H. Fırat (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

İP: Gericileşmede sınır yok!

Şu sıralar erken seçim ve “milli hükümet” çağrısı yapan Perinçekçi İP, kendisi hakkında her seçim öncesinde artık alışageldiğimiz türden iddiaları bir kez daha bıktırırcasına yineleyip duruyor. İddiaya bakılırsa, İP “barajı geçen iki partiden biri”dir ve ilk seçimlerin ardından kurulacak “milli hükümetin merkezinde” yer alacak. Emekçi eylemlerinde İP’in esamesi okunmuyor, ama Perinçek'e bakılırsa, “Emekçi kitleler siyasal çözüme yönelmişlerdir ve partilerini bulmuşlardır” bile.

Ordu yalakası İP’in ve başındaki Perinçek’in özellikle seçimler öncesi dönemlerde yoğunlaşan bu türden savurmalarının değerini göstermek için geçmiş dönemlerden bir örneği hatırlatalım. ‘95 seçimleri öncesinde yazdığı bir başyazıda, Perinçek ciddi ciddi; yüzde on barajını aşacağımız kesin, yüzde yirmiye ulaşmamız ise yüklenmemize bağlı demişti. Bu, İP’e aydın desteğinin “aydın patlaması” olarak gürültülü bir biçimde sunulduğu bir sırada oluyordu. Sonuç seçimlerde binde iki oy oranıyla yüzyüze kalmak, yani kocaman bir fiyasko oldu. Benzer iddialar benzer biçimlerde ‘99 seçimleri öncesinde de yinelendi. Sonuç tamı tamına ‘95 seçimlerindeki gibiydi.

Perinçek ve partisinin dilediğince üfurmesinden kimseye bir(354)zarar gelmez, sorun bu değil. Sorun, bu partinin gerici ve saldırgan burjuva milliyetçi çizgide ölçüyü iyice kaçırmış olmasıdır. Ordu hakkında hayaller, parlamenter hayeller, “milli sanayici ve tüccarımız” hakkında hayaller; devrime, devrimcilere, işçi-emekçi eylemlerine, Kürt halkının özgürlük ve eşitlik istemlerine vb. düşmanlık; “milli devletimiz”, “kahraman ordumuz”, “milli sanayici ve tüccarımız”, “milli ekonomimiz”, “ulusal pazarımız” türünden gerici ve liberal burjuva milliyetçi söylemler, bu partiyi uzun süredir karakterize eden özelliklerdir. Bu özellikleriyle o artık tipik bir burjuva düzen partisidir ve çivisi çıkan düzeni yeniden rayına oturtmak iddiasındadır

Kendini kokuşan kurulu düzeni islah edecek ve Türkiye kapitalizmini saplandığı bataktan kurtaracak parti olarak sunan bu çevre ve lideri Perinçek, “ordu ile emekçileri karşı karşıya getirmemek” adına işçi ve emekçi eylemlerine karşı çıkmak cüreti bile gösterebildi. Bu aynı bakışla yakın dönemin kitle eylemlerine uzak durma yolunu seçti. Sınıf ve kitle hareketinin kendi düşmanlıklarına rağmen bir kez daha gündeme geldiği şu günlerde, ordu yalakası Perinçek kendince ona bir çerçeve çiziyor. Eylemler erken seçim ve “milli hükümet” talebine ve planına oturmalıymış. Eylemlerde “orduya bağlılık” dile getirilmeli, bu bağlılığa aykırı her türlü devrimci etkinlik ve ajitasyon kesinlikle engellenmeli ve bu “eylemler Türk bayraklarıyla yürütülmeli”ymiş. (Her eylemde İstiklal Marşı okunmalı hükmünü de ekleyebilirdi bu plana).

Tüm çabasını sınıf ve kitle hareketinin düzeni zorlayan ve aşan bir mecraya girmesini önlemeye vakfetmiş bu çete, yığınların önlenemeyen hareketliliğini kendi gerici politikasına bağlama hesap ve niyetini ortaya koymuş oluyor böylece. Gerçek tercihi ise, kitlelerin eylemi değil fakat pasif oy desteğidir. Perinçek’in fabrikalar ve işçi mahalleleri yerine köy köy dolaşmayı tercih etmesi de bu tercihin bir yansımasıdır. Sırtını kurum olarak orduya ve sınıf olarak “milli sanayicimiz ve tüccarımız”a dayamak isteyenler,(355)parlamenter çözümler için gerekli oy desteğini ise milliyetçi-popülist söylemlere en yatkın kesim olarak gördükleri küçük-burjuva köylülükten almak hesabı, daha doğrusu hayali içindedirler.

EMEP, SİP, PKK...

Mart-Nisan döneminin EP programı tartışmaları sırasında, son derece anlamlı olan bir Kızılderili atasözünü Evrensel gazetesinin bir haberinden öğrenmiştik: “Bir kere aldatırsan ayıp sana, iki aldatırsan ayıp bana”. Üç gün sonra ortada bırakılacağı baştan kesin olan, üstelik tümüyle liberal nitelikteki bir programa bağlanan budalaca umutları teşhir ederken bu sözden de yararlanmıştık o zamanlar. Nisan başında ortaya konulan EP programı daha Nisan ortasında sahipsiz kalmıştı bile. Bu EMEP’in sendika bürokrasisine bağladığı sonu gelmeyen umutların bir kez daha boşa çıkmasıydı.

Aldanmanın sonu yok; fakat gerçekte burada sözkonusu olan bir aldanma ya da yanılgıdan da öte bir şey. Liberal işçi politikacılığı konumuna soyunan ve parlamenter parti olma hevesleri taşıyan EMEP, bu konumuyla sendika bürokrasisine bel bağlıyor ve onun desteğini almayı umuyor. Türkiye’de sınıf üzerine politika yapmayı seçen reformist sol partiler geçmişten beri sınıf kitleleri üzerinde kolay etki ve denetim kurmanın bir yolu ve yöntemi olarak görüyorlar, sendika bürokrasisi ile iyi ilişkiler kurmayı ve giderek onu kazanmayı. Geçmişte TKP ve TİP’in durumu buydu. Şimdilerde onlardan doğan boşluğu doldurmak hevesindeki EMEP’in sorunu da bu.

Bundan dolayıdır ki, aradan geçen 6 ayın ardından sendika bürokrasisini yeniden harekete geçmek zorunda bırakanın ne olduğunu dikkate almaksızın ve sendika bürokrasisinin ortaya koyduğu yeni eylem planının gerçek sınırlarının ve amacının ne olduğuna bakmaksızın, bir kez daha EP’in ardından sürükleniyor ve liberal EP programı hakkında hayaller yayıyor. Yeni olan tek şey, EP programının bu haliyle yetersiz olduğu ve geliştirilmesi gerek(356)tiği üzerine eleştirel düşüncedir. Bu bile bir yenilik ve eleştiri sayılmaz; zira bu kadarını bir kısım EP yöneticileri, özellikle de dönem sözcüleri, bizzat kendileri dile getiriyorlar.

Bir siyasi partiden çok, sosyalist olmak iddiasındaki tatlı su aydınlarıyla sosyalist olmak hevesindeki ilerici öğrencilerin ulusal düzeydeki bir tartışma kulübü konumundaki SİP’e gelince. Belli etmemeye çalışarak 28 Şubat’ın açtığı yoldan yürümeyi seçen ve bu arada bir dizi temel konuda ideolojik gıdasını artık Perinçekçi partiden alan SİP, bundan böyle artık “TKP” oldu. Bunun için toplanan kongrede partinin başkanı konuşuyor; yasalara göre yasak, ama işte biz yaptık ve oldu diyor. Bunu, yarattıkları birikime, ulaştıkları güce ve bunun dokunulmazlığına ciddi ciddi bir kanıt sayarak böbürleniyor.