Genişletilmiş Baskı) (Not 2: Dipnotlar yazıda kullanılan yere parantez içinde küçük puntolarla eklenmiştir.)

En alt birimlere dayalı, alttan seçilen temsilciler temelinde üste doğru şekillenen Öğrenci Birliği örgütlenme modelinden söz edildiğinde, gündeme “genel üyelik” sorunu ve tartışması getirilebilmektedir. Bu sahte bir tartışmadır ve aslında yine revizyonistlerce körükleniyor. Peşinen söyleyelim, “genel üyelik” düşüncesi bakış açısı olarak apolitizmi, örgütlenme planında ise şekilsizliği anlatır. Öğrenci örgütlenmesi, öğrenci yığınlarının çeşitli özgül ve genel sorunları ve istemleri uğruna mücadelenin aracı, dayanağı olarak gündeme geliyorsa eğer, ki başka türlüsü düşünülmez, o zaman bunun tüm öğrenci kitlesini kucaklaması düşünülemez. Tersini iddia etmek politik bakış yoksunluğu olur. Mesleki zeminde kalınsa bile, ki bu marksistlerin işi değildir, bu olanaksızdır. Zira gericiler bir yana, öğrenciler arasında her halükarda önemli bir “ilgisizler” kesimi olacaktır. Dolayısıyla “genel üyelik” bu yönüyle de sahte bir tartışmadır. Öte yandan şu ya da bu devrimci akımın politik-pratik faaliyetiyle, şu ya da bu kitle örgütüne hakim kılacağı genel politik ilkeleri başkadır. Ama bu ilkeleri peşinen dayatmak, hele hele üyelik esasları haline getirmek ise başka şey. Bu ikincisi sekter olduğu kadar aptalcadır da. Mesleki istemler temelinde de olsa mücadeleye ve örgütlenmeye eğilimli önemli bir kitleden kendini peşinen koparmaktır. Kaldı ki, bu “ilkeler”i gazete sayfalarında çok katı bir şekilde dayatanların katılığını, gerçek yaşam kaçınılmaz olarak yumuşatmakta, bir bakıma düzeltmektedir.

Nilgün EREN Mart '89(75)

****************************************************

EKİM I. Genel Konferansı

Değerlendirme ve Kararlar

Devrimci gençlik hareketi

Marksist-leninistler “Gençlik gelecektir” şiarını bayrak yapmıştır ve gençlik kesimi içerisinde öğrenci gençliğe “aydın kesimin en tutarlı temsilcisi” olarak özel bir önem atfetmiştir. Çünkü o, özverili ve mücadeleci özellikleriyle aydınların mücadeleyi sonuna dek götürmeye en kararlı olan kesimidir de.

Genel olarak gençlik, özel olarak “öğrenci gençlik” bir sınıf değil ama toplumun çeşitli sınıflarını, eğilimlerini içinde barındıran bir toplumsal kategoridir. İşçi gençlikten, köylü gençlikten vb. farklı olarak, öğrenci gençlik henüz maddi üretim sürecinin dışındadır ve onu “yarı-aydın” olarak nitelememize neden olan “öğrenim” işiyle uğraşmaktadır. Demek ki öğrenci gençliği karakterize eden unsurlar, henüz nispeten pasif olarak da olsa toplumun “entellektüel üretim sürecinde” yer alması, yaşından gelen atılganlık ve ailesinin ona kazandırdığı sınıfsal davranış kültürüdür.(76)

Henüz toplumsal üretim sürecinin dışında yer alan gençlik, toplumda kendine ait olmasını istediği özgür, ve güzel bir gelecek arar. Bu arayış onu mevcut düzenle karşı karşıya getirir. Eğitim alt sınıflara yayıldığı ölçüde, toplumun ezilen sınıflarının çocukları düşünsel araçlara ulaşma imkanına sahip olurlar, bu onlara toplumu daha bilimsel ve eleştirel gözle inceleme imkanı sağlar.

İşte öğrenci gençliği proletaryaya yakınlaştıran da bu gerçektir, öyle ki, gençliğin aradığı geleceği yalnızca proletarya verebilir ve öğrenci gençliğin kendisi de yarı-aydın özelliği nedeniyle bu gerçeği bilimsel olarak kavrama şansına sahiptir.

Öğrenci gençliğin devrimin yedek bir gücü olarak tanımlanması sahip olduğu bu özelliklerle doğrudan ilgilidir. Bu nedenle proletarya, atılganlığı, cesareti ve fedakarlığıyla devrimci mücadelede aktif rol oynayan toplumun bu kesimini kazanma sorununa özel bir önem verir.

Burjuvazi de kendi düzeninin bekası açısından gençliğin taşıdığı potansiyel tehdidin farkındadır ve kuşkusuz proletaryanın gençliği yedeklemesini önlemek için çeşitli politikalar ve araçlar geliştirmeye çalışır. Gençliğin özgürlük, eşitlik vb. arayışı nedeniyle burjuvazinin gençliği tamamen kazanabilmesi imkansızdır; bu nedenle o, gençliğin bu arayışlarını çarpıtır. Tıpkı 1930’larda faşizmin ve bugünün Türkiyesi'nde islamın devreye sokulması örneklerinde görüldüğü gibi. Kapitalist düzen, uyguladığı sürekli baskının yanısıra, yaydığı bireycilik, kadercilik, uyuşturucu, cinsel sapkınlık vb. araçlarla da gençliği denetlemeye çalışır.

***

Türkiye’deki toplumsal mücadele tarihi öğrenci gençliğin sahip olduğu toplumsal duyarlılığın ve mücadeledeki atılganlığın sayısız örnekleriyle doludur.

Jön-Türk hareketi ve kemalist burjuva devriminde gençlik önemli roller üstlenmiş, 1950’li yıllarda ise DP’ye karşı gelişen toplumsal muhalefet hareketinde, 28-29 Nisan eylemleri vb. ile etkin bir yere sahip olmuştur.(77)

1960’lı yılların ortalarına dek gelişen gençlik hareketi burjuva ideolojisinin, somutta Kemalizmin önemli ölçüde etkisi altındaydı. Bu tarihlerden sonra, marksist klasiklerin Türkçeye kazandırılmış olmasının da olumlu etkisiyle, gençlik hareketi içinde sosyalizme sempati hızla arttı. TMTF, MTTB gibi gerici ve reformist resmi gençlik örgütlerinin yanısıra, FKF ortaya çıktı. FKF’nin TİP ile yakın bir ilişkisi vardı.

Bütün dünyayı saran gençlik eylemleri dalgasının yaşandığı 1968’lere gelinirken, Türkiye’deki gençlik hareketi de gittikçe daha radikal bir çizgi kazanmaya başlıyordu. Aynı tarih Türkiye’de kitlesel öğrenci boykot ve işgallerinin yaşandığı bir dönemi simgelemektedir. Avrupa’da gençlik hareketinin kısa sürede geri çekilmesine karşın, Türkiye’de gençliğin mücadelesi, Latin Amerika devrimlerinin etkilerini daha derinden solumaya başlayarak ve siyasallaşmasını gittikçe arttırarak gelişmeye devam etti.

1960’lardan sonra gelişen gençlik hareketinin anti-emperyalist karakteri daha baskındı. Dönem sonuna doğru buna anti-faşist mücadele de eklenmeye başladı. Bu hareket aynı zamanda toplumun geniş emekçi kesimleri tarafından sempatiyle karşılanıyor ve destekleniyordu. Gençlik hareketi TİP’in reformizmini aşıyor ve kendi içinden küçük-burjuva popülizminin temsilcilerini çıkarıyordu.