U ser doşeke direj kir. Wî tiye xwe

xweş kir, anîşken xwe di nermiya balgehan de çikandin. Wî

tizbiyek direj ji berîka xwe dendst û di nav tiliyen spî û dagirtî

de liben vve bi giranî dane dû hev.

Seydo qedeha çaye U ber şex danî û bi paş ve vegeriya ta li

ciye xwe rûrüşta. Şex desmalka xwe di ser eniya xwe re bir, evv

çend dilopen xwedane zuha kirin û li Seydo zîvirî taseke av

xwest. Baye di bine çadire de ji ber agire ku ji asmanan dibariya,

ji ber papore û keldûmana ava çaye giran bû, bîn li mi¬

rovan diçikand. Wilo jî piştî ku şex du se qurt vexwarin û riya

xwe şil kir, vvî ava mayî bi ser axa ber xwe de kir. Ax tî bû û

vve di cî de evv av vexwar te digot evv ji hezaren salan li bendî

vve bû. Tîbuna axe pir bala şex kişand û vvek ku dile vvî bi vve

bişevvitiya, vvî tasek din xwest, axa ber xwe av da û bi direjayî

le nerî. Paşe berî ku hişe vvî biçûya derine din, vvî li Seydo û li

»1A A A A j Eh nen u got:

- Hûn e bi qedre nave Xwede kin tünek av li vâ axe bikin.

Ji wexme behna mirovan der nakeve.

Elîko ji ciye xwe pengizî, le hat bîra vvî ku evv kare hane ye

berdeste vvî bû û vvilo jî evv bi ser Seydo de rabû:

- Ere Seydo ma tu hinekî xwe nalivînî axa bine çadire avnadî?

Hecîjîwextîbe.

Ji ser doşeke, şex saetek berîkan ji ber sînga xwe dendst, le

nerî û di sere xwe de hesabine kirin. Rast bû, Hecî jî e direj

nekira. Li gor saete evv li ser re bû û piştî çarîkeke çend deqe

kem zede gerek U vve dere buya.

Seydo derket û bere xwe da bermîlen ave. Wî satilek tije

80

kir û vegeriya bine çadire. Di vve navbere de şex tas ji deste

vvî girt, tizbiya xwe danî ser doşeke û bi xwe axa bine çadire

avreşandî kir. VVî bi destekî çaya xwe bi giranî vexwar û bi de¬

ste din vvî tîhna axe şikenand. Dema dîsa revvî rabûn ser xwe

û bang hev kirin, vvî li saeta xwe dîsa nerî û tas direjî deste

Seydo kir. Axe tera xwe vexwaribû.

Trumbela Hecî keleka kemiyona şex Hadî ravvestiya û He¬

cî bi lez je peya bû û bi rûyekî tirş li kesen ber deve çadire rez

bûbûn nerî. Evv û şex çûn rûyen hev û be ku vvî li ber xwe bineriya,

evv vvek her car bi ser sere Seydo de qîriya:

- Agir ji asmanan dibare. De rabe Seydo hinek av li ve axe

bik!

Paşe dema vvî dît ku bine çadire xweş hatibû avdan, vvî gotina

xwe guherand:

- Le ne anuha, paşe paşe.

Wî deste xwe danî ser mile şex û got:

- Bubure şexe min ez hinekî dereng hatim. Karekî me li

bajer çebû, le tu bi xer hatiyî.

Hecî û mehvane xwe peyivîn û piraniya caran di nav xwe

de kirin kurtepist vvek ku tiştine pir giring ji hev re digotin.

Piştî nîv saeteke, Hecî sere xwe di deriye çadire re dendst û

bang barkeşekî kir:

- Heseno, rabe deh cevval genim baveje paşiya kemiyona

şex!

Di bin siya terektore merikekî xwe direj kiribû û li ser den¬

ge Hecî rabû ser xwe. Germe evv gej kiribû û piştî çend kelîkan

evv bi ser hişe xwe hat. Paşe şex rabû ser xwe, kare xwe û

çûyîne kir. Evv e li vvan hemû gundan bigeriya, zekat bida hev,

bereketa Xwede bi ser xwedanen terektor û patosan de biba-

81

randa. Wî e Quran U ser ruhe bav û kalen vvan bbcvvenda, ji

Xwede bixwesta evv U vvan vvere rehmete, di gunehen vvan bi¬

buhure. Bi rabûna vvî re, Hecî jî ra bû ser xwe û bi vvî re ta

ber kemiyone çû. Li vvir çend gotinen vvan mabûn le ne şex ne

Hecî ne xwestin di bin agire vvî asmanî de direj bikirana. Wan

e hevudu li bajer bidîtana, ecele tunebû.

Hecî dîsa bi rûyekî tirş derbasî bine çadire bû. Wî çbcarak

vexist. Elîko çay U ber danî û sere xwe xist ber xwe. Wî nizanûbû

e çawa dest bi axiftine bikira. Her ku Hecî dihat, vvî pirsa

tişten di bin çadire de û li ser erdan dikir û Elîko ta bi

derziye ve dikir, agahiyen xweş direj dikir, bi lez di ser en ne

xweş diçû, te digot vvan zimane vvî dişevvitandin. We roje di

deste şefeqe de, hesinekî patoseke ji nav her penc patosen

Hecî şikestibû. Şufere vve şandibû dû VVanesyan, hosteye er¬

meni û bi hev re paşe çûn bajare Qanüşlo û hesinekî nû kiri¬

bûn. Di vve roje de, patos nezîkî se çar saetan di nav zadan de

be kar mabû.

Elîko gerek ev nûçe bigihanda Hecî le çavva? Bi çi zimanî?

Wî ceger nedikir. Dema evv vvilo bedeng ma, Hecî le nerî û

tedenrist ku tiştekî ne xweş qevvinübû. Di vve navbere de kalek

derbasî bine çadire bû. Wî çevvalekî pînekirî avetibû ser

mile xwe. Bare salan û nişanen zîvariye xezine kvvîr di rûye vvî

de vedabûn. Çaven vvî di korten xwe de çûbûn xware û ji ber

ku evv demeke direj di bin roka roje de mabû, ji xwe evv çav bi

zore dihatin xuya kirin. Hecî çaya xwe bi behntengiyek diyar

vedbcvvar û hema li heviya Elî bû ku vvî ji ber xwe ve dest pe

bikira. Elîko zimane xwe di deve xwe de digerrand û ji nişke

ve deve vvî geriya. Bi dengekî bi tirs got:

- Hecî bila behna te teng nebe. Her tişt xweş derbas dibe.

82

Tene di deste sibehe de patosek hinekî ravvestiya. Hesinekî

vve ez bavver dikim şikestibû. Hoste VVanesyan çû ji Qamişle

hesinekî nû xist şûne. Ji bilî ve yeke her tişt U gor dile te der¬

bas dibe.

Elîko piştî van gotinan xwe bi ser hev de guvaşt û simbelen

vvî bi ser deve vvî de xwar bûn. Wî Hecî ji mej ve nas kir, diza¬

nîbû çavva dibû dema agahiyek vvilo di nîve mevvsime geniman

de dibihîst. Ye kal beguman guhgiran bû û hena gotinen

xwe berdidomandin, ji Xwede dbcvvest ku vvî mala Hecî avatir

bikira, male vvî pirtir bikira ta xera vvî bigihaşta her kesî. Hos¬

te VVanesyan ne li vvir bû û Hecî dizanîbû çavva evv li bajer

peyda bikira. Wî çaya xwe temam nekir û bi ser kale li hem¬

ber xwe de qîriya:

- Tu e bigihejî teneka genime xwe le anuha ne wexte tey e.

Wî bi lez bere xwe da trumbela spî. VVî poze vve ji ser ben¬

dere dendst, ber bi reya bajer kir û pe li benzine kir. Trumbel

ne vvek kevokeke le vvek gulla ji lûla tufenge derkeve evv vvilo

ji ser bendere derket. Piştî çend kelîkan evv ji ber çavan ket.

Mirove kal ji bine çadire derket, vegeriya nava revviyan, ce¬

vvale vala li ser axe raxist û li heviya vegera Hecî rûnişt. Evv e

bigihaşta tenga xwe, Hecî bi deve xwe ev yek gotibû.

Seydo li ciye xwe dbcvvest bigiriya le hesiren vvî nedihatin

xware, di nava paliken çaven vvî de ase bûbûn. Wî li erda bine

çadire dineri û dihat ji qehra nava xwe biteqiya. Dile vvî ji binî

ve nema diçû tasek av û şekir û anuha diçû mirine, diçû küsü¬

ne. VVî dbcvvest her kes li dora xwe bikuşta, bi taybetî evv ke¬

sen evv ava vvî bi zehmetî dikişand bi ser axe de dikirin. VVî

dbcvvest paşe xwe bikuşta ta ji vve jiyana pîs xilas bibûya. VVî

bihîstibû ku dema zarok dimirin evv dibin teyriken buhuşte û

83

ji ber sivikbûna gunehen xwe difirin û kef dikin. VVî di sere

xwe de digot ku ji bilî ketina nav rez û bostanan, ji bilî kuştina

beqan vvî tu guneh nekiribûn. Evv vvilo bû dile xwe bi buhişte

xweş dikir dema Elîko bi mile vvî girt û evv hejand:

- Seydo, laye kere, ma deng naye te? Ev cara sisiyan e ez

ban te dikim. Rabe firaxan bişo, doşeke baveje ser kulîne, hinek

av li bine çadire bike!

Trumbela Hecî û kemiyona şex ji ser bendere rabûbûn û ji

ber çavan ketibûn. Li derve, zekatxwazan nedbcvvestin ji ciye

xwe biliviyana. Evv li heviya vegera Hecî man. Sal bi xer bû û

gulegenimen navçeye digihaştin kemera bejindirejan. Sal pir

xweş bû û vvan di dile xwe de, di nav xwe de digotin ku Hecî

mirovekî rind û dilovan bû. VVî e ji bo xera e û bave xwe çend

teneken genim bidana. Wan tu çevvalen genim nedbcvvestin,

tene du se teneke, du se teneken baş dagirtî dfacvvestin û bavveriya

vvan bi Hecî xurt bû. Sal bi xer bû, gelekî bi xer bû.

84

TEVGEREKE BERÛMET

R... bi du se hevalan re li keleka cadeya heri mezin ji xwe

re digeriya, dema dengekî vvek denge guregura evvran xwe li

bajer girt û behna vvî hinekî teng kir. Di destpeka de, deng

bbcvve pir qels bû û vvî guh le nekir. Wî ji xwe re got ku buha¬

ra nû hatibû, dikarîbû taven xwe, borancn xwe jî bi xwe re

bianina. Baxçeye "Gülistana Canan " xwe di nav rengen corbercor

de vezilandibû. Di nav şişen hesinî re surren be henikayî

û behna gul û kulîlkan li ser basken xwe dikirin û evv

behna xweş li hemû bajer belav dikirin. Hechecîken dûvmeqesî

ne ji mej ve ji vvelaten germ hatibûn û U ser rûye asmane

şîn xezikine reş û li hevhatî bi lavvendî çedikirin. R... jî ne ji

mej ve vvek hechecîkeke vegeriyabû û dbcvvest bi malbata xwe

re çend rojen xweş derbas bikirana. VVî sale gişî li Parîse, ser-

85

bajare Fransaye kar dikir û her buhar evv bi jin û zaroken xwe

re vedigeriya û dûrî tevliheviya cihana bi xirecir vvî çend rojen

xweş li şehre zaroktiya xwe derbas dikirin.

Evv we roje derketibû seyrane û nerînen vvî di nava şişen

hesinî re dibuhurîn baxçe. Serok ji mej ve dergehen "Gülista¬

na Canan" girtibûn û ji ber vî tiştî jî şeniyen bajer dikarîbûn

tene ji dûr ve dile xwe bi hatina buhare şad bikirana. R...ere

hundire baxçe nedidît le dizanîbû evv çavva bû. VVî dikarîbû

çaven xwe bigirtana û yek bi yek reyen teng bi daran xenülandîbi

bîra xwe bianiya. Dema evv zaro bû û diçû dibistane, riya

vvî di nav baxçe re dibuhurî. We çaxe, deriyen baxçe ji her ke¬

sî re vekirîbûn, nemaze ji bo xort û keçen dile vvan di hev de

hebûn. Piştî hatina Serok û şikestina bajer, deriyen baxçe car

din demeke vekirî man. Le leşkeren biyanî çend guhertin te

de çekirin. VVan di navbera her çend daran de peykerek ji bo

seroken xwe danîn. Her deh duvvanzdeh gavan, vvan çend da¬

ren biyokan an gvvîzan ji qurm ve rakirin û di şuna vvan de

peykerekî Serok mîna dareke hesinî çikandin. VVan Mala

Ferhenga Gel jî helweşandin û li ser bingehen kevnare qesrek

pir mezin ji bo Serok ava kirin. Evv qesr vve roja buhare di

nav daran de carinan jî ji R... re xuya dibû. Di nîve reya ku

ber bi qesre ve diçû, leşkeren bi rext û tufengen xwekar her¬

dem şipiya bûn û bi rûyine tal li bajer dinerin lülen çeken xwe

ber bi sînga rûniştivanan ve dikirin.

Denge weke guregura evvran hema nezîk bû û R... ji ber

nema karîbû bi xweşî nerînen xwe li ser baxçeye rengareng

bigeranda. Wî xwest bizanîbûya evv deng denge çi bû, le de¬

ma vvî kir ku ji vvan du se hevalan bipirsiya, vvî xwe bi tenha

sere xwe dît. Heval di nav kolanen bajare kevn de ji ber çavan

86

ketin te digot qey erd qelişî bû û vve evv daqurtandibûn. R. ji

vvan behnteng bû ji ber ku bi kemanî vvan dikarîbûn tiştek je

re bigotana, agahiyek li ber guhen vvî bbdstana. Mala vvî ji we

dere ne pir dûr bû û vvî bere xwe daye le ji rüşke ve evv reya

fireh mişt mirov bû û di rûye vvî de hat girtin. Raperîne, serîhildane

bi dengekî mîna guregura evvran xwe li tiye Serok

girtibû. Buhar bû û gel dbcvvest agire roja nû, agire Nevvroze,

di meydana de di dile bajer de pexista.

Di vve gave de, R... xwest bibûya hechecîkek û bi asmanan

biketa an jî bibûya reşkekî şeve û di jera zemine de biçûya

xware û vvinda bibûya. Le evv ne bû hechecîk, ne jî bû reşke

şeve û vvilo jî beçare di vve navbere de ma. Li aliyekî wî, leş¬

keren biyanî milen xwe didan hev, paşûber diçûn û li aliye

din, gele bajer ber bi vvî ve dihat, dbcvvest agire cejne, peten

şevvate bi ber peren asmanan bilind bikirana. Di vve gave de,

R...tegihaşt ku eğer evv di rûye lehiya şeniyan de ravvestiya,

evv e h ber lingan av û av biçûya. Ji ber ve yeke, dema pelen

rike nezîkayî U vvî kirin, vvî xwe avet nav vvan û evv jî ber bi

avahiya bilind ve çû.

Di nav vvan salen davvîn de, tişt pir tevlihev bûbûn û guher¬

tinen mezin di navçeye de çebûbûn. Haye R... pir ji vvan tiş¬

tan tunebû ji ber vvî guh ü guhertinan nedikir û paşe, evv li

derveyî vvelet dijiya. Evv li Evvropaye bi cî û vvar bûbû. VVî ji

xwe re jineke ji vvelet anîbû, karekî baş bi dest xistibû û dbc¬

vvest jiyana xwe giş vvilo be sereş û be teşqele bibuhuranda.

Le vve roje vvî bbcvvesta nexwesta evv ketibû nava bûyeran, geremolen

guhertinan. Ji roja roj de, vvî dizanîbû çavva di tengasiyan

de xwe mîna mûkî ji nav hevîr bikişanda, çavva xwc

dûrî tevgeren xeternak bikira, vvî dizanîbû çavva xwe ji belan

87

bikiriya. Wî ev tişt dikirin be ku behna kesekî ji xwe teng biki¬

ra an jî ji xwe re dijmin çe bikirana. Wilo jî, tevî ku bûyer tev¬

lihev bûbûn û qîrîn ji her dere dipijiqî, R... di vve fırtoneye de

li tiştan car din bi dûrbînî nerî. VVî xwe di nava pelen serîhildane

de şist kir vvek ku dema evv diket nav ava ceman û rastî

gerînokeke dihat. Evv ber bi meydana mezin ve meşiya û li

çareke geriya.

Meydan gelekî hatibû guhertin. Bi hatina xwe re leşkeren

Serok evv meydan gişt kirin sedar. VVan her kese di rûye vvan

de ravvestiya bi vvan sedaran ve kirin û pir xwîn rijandin. Ke¬

sen li ber xwe dabûn, xwestibûn bajer biparezin perçe perçe

bûbûn, hestiyen vvan di zindanen kor de riziya bûn an jî xwe li

çiyayen bilind girtibûn, li heviya rojeke bûn, li bendî guregura

boranen guhertinan bûn. R... li meydana nerî û tevî ku bajar

gişt li hev ketibû, hat bîra vvî ku çavva bere evv tev dar û hişînkahî

bû. Piştî vvan salan darek çi ye le tunebû. Di navenda vve

de, pûtekî Serok pir mezin hebû. Serok herdem bi kincen leşkerî

bi rûyekî tirş û bi pozbilindî li kesen li ber nigen xwe di¬

neri û deste xwe ber bi bajer ve dikir.

Di nava serîhildane de kesekî destvala tunebû. Leşkeren

Serok çek di nav malan de nehiştibûn le her yekî rahiştibû tiş¬

tekî. Zarokan berîken xwe tije kevir kiribûn û vvan evv peyker

ji xwe re kiribûn nîşan. Di navenda meydane de, li ser payekî

ji çimentoya ter hesinî, sere peyker vvek çiyayekî bilind bû û

bi ser sere daren bexçeye nezîk diket. Herdem bi cil û bergen

leşkeran, vvî mirove hesinî kesen li ber nigen xwe pir biçûk di¬

dît û deste xwe herdem ber bi navenda bajer ve dikir.

Di vve meydane de gelek kesen bajer hatibûn bi dar vekirin

û ye peşî seroke komare bû. Dîtina heykele vvî Seroke li vve

dere hişt ku pelen bîranînan li hev bikevin. Leven birînen

kevn ji nû vebûn û xwîn di damaran de betir keliya, bi hers

coşiya. Çend mirovan ji kerba nava xwe erişî paye peyker ki¬

rin. Evv hatibûn agire Roja Nû di nava bajer de bilind bikin û

vvan ji şevvata nava xwe xwestin peyker bbcînin. R... pevvîst dît

ku evv dûrî vvan sereş û teşqelan bima. Piştî deh rojan evv e li

balefıra xwe sivvar bibûya û li Parîse car din dest bi kare xwe

bikira û zaroken vvî jî e biçûna dersxanen xwe. Wî ji xwe re

got ku kare vvan şeniyan kare dînan bû ji ber ku vvî nikarîbû

bavver bikira ku hezeke e bikaribûya evv peyker ji ciye vvî bilivanda.

Paşe vvan dikarîbûn agire xwe li dereke din hilor biki¬

rana, ma nedibû illeh li vve meydane buya? Riqe beguman

hez deh qat, sed qat dikirin û ji ber ve yeke ji nişke ve peyker

ji ciye xwe üviya û bû qirçeqirça hesinen vvî. Qelşek direj di

stûne çimentoya de vebû. Di vve firtone de, çaven R... li komek

nûneren vvelatan dûr, şandeyen kovar û rojnaman û perpirsiyaren

televîziyonen biyanî ketin. Wan di goşeyeke de

dinerin û bere kamereyen xwe geh ber bi qesre ve dikirin,

geh dibirin nava gel. R...xwe vvek evvropayikî didît û di vve coşe

de vvî dizanîbû ku tiştek bi vvî nedihat. Re hemû hatibûn

girtin le evv e bi saya biyaniyan û vvan nûneran vebûya û vvî e

xwe bigihanda male û paşe dûrtir biçûya.

Di vve roja buhare de, pir xwîn rijiya, zarok di bin boten

leşkeran de perçiqîn û zike jinan bi singoyen tufengan hatin

qelaştin. R... evv yek nedît û ne dbcvvest bidîta. Berî ku leşke¬

ren Serok bi cebincanen mezin bihatana û havvîrdora qesre

bigirtana, serbazekî mezin bi kincine xweşik û bi devekî bi

ken ber bi vvan ve hat. Wî bi du se çar zimanen avvropayî di¬

zanîbû û got ku evv giş bi xer hatibûn, ser seran û ser çavan

89

hatibûn. VVî got ku tişt hinekî ji ber hovîtiya şeniyen bajer tev¬

lihev bûbûn û ji ber ve yeke nedibû evv U vve dere bimana.

Eğer tiştek bi yekîji vvan bihata, tiliya yekîji vvan xwîn bibûya,

Serok e pir ü ber biketa, kirase xwe ye hesinî biçiranda. Paşe,

eğer vvan agahı dbcvvestin, rastî li ser revvşa we nave dbcvvestin,

ji xwe Serok bbcvve dikarîbû hemû rastî ji vvan re bigota. Piştî

vvan gotinan, vvî deste xwe ber bi avahiyeke ve kir û evv gişt

vexwandin ser masa Serok.

R... li dû serbaze Serok buhurî eyvvaneke gelekî fireh, ey¬

vvaneke lihevhatî û xweş raxistî. Li bajer nan çi ye bi hesanî

peyda nedibû le li ser maseyen mezin xwarin û vexwarin hatibû

rezkirin û hemû çeşîten mevveyen xweş li ser vvan hatibûn

danîn. Serok nedbcuya û belkî ji tirsa nava xwe xwe di bine ze¬

mine de veşartibû. Di zike eyvvane de mirovekî kin û dagirtî

bi dengekî bilind peline dbcvvendin. VVî ji bo her kesî û nemaze

ji bo nûner û rojnamevanen biyanî re kar û pekanînen Se¬

rok di nav vvan salan de rez dikir. R... hinekî guhdarî kir û

paşe vvî çaven xwe li dora xwe gerandin û ü kesen rûniştî te¬

maşa kir. Tîşt li ber çaven vvî vvek di xewnen pirtirs û savvîr de

xuya bûn. Wî dît ku her kesî sere xwe xistibû ber xwe û vvek

devvaren ku eme xwe bbcvvin û kayîna xwe bikin vvan kesan

hema gepen xwe dicûtin, bi xemgînî li senî û ferfûren nüşt

xwarin dinerin. Kesî guhdarî pekanînen Serok nedikir ji ber

ku beguman evv serfiraziyen hane bi hezaren caran hatibûn

gîsinkirin û hatibûn ezberkirin. R... di vve gave de bavver kir

ku vvan mevanen rûniştî goşte şenîyen bajer dbcvvarin û li ser

masan dest, ser û rehnen mirovan direj bûn û di nava dohne

xwe de keldûman bi vvan diket. Her ku yekî dirane xwe di

goşt de diçikand qajîniyeke kerr li ber guhe R... peyda dibû.

90

Bi vve yeke dile vvî li hev ket û bi lez bere xwe da destşoke.

Mirove ku pesne karin û pekanînen Serok dida hena lîsta

xwe dbcvvend û ye ku je bavver bikira vve bigota tene rakirina

nüriyan ji gören vvan ji Seroke mezin kem ma bû. R... nema

guhdarî dikir ji ber ku vvî di vve nave de deriyek dît û nas kir

evv ji bo derketine bû. Derî nizim û teng bû û R... pişta xwe

xûz kir û derket. Wî bere xwe bi lezek mezin da male. Roja

din vvî çenteyân xwe dane hev û zîvirî Evvropaye.Vvi dile xwe

helbet bi buhara bajer şad nekir le vvî evv hefteya mayî li ber

perave li başûrî Fransaye derbas kir.

R... xwe nas dikir û dizanîbû ku heyvane meraniye di nava

vvî de tunebû. Evv nehatibû ser rûye dunyaye ta agire şoreşan

pâxista, an evv agir xurtir bikira, an jî guhertine mezin di nava

tişten jiyane de saz bikira. Ere eğer evv li ser düve xwe rûnişta

kesî e gazinen pir mezin je nekirana. Le belâ, piştî ku evv zîvi¬

rî mala xwe, kare xwe û zaroken vvî car din çûn dibistane, evv

bi tevgerekâ rabû. VVî xwest dûvekî mezin bi dû serîhildane

vekira, le vvî ceger nekir û ji ber ku evv dûrbîn bû, vvî dizanîbû

ku belkî rojekâ serîhildan biserketa û evv yek di sere vvî de biteqiya.

Ji ber ve yeke vvî ne biqencî, ne bi napakî li ser axifî.

Wî got çi ye ne çi ye bîr û ramanân vvî û yân kesân dabûn pâşiya

serîhildane di derinan de ji hev dûr diketin. Wî dizanîbû

ku evv ne xwedî tu bîr û bavverî bû, lâ evv yek li Evvropaye tiş¬

tekî hâşan bû. Wî çend hevalân vvek xwe li dora xwe civandin,

bi vvan re ü malan an di çayxanân pir en bajâr de rûnişt. Wî

bernameyek ji rexistina xwe re danî û paşa tişte herî giring, vvî

gazî çend râxistinân nîvsiyasî, nîvmirovayî kir. Wî xwe gihand

partiyân ku çavân xwe ji bo rojân helbijartinan berdidan dengân

biyaniyan. VVî bi çend kesen vvek xwe re belavok dendstin

91

le tu kesî rojeke jî evv belavoken hana nedîtin.

Piştî vâ tevgerâ R... dev ji kare xwe berda. Kara vvî vvek he¬

mû karan bû le vvî nema xwest vvek her kesî bima. Wî reya

xwe peyda kir û ciyâ xwe di nava civakek nû de dît. Carekâ an

du caran jî evv derket ser televîziyonâ û tevî ku bi direjayî

peyivî kesekî nizanibû ne vvî çi dbcvvest bigota, ne vvî doza çi

dikir.

92

ÇEND WENE JI JIYANEKE PÎS

VVeneya peşîn

Sala roka hâna bi giştî ji Rojhilatâ derneketibû dema ça¬

ven du sâ pasebanan li çend pitikân reş ketin. Wan pitikan

bala vvan kişandin ji ber ku ji dera evv derdiketin herdem mi¬

rin û malvvâranî dihatin. Paseban û dergevan û leşkeren nevvbetdar

bang hev kirin, hilkişiyan ser bircen bajâr û bi

bâhntengiyek diyar xwe ragirtin. Pitikân reş menzintir bûn,

pirtir bûn, te digot ji asmanan dibariyan, ji zike zemine derdi¬

ketin. Kesân ser dîvvaran piştî bâhntengiye hars bûn ji ber ku

vvan nas kirin ku dijminan car din mirina vvan dbcvvestin, nebedîkirina

bajâr dîsa ji xwe re kiribûn daxwazî û armanc. De¬

ma roka wâ roja buhara ket zike asman, leşkerân dijnün ji ser

dîvvaran kelehe hatin xuyakirin. Wan mîna merşekî reş, mîna

93

şevek be serî û bâ binî xwe li kelehâ girtibûn. Di dana evarâ

de, sivvaren li ser pişta hesp û fil û devan peya bûn. Bergîl û

keren vvan bi zehmetiyek mezin di bin cebincanen şûr û riman

de diliviyan. Al û beyreqân reş U ber dîvvaran kelehâ li hev

ketin û bû şerqeşerqa vvan li ber baya hovîtiyâ.

Di hundire kelehâ de saniyen bajâr xwe ji destpâka rojâ de

bi lez û bez amede dikirin. Wan şûr û xencerân xwe tûj diki¬

rin û li gor haza zendan tîr û kevanân xwe di nav xwe de bi

hev re diguherandin. Di bin tîrân roka rojâ de şewqa çekân

hesinî en nû hatibûn tûjkirin U bin guhân dîvvaren bilind di¬

ket, vedigeriya û çaven mirovan kor dikir, avvir dibirrî. Şârüyan,

rûneştevanen bajâr xwe ji bo şerekî dijvvar û bâguman

direj amede dikirin. Leşkeren vvî dijminî bi hovîtiyâ xwe di

hemû dunyaye de bi navûdeng bûn. Dengbâjan di stiran û çîrokân

xwe de herdem bi napakî, bi xerabî U ser vvan diaxiftin

û digotin ku axa evv leşkeren mîna evvrân kulliyan di ser re dimeşiya

tucarî nema giha lâ şîn dihat. Wî dijminî vvâ rojâ bîra

rijandina xwîne kiribû, dbcvvest dünya bi tevayiya xwe bikira

qurtek av, gepek nan, vvâran bikira.

Remo jî vvek her kesî çû û hat, geh hilkişiya ser dîvvaran û

li hazân reş nerî, geh daket û ji ber dergehekâ çû ber dergeheke

din. Di dana âvarâ de, vvî berâ xwe da mala û xwest xwe

veşarta, cana xwe ji mirinek ne pir dûr biparasta. Dema evv

derbasî hundire male bû, destâ kevaniya vvî Güle di nav teşta

hevîr de bû. Gulâ sera xwe bilind kir, lâ nârî û bi vvî re bişirî.

Paşe vve hinek av li hevîrâ xwe kir û car din hemû giraniya

xwe berda ser teştâ. Erâ, bajar e li ber xwe bida, tişte jâ biha¬

ta û nehata â bikira, evv â di rûyâ dijmin de ravvestiya. Parastina

kelehâ ne tenâ kara meran bû. Jinan jî radihiştin çekan an

94

nan û xwarina cengavveran amede dikirin, hîzarân kevn perçe

perçe dikirin, ji bo girâdan û dermankirina dev û leven birînan

av dikelandin. Gulâ ne ji mâj ve bûbû kevaniya mala Remo

û evv cara yekem bû ku vve di mala mâre xwe de ji bo şer

hevîr dikir û kara xwe û çend tenûren nanî dikir.

Hevva di hundire mala de giran bû, nediliviya. Xwedanek

sar û demûşî ji eniya Remo dihat xwarâ û bîna vvî hema diçikiya.

Wâ roje evv ji desthilanîn ketibû û vvî dixwest xwe li paş

kulînâ an li devereke din veşarta. Di hundire mala de evv çû û

hat û bâhntengiya vvî hema zade bû. Leşkeren dijnün di deste

sibeha roja din de â beguman erişen xwe bi mencenîqan dest

pâ bikirana, paşa â bi beştân mezin gurmînîji dîvvar û deriyen

bajer bianîna. Wan â reyek peyda bikirana, vvan e bajar texistana

bin destan xwe, mal talan bikirana, bi zora bi jinan biki¬

rana. Remo di hundir de çû û hat û pişti çend kelîkan nas kir

ku debara vvî di mala de nedibû û gerek bû li çarak din bigeriya.

VVî li Gulâ nârî û tenâ wâ gavâ pişta vvâ ya pehn û paşiya

vve ya dagirtî ji vvî re hat xuyakirin. Gulâ pâşmalka xwe li nava

xwe ya zirav girâdabû û bi hars hemû girarüya İaşe xwe ye lihevhatî

berdida ser destan xwe. Haya vvâ ji tiştekî nebû û we

hevîrâ xwe distra. Remo li paşiya giran ya bi strandina hevîr

hema diliviya nerî û ta di vvâ dema dijvvar de dile vvî bibijya

vvâ. Wî xwest destâ vvâ ji nav hevîr dendsta û bere we bida na¬

va ciyan an jî hema di vvâ nave de evv zeft bikira û xwe berda

nava hatân stûr. Lâ vvî ji xwe re got ku wext be hawe zû der¬

bas dibû û gav ne gava vvâ yekâ bû. Wî gerek reya xwe peyda

bikira û deqe berî deqâ zû dûr biketa. Di vvâ gavâ de Gulâ se¬

ra xwe rakir û car din bi ken li mârâ xwe nârî. Wâ dît ku rûye

vvî mîna quşûfâ zer bûbû lâ rûyâ hemû mirovan di demân

95

cenge de tân guhertin. We bavver kir ku Remo tiştek li mala ji

bîr kiribû, vegeriyabû û paşa evv â car din tev li hazân li ser

dîvvaran bibûya. Wâ vvilo bavver kir lâ vvâ roje Remo tu tişt ji

bîr nekiribû. Wî kevaniya xwe ya civvan, mala xwe, namusa

xwe, bajare xwe li dû xwe ve ji bona parastina cana xwe ji

neyaran re hişt. Dijnün dizanîbû ku li her bajare dixist bin de¬

ste xwe, hemû şâniyân vvî ne qehreman û diler bûn. Wî bîra

kesen vvek Remo dibir û ji qazî ve dora hemû bajâr tucarî nedigirt,

reya reve vekirî dihişt û bara xwe bi vvî avvayî sivik di¬

kir. Remo jî vvek gelek kesân din reya xwe nas kir û bere xwe

da bakurî bajâr. Evv di qulekâ di bina dîvvar de derket. Wî gavân

mezin avâtin û ji binî ve U paş xwe nezîvirî û berâ xwe da

daristanâ. Di dana evarâ de, berî ku rojek bi gihiştî biçûya

ava, dergevanek li ser dîvvarâ bakur çav ü vvî ket. Remo li ber

çaven vvî biçûk bû, bû vvek pitikekâ û di nava daristanâ reş de

vvinda bû, ji ber çavan ket.

Li ser dîvvaran, di nav kolanân bajâr de, rûniştevan mîna

ava li ser agirekî xurt dicoşiyan. Wan bi dengekî bilind hema

nav di hev de didan, bang hev dikirin, salbcdanân mâraniyân

çend şerân bere didan. Şirqeşirqa çekân vvan dîvvaran kelehâ

dihejand û U hemû taran bajâr belav dibû. Li bendî roja din

kem çav ketin ser hev û xewâ ji vve dere bar kir. Zarokân di

dergûşan de an U ser sîngân diyân xwe kirin carecar lâ kesekî

nikarîbû evv haş bikirana. Di spîdeya roja din de dijminan â

erişen xwe berdana û mirina â tapana xwe texista deste xwe û

laş li ser rûyâ erdâ direj bikirana. Cengavveran â li ber xwe bidana

û xwîna xwe ji bo parastina bajare kevn birijandana. Be¬

rî destpâka cenge, evv çûn rûyân hev, diyân vvan seran vvan

ber bi sîngân xwe ve kişandin û şîrâ xwe li vvan helal kirin.

96

Bav çûn rûyân zaroken xwe û bi xemgînî li jinân xwe nârîn.

Mirina h hâviya destâ roje tapana xwe tûj kir. Wâ aleya

xwînxwariyâ vvek cavvekî reş û fireh vekir û dara vvâ di sînga

navçeye de çikand.

Paşa gelek xwîn rijiya û gelek hâvî û bavverî di pâçekân

xwe de qurmiçîn. Destpâka buhara bû û gelek gul li ser daran

xwe hişk bûn bâ ku wexte kesekî hebûya evv bîhn bikirana, an

diyarî kesekî bikirana.

Weneya duyem

Dema Remo vegeriya, nezîkî salekâ di vvâ navberâ re der¬

bas bûbû. Leşkeren dijnün ere keleh xistibûn bin destan xwe

lâ bele roj bi roj zora vvan diçû û agirâ şer herdem gûr û

dijvvar bû. Tâkoşeran ârişân xwe ji hundir û ji dervâ pir diki¬

rin û hin bi hin bencvvedanâ reya xwe didît û bi ser diket. Mi¬

rin û şîniyâ konek bi hev re di navçeyâ de vegirtibûn û cih ne

di goristanân kevn de ne di yân nû de mabû. Erteşa biyanî di¬

zanîbû ku şikestin û derketina vvâ nâzîk bûbû û vvâ nema mi¬

dyen xwe binax dikirin û hema evv dişevvitandin. Ji ber laşân

kiziri, bâhna genî ji ser bajâr ranedibû û balendeyân beratan

li ser dîvvaran li dora bajâr xwe datanîn û baskân xwe ân vvek

depân deriyan fıreh vedikirin, ji xwarina goştâ pir bûbûn vvek

dermalan û bi zora difiriyan.

Remo ne cengavverek bû vegeriya bû le reya vegerâ li ber

her kesî vebûbû. Paşe vvî dizanîbû ku tirsek vvilo mezin li ser

jiyana vvî tunebû. Di dana âvareke de evv nezîkî dîvvaran nîvketî

bû. Dema rok li pist asoyâ sor vvinda bû, heyvek pîsik se¬

ra xwe bilind kir û berâ xwe ber bi sînga asmanekî çikî sayî ve

97

kir. Tarîtiyâ hâna perda xwe bi ser bajâr de nekiribû, le hin bi

hin ciyâ xwe çedikir û şuna ronahî û germa roje digirt. Remo

derbasî nava bajare vvâranbûyî bû, xwe li pist dîvvarekî veşart

û guhân xwe mîna roviyekî miç kir. Di nava vvan mehan de pir

tişt hatibûn guhertin. Sînorân di navbera jinâ û mirine de mî¬

na pelân pîvaze pir tenik bûbûn. Piraniya avahiyan hatibûn

xwarâ û kâm kerpîç ü ser hev mabûn. Remo li bajâr guhdarî

kir û denge vvan leşkeran gihaşt guhân vvî. Evv diçûn û diha¬

tin, bi zimane xwe dipeyivîn û dengâ botân vvan ân giran di

nav tamarân mezin ân bajâr de her gav dikirin qurpequrp.

Remo xwe ji dîvvarekî avet ber dîvvarekî, ji quleke ket qulek

din ta ket tara. Evv nezîkî mala bû û xwe di ser dîvvarâ

hevvşâ re avât. Ji ber ku hemû çirân mala pâketîbûn û dengi¬

ne dihatin, vvî berâ xwe seraser da axurâ çâlekâ. Wîji xwe nepirsî

çavva di vvan rojân dijvvar de, di vvâ firtoneyâ de mirovan

dikarîbûn ji malen xwe derketana û bihatana serlâdana vvan.

Dilâ vvî di nav parsûyân sînge de lada û xwâdana sar û demûşî

carek din ji eniya vvî hat xwarâ. Evv bi mehan dûrî mala ma¬

bû û anuha jî dikarîbû di vvî axurî de demekâ xwe ragirta. Wî

li dora xwe mâze kir û nizanîbû çeleka vvan bi kudere çûbû.

Kesekî di vvî serî de çeleka xwe nedibir garanâ û çeleka vvan

gerek li ciye xwe buya di vvî axurî de buya. Wîji xwe re got ku

mal û nemaze di demen şer de bâ şîr û bâ mast nedibû. Wî

xwest ji Gulâ paşa bipirsiya ka çi bi sera vvâ çeleka hatibû. Di

qelşen derî re vvî li xaniyâ mala nerî û li hâviyâ ma ku mâhvanân

vvan biçûna û Gulâ çira vemiranda.

Di axurâ çâlekâ de hinekî behna vvî hate ber vvî. Paşa hat

bîra vvî ku dema vvî berâ xwe da tara xwe, tiştekî bala vvî kişandibû

û anuha dikarîbû lâ vegeriya. Erâ vvî dît ku piraniya

98

xaniyan ketibûn, an bâxwedî mabûn, tenâ mala vvî vvek xwe

ma bû û dengâ kesan bilind jâ dihat. Piştî vvan mehân pir, te

digot vvâ mala nizanîbû şer heye an tuneye û dengâ sıran û

mûzîkâ qube jâ dihat. Remo kir nekir bersiva vvâ yekâ nedît.

Wîji xwe re got ku piştî rabûna mâvanan vvî â ji kevaniya xwe

bipirsiya.

Piştî demekâ, hâna evv di vvî axurî de bû, çend leşkeran be¬

ren xwe dan mala û bâ ku li derî xistana, hema derbas bûn.

Remo di cî de bavver kir ku evv hatibûn li vvî digeriyan û vvilo

jî bâtir di ciyâ xwe de lerizî, xwâdana vvî bâtir bi ser cana vvî

de herikî. Wan çend leşkeran demeke baş dirâj di hundir de

man û dema derketin tiştekî ku ji bâhntengiyâ an ji dijminatiyâ

li ser rûyân vvan xuya buya tunebû. Evv bi ser de jî bi kef

dbcuyan û di nav xwe de dikeniyan û henekân xwe bi xwe diki¬

rin. Evv hemû serbaz dbcuyan û ji stârikân li ser milen vvan û

nişanen li ser sîngân evv beguman serbazine mezin jî bûn. Li

ber deve deriyâ hevvşâ berdestân vvan sera hespân vvan direjî

destan vvan kirin û evv jî buhurîn hundire mala

Paşa, teka teka an her du sâ leşker bi hev re ta derengî şevâ

evv derbasî mala bûn. Remo di axurâ çâlekâ de dikir îskeîsk

û vvek pelâ darekâ li ber bayekî dîn û har dilerizî. Wî lâva

xwe ya jârîn gez dikir û anuha tak xwînâ tev li hâsirân vvî bû¬

bû.

Piştî nîvâ şeve, leşkeran davvî derketin. Evv bâguman mest

û sencvveş bûn ji ber ku berî ji hevvşa mala derketana, vvan bi

destan hev girtin û demeke dirâj ji xwe re dîlan kirin. Wan bi

henekî şûr û rimân xwe carinan jî ber bi xwe ve dikirin û xwe

li ser axâ dirâj dikirin. Mîze da ser yekî ji vvan û vvî bere xwe

da axurâ çâlekâ. Wî davva xwe bilind kir û bi ser dîvvar de mîz

99

kir. Teşkân mîze belav bûn û hin ji vvan jî ü Remo ketin.

Piştî çûyîna hemû leşkeran Gulâ derket ber deve derî, li

havvîrdora xanî nârî û ket hundir. Wâ çira heyvvanâ vemirand

û tene ronahî di oda razanâ de hişt. Evv beguman pir vvestiya

bû û vvâ zû çira oda razanâ jî vemirand. Bi vvâ yekâ, tariye

xwe li tara gişî peçand.

Remo ji ciyâ xwe liviya, deva deriyâ axurâ çâlekâ bi dizî

vekir. Evv dudilî bû. Wî ji aliyekî dbcvvest berâ xwe car din bi¬

da dîvvarâ bakur, dûr biketa, her tişt ji bîr bikira, ji binî ve

nema bizîviriya vvâ mala. Ji aliyekî din, dilekî vvî û vegerâ he¬

bû û dbcvvest li halâ Gulâ bipirsiya, kevaniya xwe car din bidîta.

Wî pişta xwe xwar kir û ber bi pencerâ ve çû. Wî destâ

xwe du sâ caran bi hâdîka li cama da. Gulâ hâna ranezabû û

bavver kir ku evv zibûnek, kerîdarekî şermoke bû û piştî çûyî¬

na her kesî dbcvvest evv bidîta. Wâ vvilo jî bi zimane biyaniyan

bi dengekî bilind got:

- îşev tev bû! Sibe dana âvarâ vegere. Ez nema dikarim û

gerek ez hinekî ji xwe re razâm.

Remo bi tirs li dora xwe nârî û dile vvî ket cî dema evv çav

li tu kesî neket. Wî deva xwe xist qelşa textâ pencerâ û bi

dengekî melûlî got:

- Gulâ! Ez im Remo. Mâre te.

Deng ji hundir nehat û Gulâ zû bi zû destâ xwe dirâjî lempâ

nekir. Remo bi ser tirsa xwe de bâhnteng jî bû ji ber ku

Gulâ bi lez derî venedikir û ne dûr bû ku leşkerekî sencvveş

hustuvvâ xwe di ser vvî dîvvarâ nizim re dirâj bikira û çav li vvî

biketa. Erâ dünya şev bû lâ ronahiya heyvek qels û pîsik dîsa

xwe li ser rûyâ bajare vvâranbûyî radbdst, siyan tiştan li ser

rûyâ ârdâ dirâj dikir. Remo guhâ xwe ji ser textâ pencere ra-

100

nekir û nizanîbû Gulâ li hâviya çi bû, cima vvâ derijâ re venedikir.

Piştre, dengek gihaşt guhân vvî û vvî naskir ku kevaniya

vvî bi dengekî nizim di ber xwe de digiriya. Ronahiya çirâ di

hundire oda razanâ de belav bû û ber bi eyvvanâ ve çû. Dema

Gulâ derî vekir vvâ hâsirân xwe zuha dikirin. Remo bi lez xwe

avet hundirâ mala û derî li dû xwe girt. Behna vvî hedî hedî

hate ber. Wî dest pe kir li ber ronahiya çirayâ ü havvîrdora

xwe nârî û dît ku pir tişt di mala vvî de hatibûn guhertin. Nerî¬

nen vvî li pir tiştan nû ketin. Berâ di hevvyane de dîvvançe tunebûn

û evv masa bi guldankâ tiştekî nû bû. Evv buhurî oda

razanâ û dît ku tiştek vvek xwe nemabû. Bere Gulâ her şev nivîn

radbrîstin û di destâ sibehâ de evv car din datanîn ser kulînâ

û anuha textekî ji hesin bâtirî nîvâ odâ girtibû. Li ber sera

text maseyeke biçûk hebû û li ser vvâ râ û revvanî nema bû ji

ber şûşân bâhnâ û qutiyen dermanân ji bo xwe xweşik kirine.

Gulâ li bândî Remo bû tiştek bigota lâ Remo bâdeng ma û

piştî ku çavân vvî li vvan guhertinan di mala de ketin vvî sere

xwe xist ber xwe. Wî tenâ dizanîbû ku dijnün dişikest û imka¬

na vegera bi gihiştî li ber vvî peyda bûbû. Evv vegeriya bû ji

ber ku dbcvvest bizanîba çi bi mala vvî hatibû.

Di vve navâ de hâsirân vvî dîsa hatin xwarâ û girî zora vvî

bir. Wî beguman ji Gulâ hez dikir û çavva buya, vvî evv xwestibû,

qelenâ vvâ dabû, evv kiribû kevaniya xwe, stüne mala û

belkî vvî hâvî dikir rojekâ ji rojan evv bibûya diya zarokân vvî.

Wî nizanîbû çi bikira û hema xwe avât Gulâ û evv ber bi sînga

xwe anî. VVî Gulâ hembâz kir û xwest di vvâ gavâ de evv di dile

xwe de veşarta. Gulâ nema hâviya tu tiştî dikir lâ vvâ got ku

mâre vvâ çavva buya vegeriya bû û vvî â tiştek bikira evv ji vvâ

revvşa xerab dendsta û vvâ xwe di nav destâ vvî de şist kir.

101

Nâzîkî salekâ derbas bûbû û Remo tucarî laşekî vvilo germ,

vvilo nerm û nazik ü ser sînga xwe nedîtibû. Wî xwe şaşomaşo

kir nema xwe girt û destâ xwe avet sînga kevaniya xwe. Wî pif

çirayâ kir û Gulâ avât ser textâ razanâ. Di şevreşâ de vvî kirasâ

Gulâ di ser sera vvâ re avât û dema vvî destâ xwe dirîjî doxîna

derling kir, evv ecâbmayî ma ji ber ku evv cara yekem bû ku

vvî Gulâ bâ derpâ didît. Nâzîkî salekâ bihurîbû ku vvî xwe li

keleka laşekî vvilo xweş ranenüdandibû, xwe li ser dirâj neki¬

ribû. Helkehelk bi vvî ket û di nava pâlân xweşiyâ de vvî savva

xwe jî ji bîr kir. VVî pîsîtiya Gulâ ji bîr kir çûnku çavva buya evv

pîsîtî ji ber sera vvî bû. Gulâ gulek bû vvî evv bâhn kiribû û pa¬

şa evv ji biyaniyan re kiribû diyarî. Wî bi destâ xwe tevnâ bânamûsiyâ

çâkiribû, jina xwe bâ pist û bâxwedî hiştibû.

VVeneya sisiyan

Rok bixwe hâna derneketibû dema Remo di nava ciyan de

li keleka Gulâ firfitî. Wî çavân xwe di tariya oda razanâ de

vekirin û vvek ku dûvpişkekî bi vvî vedabûya evv ji nişke ve ji

nav ciyan pekiya. Wî di şevreşâ de destâ xwe li kincân xwe bi

behntengî pelikand. Evv ber bi pencereyâ ve çû û perde hine¬

kî bilind kir. Li derve şevâ vvek lavvirekî efsanan, vvek pezâ li

kozerâ, li ser sînga bajare vvâranbûyî mexel hatibû. Wâ bilma

xwe vvek du çemân ji dûmanek reş ji firnikân bâvila xwe ber¬

dida û distand. Dilâ Remo ket cî dema dît ku reşayiyâ xwe bi

ser kavilân bajâr de vegirtibû.

Gulâ çira pâxist, çaven xwe en ji ber xewa kâm sor bûbûn

firikandin û li rûyâ Remo nârî. Wâ nizanîbû vvî çi dbcvvest û

cima vvî bi lez kincân xwe li xwe dikirin. Remo sola xwe xist

102

ringan xwe û bi dengekî nizm got :

- Gulâ, hâna rok derneketiye. Gerek e ez zû xwe bidim alî

ta evv min negirin.

Wî di sera xwe de ji xwe re got ku di navbera mala vvî û dî¬

vvarâ bakur de bâtirî deh deqan meş tunebû. Wî reya xwe baş

dizanîbû. Deng ji Gulâ nehat. Remo berâ xwe da derî û der¬

ket. Di hevvşa mala de vvî bi tirs li dora xwe mâze kir û bayekî

sar mîna şivekâ li rûyâ vvî xist. Gulâ derket ber deva deri. Wâ

di tariyâ de mârâ xwe nedidît, le dizanîbû ku hâna evv dûr neketibû.

Bi dengekî bilind û ta ji vvâ hat, vvâ kir qîrîn:

- Ma tu ji çi ditirsî Remo? Eğer leşker te bigirin, ji vvan re

bâje tu mârâ min î. Evv â te nas bikin û vvâ te berdin. Ma te çi

ji vvan kiriye ta evv te bigirin?

Remo xweş dengâ vvâ kir û nava vvî qetiya. Li ser vvâ qîrinâ

belkî leşkeran dora xanî bigirtana û ji ber vâ yekâ vvî bâtir lezand.

Lâ evv bextewer bû û kesek ji vvan li vvâ dere nebû. Evv ji

bajâr dûr ket, vvî berâ xwe da daristanâ û paşa dûrtir çû.

Gulâ derî girt, xwe avât ser ciyan û bû kûrekûra vvâ. Hâsi¬

rân vvâ vvek her roj hatine xwarâ û vvan rûhinarik û çavân vvâ

şevvitandin.

103

SERİYE KU HERDEM JI BÎR DİKİR

Dema min dest bi bazdanâ, ez dbcvvzim bibâjim bi reva

kir, min yekcar nizanîbû ku ez â vvilo dûrî male, dûrî niştimane

vvâranbûyî biçûma. Xwâdan ji hemû bedena nün dihat

xwarâ û ya eniya min di nav ebru û mijankan re diket nav çavân

min û evv dişevvitandin. Dile min di sînga min de bi hars

lâdida û dikir ku belav bibûya. Ez vvâ cara ji ber kâ direviyam?

Ezji çi ditirsiyam? Bersiva van herdu pirsan pir hâşan e:

ez ji ber her tiştî direviyam û hemû havvîrdora min bûbû mi¬

rin û tirsa nebedftbûnâ berdida nava min. Berî Helebçeyâ

agir, piştî Helebçeyâ jî agir û di hemû dîroka Helebçeyâ de

agir. Helebçe, helkehelk, helak, hevvar, helweşandin. Helebçe

herdem di dile ba û borana de. Helebçe herdem di bin bara¬

na mirin û malvveranî û taven xerdelâ de.

104

Xwendevanâ hâja, guhdarâ biraz! Min ji bîr kir U gor usûlâ

ez xwe bi vve bidim naskirin. Nabe ez sera vve hema vvilo bâşînim

bâyî ku hûn bizanibim bi kemanı ez kî me. Ez hâvîdar im

ku hûn â di vâ kâmasiyâ de bibuhurin. Hişâ nün yekcar nemaye

û ez her tiştî ji bîr dikim. Sera min bi rastî vvek moxilâ,

na vvek bâjingâ, na vvek serada ye, seradeke bi qulân pir me¬

zin e. Eşa nün, dostân pir hâja, evv e ku ez bâhiş im. Ji bîra

min diçe çavva kâr ji destpâka dîrokâ de û ji roja roj de li ser

qirika min hema pir dibin, çavva her kes mirina min dbcvvaze.

Di reva xwe de min pişta xwe dabû vvelatâ xwe, erâ min

pişta xwe dabû niştimanâ derd û kulan bâserî û bâbinî. Min

berâ xwe dabû bajarân sergûne, tbcûben guhartinan, demân

nû. Mîna hemû sâvvî û sehân berderiyân dîrokâ, min dbcvvest

pişta xwe bidaya dîvvarekî neketî. Li ser râ, di nava nevval û

çiyan de, nîşanine grover, sâniçik, çarqorzî hebûn û Xwedâ

giravî çi ye ne çi ye vvan bere nün ber bi xelasâ, ber bi jiyan û

azadiye dikirin. Wan nîşanan nün sipartin hev û çiyayekî nün

xist bextâ çiyayekî din û ez vvilo demeke dirâj li ser vvan reyan

mam ta ku davvî ez rastî bajarekî mezin hatim. Bi tirs min li

paş xwe nârî û dema min nema pâjna leşkeran pir, kesân di

mirovan de hildidan û sehan kir, min xwe berda erda rast.

Dilâ min fıreh bû û min ji hemû cane xwe xwest bavver bikira

ku ez bi rastî gihaştibûm bendera xelasâ, warâ jiyana. Min ji

binî ve nikarîbû bavver bikira ku li ber dergehekâ ji dergehan

vvî bajare hana pir tişt â bi sere min bihatana. Li gor nîşanan,

xwendevanâ hâja an guhdarâ biraz, ez ji nav pencân mirine

filitîbûm, ez dûrî evvrân xerdelâ û bâhna mirine ketibûm. Û

vvek lavvikâ navpâçekâ ku deva xwe ber bi pâsîrân grover û

mişt şîr ve dike, min jî Xwede giravî bere xwe ber bi çavka-

105

niyân xweşiyan dikir, dev ji kul û derdân xwe berdida û dest

bi jiyanek bâsereş dikir.

Ez bbcvve mîna hemû hemvvelatiyân xwe di nav tirs û savvâran

de mezin bûbûm. Bi hezarân caran ez û mirina em rastî

hev hatibûn û vvâ tapana xwe dirâjî nigân min kiribû. Wâ bi

min dilîst vvek çavva pisîk bi nüşkâ bâcare re ji xwe re dilîze.

Ji ber vâ yekâ ez herdem bi tirs bûm, le belâ vvan nîşanan niş¬

tin ez ji ber tirsa nava xwe şerm bikini. Ez car din li hâviya şevâ

mam û vvâ jî vvilo dest pâ kir perda xwe bi ser rûyâ bajâr de

kir. Lempân malan jî dest pâ kirin piştî yân cade û kolanan

pâ ketin. Li gor bâdengiya ku xwe li havvîrdora min girtibû,

gerek bû min bidaya ser râ, berâ xwe bidaya dergehan bajâr.

Ez bbcvve gihaştibûm vvelate kelehân kevnare, cihana xwarin û

vexwarina xweş, bâhnân giranbûha, ez ketibûm navenda jiya¬

na hâşan û bâ serâş bûbûm.

Lempeyân bajer di tariya şevâ de xweş xuya kirin. Û şevâ

hin bi hin perdeya hâminî û bedengiye li ser rûyâ cihana raxist.

Wilo jî, min destâ xwe di ser sera xwe re bir, porâ xwe

rast kir û bi tiliyen xwe şeh kir. Riya min dirâj bûbû û di dile

xwe de min ji xwe re xweş kir û got: "Hema ez bigihâjim ba¬

jâr, ez â tâkevim nav ava germ, sera xwe baş bişom, riya xwe

kurt bikim û bi kemanı duvvanzdeh saetan ser hev ez â ji xwe

re razâm, çavân xwe nerm bikim.". Gihayâ dirâj di vvâ navberâ

de di bin payân min de dikir xişexiş û behna jiyana ji her

derâ dipijiqî û bâvila nün dax dida. Di vvâ navâ de dengâ teqînekâ

gihaşt guhâ min û gulleyekâ ba qelaşt û di sînga min de

çû xwarâ. Belâ, gulleyek ji lûla tufengekâ derket û di sînga

nün de û ne di piştâ de çû xwarâ. Berî ez bi ser dev de biketama,

gulleyek din berâ xwe ber sînga nün ve kir û vvâ ciyâ xwe

106

di navenda dile nün de vekir.

Piştî van herdu gulleyan tişt pir tevlihev bûn û bûyeran

vvek libân tizbiyâ dan dû hev. Min bavver dikir, vvek min berâ

got û nivîsand ku ez gelekî dûrî pencân mirine û evvrân xerdela

mirovkuj ketibûm. Ez gerek ketibûma nava serdemân

ûmîdiyâ, demân bavveriyâ û min ji xwe re got ku evv herdu

gulleyan ku aramiyâ vvâ derâ ji hev xistin tiştine ne di ciyân

xwe de bûn.

Wilo jî ez tâgihiştim ku ez carek din hatibûm xapandin.

Erâ, gazinan ji min nekin, xwendevanâ delal, guhdarâ hâja!

Ez herdem ji bîr dikim ku ez tâm xapandin. Ez bâhiş im, zû

tiştan ji bîr dikim. Sera min vvek bâjingâ ye ava bûyer û biserhatinân

mezin ân kal û bavan tâ de namînin.

Leyse... tişte çû nede dû! Ez ketibûm ketibûm. Lâ belâ tevî

ku ez di nav xwîna xwe de gevizîm, min nizanîbû âş çi ye. Ez li

ser axa rast direj bûm û nün ji xwe re got ku Xwedâ kir ku

gulleya peşî di movikek pişta nün de çûbû xwarâ. Eğer ne ji

vvâ yekâ buya, vvâ bibûya barebara min li ber dergeha vvî bajarî

û belkî jî min hin ji şânî û rûniştivanân vvî bâhnteng bikira¬

na. Gulleya pâşî vvek derziyek bencâ hemû cana min tevizand

û pûç kir. Wâ gulleya davviyek ji hemû âş û şevvatân kevn re jî

danî. Ez nizanim çiqas wext di wâ navberâ re derbas bû, çend

saet, an çend roj, belkî jî çend sal û sedsal buhurîn. Lâ xwendevano,

guhdaro, eğer ez ji vve re bâjim min di vvâ revvşa

dijvvar de çi xwest hûn â ji min bavver nekin. Hûn â bâguman

bibâjin "Qûn tazî û tembûrâ dbcvvazî " Ez e ji vve re bâjim min

di vvâ malvvâraniyâ de çi xwest û eğer hûn bbcvvazin bi nün bikenin

hûn bi kefa xwe ne. Erâ, nün xwest ku ez ne bi ser dev

lâ bele bi ser piste biketima. Eğer ez bi ser piste dirâj bibû-

107

ma, min â vvek di şevân vvelât de, evv şevân berî qirkirina He¬

lebçeyâ, berî bombeyân kîmavvî, nün â li stârikan di asmana

sayî de û li heyvâ bi kafa dilâ xwe binâriya. Ez sivvare âşâ bûm

û nün â bi sera mehîna xeyalâ bigirta û ez â dûr biçûma, an jî

min â xwe mîna başoke, mîna heloyâ çiyayân bilind bidîta.

Min â ba bi basken xwe U ser ava gol û ceman biqelaşta. Di

havînan de, di germa şevân dirâj de, dema ez zaro bûm, xwişka

min cihâ min li ser bana xanî di bin asmana nüşt stârikan

hûr û mezin de fadbdst. Min xwe li ser nivînan dirâj dikir sera

xwe datanî ser herdu destan xwe. Min carinan bi henekî stârik

dijimartin, erâ ez dibâjim "bi henekî" ji ber ku li vvelatâ

min, Xwedâ jî nikare stârikan bijimâre, an jî dikare lâ naxwaze

wextâ xwe bi tiştekî vvilo pûç û vala vvinda bike...

Bele, dema ez li ser rûyâ vvâ axâ ketim, min pir dbcvvest

bâhna xwe bi heyvâ fıreh bikira. Min dbcvvest bang vvâ bikira,

bigota hey heyva xweşik, û tu jî hey feleka xayîn, hey serdemân

kuşdaran, de vverin li halâ min mâze bikin, de vverin li

bextâ min yâ reş temaşa bikin. Lâ rûyâ min ketibû nav axâ,

nün ber xwe nedidît û gotinek jî çi ye ji deva nün derneket.

Ez vvilo mam ta ku payine giran di nava gihayâ dirâj de nâ¬

zik bûn. Li ber dergeha bajarâ azadiyâ, penahendiyâ, mirovek

li ser sera min ravvestiya û min di dilâ xwe de got ku hebû

nebû evv bû yâ lûla tufenga xwe ber bi sînga nün ve kiribû û

vvî min li ser axe vvek termekî rast kiribû. Wî mirovî piştî ku

dît deng ji nün nehat destâ xwe avât milâ min û min bi ser

piste de qulipand. Xwede kir ku çavân min vekirî mabûn û

vvilo jî min li rûyâ vvî û li asimanan jî niherî. Xwendevanâ min,

guhdarâ serpâhatiya min, herdem dema mirov ü ser mârkuj û

kuşdar û xwînrâjan diaxife, evv vvan rûtirş û nexweşik dibine.

108

Evv vvan dbce kirasâ lavvirân dirende, vvan dike teba, dâw û

şeytanân bin ax û ser ax. Lâ kuşdar hemû ne bi vî havvî ne,

vverin ji nün bipirsin ez â ji vve re bejim evv çavva ne. Piraniya

caran gotinen vvan hungiv ji vvan dibare. Evv rû biken in, xwe

mehreban û comerd nişan didin. Tişte ez dbcvvazim di derheqa

vâ yekâ de bibâjim evv e ku evv mirovâ U ser sera min ravvestiya

ne vvek guran bû û behna xwînxwaran ji vvî nedihat.

Evv bi ser de jî pir lihevhatî, bejinzirav, bedevv bû, û siya xemgîniyekâ

U ser rûyâ vvî eşkere bû. Wî vvek ku dizanîbû nün ji

heyv û stârikan hez dikir û vvî hişt ez texnekâ ji xwe re ü dora

xwe binerim. Dema ez dibâjim ü dora xwe, ez dbcvvazim bi¬

bâjim li asmanan çûnku gihaye dirâj nedihşt nün tiştekî din

bidîta û rondikân çaven nün bi hâsanî nediliviyan. Daxwaziya

min jî evv bû û nün ü asmana vvâ navçeyâ bi kafa dile xwe te¬

maşa kir. Paşa, vvî mirovî çokân xwe dan erdâ, destâ xwe di

ser rûyâ min re bir û min di vvan destan de hinek hezkirin dît.

Li paş vvan neynikân grover, çavân vvî ân şîn pir xweşik, dilbir

bûn û eğer ez jin buma ez â bâguman dil tâketama vvan. Lâ ez

mer bûm, mârekî di nav xwîna xwe de gevizî, li ser axa bajarekî

dûr dirâjkirî bûm. Wî mirovî kârek devtûj ji kemera xwe

derxist û evv di ser neynûka xwe re bir û keniya. Wî destâ xwe

di ser çavân min re birin û evv dane hev û kâr danî ser zengeloka

min. VVî sera min ji gevvdâ nün jâ kir û ez yekcar bi eşâ

nehisiyam. Du tiştan hislin ku ez yek car neâşim: yek, evv gulla

ku di movika pişta nün de çûbû xwarâ laşâ nün pûç kiribû;

ya duduyan, destâ vvî mirovî sivik bû, bâguman destâ hosteyan

bû û kâra vvî di qirika nün de çû xwarâ vvek çavva kârek tûj

hermiyeke gihîştî bike du felqe.

Li vvâ derâ, li vve navberâ, laşâ nün yâ be serî ji bo gur û

109

rovî û keftaran ma. Wî mirovî tufenga xwe avât milâ xwe, sera

min xist tûrikâ xwe û bere xwe da mala.

Mal, ez çi bâjim, ne vvek hemû malan bû. Pirtûk, belgeh û

şûşen tenik en xwe vvek maran li hev dipeçandin hundir mişt

kiribûn û min nas kir ku mal mala mirovekî pir zana, belkî nijadnasekî

navdar bû. Min xwest bi vvî re bipeyivîma çend pirs

bikirana, erâ çend pirsân girâdayî bi revvşa me ya kembax û

bi vvan balefiren ku mirin li Helebçeyâ belav dikirin û gund û

bajar qir dikirin. Min xwest li ser Koça Mezin jî û li ser vvan

nişanen li ser râ bipeyivîma. Lâ vvî zanenasî eşkere li min me¬

ze nedikir, paşa, be gevvdâ min â çavva gotinek çiye bigota?

Eşkere bû vvî zaneyî guh li derd û kulan nün nedikir û evv

bi kare xwe daketibû. VVî dizanîbû ku pirsân nün pir bûn lâ vvî

bere xwe dabû kargeha xwe û haya vvî ji baya felekâ tunebû.

Wî agir dadabû û bûbû pelqepelqa dermanan di şûşen xwaro

maro de. Xwendevanâ hâja, guhdarâ delal, ji min re nebâjin

cima min nekir gazî, cima ez neqîriyam. Ma mirov dikare bi¬

ke qîrîn an nalîn eğer sera vvî ji gevvdâ vvî bâ jâkirin? Ez ji ber

bombeyen kîmavvî fılitibûm û vvilo jî di nava dermanan kîmavvî

de, por, mijank, ebru, cârmâ rû û goşt bi min ve, bi sera

min ve neman. Min nema ber xwe dît û di qulân çavân min re

di firniken bevila nün re, di guhân nün re mejiyâ min derket û

kuloxe sera nün tije av bû.

Piştî demeke, vvî kesî agir vemirand û ava ku dikir pelqepelq

hin bi bin sar bû. VVî lepikek xist destâ xwe û rahişt min.

Wî qafâ sera min, kiloxe spî, danî ser maseyâ. Paşa vvî tiştekî

bi rastî nakeve seriyan bi min kir. Wî lempek biçûk xist hund¬

ire min û vvî fîşa vvâ xist qula eletrîkâ. Dema vvî lempe pâxist,

ez bûm vvek Xocâ Xizir û ronahî ji min bariya. Evv ji herdu

110

qulen çavân nün, herdu guhân nün, herdu qulân poze min û

bi taybetî ji deva nün yâ vekirî derket û di nava pirtûk û belgehan

de belav bû. Berî vâ yeke, min tücarî bîr nedibir ku vvilqas

qul di sera min de hebûn. Wî zanenasî bi kefjcvveşiyek

diyar destâ xwe di ser textikâ eniya min re bir û tiliya xwe di

ser derzan re gerand. Anuha dema dilâ vvî bbcvvaze, evv lempe

pâ dbce û ronahî ji min dibare û dema naxwaze, ji xwe naxwaze

û ez tâm ji bîr kirin.

Xwendevano, guhdaro, hûn â bejin serpehatiya nün nakeve

seriyan. Lâ cima ez e derevvan U vve bikim? Û cima ez â

bextâ xwe reş bikim? Ez rastiya ji vve re dibâjim û hûn bavver

dikin bavver nakin hûn bi kafa xwe ne. Di destpâkâ de, nün

got ku ez â xwe bi vve bidim naskirin û min ji bîr kir. Lâ vvek

ku hûn xweş dizanin, ez bâhiş im. Sera min bâ mejî ye bâjingek

şikestî ye, evv vala ye û tu tişt xwe te de nagire. Xwe hinekî

ragirin ez â ji vve re bibâjim ez kî me, eğer zanâ pir navdar

min pâxe û eğer hişâ min bâ sera min. Belâ, dema nün dest bi

bazdanâ, ez dbcvvazim bâjim, bi reva kir, min yek car nizanîbû

ku ez â vvilo dûrî niştimanâ xwe biçûma û bitengijiyama.

Xwâdan ji hemû cane nün dihat xwarâ û ya eniya min çavân

min dişevvitand. Dilâ nün di sînga min de bi hars ledida û di¬

kir belav bîbûya. Koça Mezin dabû ser reya dûrbûnâ û nezîkî

sâ melyonan xwe li tbcûban dbdstin, li deriyen jiyane, li pence¬

ren cîhanâ bi destine vvestiyayî dbdstin. Ez ji ber kâ direviyam?

Tirsa min ji çi bû? Alîkariya min bike, bîne bîra min!

Bâje, xwendevanâ hâja, guhdarâ biraz! Bâje!

111

PIRTÛKEN ME YEN KU DERKETINE

*A. S. Pûşkîn I KEÇA KAPfTAN I Roman

*A. P. Çexov I mirina karmend / Novel

* Heseni Meti (nivîsende) / ARDÛ /// çîrokin geliri

* RedtvaniAlî I TILÛRE BEGANE / Novel

* Heseni Meti I smirnoff / Novel

* Musa Anter / HATIRALARIM / Bîranîn

* Mehmed Uzun I rojek JI ROJEN

EVDALE ZEYNIKE I Roman

* M.F. Dostoyevskî I meriven reben / Roman

* Mehmed Uzun I MİRİNA EGÎDEKÎ / Destan

* Hesene Mete I labîrenta cinan / Novel

Adresa nû:

WEŞANEN VVELAT

Box:4123

141 04 Huddingel Sweden

WEŞANEN WELAT

Me/lÎnê bi hêsanî hefıar ji destê wî distand

û mîna sfêrika kiL /Jlnjc, wê xwe bi ser

ıııilê asm(Jfıên fireh de .nmr dikir û dûr diçû.

Ferzend û mehlÎıe Komtanên bêhejmar li dû

xwe dilıi~1ilı, scrdelllôl malıi'êraıııyan jı hfr

dıkmn, bi hel' re diçlÎn warê Jînê, roj LÎ şeı'ên

cl'/nê. Fcrzcnd kanı li demen .\wÎII.\waran LÎ

bêhna mirinê li pa~ xwc dılıi~t. Di wan şel'ên

dirêj de, wî qesir di serê xwe de .xweştir dikir,

fClıgarenK dikir, wek bûkekê di:remilG1ld, hi

destê wê digirt, dibir bal xwe û ew li kêleka

xwe, li ser ciyan dirêj dikir. Ew dibû Ferhadê

evîndar, ji Şîrîna xwe re qesrek berz ji daxwaziyan

saz dikir, ew dibû Mem LÎ bi agirê

nava .\we şevên hVl'Îtiyê dikirin rojên hêviyê

LÎ govendên rindiyê. Paşê, IvÎ xwe /}erdida

hıındirê wê Û .\we di dalan û eywanên pir de

bi kêfnveşiya mest û aşiqan winda dikir.

**