Gecenin karanliğinda doğan işIK
Hasan Fehmi Tezdoğan Efendi Hazretleri
Yüklə 0,96 Mb.
|
Hasan Fehmi Tezdoğan Efendi Hazretleri1885 yılında Makedonya'nın İştip iline bağlı Muşansa köyünde dünyaya gelmiştir. Babası Mahmutağalar namıyla bilinen sülalenin reisi Mahmut Ef.,annesi ise Nefise hanımdır.Osmanlılar'ın Avrupa'yı fethi sırasında,2.Kosova Meydan Savaşı'ndan sonra o yöreler tümüyle Türklerin eline geçmişti. Elde edilen bu bölgeleri koruyabilmek için Türkleştirmek gerekiyordu. Bu nedenle, Anadolu'dan Rumeli'ye Türk aileler getiriliyor ve gerekli görülen yerlere yerleştiriliyordu. İşte bu işlem gereği, Hasan Fehmi Efendinin sülalesi de o zaman Bursa'nın Tomat nahiyesinden alınmış, Rumeli'ye getirilmiş ve İştip civarına yerleştirilmişti.Yerleştirilen ailenin reisi Kadir Dede'nin Bursa'dan geldiği kendi kabir taşında yazılıdır. Hasan Fehmi Tezdoğan Efendinin ilk tahsilini Tikveş'e bağlı Nigotin'de yaptığını görmekteyiz. Hali vakti yerine olan babası Mahmut Ef. genç Hasan Fehmi'yi daha yüksek tahsil için İştip Medresesi'ne yollar. Buradaki hocası Hacı Ali Rahmi Efendidir. Bu zat hem zahir ilmine hem de batın ilmine vakıftır aynı zamanda. Zahir ilminin tedrisi sırasında lüzum gördüğü anlayışlı talebelerine batın ilmini de öğretmektedir. Bu talebelerden biri de Hasan Fehmi Efendidir. Gerekli zahir ilmini öğrenen ve batıni ilmin mertebelerini de yaşayıp zevkeden Hasan Fehmi kısa bir zaman sonra genç yaşta, 22 yaşında batıni ilmi öğretme ve bu vazifeyi yürütme görevi olan Hilafeti almıştır. Mürşidi Hacı Ali Rahmi Efendiden bu hususta divanında şöyle der: Mürşidim Ali Rahmi Bildirdi beni bana Ol irşad-ı manevi Bildirdi beni bana Ali Rahmi Efendinin mürşidinin H.Salih Rıfat Ef. ve onunda mürşidinin Hz.Pir Muhammed Nurül Arabi olduğunu aşağıdaki divanında açıkça belirtmektedir. Nakşibendinin salikleriyiz
Bu divanlarda hilafet silsilesi açıklanmakta ve kendisinin Hz.Pir den sonra 3.görevli olduğu görülmektedir. Melȃmet neşvesiyle yanan Hasan Fehmi, mürşidi H.Ali Rahmi Efendiden hilafet alınca, bu yönde kısa zamanda temayüz etmiş, ilmi, irfanı ve genç dinamizmiyle etrafına aşıkları ve temiz gönüllüleri toplamıştır. Kendi köyü Muşansa'da olduğu gibi, yakın köy ve kasabalarda da ünü duyulmuş, salikleri tevhid zevkine erdirmeye son derece çaba sarfetmiştir. Kendini bu yola vermiş, bu yola adamış, resmi göreve hiç yönelmemiştir. Bilineceği üzere Hasan Fehmi'nin yaşadığı yıllar Osmanlı Devlet'nin çöküş Türkiye Cumhuriyeti'nin kuruluş yılları idi. Dedeleri, Osmanlılar'ın parlak devirlerinde gelmişler, yeni yurtlar kurmuşlar, ömürlerini bu güzel düzende geçirmişlerdi. Hasan Fehmi Tezdoğan ise çöküş yıllarında doğduğundan, bunun doğuracağı acı ama gerçek sebepler neticesi, dedelerinin doğum yerine, anayurda geçmişlerdir. Hasan Fehmi'nin anayurda gelişi Balkan Harbi'nin olduğu yıllardır. Yerleşim bölgesi olarak Egeyi seçer ve İzmir-Tire'ye yerleşir. Edindiğimiz bilgilere göre. Mürşidi H.Ali Rahmi Ef.de anayurda göçtükten sonra bir müddet Tire'de oturmuş sonra Turgutlu'ya gitmiş ve orada Hakk'ın rahmetine kavuşarak, defnedilmiştir. Yunanlılar İzmir'e çıkar. Hasan Fehmi Efendi çocuklarının yanına Muşansa'ya döner.Orada 10 yıl kadar kaldıktan sonra tekrar Anadolu'ya bu defa çocukları ve yakınlarıyla temelli gelir. İzmir-Menemen'e yerleşir. Ana yurdumuzdan düşman temizlenmiştir. Menemen'de zahirecilik, bakkallık ve tütüncülük yapar. Bu işler nüfusu kalabalık olan Hasan Fehmi Tezdoğan Efendinin ailesine yarar sağlamayınca 1939 yılında İzmir'de Darağacı semtine göçer.12 yıl burada yaşamını temin eden ve sevenlerini aşk-ı ilahi ile bezeyen Hasan Fehmi 1951 yılında Hakk'ın rahmetine kavuşur. Kabri İzmir-Altındağ'da Kokluca Mezarlığı'nda S:1A:19'dadır.Mezar taşında divanındaki ilk ilahinin şu son kıtası yazılıdır: Mahvedip Fehmi'yi mahzı zat eyle Bekada baki kıl izzü cah eyle Cemalin keşfedip dilküşad eyle Hicrile Berzah'ta beni durdurma Hasan Fehmi Tezdoğan Divanından; YA RABBİ AĞYARE SALDIRMA Ya Rabbi beni ağyare saldırma Bu'd firkatin nârına yandırma Mu'tad et kalbimi zikrinle dâim Uyandır nevm-i gaflete daldırma Bâd-ı seher-i aşkını kalbimde Estir erisin ol şirk-i hafiye Şems-i hakîkatın tığını saldır Açılsın marifet gülün soldurma Özümü özünden olduğun bildir Sözümü sözünden olduğun bildir Emrâz-ı a'veri gözümden kaldır Biri bir göreyim iki sandırma Hadîs-i kudsînde kim buyurdun sen Sevdiğin kuluna hep verirsin sen Gözünden görmeye göz olursun sen Bu zümre kullardan beni ayırma Sehâb-ı cehlimi kaldır aradan Nûr-i irfân ziyâ salsın her yandan Göreyim cemâlin ben, ben olmadan Gözümü serâb-ı zılle kaydırma Vaslına muhabbet nimettir bana Birliğe ulaşmak izzettir bana Hicâb-ı cenneti set çekme bana Huri gılmân ile beni kandırma Mahvedip FEHMİ'yi mahz-ı zât eyle Bekâda bâkî kıl izzü câh eyle Cemâlin keşfedip dilküşâd eyle Hicrile Berzah'ta beni durdurma ( Ağyar: Yabancılar, Bu’d: Uzaklık, Firkat: Ayrılık, Nevm-i gaflet: Gaflet uykusu, Emraz-ıa’ver: Şaşılık hastalığı, Sehab-ı cehl: Bilgisizlik bulutu, Serȃb-ı zıll: Gölgenin serȃbı, Mahz-ı zȃt: Yalnız zat, İzzü cȃh: Yüce ve ulu, Dilküşȃd: Gönlü mutlu, Hicr: Ayrılık. ) BİLDİRDİ BENİ BANA Mürşidim Ali Rahmi Bildirdi beni bana
Bildirdi beni bana Aşktır bana bidâyet Yokluk oldu nihâyet Erdi Hak'tan inâyet Bildirdi beni bana Sermâyemdir yokluğum Hak varlığıdır kârım Gönlümdeki mihmânım Bildirdi beni bana Terk edince varlığım Gitti gönül darlığım Zevk ile irfânlığım Bildirdi beni bana Oldum Tevhîd'e dâvet Hemen ettim icabet Ol sıdkile şehâdet Bildirdi beni bana Neylem ben bu dünyâyı Hem istemem ukbâyı Buldu gönül Mevlâyı Bildirdi beni bana FEHMİ buldu vahdeti Ol dost ile halveti Nûr Muhammed himmeti Bildirdi beni bana (Bidȃyet: Başlangıç, Mihman: Konuk, Şehȃdet: Görerek tasdik etmek, Ukba: Ahiret, Himmet: Gönül yardımı) SEN BİR ÂŞIKSIN Sen bir âşıksın ma'şukun nerde? Haber almışsın uzak bir yerde Sil gözünü gör Ma'bûdun nerde? Abid olur mu Ma'bûd'a perde? Şirk sekri sende tuğyân eylemiş Yol bulamazsın zevk-i Tevhîd'e Soyun dal sende bahr-ı muhîte Cevher bulunmaz her bir nehirde Bülbül zevk almaz altın kafeste Nice durursun bu zulmette Uçur şâd eyle murg-ı rûhunu Seyrân eylesin enfûs âfakta Ȃşık olanlar irfân buldular Zevke erdiler aklın ardında Mecnûn olmadan Leylâ bulunmaz Akıl kalır mı dâr-ı mahbûbda? Mürüvvet ettin beni bu derde Herkim koyduysa olsun cennette Mecnûn'a bir şey suâl olunmaz Yazmadı kalem, levh-i mahfûzda Cemâl-i yâre bakarken FEHMİ Tavhîd hançerin duymadı cânda (Ma’bȗd: Allah, Abid: Kul, Sekr: Sarhoşluk, Tuğyan: Azma, Bahr-i muhit: Büyük deniz, Murg-i rȗh: Gönül kuşu, Dȃr-ı mahbȗb: Sevgilinin yurdu, Cemȃl-i yȃr: Sevgilinin güzel yüzü.) SEHERDE MESKÂNEDE Seherde meskânede Her nefes derim Allah Bu beyt-i dilhânede Her nefes derim Allah Dünyâda yok pazârım Ukbâya yok nazarım Dilde dâim ezkârım Her nefes derim Allah Havfederler câhiller Mahzûn olur zâhidler Lâhavf olur âşıklar Her nefes derim Allah Allah derim hep cândan Sensin benden zikreden Bildim gayrı yok senden Her nefes derim Allah Gitti cehl-i dalâlet Geldi nûr-ı hidâyet Erdi Hak'tan inâyet
Yâ Hayye'l kayyûm derim Ev ednâ'nın bahrında
Yok oldum dost varına FEHMİ'yim dildârıma Her nefes derim Allah (Meskȃne: Yer, mesken, ev, Beyt-i dilhane: Gönül evi, Ezkȃr: Zikirler, Havfetme: Korkma, Lȃhavf: Korkusuz, Cehl-i dalȃlet: Cahillerin sapkınlığı, Ev ednȃ: Daha yakın, tevhidde sön makam, Dildȃr: Sevgili ) GELDİ DİLE DİLDȂRIM Geldi dile dildȃrım Dedim Elhamdülillâh Gördü gözüm dîdârın Dedim Elhamdülillâh Seni sanırdım ayrı Benden uzak bir tanrı Bildim değilsin gayrı Dedim Elhamdülillâh Erdi ilmim birliğe Yer kalmadı benliğe Doldu gönlüm senliğe Dedim Elhamdülillâh Sen bu halkı var ettin Zâtına burhân ettin Ȃdem'i mir'ât ettin Dedim Elhamdülillâh Tendir bu câna beden Cândır cânâna beden Sensin sultân hükmeden Dedim Elhamdülillâh Sen zâhir hem nihânsın Ariflere ayânsın Bildim bende mihmânsın Dedim Elhamdülillâh Kenz-i mahfi'den bir ses Etti FEHMİ'ye nefes Her zamânda yeknefes Dedim Elhamdülillâh ( Didȃr: Gülyüz, Burhȃn: Delil, Mir’ȃt: Ayna, Nihȃn: Gizli, Ayȃn: Açık, seçik, Kenz-i mahfi: Gizli hazine ) GÖNÜL ŞEHRİ Gönül şehri sarayında Gözüm gördü dilârâyı Nice inkâr edem zâhid Ki gördüm ben o bedrâyı Benim ol âşık-ı berdâr Benim ol ârif-i esrâr Benim ol vâsıl-ı dîdâr Eden seyrân o dergâhı Benim ilm-i şuhûdumdan Hep oldu âciz âlimler Onunçün kaldılar mahcûb Görünmez derler Allah'ı Gerek âlim gerek zâhid Ki bilmez nefsini tahkîk Onun îmânı hep taklîd Eder inkâr "Ev ednâ"yı Bu mümkinât serâbdır hep Vücûd-ı Hak ile kâim Merâtible olur zâhir Muhîttir cümle eşyâyı Gel ey FEHMİ vücûdundan Eser bırakma varlıktan Fenâ ender fenâ ol kim Sivâsız gör müsemmâyı ( Dilȃrȃ: Sevgili, Bedir: Dolunay, Berdȃr: Asılan, Arif-i esrar: Gizlilikleri bilen, Mümkinat: Sonradan var olan varlıklar, Vücȗd-ı Hak: Hakk’ın varlığı, Kaim: Ayakta, dimdik, Meratib: Mertebeler, Muhît: Kaplamış, Fenȃ ender fenȃ: Yokluktan sonra meydana gelen yokluk, Sivȃ: Hakt’an gayrı olan her şey, Müsemmȃ: İsim sahibi zat, Hak Teȃlȃ. ) YOKTAN GELDİM Yoktan geldim dünyâya Bir beş on gün seyrâna Seyran nedir bilmedim Gafil bulunup kaldım Tanrı birdir anladım Hak Muhammed belledim Gayba îmân eyledim Taklîd eyleyip kaldım Dünyâyı attım arkaya Gönül verdim ukbâya Cennet için duâya Elim kaldırıp kaldım Cennetteki hûrîler Hep bâkire dururlar Bir gün bana verirler Gönül eyleyip kaldım Cennet zevki pek hoştur Sûrette kalan boştur Sîrete yol bulmadım Dağlar dolaşıp kaldım Cennet bugün göktedir Zevki yüksek yerdedir Ben karanlık bir yerde Yolu şaşırıp kaldım Âşık oldum cennete Ermedim ol devlete FEHMİ gibi üftâde Kuru sevdada kaldım ( Siret: İç yüz, Üftade: Düşkün ) BİR YÜZE VERDİM GÖNÜL Bir yüze verdim gönül her dem ona dîvâne ben Yakarım sînemi onun aşkına pervâne ben Geç bu sevdâdan dediler salma kavgâya başın Ben geçerim sevdâ geçmez uğradım emrâza ben Dost belâsıdır başıma geldi nice bin belâ Her belâ geldikçe hamdederim ol subhân'a ben Bir aceb sevdâya düştüm ona çâre bulamadım Çünkü mahbûb bendedir düştüm neden sevdâya ben Yok vücûdum çün bilinmez aşk odu nem yandırır Bulmadı derdime devâ söyledim Lokmân'a ben Mahv-ı mahz oldum görünmez varlığımdan bir eser Çekseler dâre bu cismi girmezem hiç havfe ben Ölmüşüm ölmezden evvel erdi cânım vahdete Ol bekâ-yı gülşen-i vahdetteyim yekdâne ben Gir bizim bahçeye gör bülbülleri efgân eder Cümle bülbüller içinde şeydâ gör bir tane ben Mâverâ-yı akl içinde sohbet ettim dost ile FEHMİ dediler bana çün vâkıfım esrâra ben ( Emrȃz: Hastalık, Mahv-ı mahz: Tam ölü, Efgȃn: İnleyişler, Şeydȃ: Şakıyan, Mȃverȃ-yı akl: Aklın ötesi, Vakıf: Bilen ) YÂ HAZRETİ PÎR Yüzüm tuttum sana yâ Hazret Pîr Bu can kurbân sana yâ Hazret Pîr Visâlin gülüne dîvâneyim ben Hû deyip gezerim yâ Hazret Pîr Cemâlin nûruna pervâneyim ben Yakarım sînemi yâ Hazret Pîr Yanarım aşkınla nâr-ı sûzânda Şikâyet eylemem yâ Hazret Pîr "İzheb"emrinden sen geldin Şânındır şefâat yâ Hazret Pîr Gezerim âlemde cânım yok tende Sensin bu cisme cân yâ Hazret Pîr Vasfını işittim çün arş istivâ İlmin muhît oldu yâ Hazret Pîr Senin medhinden ben âciz bendeyim Vasfın kâl'e gelmez yâ Hazret Pîr Budur TALİBÎ'nin dâim niyâzı Ayırma kapından yâ Hazret Pîr ( Hazreti Pir: Muhammed Nur’ül Arabi Hazretleri, Visȃl: Kavuşma, Nȃr-ı sȗzȃn: Yakıcı ateş, İzheb: Git, Kȃl: Söz.) ABDEST ALAN SU İLE Abdest alan su ile onun dışı pâk olur Kalbî zikir olursa onun içi pâk olur Bir odanın içinde bir süpürge olmazsa Ona giren bir kişi bir daha girmez olur Bir bardağın üstüne yaldız cilâ verseler Necis olsa içinde suyu içilmez olur Pis sarâyın içinde reîs-i cumhûr oturmaz Sultân sarâyı denen içi dışı pâk olur Tefekkürle Tanrı'yı bir saat zikreylesen Yetmiş sene ibâdet etmeden efdal olur Cehrî kavlile değil Tanrı'yı zikreylemek Mü'minin kalbinde ol bîhurûf devrân olur FEHMİ, zikr-i Hakk'ı sen sanma öyle bulunur Ol bir Pîrden mü'minin kalbine ilkâ olur ( Necis: Pislik, Efdal: Daha iyi, Cehrî kavl: Bağırarak, Bîhuruf devran: Sessiz dönüş, İlkȃ olmak: Verilmek, konmak.) Ahmet Kumanlıoğlu Efendi Hazretleri
Hüseyin Sabri Soyyiğit Efendi (Hacı Baba) 1932 yılında Trabzon'un Araklı ilçesine bağlı Tosunlu köyünde dünyaya gelmiştir. Babası, beşyüz senelik imamlar soyunun temsilcisi olup, mânevi değeri yüce göreve ömrü boyunca hizmet etmiş olan Nakşibendi şeyhi Hacı Muhiddin Efendi’dir. Annesi, Hacı Muhiddin Efendi’nin amcası Molla Muhammed Efendi’nin kızı olup, o da aynı sülâlenin mânevi feyzi ile yetişmiş, çok genç yaşta da Hakk'ın Rahmet-i Rahman’ına kavuşmuş Fâtıma Hanım’dır. Hacı Muhiddin Efendi, oğluna, büyük âlim, kâmil ve fâdıl olan babası H.Hüseyin Efendi’nin ve aynı zamanda Ehl-i Beyt sevgisinin etkisinde kalarak “Hüseyin Sabri” ismini vermiştir. Hüseyin Sabri Efendi ilk derslerini babası ve hocası H.Muhiddin Efendi’den almıştır. Daha sonra hıfzını İstanbul’da amcası ve kayınpederi H.Tevfik Efendi’den tamamlayarak icâzet almıştır. Tahsil hayatı boyunca İstanbul’da özellikle Fatih'te çok sevdiği Hadîs ve Tefsir derslerine devam etmiştir. Zamanının büyük âlimlerini de bol bol dinleme fırsatı bulmuştur. Daha sonra memleketine dönen Hüseyin Sabri Efendi, Trabzon eski müftüsü Abbas Efendi’den Arapça ve Fıkıh dersleri almıştır. Aralık 1951’de, H.Tevfik Efendi'nin büyük kızı Saadet Hanım’la evlenmiştir. Halen aşan evlilik hayatı huzur içerisinde devam etmektedir. Bu evlilikten altı çocuk dünyaya gelmiştir. 1959 senesinde İzmir'in Karşıyaka ilçesine bağlı Şemikler Merkez Camiine Ramazan vaizi olarak gelen Hüseyin Sabri Efendi, merhum H.Ali Efendi’nin vasıtasıyla Ahmed Kumanlıoğlu Efendi Hazretleri ile tanışır. Küçük yaşından beri tasavvuf ortamı içinde bulunan Hüseyin Sabri Efendi, Ahmed Efendi Hazretlerindeki ma’nâ ve hikmet dolu sohbetlerin tesirinde kalıp sadâkat ve samimiyetle Melâmete intisap etmiştir. Daha sonra bu halini şu dörtlükle ifade etmektedir : “Ey Allahım feyiz ver ihvânıma Sadâkatla girdiler can evime Zevk ile sarıldım can Ahmedime Ya Rab, sen bu zâtın hikmetin bildir!” On dokuz sene efendisi ile bir arada bulunan Hüseyin Sabri Efendi, kısa zamanda Efendisinin sevgi ve takdirini kazanmıştır. Kendisine ihvâna hizmet etme görevi veren Ahmed Efendi Hazretleri, oğlu Hasan Fehmi Hocaefendi’yi de yetiştirmesi için Hüseyin Sabri Efendi’ye teslim etmiştir. Ahmed Efendi Hazretleri 1966 senesinde Hüseyin Sabri Efendi’yi ilk haccına göndermiş ve bu haccından döndükten sonra “Hacı Efendi, sen artık bu ihvânın Hacı Babasısın” diyerek bu ünvanı bizzat kendisi vermiştir. Bütün ihvân, kendisine Hacı Baba diye hitap etmektedirler. Ahmed Efendi Hazretleri:“Hacı Efendi, sen olmasaydın ben bu görevi yürütemezdim. Sen-ben, ben-sen; aramızda hiç fark yok” ifadeleri ile takdirlerini ifade eder ve hatta “Hacı Efendi, sen benim evimin hem Şeriat Babası, hem de Hakikat Babasısın!”derdi. Sağlığında bütün aile fertlerini H.Sabri Efendi’ye biat ettirmiş kendisinden sonraya bırakmadan bu ulvî görevi Hacı Babamızın devam ettireceğini ifade buyurmuşlardı. Her zaman Hacı Baba’ya “Allah muhabbetini arttırsın. İhvânını anlayışlı kılsın. Allah seni ihvânsız bırakmasın!” diye dualar ederdi. Hacı Babanın Melâmet’e intisap etmesi, önceleri aile çevresinde büyük tepkilere yol açtı. Fakat daha sonra kendisindeki ilâhî feyz ve kemalâtı müşahade eden babası ve yakınları kendisini takdir ederek ona teslim olmuşlardır. O günkü Melâmiliğin bozuk bir ortam içerisinde oluşunu dikkate alırsak, tepkilerin ilk bakışta normal olduğunu görürüz. Bu olumsuz şartlara ve o günkü dejenere olmuş Melâmilere karşı Hacı Baba, büyük mücadeleler vermiş; Şeriatsız, abdestsiz bu yolda gidilemiyeceğini ortaya koymuş, Kur'an ve sünnetin rehberliğinde “Muhammedî Melâmiliği” zuhûra getirmiştir ve bu inancını her ortamda muhafaza ve müdafaa etmiştir. 1983 senesinde mahkemede Melâmet’in bir hâl ilmi, bir ahlâk manzûmesi olduğunu ifade ederek cesaretle savunmuş, mahkemece takdire lâyık görülmüştür. Babası H.Muhiddin Efendi’yi yanına alarak ömrünün sonuna kadar hizmet etmiş, hayır dualarını almıştır. Babası, bütün evlâdına: “Şeiat babında, tarîkat babında hepinizin babası H.Hüseyin Sabri Efendi’dir...” vasiyetinde bulunmuş; Trabzon'da halka yaptığı bir vaazında: “Ben oğlum H. Hafız Sabri’den memnunum, Allah da memnun olsun. O’na olan haklarımı helâl ettim. ” diye memnuniyetini ifade etmiştir. 1978 senesinde Ahmet Efendi Hazretleri’nin darü’l-bekâya hicret etmesinden sonra Hacı Baba, aynı birlik ve beraberlik ortamını muhfaza ederek gerek İzmir ve gerekse Anadolu’nun dört bir yanındaki ihvâna hizmeti devam ettirmektedir. Bu hizmetlerini yurt dışına da taşıyan Hacı Baba, Almanya’ya da giderek oradaki Müslüman -Türk kardeşlerimize sohbetler etmiş ve birçok insanı irşat etmiştir. Üçüncü haccına büyük bir gurup ihvânıyla giden Hacı Baba, o mukaddes topraklarda tevhit zevklerini etrafındaki bahtiyar insanlara takdim etmiş ve bizlere de ma’nâ dolu ilâhîleri hediye getirmiştir. Allah yolunda hizmetle dopdolu olan bir ömrü, kalemle ifade etmenin ne kadar güç olduğunu takdir edersiniz. Efendimiz Hacı Babamızın affına sığınarak birçok hususlara değinemediğimizi ifade ederken kısa özgeçmişini tanıtmaya çalıştık. Cenab-ı Hak’tan uzun ömür, sıhhat ve âfiyetler niyâz eder; bizlerin de onun feyz ve bereketinden hissedâr olmamızı Yüce Mevlâ'dan temenni ve niyâz ederiz.
Yüklə 0,96 Mb. Dostları ilə paylaş:
|