En toen en toen en toen was de dag van gisteren weer geschiedenis inleiding

einde flash back/einde flash-back!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

19/03/05ZATER Praktische voorbereidingen begrafenis.Adressen zoeken. Tekst Augustinius over hoe dat die van de andere kant er nog gewoon zijn. Iedereen vond het een mooie tekst...waarom moest ik dan weer zo nodig het woelige leven van die schrijver toelichten ?

M'n oudste zus maakte vloeiende tekst van haar eigen in combinatie met inbreng de rest van de rest van de famillie.

'Oosterse' oudere pastoor., begrafenisondernemer enz.

20/03/05ZOND Brievenbedeling voor de uitvaart, we rijden door ma's geboortedorp...we moeten de huizen waar ze een brief instak misschien onthouden voor als het ons ma haar beurt is...of ze zal ze wel zelf opschrijven...iemand die iets moet weten komt het trouwens te weten. Ik kan me dat weer niet inbeelden dat het ooit eens haar beurt zal zijn als ik ze zo naar TV zie kijken en ze voor het welzijn van de goede personages zit te supporteren.

21/03/05MAAN. De man met vier vriendinnen, één voor de akademische literatuur (die hij bijna nooit ziet), één voor het vleugje exotisme, één voor de poezie van het moment en de schoonheid die in ongeluk en geluk verborgen licht en één voor de dans en het genieten van warmte...voor hij weer alleen of met de dichteres wil kunnen reizen. Hij weet nog niet dat zijn combinatiecapaciteiten dra, waarschijnlijk weer voorlopig...verleden tijd zullen zijn. Twee lege bierglazen, die van de danseres en de mijne, die fris gewassen klaar stonden, sneuvelen door een plank die er op valt. Ze symboliseerden onze volgende ontmoeting. Einde van het ontmoeten van de 'vlinderende?krullebol' die vanmorgen de deur uitging ? 's Avonds een kruisje gegeven in familieverband. Verscheurde broer van pa wordt het te machtig.

Hij schudt de handen van z'n broer intens. Daarna ben ik aan de beurt, geef een zeer langzaam kruisje en hou z'n dode handen een tijd rustig vast.

Iets dat m'n moeder en een viertal andere mensen meer ook nog zullen doen.

Heb vandaag een dorpsgenoot, kankerpatient in zijn pruimenboomgaard met kippen van speciale rassen en duiven van allerlei vorm en pluimage ontmoet en vooral hem laten praten. Toen we schoolkinderen waren verzamelden we de omhooggekomen teer uit de voegen van de beton,hij wist het nog. Morgen weet hij of hij nog een kans heeft.

22/03/05DINSD 's avonds waren er een kerk vol mensen in de moderne rozenkrans-uitvoering (vroeger was dat meer een eentonige litanie) Daarna een kruisje geven, eerst de familie, daarna schudden we de hand van een hondertal dorpsgenoten en daar zouden er morgen drie keer zoveel bijkomen tijdens de begrafenis.

23/03/05WOEN. Begrafenis. De kinderen groeten de kist. Ik pak een bloem van de grond die blijft liggen als men met de kist en de kransen vertrekt. Voor later in het open graf, maar dat weet ik nog niet. We volgen de witte lijkwagen in twee auto's ,de rest van de familie wacht. Onderweg de wielrenner die een kruisteken maakte. Pa was een verwoed wielerfan vanin zijn rolstoel in z'n laatste jaren. Toen we te voet de kist volgden kwam er een kamion voorbijgereden (met 'globbetrotter' opgeschreven...iets wat ik ook nog wil doen ) Alhoewel ik niemand van 't werk verwittigd had was er toch een delegatie en een pak geschreven 'innige deelnemingen' zo bleek achteraf...hun zicht boorde een ander soort verdriet van mijn militante inzet voor hun en hun 'eigen-belang-eerst' mentaliteit aan, waar ik tranenvrij, even tegen vocht..De mooie mis met de mooie tekst over de trouw van m'n vader aan z'n gezin en werk (had de familie zelf gemaakt). Het uitgaan uit de kerk, ik gun niemand tranen, het leven wordt te zwaar gemaakt door zij die hun goedehartleefgenoten danig pijn kunnen doen. Ik moet er wel verschrikkelijk moe en getekend uitgezien hebben besef ik later bij de begrafeniskoffie waar ik een heel goed gesprek heb met de man van m'n nicht, een Kongolees, die een paar Belgische progressieve auteurs over Congo, goed kent. Het ware gelaat van Kongo zag ik destijds in de eenvoudige rust en dorpsgeaardheid van zijn twintig jaar geleden al bejaarde ouders. Er zal nog veel gebeuren voor die rust over Afrika zal weergekeerd zijn. "Verkiezingen of revolutie", beide en van diverse aard.

Ik vroeg stilte aan de deelnemers van de koffietafel om een gebed voor het eten te zeggen, men had me gevraagd een weesgegroet te zeggen...dat zei ik dan ook, gevolgd door het beginstuk...achteraf begreep ik waarom ik een blackout had voorhet stuk 'heilige maria, moeder gods, bid voor ons arme zondaars...ik kon mezelf en heel de zaal toch niet voor zondaars gaan uitmaken'. Ik hield wel van 'gezegend is de vrucht van U lichaam Jezus...wiens moeder wel met de geest van...omging. Een zus van me en ons ma hadden de poetische vriendin van hun zoon meegevraagd...ineens leek het of hij nu ook een vriendin had, terwijl hij bijna nooit met iemand gezien werd. Zo werd de man misschien weer behoed voor plannen met met ander vrouwen die niet in zijn levensloop lagen.

24/03/05DONDER Mobilhome van begin maart op de grote éénmalige tweedehandsbeurs gekocht gaan afhalen.

25/03/05VRIJ VEEL moeten rusten in de dag. Op 't gemak gerekupereerd. Naar ouders geweest van iemand geweest die zo graag met m'n vader tussen de bomen werkte in zijn schooltijd...hij leerde tolk en ging daarna nog voor advokaat en kan acht talen. Hij en onze pa verstonden mekaar goed, het waren echte raswerkers met weinig woorden nodig om mekaar te verstaan. Zijn ma kan onderhoudend vertellen terwijl haar man, reeds vier jaar te bed na een herseninfarkt meer en meer op een stervende begint te lijken...hij is ook iemand dat vroeger altijd zo streng keek...het is me opgevalllen dat die mensen en zij die zich door anderen laten overwoekeren precies vlugger iets krijgen.

Al rustend, mooie documentaires gezien over Corsica en over het dagelijke rondkomen van werklozen in Duitsland. 's Avonds na uitgerust te zijn nog tijdens een wandeling langs ons ma geweest. Ik had gezegd dat ik haar het nieuws ging komen uitleggen, dat ze die miserie meer begrijpt.

Misschien wil die broer van Bush via die show rond die vrouw die al 15 jaar in coma ligt, binnen vier jaar een gooi naar de presidentsstoel doen. Die daar zo tegen die eutanasie betogen, zouden daar geen voorstanders van de oorlog in Irak tussen zitten ?

26/03/05ZATER

Prachtige ochtendwandeling terwijl de zon zich een weg door de mist zocht. Tussen de mistwolken op de akkers en de fruitbomen wenste ik de vermoeidheid op m'n maag weg. De laatste week, na de weken kliniekbezoek voor vader is het terug heel erg. Ik zal nog fel moeten rusten voor ik al eens langer op reis kan. Een goei fles borstsiroop zou ook niet slecht zijn.

Onnavertelbare indrukken over mensen, dieren en toestanden...of gewoon vergelijkingen tussen de dingen die ik zag en de geestelijke dingen. Het willen leven bijvoorbeeld, geillustreerd door een gevallen boom die nog in bloei wil staan. Het onbezorgd geluk van de hond en vanmorgen de subtiele verschillen in karakter tussen ons huidige kat en de vorige. Maar vooral de wetenschap dat 'trouw en niet verlangen naar een ander noodzakelijk zijn als je van iemand houdt. Voor de enen niet makkelijk vanwege erfelijke faktoren en teveel zwaar dingen gebeurd in hun leven. Voor de meesten absoluut noodzakelijk. Terug thuis, dit alles beginnen schrijven in bed met laptop op knieën want nog te moe.

Bij ons ma gaan eten. Zus1 had veel volk in de winkel. Zus 2 zag er wat moe uit. De zon deed me goed, zodat ik in de namiddag wat kon klussen. En nu ga ik m'n gazet lezen. Daarna Wi's gedichten voor een stuk herlezen. Toen ik later op de avond terug in 't dorp kwam vloog er na het voorpaselijk avondlijk bezoek aan pa's graf een uil uit de toren. Opgeschrikt door de mensen die de kerk verlieten ?

27/03/05ZON PASEN Een nacht met van drie tot vijf in de morgen verhelderende dingen over uitspraken en gebeurtenissen van de vorige dag. Van vijf tot acht muziek van radia classique 21 ('when rock also becomes classic') Heel ontspannend. Nagedacht over het feit dat Noord-Amerika eens aan Europa vastgezeten heeft, zoals heel duidelijk gemaakt in het jeugd-wetenschap-programma van de rtbf.

De plaat die onder Afrika vertrekt heeft de Alpen destijds omhoog gestoten en brengt Afrika ieder jaar twee mm korter bij Europa. Madagascar was eens een stuk van India dat vertrok om tegen Azie te botsen en de Himalaya doen te ontstaan. De mount Everest groeit naar 8888meter toe, ook een drietal mm per jaar. Dat is pas echt geloof dat bergen verzet. We moeten weer meer als kinderen vragen gaan stellen over het waarom van alles. Net zoals ik me vragen stel wanneer ik de liturgieën op de verschillende zenders volg...ik herken mezelf en de wereld onvoldoende in sommige uitdrukkingen die men daar gebruikt...daarom in de namiddag dat ik m'n eigen filosofische teksten eens in m'n chalet ging herlezen. Daar bezoek gehad van Wi, die haar zwaarte afpraatte terwijl we naar de muziek met de vogels en de gitaar luisterden, muziek waarop onze pa vertrokken is de dag dat ik die muziek speciaal voor hem meenam vanuit het chalet. Ook de Griekse muziek deed ons deugd. Toen was het tijd voor de stilte... Na een paar uur zette er zich een revival op alle vlakken in tussen Wi en mij, ingeluid door het lichamelijke gemis...de gezonde toestand waarin ze daarna terechtkwam bewees eens te meer wat ik haar al jaren zeg. Reisplannen en andere plannen en dialogen over wat er nu van ons vanuit de hemel gezegd werd vulden de kamer met de spiegel boven het bed. Haar aura was weer zoals bij het begin van onze literaire en filosofische ydille in het vorige chalet aan het woud. Zal dit wel blijven duren ? Nee, naturlijk niet Sirach.

28/03/05Hopelijk erven de onbaatzuchtigen de aarde meer en meer. In zuid-Amerika is er meer verzet tegen de privatiseringen van gas en olie dan in de ex-USSR.

29/03/05 VOOR ' T VERVOLG ZIE GESCHREVEN DAGBOEK met sommige gebeurtenissen en gedachten of beelden WAARVAN IK DENK dat ze heel niet-toevallig mooi zijn...zoals bijvoorbeeld toen ik en Wi in Brussel het boek over Congo gingen kopen dat mijn Kongolees famillielid me aangeraden had. In een modern café in het Brusselse Zuidstation gingen we nog even iets drinken vóór we onze trein terughadden. Tegen één van de muren stonden allemaal oude fruitbakken alsdekoratie...heel veel bakken die in een vroegere periode in het bedrijf van m'n pa en z'n broer gebruikt werden.

Ik legde me de volgende dagen toe op de studie van wat er in Congo de laatste vijftien jaar gebeurd is. In m'n politieke analyses zal je de volgende maanden wel een verslag vinden van dit pionierswerk van L.M. in Kongo. Omdat die mens tot één van de uit de media gehouden partijen behoort wordt er geen publiciteit gemaakt voor dit boek dat enorm veel imperialistische intriges ontmaskert en het waarom van het voorlopig niet van de grond komen van een alternatief verklaard. Zolang men niet in funktie van eerst verkiezingen voor een programma en dan verkiezingen per projektlijst voor de verantwoordelijken van het programma gaat denken...gaat men de partijbelangen en de intriges niet kunnen tegenhouden denk ik.

Toen ik pralines naar de palliatieve afdeling waar men vader stierf bracht...zat er op zijn kamer 204 een man niet veel ouder dan ik, die z'n bed naar het magistraal uitzicht op Leuven geschoven had. Ik die zo dikwijls liggen denken had van 'als ik onze pa zijn bed nu eens tot tegen de venster mocht schuiven'.

De dagen daarachter herlas en herschikte ik m'n werk...het genas me ergens en het deed me, overtuigd van wat me hier op de wereld nog te doen staat, meer geloven dat het geen zin heeft om nog een paar jaar proberen het ritme op het werk te volgen en dan buiten te vliegen.

De dag toen de brief kwam waarin de dokters van de pensioencommissie me afkeurden om nog te 'werken', had ik gedroomd dat ik dit op het werk aankondigde...het was wel de buro waarin ik vroeger werkte, begin jaren tachtig, toen ik tussen allemaal mensen zat die al eens een depressie hadden gehad...en ik kende dat nog niet. De wolken schoven voorbij m'n raam...het zonlicht reflekteerde m'n gezicht af en aan op de ruit...het had geen zin om tegen die brief in beroep te gaan...zei de sjamaanse zekerte op m'n gezicht tot mij. Een begaafd iemand die veel moeten afzien heeft en niet meer geschikt is voor bandwerk...zo stond het niet in de brief, wel 'draagkracht ernstig verminderd, blijft hardnekkig voortduren waardoor veel rust nodig is'.

Ik slaagde er voor de eerste keer langzaam in te rekupereren en geraakte nog maar voor de tweede keer dit jaar te voet in het andere dorp van de kleine deelgemeente...wel driekwartier te voet verder op een plaats die ik de Notenberg noem. De kleuren van de eerste lentevreugde, lachten me tegemoet. Ieder graad hoger op een heuvel gaf een ander uitzicht. Enkele dagen later ging Wi mee voor een wandeling met de hond. Het was sinds Qi geleden dat ik nog zo een lange lentewandeling met een vrouw erbij in mijn streek gedaan had. De nacht tevoren had ik gedroomd van een reizend toneelgezeldschap en iets van een camper. Zal ik dan toch nog eens met Wi op reis vertrekken ? Nee, natuurlijk niet Sirach. 't Mag niet zijn.

Ook naar de tentoonstelling rond Einstein en z'n tijdgenoten geweest in die eerste aprildagen. Hoe meer men een metaal opwarmt, hoe meer het van rood naar geel over blauw enz...tot wit gaat...of hoe meer men weet hoe meer men zwijgt ? (en symbolisch extrakt daaruit : hoe ouder men wordt...tot en met men sterft...op de duur weet je zoveel (sommigen althans) dat men zwijgt. Of het dan nog van belang is van te weten of het heelal uitdeint of niet...moet je dan maar eens aan Lemaitre of Einstein vragen als je ze tegenkomt.

Nu het al of niet op pensioen gaan beslist is...op 1mei ...zoals op een helder moment na een droom enkele maanden geleden iets mij voorspelde...kreeg ik eindelijk een politieke droom...geen, soms amusant gezeur meer over het werk en zo. Ik droomde van een palet anti-imperialistische boeken in Afrika en op de boeken bovenaan stond de naam Luanda (de stad), verder van iemand met een T-shirt met de foto van Mulele op. Na tien dagen die Congoboek intensief telezen,droom ik daar toch wel over zeker. Zoals de avond voor ik het Congo-museum bezocht ik droomde van magere vogels en ze 's anderendaags als geraamten in het museum zag hangen...waarop ik me mijn droom herinnerde.

11/04/05MAAN. Droomde van een twintigtal soldaten die een 150jaar terug uitrusten tegen een donkere kathedraal. Ineens kwamen daar slachters een aantal varkens slachten en verstoorden de rust van de soldaten.

Op een avondlijke wandeling naar ons ma, dacht ik na over een mail die ik vandaag verstuurde en waarin dat ik een vriend-zanger schreef dat er misschien maar zeven zielen waren, net zoals er zeven noten zijn...maar duizenden liederen...en zeven grote muziek-genres ?

Zo wandelde ik verder en ik eindigde in gedachten bij één van m'n kernideën : de vraag of er een stof is die niet de hele evolutie heeft nodig gehad om tot hetzelfde bewustzijn te komen als wij...indien JA...dan noemt die stof het GOEDE (zie m'n filosofisch artikel over 'het oorspronkelijke'

12/04/05DINS. Al wat je hierboven leest eens nagelezen en aangevuld, onderbroken door de fysieke en ziellijke aanwezigheid van het bezoek van de boezemvriendin.

13/04/05WOEN. 's Morgens...stuk twijfel...zal je wel toekomen met je pensioentjeals je dat papier morgen tekent ? Toen een gedachte...van waar ? ' Je goesting om te werken zal wel overgaan als je nu de tv eens even opzet'. Gedachte eens gevolgd. De minister van sociale zekerheid stond uit te leggen dat de pillen tegen maagzweerleed weer alleen verkrijgbaar zouden worden na een bewijs dat je verkrijgtdoor één maal per jaar via jemond met een kabel tot in je maag te filmen...alsof éénmaal niet genoeg is. Mijn intuitie over m'n maagzweren zit dus goed...weer gaan werken...nog meer last van maagzweren...enz.

Ik moet terug met mijn studie over het verband tussen wetenschap, filosofie en geloof beginnen.

Ik hoorde uitleggen dat het in de katholieke eredienst gemeend wordt, wanneer men zegt dat je met de hostie ook het lichaam van Christus tot je neemt. Consecratie noemt men dat. (zie mijn wetenschappelijke filosofische teksten). Misschien is dit alles vertrokken met een etentje dat de apostelen gaven ter herdenking van Christus en roepen ze hem aan telkens ze hem herdenken...en misschien is hij daar dan wel, ...maar ook in de hostie ? Reizen geesten per lucht en licht ?

Ook de erfzonde is een speciaal iets...ik heb nooit geloofd dat een kind van bij de wording al belast is met een erfzonde...ik heb dat eigenlijk nooit in die zin begrepen...misschien is dit best uit te leggen via het feit zoals ik al vaak trachtte in m'n artikels te omschrijven, dat sommige negatieve emoties waar de ouders of verder terug, last van hadden, ook doorgegeven worden...om in een volgende generatie uitgepolijst te worden.

De keuze van de partner waarmee je door het leven gaat...is een mysterieus iets. Daar was eens een vrouw die van drie broers er twee heel aardig vond en toch scheep ging met de iets minder aardige toen in de tijd. De vrouw kreeg suikerziekte en niet lang na de bevalling van haar zoon problemen met de baarmoeder. Haar zoon werd als puber niet lang na de oorlog door een ziekte verlamd. Zijzelf en haar man ontsnapten tijdens de oorlog nipt aan deportatie. Onrechtstreeks psychosomatische slachtoffers van de oorlog ? Van enorme onverwerkte spannning ? Mensen wiens humeur daardoor al wel eens totaal de mist in ging...als tijdbommetjes dat nog dagelijks ontploffen.

Met een zoon naar spoedopname geweest voor z'n ogen...hij had zonder lasbril zitten lassen en zag bijna niks meer. De atmosfeer bracht me terug in de tijd bij het laatste bed, de laatste dag van vader.

Ik en diezelfde zoon een drietal uur voor zijn dood..."als ge in de hemel aankomt, rust dan maar eerst, en als ge tijd hebt en ge kunt iets voor ons doen als wij aan 't knoeien zijn...geef ons dan maar een steuntje."

In 't dialekt klonk dat natuurlijk heel anders. We gaven hem toen een zoen vóór we later reeds terug opgeroepen werden. M'n zoon en ik hadden vandaag in de kliniek een goed gesprek over jonge mannen en teveel risiko's pakken en 's anderendaags 's morgens was ik zo moe dat ik er niet meer aan twijfelde

m'n aanvraag voor het pensioentje te tekenen. Eindelijk melde men mij het bedrag dat ik zou trekken. Ik was kontent dat de sociaal assistente langs kwam om me administratief uit te waaien...beter dan altijd die zakelijke brieven op afstand.

Vandaag was er een herdenkingsmis voor m'n vader, betaald door de gepensioneerden van het dorp. Als jonge gepensioneerde zat ik tussen al die ouwe rakkers aan één kant en de vrouwen aan de andere kant. De priester die een boek over oorlogsverleden van het dorp geschreven had,loofde onze pa als een wijs man die niet veel sprak...maar als hij iets zei...had het een speciale betekenis. Volgende

zondag viert men zijn vijftigjarig priesterschap...hij die ook ternauwernood aan de dood in het concentratiekamp ontsnapt was. Misschien gespaard om het verhaal van het dorp te schrijven ?

Gebeurtenissen dwingen mensen soms om wegen in te slaan die ze achteraf eerst begrijpen.

Het was uiterst menselijk van al die oude vrouwtjes en mannen bijeen te zien en voelen zitten...een betere inleving in het gevoel van onze eindbestemming af te wachten...kan je moeilijk vinden. Staf had een mooie tekst ter huldiging van de pastoor klaar. Zijn stem brak even toen hij het in één zin over het oorlogsverleden van het dorp had. Vreemd dat onze pa en de pastoor op dezelfde dag eigenlijk 'herdacht' werden. Ooit kwamen ze eens samen vanwegen m'n mindere resultaten op school...in die tijd dat ik kritischer en kritischer werd en vragen had bij hun rituelen in 't leven...hun uitleg van wat oorlog was en hun uitleg van 'consekratie' enz... .

Hopelijk vindt een andere zoon van me echt werk dat hem voldoening bieden kan
als je sterft wordt je naar een andere ster gestraalt?

Dat was de kern van m'n droom in de nacht van 21 op 22 april 2005. Vooraleer een droom me aan het schrijven krijgt, moet hij echt sterk zijn. Vooraleer je terug in een periode komt waar je als filosoof weer dromen op niveau binnenkrijgt...daar kan een hele tijd overgaan...een tijd om de dingen te laten rijpen. Dat kan een sekonde zijn, een minuut, een uur, een dag, dagen, maanden...

dat kan winter en zomer zijn. Daar liggen boeken en nieuwsberichten en documentaires en de evoluties tussen de mensen waarmee je omgaat tussen.

Ik zal vandaag proberen van dezelfde voorwaarden die gisteren de droom van vandaag mogelijk maakten, vandaag terug te scheppen...al weet ik uit ervaring dat dat niet altijd lukt.

Gisteren was een prachtige dag. Het begin van 2005 is koud en vochtig geweest in België.

We zijn bijna eind april en totnutoe kan je de zomerse dagen op één hand tellen. In de winter uitwijken is een optie. M'n kleine mobilcar staat klaar...maar er komt nog een stuk lente en zomer en herfst voor het zover is...met ook nog donkere dagen om eens naar andere landschappen te vertrekken...zoals de prachtige wegels naar het Eifelgebergte via de Ardennen...het adembenemende van de Moesel en zijn wijngaarden aan beide kanten. De koude deert je minder als je op reis bent en je goed voelt. De koude en nattigheid deert je ook minder als je bezig bent met wat je graag doet...maar als de zon van 's morgens warm schijnt...breek je soms door een grens binnen je eigen. Je begint een lenteschoonmaak, smijt een aantal dingen weg, je bevrijdt je van de opgehoopte sleur...het lijkt wel of je een zonnepanneel geworden bent dat bundels sturingsenergie binnenkrijgt.

Onder het kuisen door, krijg je vele gedachten. 'Hoe pak ik het vandaag aan' ? Hoe wijk ik niet af van m'n leitmotiv 'van de wereld een plaats zonder oorlog en armoede maken, een plaats waarin de filosofie en de kunst belangrijker dan produkten produceren wordt'. Na enkele dagen de problematiek in Congo bestudeerd te hebben en uitzonderlijk aan een paar onafgemaaakte romans begonnen te zijn is wandelen en fysiek bezig zijn iets dat me tegen de middag doet herleven. Met m'n gedwongen pensioen voor de deur en het goede weer heb ik vanaf de namiddag weer de kans om te genieten van de rust...en een zalige rust in m'n eigen toe te laten. In de kano rond de vijver aan de chalet diep ik die rust nog meer uit terwijl ik me al drijvend tussen het ontluikende groen in het bos naast de vijver drijven laat. Ik wil een poster met de namen van tal van vogels op het chalet plakken...maar vindt geen plaklint en berg hem in een lade.

Ik lees de krant die weer vol pausnieuws staat...samengevat zou het kunnen zijn dat de nieuwe paus ons misschien wil verplichten van terug allemaal witte onderbroeken gaan aan te doen of zo. Hoe dat geweld in de wereld stoppen...ik probeerde het al op allerhande zuiver politieke manieren...van bestudering van de politieke krachten in de maatschappij...tot het schrijven van een alternatief verkiezingsprogramma...van religieuse twistpunten via de filosofie te ontzenuwen tot het blootleggen van het waarom van verscheurde menselijke emoties. Alleen aan dat laatste raak ik soms alleen uit door heel dat soms hulpeloze emotionele gedoe met een dikke korrel zout te nemen en maar te denken dat je niet meer toelaat dat je door toedoen van iemand anders zelf emotioneel op de sukkel raken wil.

Een noodlotvriendin belde me met de boodschap dat Honing dood was. Honing was een gescheiden man die gedurende jaren dezelfde getrouwde ' bij' al eens bij hem op bezoek had. Haar man wist ervan en tussen haar en haar man werd er niet over gepraat. Honing kreeg vroeg kanker en moest ergens tussen 50 en 60 euthanasie aanvragen. De paar laatste weken van z'n leven had hij de bij alleen voor zich. Ondanks het hemelse dat zo'n driehoek soms hebben kan, bedank ik wel voor de helse kanten ervan...wat doorklonk in m'n boodschap naar de noodlotvriendin die zich niet te best voelde : "zie dat je je maar verzorgt, want ik heb geen zin om naar bij jouw thuis te komen en je de laatste weken van je leven te verzorgen". In feite had ik het omgekeerd moeten zeggen want ik ben diegene die leeft zoals Honing.

Al de dingen die ze zei rond het serene van sterven en de dochter van 'Bij' die nogal afwijzend tegenover de relatie van haar moeder met Honing stond en die Honing de laatste dag toch bedankte voor zijn rol in het leven van haar moeder, voor de goeie momenten enz... konden me die moment gestolen worden.

Ik wilde ook niet met de nooTlotvriendin mee naar het concert en zei zonder dat ik 1 mei in Brussel zou kunnen gaan vieren. Ik trok me van haar gevoelens daaromtrent op dat moment niks aan...was het daardoor dat er tot een paar uur tevoren zo'n rust in me geweest was...was het de voorspelling van mijn kordaat gedrag ? Was het misschien een boodschap die de geest geworden Honing me gaf ?

In ieder geval met al dat gedoe was m'n rust weg. Ik hervond ze doordat ik iets uitvond met langs een in een buis afglijdende maïs voor kieken en niet voor muizen uit te vinden. Of was dat vóór de telefoon ?

Na de zekerheid besluipt je de onzekerheid. Ik had de telefoon buiten op de gsm gekregen.

Had ik niet opgenomen en haar rustig binnen gaan bellen, had ik de druk niet gevoeld die dat dure bellen met zich bracht enz enz...allemaal gedoe in je kop waar je niks mee doen kan. Ik slaagde erin het voorval te klasseren en niet te oordelen over de noodzaak van het al of niet juist zijn van het gaan samen wonen van Honing en Bij. Het was mijn zaak niet, de 'groei' of de gezondheid van mensen die ik nauwelijks kende. Of was het mijn zaak wel, want mijn naam was ook voor een deel honing en m'n relatie met het noodlot en tegelijkertijd de nooTlotvriendin (waar niet alleen pijn maar ook muziek in zat) vertoonde sommige, dezelfde kenmerken. Een verschil was dat er wél gepraat werd over het waarom en de haalbaarheid tussen alle drie elementen van de driehoek en later van de uitgebreide driehoek...een fase waar je door moet, maar die toch weer uitmondt in het verlangen naar de monogamie...omdat mensen zich toch zo vlug ergens buitengesloten voelen. Als ik sterk en kordaat blijf kom ik nog wel een andere geestesgenoot dan de nooTlotvriendin tegen...zoniet...het zij zo...achteraf bekeken heeft het toch altijd ergens zin gehad. Ik wil in ieder geval niet eindigen zoals Honing. Van de mensen met kanker die ik ken, waarvan er sommigen al dood zijn is de meerderheid emotioneel alleen of ongelukkig of bedrogen od vol verdriet om een verlies. Zeer ingewikkelde zaken. Je kan geen voor iedereen gelijke oordelen vellen over het waarom van hun trouw of ontrouw. Soms moeten dingen gebeuren omdat het dominoëffekt dat al generaties bezig is...zou stilvallen.

Geef mij maar lucht en landschappen.

Ik liet het allemaal bezinken en ging m'n Eifelzaden in m'n hofje planten. Op de kleine zakjes met verschillende soorten zaad, stonden de zaaitijden en de afstand die je bij het planten moest laten. In de natuur gaat dat allemaal spontaan...dus ik heb ze meer intuitief in hun kuiljes gelegd, de diepte op de zakjes voorgeschreven, wel enigszins volgend.

's Avonds prachtige BBC-documentaire gezien. Over het ontstaan van ruggegraat, ledematen, vingers, ogen, oren,...via wormachtigen en reptielen enz... . De volgende keer moet ik die documentaire zeker opnemen voor m'n kollektie. Er zit een prachtige geest-dirigent achter het hele verhaal van de talrijke manieren om bijvoorbeeld eitjes aan land te krijgen en ze niet te laten uitdrogen. Wat me bij m'n droomboodschap terugbrengt...'als je sterft wordt je naar een andere ster gestraalt'. Je bent dan geen elektron meer die rond de kern draait, maar gaat deel uitmaken van de kern zelf. En ik die altijd dacht dat

je zelf bij leven de 'onverschillig-evenwicht'-neutronhouding of de aktie-protonhouding van de atoomkern aannemen kon. Toch weet ik dat dat bij leven al mogelijk is...misschien omdat er geen verschil is tussen de mikro en de makrowereld...net zoals ' tijd 'niet bestaat...en toch bestaat...of leven en dood één is.

'Als je sterft wordt je naar een andere ster gestraald' kan misschien ook eicel of zaadcel betekenen...die zijn ook een soort ster...of is de zaadcel ook een ster ? Of een planeet ?

Tijdens een wandeling in de voormiddag zag ik een boer voor de tweede maal ploegen op een pas geakkerd veld. Vóór zijn traktor maalden scherpe schijven het verleden week . Achter z'n ploeg hingen weer schijven met metalen knobbels om de aarde nog fijner te krijgen. Daarachter hing een zaaibak met het zaaigoed...in enkele oogwenken wist ik welke symboliek hier achter zat... : het veld klein krijgen was de evolutie...het zaaigoed de mens. Halverwege de wandeling rustte ik uit op een stapel dakpannen naast het oude vervallen platen kot op de Notenberg.

Een oase van niet willen en alleen 'zijn' opende zich voor mij. Ik liet me ook op het gras liggen toen het droog was en de hond kwam soms onder m'n handen stooten om zijn door het gras nat geworden pels te strelen, wijl hij m'n vingertoppen likte. Op de terugweg schoten er weer hier en daar patrijzen en fazanten en hazen weg. Even zat ik op de gesnoeide knotwilg aan één van de beken die naar mekaar toelopen en af en toe in de grond verdwijnen daar waar de mens ze in buizen verder laat open om van het ene veld op het andere te kunnen rijden.

De fruitbomen hun bloemen, verschillend van kleur per soort, stonden er weer adembenemend en ademgevend bij tegen de hellingen en in de dalen.

Het werd middag en ik zou bij het oude vrouwtje dat m'n moeder is, gaan eten. Al wandelend in 't buitenland is me dat maar eens overkomen, een boerderij tegenkomen waar je uitgenodigd wordt om te eten. De buurvrouw, wiens moeder ik soms bezocht om haar over de oorlog horen te vertellen, was er ook. Er waren weer een paar vrouwen van hun man weg en omgekeerd. 'We kunnen daar niet over oordelen' was mijn repliek. In één van de twee gevallen ging het om een koppel waarvan geen van beiden een ander had. De vrouw die verhuisd was kwam gewoon nog bij haar man aan huis..."Eén van de dagen wordt hij misschien weer vader als ze zo voortdoen, maar van wie is het kind dan", zei de buurvrouw ? Eén van de tafelgenoten merkte op dat een zesvoudig tourwinnaar nog een zevende keer ging proberen winnen. Ze hoopte dat het hem niet zou lukken want hij had z'n vrouw en kinderen voor een andere vrouw in de steek gelaten..."hij laat die vrouw in de steek die hem bijgestaan heeft toen hij kanker had", klonk het. Hingen de elektronen van het niet vertelde verhaal van 'Honing en de bij' misschien in de lucht ? Ik vouwde m'n krant bijeen en vertrok met het nieuws onder m'n arm. Vijf ecologisten krijgen een soort Nobelprijs voor hun werk op vijf verschillende continenten. In Alsaka zijn drie miljoen meren.

's Avonds door m'n sterrekijker naar de volle maan gekeken. Wat een streling...en niet alleen voor het oog. In de lente staat de volle maan precies al lager dan in de herfst en in de winter...van het vast punt waar ik kijk. Ook groette een ster me van heel ver...en ik haar terug. Is een ster zoals een eicel dan toch vrouwelijk ? En wij mannen om haar cirkelende planeten ? Observerend valt een mens toch veel binnen.

Net zoals de eerste sterrekundigen neem ik me weer eens voor door observatie van m'n omgeving uiteindelijk te weten hoe de geest in mekaar zit. 'Observerend' vanuit mezelf als vast punt is een goed uitgangspunt. Als schrijver kan ik me natuurlijk ook verplaatsen en vanuit het standpunt van m'n hond vertellen.

De dag erna. In het bos waar ik schrijf stond een boom waar een viertal houten richtingaanwijzers op aangebracht waren. Ze wezen naar bepaalde gedeelten van het bos waar ofwel filosofische, sociale, psychologische of teksten uit nog een vierde dimmensie, de 'innerkommunikatie' aan de bomen hingen.

Eigen kreaties,essays,gedichten, kortverhalen en zo. Ik deed de plakaatjes af omdat niet alleen de belangstelling van de welvarende westerling miniem en niet blijvend was. Ook de boom was dor en had zijn tijd gehad. M'n jongste heeft de boom omgehakt en in mootjes gehakt en ik heb hem vandaag naar hier getransporteerd om onze kachel mee te plezieren.

De natuur zij dank dat er hier toch nog wat gebeurd in de streek. Morgen hebben hier drie georganiseerde wandelingen plaats. Eén van de gezinsbond, één van de wandelclub en één van toeristen met honden, een paar dorpen verder ook één van Natuurpunt. Vanavond is er ook een cocktailavond of zoiets van de jeugdbond om hun kas te spijzen. Zouden ze er zoals wij in de tijd bijvoorbeeld mee naar een betoging tegen de staatsgreep in Chili in 1973 durven gaan ?

eind april 2005 Vermits het leitmotiv van de rest van m'n leven zal zijn dat ik het nog wil meemaken dat er geen oorlog en armoede meer is in de wereld, ben ik benieuwd welke gebeurtenissen me in de volgende dagen me in die richting gaan duwen. De laatste zondag van april herontdekten de dichteres en ik een deel van de gedichten die ik voor haar bijgehouden heb...zal ze ze publiceren ?

Ik heb ze op computer gezet en haar toegestuurd, nu is het aan haar. Thuis heeft er ene zijn huissleutel verloren en een andere is graag op z'n gemak alleen met z'n lief thuis, merk ik. Ik las een boek met een goede uitwerking van hoe je de negatieve dingen die je naar anderen stuurt, terug op je dak kunt krijgen en welk een symboliek er in de praktijk achter gebeurtenissen kan zitten. Goed beschreven, weer iets waar ik me mee bezig houdt en iets dat ik niet meer moet doen, al ben ik het niet eens met de klassieke in plaats van de genetische verklaring van reïnkarnatie. De dichteres had een droom dat ze in een supermarkt een bospaadje volgde en zo met haar waren buiten kwam te staan...en aangesproken werd voor winkeldiefstal. Vermits ik in bossen woon zal dat wel te maken hebben met haar vrees dat als ze zich te nauw met mij verbind dat ze dan financiëel wel eens onder water zou kunnen gaan.

Mijn Nederlandse corespondente die wél in de klassieke reïnkarnatie geloofd,laat op een flauwe manier van zich horen. Bovendien moet ze me nog een boek teruggeven...waar ze niet over rept.

Soms kunnen anderen wél in plaats van niet zoals ik in een boek lees, schuld hebben aan jouw toestand en dan hebben ze ook macht over jouw leven. Bovendien is het niet altijd noodzakelijk dat 'echte liefde' 'onvolmaaktheid' altijd omarmt en accepteert. Sirach zou een hekel hebben aan vrouwen of mannen waarvan je geen verwachtingen mag hebben en zeker aan hen die hun schoonheid en maatschappelijke zekerheid belangrijker vinden dan hoe ze met mekaar omgaan.

In een uitzending over Congo zie ik onder een mikroskoop een wormachtige bacterie of virus die slaapziekte veroorzaakt. Vermits het leven, voordat het botten had, 'wormen' waren wijst het niet uitgeroeide van die ziekte misschien symbolisch op het qua ontwikkeling blijven hangen in de sociale evolutie...waar wij de welvarende wereld, mede door ons gebrek aan belangstelling voor de armere wereld 'medeschuldig' aan zijn.

Ons ma is 81 en heeft als weduwe die haar man niet meer moet opletten op z'n ziektebed de tijd om te wandelen...al raakt het menske niet ver meer. Ze heeft nu ook ontdekt dat notenbomen en eiken het laatste hun bladeren ontplooien.

Noten staan symbool voor hersenen en eiken voor taaiheid en duurzaamheid. Symbolisch heeft ze m'n filosofie begrepen...het doel van de evolutie is de ontwikeling van het enige echte duurzame...'het spirituele'.

In de Sint Germanuskerk brande ik een kaarsje ter ere van de vernietiging van het fascisme.

Een vrouw zei me dat ik het kaarsje niet mocht zetten waar ik het gezet had. Ze toonde me de weg naar waar de kaarsjes stonden...op een metalen tafel...die net toen belicht werd door het zonnelicht dat van achter de dikke wolken door het kleurrijke rozet van het glasraam binnenscheen. M'n wens was zeer diep...die moet ooit eens uitkomen...zeker omdat ik weet dat ik een samenlevingsmodel en taktieken ontworpen heb om zonder burgeroorlog naar een betere wereld te gaan.

Op 't ex -werk blijkt men een subtiele taktiek gevonden te hebben om iedere statuair aangeworvene buiten te wippen, na alles wat men daarvoor al geprobeerd heeft...uiteindelijk beland je op de dop natuurlijk. Er zijn meer en meer tekenen dat er meer arbeidsplaatsen naar landen met lage lonen verhuizen en dat goedkopere produkten de klassiek sterke ekonmiën 'bedreigen'. Wij westerse loontrekkers betalen nu voor al die jaren dat we niet gestaakt hebben tegen de lage lonen in de rest van de wereld of tegen oorlogsvoering of werkeloosheid en uitsluiting in onze eigen rangen...we krijgen het deksel op onze kop. Verder heb ik de één of andere slimme uit de bankwereld horen zeggen dat het twintig of dertig jaar gaat duren voordat men in het oostblok op ons loonpeil gaat zitten. Kan het kapitalisme zich dan toch niet meer redden en sleurt het ons mee in zijn ondergang of is er nog een overgangsoplossing zoals de mijne mogelijk ? Al deze tekens bepalen misschien mee de beslissing van het koppeltje dat morgen komt zien of ze m'n natuurstulp en bos en vijver misschien kunnen kopen of huren. Blijf ik plaatselijk m'n filosofie uitdragen of moet ik meer de rest van de wereld in.

Ik ben vol vertrouwen in m'n lot zoals ik mensen lijk te helpen door vol vertrouwen in hen te zijn...meer dan door te zeggen wat ze best kunnen doen.

Een sleutel laten bijmaken. Als vrouw en man slot en sleutel zijn hoeft er aan de sleutel maar één klein stukje verschillend te zijn en de sleutel past niet in het slot.

Drie vissen van iemand met een kapot aquarium in m'n vijver gelaten..."die kunnen er misschien niet bij" grapte ik...terwijl ik daarna in m'n eigen weer een nieuwe vergelijking liet geboren worden : als alles niet zo onder de heerschappij van het geld zuchtte...was er veel meer mogelijk op de wereld.

Maar een andere vergelijking verdrong die eerste : voor liefde is er altijd tijd genoeg...de vissen hebben plaats zat, de oceanen zijn groot genoeg...laat maar vloeien die liefde.

Als je een sterke binding hebt met iemand en er dus veel koorden, draadjes of touwen...wie weet kettingen tussen mensen bestaan...is het natuurlijk moeilijk losraken. Eigenlijk zijn deze verbindingen voor het oog gedeeltelijk onzichtbaar en zal de kamera die ze kan zien nooit uitgevonden worden.

Tweemei05. Mondaymorning. Donder in de lucht...de hond blijft kort bij me, want donder betrouwt hij niet...hij kijkt alle kanten uit, maar kan niets zien dat de donder voorstelt. Zoals wij ook moeilijk omkunnen met al die dingen die je niet zien kan. In Mons was de laatste dag van mijn burgerlijk arbeidend leven (30/05/05) een tentoonstelling over de geschiedenis van alle soorten 'anarchisme'. Ik ga aan de hand van het programmaboek en de internetadressen eens zien wie allemaal een bijdrage geleverd heeft aan de het anarchistisch deel van de zoektocht naar een betere samenleving en een beschouwing van wat geloof en de man-vrouw-verhouding filosofisch betekent. Als je de reuzengrote affiches van de jaren dertig leest waarmee men bijvoorbeeld in Frankrijk de proleten verwittigd van niet in dezelfde val van de eerste wereldoorlog te lopen...dan sta je toch wel even stil bij de vraag naar onvermijdelijkheid of vermijdelijkheid van de dingen. Terug buiten...al zijn de anarchisten nog niet aan de macht, hetgeen ze per definitie niet willen...de burgerij heeft toch mede onder druk van de anarcho's toegestaan dat de ellende van vroeger voor de meesten althans in het rijkere deel van de wereld werd verlicht. Om hen van de nodige solidariteit met de onderdrukten in de armere wereld af te houden (ook met de armere wereld in de rijke wereld), organiseert men allerhande brood en spelen met soms veel decibels lawaai en journalistiek van een zogezegde onpartijdigheid. Ook rekent men op de biologische instinkten van de onderdanen : het ik of wij-eerst gevoel. Met m'n mobilhometje reed ik van Mons ook lans Quaregnon, plaatsje waar een etappe in het 'vierkantig'-socialisme geschreven werd...non quaré, het socialisme, de ronde aspecten ervan, het subjectieve, telt ook mee...en die moeten we ook onder de knie krijgen...de objektieve wetmatigeden zijn nu al lang genoeg. Ik voelde me geweldig, alleen reizend onderweg...ik kreeg er een enorme rust van die zelfs niet vernietigd kon worden door een gekwelde Wi die ik op m'n terugweg zal ik maar zeggen tegenkwam. Ik miste een conférence over Congo, maar ik zal het boek wel kopen. De socialisten, kommunisten, anarchisten en al hun onderverdelingen...begrijpen één ding niet, en dat is dat we een programma en taktieken moeten uitdragen die én burgeroorlog vermijd én een verdere opsplitising in -ISTEN van allerlei aard onmogelijk maakt.

De piknik aan de zoetwaterkapel in 't Meerdaalwoud was ook mooi.

maand.09/05/05 De voorbije dagen is m'n innerkommunikatie gekelderd door weer eens een bronchitis denk ik, na drie jaar niks nu ineens al drie keer op enkele maanden dit jaar. Hopelijk duurt deze geen weken zoals de twee vorige. Ik weiger dokters en pillen en bijt door. Tijdens het doorbreken van de aanval van mijn buiten-lichaam-deeltjes een beetje sterke drank (die ik anders niet gebruik) om me niet compleet kapot te hoesten en beroerd te vinden...enkel de eerste paar dagen tot mijn verdediging goed losgekomen is. En zeggen dat ik me op dertig april nog zo goed voelde...'op mijn weg', één mei ging nog, twee mei ging er een ontmoeting in de namiddag niet door...de ontmoeting werd naar de derde verschoven, maar toen was het verlangen er niet meer. Ik had het al moeten weten van mijn I.K. (innercommunicatie) die voormiddag op de knotwilg boven de beek. Vóór m'n studie van de brochure over de tentoonstelling van het anarchisme dacht ik zeer sterk aan Ernest VN , een overleden kameraad van me. Onverklaarbaar. Een voorspelling van de week 'onder de voet zijn' die zou volgen of iets met mijn studie van de rtbf-brochure die voor me lag ?

Pa zijn is veelal naarmate je ouder wordt een beetje Vatikaan worden...het been stijf houden zodat men niet te veel afwijkt van de regels...teveel ruimte geven is niet altijd voordelig voor persoonljke ontwikkelling. Veel vertouwen blijven hebben ...helpt. Misschien zijn er wel krachten bezig die hetzelfde met mij voor hebben...(in de 'hemel' en op 'aarde'). Met hemel bedoel ik bijvoorbeeld aanwezigheid van lucht en licht en golven...van gelijkgeaarde 'heengegane' energieën of onuitgesproken zaken waarover in een gesprek iemand anders begint omdat jij ze vergeten was...ze hingen in de lucht.

Naar de mis voor mijn voorouders en die van anderen geweest. Als de pastoor niet meezong in de mikro, dan zou de mis mooier zijn...omdat de koster zo schoon zingen kan. Ne zachte mens de koster van ons dorp, wordt alleen kwaad als de rechtvaardigheid het vereist. Onze pastoor doet eigenlijk ook z'n best.

Goed dat er tijdens deze vaak bewolkte donker-weer-dagen goede documentaires op tv waren, want mijn creativiteit of lang kunnen lezen staan op een laag pitje.

Zijn de benamingen die we gebruiken wel passend bij hun werkelijke inhoud ? 'Mijn vrouw' = iemand waarmee je kinderen hebt. 'Mijn echtgenote' = iemand waarmee je een kontrakt hebt. 'Mijn minaares'= iemand waarmee je al dan niet buiten het medeweten van haar man of echtgenoot een hopelijk meer dan erotische relatie mee hebt. 'Mijn vriendin' = een platonische verhouding. Mijn vrijvriendin : een erotische verhouding met een niet gebonden iemand.

De zon ziet al de elektronen die rond haar draaien heel graag. De zon bezoekt de aarde tweemaal daags en al is het op veel plaatsen koud en nat overdag...de wolken hangen in haar weg. Misschien moet ons weer wel ons weer zijn om het leven in stand te houden op aarde ?

Toen er nog geen mikroskoop uitgevonden was bestond er al misschien een tuinder die gewoon was om met verschillende soorten plantenzaden om te gaan en die ook het leven in het water observeerde en toen hij de kikker-dikkopjes in het water zag de vergelijking naar het uitzicht van het mannelijk sperma doortrok. Zo iemand voel ik me met al onze huidige kennis, wanneer ik achter de ontbrekende inzichten tussen leven en dood probeer te komen, wanneer ik dingen lees of sterrenstelsels op tv bezig zie of in een oude tronk een kolonie van 't één of 't ander ontdek enz enz... .