Genişletilmiş Baskı) (Not 2: Dipnotlar yazıda kullanılan yere parantez içinde küçük puntolarla eklenmiştir.)

Bunun üzerinden bakıldığında, yüksek öğrenim gençliğinin sorunlarına ilişkin olarak 1. Genel Konferansta ve sözünü ettiğimiz derleme kitaptaki değerlendirmelere eklenebilecek yeni şeyler olmadığını düşünüyorum. ‘80 öncesi gençlik hareketinin durumu nedir? ‘80 sonrasında nasıl değişimler yaşanmıştır? Bu değişimlerin gençlik hareketi açısından ifade ettiği politik anlamları, örgütsel anlamları nedir? Geleneksel sol hareketin gençlik hareketine müdahalesi hangi düzeydedir veya hangi biçim, hangi ideolojik içerik, hangi örgütsel araçlarla yapılan bir müdahaledir? Bunun gençlik hareketi içerisinde yarattığı sonuçlar nelerdir? Tüm bunlar genel kapsamıyla orada ortaya konulmuştur. Artık bizim açımızdan sorun, bu açıklıklar temeli üzerinde politikalarımızı özgülleştirerek pratiğe taşımaktır. Bizim saflarımızda bir dönem tartışma konusu olan otonom gruplar buna bir örnektir. Dolayısıyla, sorunun ana çerçevesi üzerinden bakıldığında, eklenebilecek fazla bir şey olmadığını düşünüyorum.

Bugün bizim çalışmamız açısından öne çıkan sorun nedir? Birincisi, gençlik hareketini nasıl politikleştirebileceğimiz sorunudur. Genel çerçevesiyle bu sorun ortaya konulmuştur. Yüksek öğrenim gençlik hareketine politik müdahele sorunu bugün de hala önümüzde duran somut ve temel bir görevdir.

Bir diğer sorun ise şudur. Gençlik çalışması, aslında bir yerde yarı-açık bir çalışmadır. Onu tümüyle illegal temelde örgütlemek ne olanaklıdır, ne de onun üzerinden politik bir gençlik hareketi geliştirilebilir. Şimdi bunun birkaç tane müdahale alanı vardır. Bir tanesi burada da tartışılan otonom grupları üzerinden bir müdahaledir. Bir diğeri başka yarı-açık imkanları kullanmaktır.(244)Genellikle bizde soruna bu yönüyle bakılmıyor. Çok değişik yarı-açık imkanlar kullanılabilir. Yaratıcı bir tarzda yaklaşıldığında, oldukça zengin biçimler bulunabilir. Ancak bu araçları gençlik hareketine yönelik etkili bir politik müdahalenin üzerinde, yarı-açık çalışma biçimini uygulamak gerekiyor.

Bir diğer sorun, gençlik hareketinde “örgüt” sorunudur. Böyle tanımlamak ne kadar isabetliyse tabi... Bizim 1. Genel Konferans değerlendirmelerinde bu sorunun genel çerçevesi çizilmiştir. Gençlik hareketi kitleselleşmesi konusunda bir mesafe alınamadığı sürece, bu sorunu kendi içinde tartışmak, kendi içinde çözümler getirmek gençlik hareketine bir mesafe aldırtamayacaktır ve aldırtamıyor. Sorunun bu boyutu konusunda yeterli bir açıklık taşıyoruz. Sorunun “örgüt” boyutu gençlik hareketi politikleştiği ölçüde çözülebilecektir. Bu nedenle bugünden çok somut biçimler, çok kesin şemalar belirlemek isabetli değildir. Örneğin otonom gruplar üzerinden bakıldığı zaman da doğru değildir bu. Bunlar gençlik hareketinin geneli üzerinden ortaya çıkan biçimlerdir. Bir yerde kuşkusuz belli bir politikleşme arayışını ifade ediyorlar. Ama geri biçimlerle ortaya çıkan girişimlerdir. Yarın, gençlik hareketinin kat edeceği politik gelişme düzeyine bağlı olarak, bu biçimlerin kalıcı olup olmayacağı konusunda belli bir kesinleme yapmak doğru değil. Belki de çok farklı bir dönüşüm yaşayarak politik bir kimlik de kazanabilirler. Ancak soruna öncelikle gençlik hareketini politikleştirmek üzerinden yüklenmek gerekiyor.

Bu noktada, faaliyetimizi çok daha etkili, çok daha kuvvetli bir şekilde yürütmeliyiz. Değişik araç, yöntem ve biçimleri kullanmalıyız. Bu faaliyetin kendisine konu edeceği sorunlar bellidir. Bir tarafta gençlik hareketinin kendine özgü akademik-demokratik sorunlarıdır; diğer tarafta ülkedeki genel politik gelişmelerdir, işçi hareketidir, kamu emekçilerinin hareketidir, Kürt sorunudur vb. Genel politik gelişmeler zemini üzerinde yürüyen, iç içe geçmiş etkili bir politik çalışmayı çeşitli biçimlerde yürütmek gerekiyor. Bildirilerin, kuşlamaların yanı sıra daha değişik biçimleri, daha başka örgütsel araçları kullanmaktır.

Sorunun biraz daha dar, daha özgün bir alanda ortaya çı(245)kan boyutu da şudur: Gençlik hareketine bizim dışımızda müdahale eden çeşitli politik kuvvetler var. Bunun bir tarafı geleneksel halkçı harekettir. Bir tarafında dinsel gericilik vardır. Son dönemlerde sivil faşist hareketlerdir. Sivil faşistlere ve dinsel gericiliğe karşı gençlik alanında etkili bir ideolojik mücadele yürütmek gerekiyor. Özellikle dinsel gericilik nezdinde etkili bir ideolojik mücadele gerekiyor. Sivil faşist harekete dünkü deneyimler üzerinden yaklaşılmalı. Bugün düzenin ona biçtiği yeni bir misyon vardır. Bu misyonun kendisini belli bir açıklıkla tanımlamak ve onun üzerinden bir müdahale yapmak gerekir. Ama öte yandan da ona karşı etkili militan bir gençlik direnişini örgütlemeye çalışmalıyız. Gençliği politikleştirmede bir mesafe alınamadığı sürece, sivil faşist saldırılara karşı etkili, militan bir karşı koyuş örgütlemenin kendi içinde taşıdığı belli güçlükler vardır. Kritik sorun budur diye düşünüyorum.

Cihan: Bunun kendisi arzuladığın şeyi sağlamaz mı?

Kazım: Kuşkusuz sivil faşist saldırılar, Türkiye gençlik hareketinin geçmiş mücadele tarihine bakıldığı zaman, militan politik bir gençlik hareketinin geliştirilmesi konusunda önemli bazı avantajlar ve olanaklar sağlıyor. Bu noktada bizim işimizi kolaylaştırıyor. Bu saldırının karşı koyuşu örgütleyerek gençliği politikleştirmek noktasında önemli bir olanaktır. Son bir iki ay içerisindeki gelişmeler bunun ilk işaretlerini vermiştir.

Bunlara kuşkusuz başka şeyler de eklenebilir. Örneğin; Kasım dönemindeki eylemler. Bu eylemler belli bir kesintiye uğramış olsa bile, Türkiye’deki politik gelişmelerden hareketle, onun taşıdığı dinamizm konusunda belli bir fikir vermektedir. ‘80 sonrasındaki değişimle de bağı içerisinde söylüyorum; bugünün gençlik hareketi, gerçekten etkili bir işçi hareketine bağlanamadığı sürece, kendi iç dinamikleri nispeten zayıftır. Bu, gençlikteki sınıfsal bileşimin değişimiyle yakından ilgilidir. Sonraki süreçte sivil faşist saldırıların yaratacağı değişim, işçi hareketinin yaratacağı değişim, bu dinamiği ne kadar etkiler? Ne kadar ileri çıkarabilir? Hangi düzeyde ileri çıkarabilir? Bu ayrı bir tartışma konusudur