Halil Delice Cihanı Titreten Türk

Güreşlerde büyükortada Oluklulu Kel Mehmet birinciliğe ulaşmıştı. Oluklu köylülerinin sevincine diyecek yoktu. İsmail Ağa'ya takıldılar:

"Hadi İsmeyil Ağa. Yusuf u Mehmet'in karşısında görmek istiyoruz. Bakalım, Mehmet'in karşısında da bugünkü kadar hızlı olacak mı?"

İsmail Ağa, "Yakında görcez!" diye kızgınca cevap verdi.

Güreşler biter bitmez, atlara binip köye dönmek üzere yola çıktılar. Yusuf un kazandığı donluk basmalar, atı Ka-raok'un boynuna bağlanmıştı. Ödül keçi de Yusuf un ku-cağındaydı. Yusuf, babasının terslemesi yüzünden biraz kırgın gibiydi. Ama yine de ilk ödülü sebebiyle için için seviniyordu. Bir Karaok'un boynunda dalgalanan basmalara, bir de kucağındaki keçiye bakıyordu. "Yahu, ilk ödülümüz keçi oldu. İnşallah keçi gibi aşılmaz dağ zirvelerinde koşturmak zorunda kalmayız. Şu keçi eve kadar sabretse de üzerime pislemese" diye düşünürken korktuğu başına geldi ve biraz sonra keçi, Yusuf un poturunu pisledi. Çok kızan Yusuf, tam kucağından keçiyi atacakken babasının ve hocasının yanında bulunduğunu hatırladı ve "Ya sabır, ödülün de sıkıntısı büyük olurmuş" diyerek vazgeçti.

Yusuf un ustası, babası ve köylüleri, şakalaşarak köye doğru yol alıyorlardı. Yusuf ise sanki ödülü kazanmış değil de kaybetmiş gibiydi; hâlâ babasının kendisini tersle-. meşinin tesirinden kurtulamamıştı.

Evlerinin önüne yaklaştıkları sırada bir uğultu işitmeye, gürültüler duymaya başladılar Yaklaştıkça bir kalaba-

¦¦';¦¦ ¦ ¦.';/ .¦! •:' ¦''';;¦ ¦¦¦¦:. 49 '.V,^. ¦:..':./: -H- ¦¦,'

KOCA YUSUF

lık olduğunu fark ediyorlardı. Bu kalabalık da neyin ne-siydi, hem de davul zurnalı? Neyi kutluyorlardı acaba? Yusuf, davul zurnalı kalabalığın kendisine doğru geldiğini görünce şaşırdı. "Afferin Yusuf", "Başpelvan olman yakındır" şeklindeki bağrışmaları duyunca durumu fark etti. Demek ki küçükorta ödülünü aldığını duymuşlardı. Ama nasıl? Yusuf, kalabalığın içinde halasının oğlu Ali'yi görünce durumu anladı. Ali de o gün güreşlerdeydi. Demek ki, atını onlara fark ettirmeden hızlı sürerek Çavuş Nine'sine ve annesine müjdeyi vermiş, tabii bahşişi de almıştı.

Kendisini serhat türküleriyle karşılayan ve tebrik eden köylüleri, Yusuf un üzüntüsünü alıp götürdüler. Köylülerinin sevinci, Yusuf u Kırkpınar'da başpehlivan birincisi olmuş gibi coşturmuştu. Karalar köylüleri, övünecekleri ve geleceği parlak bir pehlivana kavuştukları için sevinç içindeydiler. Köylüler, akşama kadar Yusuf u bırakmadılar. Fırsat bulup eve geldiğinde, en büyük ödülü, ninesi Çavuş Ana ve annesi Ayşe Gelin'den aldı. Onların ödülü, ta gönülden kopan sevinç gözyaşlarıydı.

Düğün güreşinin ertesi günü, Yusuf la ustası yine çalışmaya başlamışlardı. Dursun Pehlivan'ın, "Yorgunsundur istersen bi gün çalışmaya ara verelim" teklifine Yusuf, "Yorgun değilim" diyerek karşı çıkmıştı. Yusuf, ustasını üzgün gördü:

"Hocam, hayır olsun, sizi üzgün görüyorum." Dursun Pehlivan'ın gözleri yaşlıydı: "Sorma be Yusuf, çok üzüntülüyüm. Padişahımız Ab-dülaziz Han vefat etmiş." Yusuf, duyduklarına inanamamıştı: "Vefat mı etmiş? Abdülaziz Han ha? Hasta mıymış?" "Hayır. Onu tahttan indirenler, bileklerini keserek intihar ettiğini sülemişler ama kimse inanmıyor. Hüseyin Av-ni ve Mithat Paşalar tarafından satın alınan birkaç saray pelvanı tarafından öldürüldüğü söyleniyor." ,. • *

İLK ÖDÜL

Yusuf un şaşkınlığı ve üzüntüsü iyice artmıştı: "Hem de saray pelvanları tarafından ha! Pelvanları ve güleşi bu ka çok seven velinimetine karşı bunu hangi pel-vanlar yapabilmiş?"

"Cezayirli Mustafa Pelvan'ın olduğu söyleniyor." ij "Vay şerefsizler vay." i;

"Onun öldürdüğüne dair henüz kesin bi şey yok. Bu bakımdan günahını almamak lazım. Ama kesin olan bi şey va, o da koca pelvan padişahımız artık aramızda yok."

Yusuf, Sultan Abdülaziz'in, Kavasoğlu, Aliço, Arnavu-toğlu, Sidmoğlu ve Şamdancıbaşı İbrahim'le ilgili o kadar çok hikayesini dinlemişti ki, kendini tutamadı, hüngür hüngür ağlamaya başladı. O günkü çalışmayı iptal ettiler. Sultan Abdülaziz'in ölüm haberi, Karalar Köyü'ne ancak üç ay sonra gelmişti. Bütün Karalar Köyü, Sultan Abdülaziz için ağladı, bütün evlerde mevlitler okundu, hatimler indirildi.

Ustası, "Güleş, güleşirken öğrenilir, güleştikçe ustalaşı-lır" diyerek Yusuf u uzak, yakın bütün düğün güreşlerine götürüyordu. Yusuf, küçükortada katıldığı bütün güreşleri hiç zorlanmadan alıyordu. Yusuf larm evi, ödül getirdiği koyun ve keçilerle dolmuştu. Ama bütün bunların içinde, Yusuf un ilk ödülü kara keçinin yeri başkaydı. Kara keçi, Yusuf un gelmesini bekler, eve geldiğinde ondan ayrılmazdı. Yusuf da, bir taraftan devamlı balmumu yoğurur-ken diğer taraftan da keçiyle tos çalışarak avuçlarını kuvvetlendirirdi. Ancak Yusuf u, artık ödül olarak aldığı keçi ve koyunlar tatmin etmez olmuştu, onun gözü boğalarda, taylardaydı.

Yusuf ta, çok büyük çalışma gayreti vardı. Hiç boş durmuyor, gece gündüz idman yapıyor, kilometrelerce koşuyordu. Devamlı ağırlık kaldırıyor, pençeleriyle balmumu yoğuruyordu. Babası gibi demirpençeli diye anılmaya, tuttuğunu koparmaya başlamıştı. „ ,,., . ;

KOCA YUSUF

Yusuf, büyükortada fırtına gibi esmişti. Ancak, Kel Mehmet ile güreşmeleri yine kısmet olmadı. Kel Mehmet başaltında güreşmeye başlamıştı. Yusuf, büyükortada kalmayıp başaltında güreşmek istediyse de hocası, biraz daha pişmesi için müsaade etmedi.

Artık hocası ona hafif geliyordu. İdmanını hiç aksatmayan Yusuf un güreşe sevgisi, karasevda derecesindey-di. Diğer taraftan nice kızlar, Yusuf un sevdasıyla yanıyordu, ancak onun güreş güzelinden başka bir şey gördüğü yoktu.

Kasım ayı gelmiş, havalar serinlemişti. Yusuf, Filipe'den gelen bir haberle, Sultan Abdülaziz'in vefatı hadisesinden sonra bir defa daha sarsıldı. 1876 Mayıs ayındaki Bulgar isyanının bastırılmasında büyük gayretleri olan, sivillerin katledilmesine mani olan efsanevi halk kahramanları Tosun Bey ve Yörük Ali'nin tutuklanıp Filipe Hapishanesi'ne konduğu, cani Nikofski'nin ise salıverildiği haberi gelmişti Şumnu'dan. Yusuf, duyduklarına inanamadı. Kahramanlar hapsedilirken, caniler nasıl salıverilirdi? Haberi aldığında hocası da yanındaydı:

"Hocam naşı olur da kahramanları tutuklarla, canileri salarla?"

Dursun Pelvan, acı acı gülümsedi: "A be evladım. Buna dış siyaset derle. Zayıf oldun mu, güçlü ülkeler sana istediğini yaptırırlar. Başta Rusya olmak üzere İngiltere, Almanya ve Fransa, Bulgarların devlet kurması, Osmanlı'nın parçalanması için çalışıyor."

Hocasının bu açıklamalarına rağmen, Yusuf, tatmin olmamış, sakinleşmemişti:

"Ama hocam neden? Koca Osmanlı Devleti buna naşı rıza gösteriyor?"

"Ah be oğlum. Osmanlı yeteri kadar güçlü olsa hiç bunlara rıza gösteri mi? Haklı olmak için güçlü olmak gerekir. Kırkpmar, güleşleri niçin yapılıyor? Güzelliklerimize, milletimize ve devletimize sahip çıkabilmek, haksızlıklara

İLK ÖDÜL

dur diyebilmek, güçlü olmak gerektiğini göstermek için değil mi? Sana, Demir Buba Dergahı'nda güleşimizin, kuru benlik davası, güç kuvvet gösterisi olmadığını anlatmışlardır."

"Anlattılar hocam, anlatılar da... Dayanamıyorum, bi türlü kabullenemiyorum, yaşadıklarımı anlamakta güçlük çekiyorum."

"Evladım, çare isyan itmek değil. Çare, çalışmakta ve güçlü olmakta."

Yusuf, hocasından ve babasından izin alarak hemen ertesi gün Filipe'ye Tosun Be/i ve Yörük Ali'yi ziyaret etmeye gitti. Bulgar ihtilali sırasında tanıştığı ve kendisini çok seven Filipe Mutasarrıfı Aziz Paşa'ya çıktı, Tosun Bey ve Yörük Ali'nin niçin hapsedildiğini sordu. Aziz Paşa da Osmanlı Devleti'nin çaresizliğini, içleri kan ağlaya ağlaya nasıl onları hapsetmek mecburiyetinde kaldıklarını anlattı:

"İsyanda Bulgarlara karşı çarpışan ve onların katliam yapmasını önleyen Türk gönüllülere karşı, 'başıbozuk' suçlamasıyla İngiltere ve Rusya'da büyük kampanya başlatıldı. Gazetelerde, Türklerin binlerce Bulgari katlettikleri yazıyor, bu konuda bayraktarlığı Londra'da yayınlanan Daily News gazetesi ve bu gazetenin Bulgaristan muhabiri Mac Gahac yapıyordu. İngiltere Dışişleri Bakanı Derby, İstanbul Büyükeçisi Elliot vasıtasıyla Osmanlı hükümetine büyük baskı yapıp, Türkiye'yi Rusya karşısında yalnız bırakmakla tehdit ederek Tosun Bey ve Yörük Ali'nin tutuklanmasını, Dospatlı Ahmet Ağa'nın asılmasını, en acısı da Bulgar isyanının elebaşılarının da salınmasını sağladı."

Aziz Paşa, Yusuf a fazla ortalarda dolaşmamasını, özellikle de Bulgarlara, Nikofski'ye gözükmemesini söylemişti. Nikofski'nin salmmasıyla zaten çılgına dönen Yusuf, Paşa'nın sözleriyle adeta vuruldu. "Hey gidi hey koca Osmanlı, mülkünde bu durumlara da düşecektin ha! Katil Bulgar çorbacısı göğsünü gere gere dolaşacak, Yusuf da ondan saklanacak ha? Bre büle bi şeye naşı katlanırım?

.53

KOCA YUSUF

Hele Nikofski kâfiri karşıma çıksın da gösterim ona savunmasız insanlara zulüm etmek neymiş" diye düşündü. Ama Paşa'ya birşey diyemedi. Nikofski'yi görecekti, ama o kanlı katil, onu gördükten sonra bu dünyada bir daha birşey göremeyecek, Yusuf u gördükten sonra ilk göreceği, Cehennem ateşi olacaktı. Yusuf, Nikofski ile hesaplaşmakta kesin kararlıydı. Devletin yapamadığını o yapacak, binlerce insanın intikamını alacaktı.

Yusuf, Aziz Paşa'nm gayretiyle Filipe Hapishanesi'ne girdi ve Tosun Bey ve Yörük Ali'yle görüştü. Büyük hayranlık duyduğu efsanevi kahramanları demir parmaklıklar arasında görüp, onlar için bir şey yapamamakla bir daha kahroldu. Tosun Bey, yıkılmıştı, ama belli etmek istemiyordu. Büyük bir tevekkülle, "Üzülme Yusuf. Yeter ki milletimiz ve devletimiz da fazla zarar görmesin. Bu uğurda binlerce Tosun Bey feda olsun" diyordu.

Yörük Ali de, sanki Yusuf un Nikofski'yi öldürme niyetini anlamış gibi, "Bre Yusuf um. Pelvan adam, büle günlerde belli olur. Sakın ola bi çılgınlık yapma. Bu devlete, demir parmaklıklar ardında faydan olmaz. Sen sözünü er-meydanlarmda süleceksin" demişti.

Yusuf, Tosun Bey ve Yörük Ali gibi kahramanların hapsedilmesini, Nikofski gibi canilerin de serbest bırakılmasını bir türlü kabullenemiyordu. "Niçin" diyordu, "Niçin, koca Osmanlı bu kadar mı güçsüz düştü?"

Tosun Bey, "Ne yazık ki doğru. Eğer, Osmanlı bu kadar güçsüz olmasaydı, İngilizler bunları yaptırabilir miydi?" dedi.

Yusuf, iyice dolmuştu, daha fazla dayanamadı, Tosun Bey'in göğsüne yaslandı, "Dayanamıyorum" diye diye doyasıya ağladı. Yörük Ali'nin Yusuf u tesellisi biraz sertçe oldu:

"Ağla Yusuf ağla! Bizim için de ağla. Zamanında erkekler gibi çalışmayan bizlere şimdi karılar gibi ağlamak yaraşır. Bu sözüm sana değil Yusuf, bize ve bizden öncekile-

İ L K Ö D Ü L

rine. Eğer yeteri kadar çalışsaydık bugünkü durumda olmazdık."

Yusuf, Tosun Bey ve Yörük Ali'ye, onları hapishaneden kaçırmayı teklif etti, ancak ikisi de, "Büle bi şeyi duymamış olalım. Her şeye rağmen devlete karşı boynumuz kıldan incedir. Eğer, Despottu Ahmet Ağa gibi bizi de asarlarsa sakın ola devlete küsme. İşlerin düzelmesi için sana düşeni yap" diyerek karşı çıktılar.

Yusuf, birşey yapamamanın çaresizliği, en sevdiği iki kişiyi hapishanede bırakmanın kızgmlığıyla Filipe'den ayrıldı. Tam bir bunalım içindeydi. Sorular beynini zonklatıyordu. Dayanılmaz baş ağrıları ve gönül sızıları içindeydi. "Niçin günahsızlar zulümle öldürülüyor, niçin zalimler dışarda geziyor, Osmanlı bu hallere niçin düştü?" diyordu Yusuf, ah Karaok'u bildiğince salmış, Karlıova'ya doğru gidiyordu. Karlıova'da, Tosun Bey'in ailesini görecek, oradan Razgrad'a, 1388 yılında Osmanlı topraklarına katılan Tuna'ya yakın Deliorman şehrine uğrayacak, oradan da Demir Baba Dergahı'na gidip hocası İsmail Pehlivan'ı görecek, beynindeki ve gönlündeki niçinlere cevap arayacaktı.

Karlıova'ya uğrayan Yusuf, Tosun Bey'in ailesini ziyaret etti. Aile fertleri büyük bir tevekkül içindeydiler. "Devletimiz bizden daha iyi bilir, bize düşen sabretmektir" deyip kadere rıza göstermişler, bu haksız tutuklanma karşısında devlete kırılmamışlardı.

Haksızlık karşısında dayanamayan, hemen tepki gösteren ve çok atak bir yaradılışa sahip Yusuf, Rumeli insanının Osmanlı Devleti'ne karşı olan itimat ve sadâkatini anlamakta zorlanıyor, "Haksızlık kim tarafından yapılırsa yapılsın hesabı sorulmalı, haksızlığa isyan edilmeli" diye

düşünüyordu.

Yusuf, atı Karaok'u Karlıova'dan Razgırad'a, Demir Baba Dergahı'na doğru sürdü. Kafasında binlerce sual dolaşıyordu. Demir Baba'nm söyledikleri, güle üç defa yenil-

¦¦¦"¦" ¦''¦¦¦'¦:¦ -¦ "¦¦¦¦¦ ' :¦¦¦" ¦ 55 • '..X .. ¦ / ' /X'

II

KOCA YUSUF

mek, günahsız kimselerin zulümle öldürülmesi, Tosun Bey gibi kahramanların içeri atılması, Nikofski gibi zalimlerin salınmasına bir türlü anlam veremiyordu. Yaşadıklarını anlamakta zorlanan Yusuf, Osmanlı'ya, İstanbul'a bağlılığının sarsılmasından korkuyordu. Bu düşüncelerle iyice bunalarak, hocasından suallerine cevap, gönül yaralarına şifa bulabilmek ümidiyle Karaok'u topukladı.

Karlıova'dan Razgırad'a aralıksız 18 saat yol gitti. Demir Baba Dergahı'na vardığında at sırtında zor duruyordu. Yusuf u beklemedikleri bir anda karşılarında bitkin vaziyette gören arkadaşları hem sevindiler hem de şaşırdılar. Onu hemen içeri götürüp bir yatağa yatabilmesini sağladılar ve Demir Baba Dergahı'nm baş hocası İsmail Pehli-van'a haber verdiler.

İsmail Pehlivan geldiğinde Yusuf, yeni yeni kendine geliyordu. Hocasının geldiğini görünce, kalkmak için davrandı, ama başaramadı. Vücudu beynini dinlememişti. İsmail Pehlivan, Yusuf a bakıp gülümsedi:

"Yat evladım. Senin gibi bir pelvanı bile bu hale düşürecek kadar niçin zorladm kendini? Sen hep büle kendini zorlayacak, beynine ve gönlüne taşıyamayacağı yükler mi yükleyeceksin? Akşama kadar dinlen, sonra odama gel. Hele dinleyelim. Seni bu kadar zorlayan neymiş."

Deliksiz uyuyan Yusuf, yorgunluğunu üstünden atmıştı. İsmail Hoca'nm odasına giderken her zamanki gibi he-yecanlıydu. Yusuf un bu odaya üçüncü girişiydi. Duvarda asılı Demir Baba'nm hatıraları ve daima kilitli sandık, sanki Yusuf u Demir Baba'mn yaşadığı günlere götürürdü. Yusuf, Demir Baba'run silahlarını görünce, fındık kırma taşını kaldırdığı ve Demir Baba'yi görme şerefine eriştiği geceyi hatırladı. O günden bugüne yalnızca 7 ay geçmişti, fakat Yusuf, bu yedi ayda çok şeyler yaşamıştı. Sonra isyan günlerini hatırladı. Filipe ve Filipe-Sofya yolu üzerinde 1485'te Türkler tarafından kurulan şirin Türk şehri Tatar-pazarcığı'nda yaşanan isyan günlerini... Türk insanının

İLK ÖD Ü L ı!

en büyük kusurlarından biri değil miydi; geçmişe dalarak yaşadığı anı unutmak, geçmişin hatırası içinde kalıp gelecek için çalışmaktan geri kalmak...

"Yusuf! Otur hele."

Yusuf, hocası İsmail Pehlivan'ın sesiyle bulunduğu ana döndü. Uzak köşede belli belirsiz olan hocasının gösterdiği yere oturdu.

"Bre Yusuf, dalıp gitmişsin."

"Efendim! Demir Buba'nın yadigarlarını duvarda gü-rünce bi an dalmışım."

İsmail Hoca gülümsedi, Yusuf un omuzunu okşadı:

"Yusuf um. Geçmiş, yüz akımız veya yüz karamızdır, ancak geçmiştir. Ders almamız lazım. Gelecek, önümüzdedir, kavuşup kavuşmayacağımız belli değil. Gelecek için çalışacağız, gayret edeceğiz, ama ona saplanıp kalmayacağız. Kıymetini bilmemiz gereken, sahip olduğumuz, içinde bulunduğumuz andır. Onu değerlendirmemiz lazım. Gelelim şimdi sana, içinde bulunduğumuz ana, süle bakam, seni bu kadar yıkan, perişan iden nedir?"

Yusuf, gönlündeki şifa bulmaz yaralara, beynindeki sorulara cevap bulmak ümidiyle başladı sormaya:

"Hocam. Son Bulgar isyanında nice suçsuzlar öldürüldü. Bunların günahı neydi?" İsmail Hoca, Yusuf un sualinden işinin zor olduğunu

anladı:

"Yusuf um, her zulme uğrayan günahkâr ve suçlu olur diye bi şey yok. Asıl acınması gerekenler, mazlumlar değil, zulme mani olmak için çalışması gerekenler, yani bizleriz. Eğer, biz Müslüman olarak, zulmün önlenmesi için gerektiği gibi çalışmamışsak vay bizim alimize."

İsmail Hoca, dilinin yettiğince misaller vererek anlattı. Hocasının sözlerinden sonra Yusuf, zulme uğrayanlara değil, zulmü önlemeyenlere acınması gerektiğine, Yüce '; Yaradan'in her işinin adalet ve ihsan üzere olduğuna kanaat getirmişti. ¦•¦¦.. ı,

• ¦¦: '¦ ..¦ 7 57

KOCA YUSUF

Yusuf, hocası İsmail Pehlivan'ın suçsuz kimselerin uğradığı zulümler konusundaki açıklamasıyla, rahatlamıştı, ama, Tosun Bey ve Yörük Ali pehlivanın hapsedilmesini ve cani Nikofski'nin salınmasını hâlâ kabullenemiyordu. Osmanlı hükümetine ve padişaha güveni sarsılmıştı.

"Hocam, Bulgar isyanında çok büyük kahramanlık gösteren Tosun Bey ve Yörük Ali Pelvanı naşı hapsederler, buna karşılık da cani Nikofski'yi naşı salarlar... Bunu bi türlü anlamış değilim. Bunu bi türlü kabullenemiyorum. Koca Osmanlı Devleti bunu naşı yapar?" İsmail Pehlivan acı acı güldü:

"A Yusuf evladım. Bazı şeyleri anlamak için yaşın çok genç. Devletler arası ilişkilerde haklı haksız değil, güçlü güçsüz vardır. Bugünlerde, koca Osmanlı yorgun. Abdü-laziz Han, şehit idildi, Murat Han, hastalığı sebebiyle tahttan indirildi. Abdülhamit Han ise tahtta daha çok yeni. İşte İngiliz gavuru Osmanlı'yı büle bi zamanda yakaladı. Bütün bu sülediklerın İngiliz gavurunun başı altından çıkıyor."

İsmail Pehlivan'ın açıklamaları Yusuf u pek tatmin etmemişti. İsmail Hoca anlatmaya devam etti:

"Evladım. Dinimizde, genel kaidedir. Büyük zarara mani olmak için küçük zarar tercih edilir. Burada da Osmanlı'yı, İngiliz ve Moskof gavurlarının vereceği zarardan ve yeni bir savaştan korumak için büle yapıldı. Osmanlı Devleti, İngiliz'in isteklerine peki diyerek Tosun Bey ve Yörük Ali Pelvanı içeri atmak, Nikofski canisini de salmak mecburiyetinde kalmıştır. İşin özü bu. Kısacası, güçlü değilsen büle zelil durumlara düşersin. Kırkpmaj güleşlerinin niçin yapıldığını zannediyorsun? Size bunu kaç defa anlattık. Kırkpınar güleşlerini yapmaktan maksat, sahip bulunduğumuz güzellikleri korumak için, maddi manevi güçlü olmanın misalleştirilmesidir. Son zamanlarda, Kırkpınar'da misalleştirilen şekilde güçlü olmadık ki bu durumlara düştük..İşte bu sebepten senin

I

İLK ÖDÜL v ¦')(.,'.

Kırkpmar'da bileği bükülmez bir yiğit olmanı istiyoruz. Nasıl anlatabildim mi?"

Yusuf, hocasıyla uzun uzun konuştuktan, kafasındaki soru işaretlerine cevap bulduktan sonra, dergahtaki arkadaşlarıyla hasret giderdi. Filiz Nurullah, "Yusuf Aga'm" diyor başka birşey demiyor, bir an olsun onu yalnız bırakmıyordu.

Yusuf, köye döner dönmez çalışmalara başlamıştı. Hocası Dursun Pehlivan'a bir şey anlatmamış, hemen çalışmaya başlamıştı. Çalışmalarına aralıksız devam eden Yusuf, yakın köylerde yapılan bütün güreşlere ustasıyla birlikte katıldı. İşi olmadığı sürece babası İsmail Ağa da onları yalnız bırakmıyordu. Sanki düğün güreşlerinde güreşen Yusuf değil de kendisiydi. Çavuş Ana da fırsat buldukça yakın köylerdeki güreşlere giderek torununun güreşlerini seyrediyor, "Ya Rabbi, torunumun başpelvan olduğunu görmeden canımı alma" diye dua ediyordu.

'fil'

' ,t )'¦'

• '(,

&¦ ¦¦','•'.$¦'(:(

59

Çıraklıktan Kalfalığa

Kasım ayında Yusuf, artık büyükortada, Kel Mehmet ise başaltında güreşmeye başlamıştı. Dursun Pehlivan, artık Yusuf a öğreteceği fazla bir şeyin kalmadığını düşünüyordu.

Bu arada hem Rumeli hem de İstanbul kaynamaya devam ediyordu. İstanbul'da, Rumeli'yle ilgili karar alınmaya çalışılıyordu. Başta Rusya ve İngiltere, Rumeli ve özellikle de Bulgaristan konusunda İstanbul hükümetinden taleplerde bulunuyorlar, Fransa, Avusturya, İtalya ve ABD de buna destek veriyordu. Söz konusu istekler, Rumeli'nin elden gitmesi mânâsına geliyordu. Üstelik bu talepler Şumnu'da, ardından da Karalar Köyü'nde duyulunca Yusuf, çıldıracak hale geliyordu. Osmanlı Devleti'nin içine düştüğü durumu bir türlü kabullenemiyordu. Yusuf gibi Deliorman'dakiler, İstanbul'un dertleriyle yakın, yardımlarıyla uzak olduğunu düşünüyorlardı.

Kasım ayının başında Karalar Köyü'ne bir haber ulaştı. Şumnu Mutasarrıfı, Sancak Mülki Amiri Daniş Efendi ve Belediye Başkam Ahmet Rıza Efendi, eğitim öğretim yararına at yarışları ve güreş tertip etmişlerdi. Şumnu Muta-sarrıflığı'nın ve Belediye Başkanlığı'nm, eğitim öğretim yararına birlikte düzenlemiş olduğu güreşte para ödülü verileceği, Razgırad gibi çevre şehir, kasaba ve köylerde duyurulmuştu. Güreş haberini işiten birçok pehlivan ve

ÇIRAKLIKTAN KALFALIĞA

atlarına güvenen akına torunları, güreş gününden önce Şumnu'ya gelip hanlara yerleştiler. Yusuf un köyü Karalar, Şumnu'ya üç saatlik mesafedeydi. Bunun için onlar da güreş gününden bir gün önce ustası ve babasıyla birlikte Şumnu'ya gittiler ve aile dostlan Zahireci Hüseyin Ağa'ya misafir oldular. Hüseyin Ağa, onları görünce çok sevindi. Yusuf u ilk başta çıkaramayınca, kendisiyle çok samimi olan Yusuf un babası İsmail Ağa, takıldı:

"Te be! Ne öyle şaşkın şaşkın bakıyorsun, tanıyamadm mı?"

"Tanıyamadım ba! Kim bu aslan parçası?"

İsmail Ağa, Hüseyin Ağa'nm daha altı ay önce gördüğü Yusuf u tanıyamamasından son derece keyiflenmişti:

"İyi bak bre! Bana benziyor mu?"

Yusuf a dikkatli dikkatli bakan Hüseyin Ağa, Yusuf un çakır gözlerine bakınca şaşkınlığı iyice arttı:

"A be bu Yusuf mu?"

Yusuf, mahcuptu. Babasının ise ağzı kulaklarına varmıştı: ,_

"Yusuf tabii."

"Olamaz! Bi insan altı ayda bu kadar değişemez."

Hüseyin Ağa ve misafirleri öğle yemeğini yedikten sonra hemen güreş sohbetine başlamışlardı. Dursun Pehlivan müsaade istedi:

"Biz Yusuf la gidip güleş meydanını görelim." Bu istek, Hüseyin Ağaya gülünç gelmişti: "Te be Dursun Pelvan! Güleş günü yolu bulamayacağından mı korkuyorsun? Merak etme, ben sizi götürürüm?"

Dursun Pelvan güldü:

"A be Hüseyin Aga'm sen benden iyi bilirsin ya yine de süleyeyim. Ordular için muharebe meydanı neyse, güleş-çiler için de güleş meydanı odur. Naşı muharebe meydanını tanımayan bi ordu muvaffak olamazsa, ermeydanı

¦ -¦ ¦¦¦ ¦:;: ' ' "¦' 61 '¦['.¦":¦ :: ¦¦;¦ :-... '¦¦¦¦

Çıraklıktan Kalfalığa

Kasım ayında Yusuf, artık büyükortada, Kel Mehmet ise başaltında güreşmeye başlamıştı. Dursun Pehlivan, artık Yusuf a öğreteceği fazla bir şeyin kalmadığını düşünüyordu.

Bu arada hem Rumeli hem de İstanbul kaynamaya devam ediyordu. İstanbul'da, Rumeli'yle ilgili karar alınmaya çalışılıyordu. Başta Rusya ve İngiltere, Rumeli ve özellikle de Bulgaristan konusunda İstanbul hükümetinden taleplerde bulunuyorlar, Fransa, Avusturya, İtalya ve ABD de buna destek veriyordu. Söz konusu istekler, Rumeli'nin elden gitmesi mânâsına geliyordu. Üstelik bu talepler Şumnu'da, ardından da Karalar Köyü'nde duyulunca Yusuf, çıldıracak hale geliyordu. Osmanlı Devleti'nin içine düştüğü durumu bir türlü kabullenemiyordu. Yusuf gibi Deliorman'dakiler, İstanbul'un dertleriyle yakın, yardımlarıyla uzak olduğunu düşünüyorlardı.

Kasım ayının başında Karalar Köyü'ne bir haber ulaştı. Şumnu Mutasarrıfı, Sancak Mülki Amiri Daniş Efendi ve Belediye Başkanı Ahmet Rıza Efendi, eğitim öğretim yararına at yarışları ve güreş tertip etmişlerdi. Şumnu Muta-sarrıflığı'nın ve Belediye Başkanlığı'nın, eğitim öğretim yararına birlikte düzenlemiş olduğu güreşte para ödülü verileceği, Razgırad gibi çevre şehir, kasaba ve köylerde duyurulmuştu. Güreş haberini işiten birçok pehlivan ve

¦¦¦¦.¦¦.;;•' '/¦\i-".:''y ¦.>{;'¦ 60 ¦;.¦'.¦ ¦¦./.¦¦'''¦.:.''¦'¦,¦¦" '¦•.;,•¦,:.'

ÇIRAKLIKTAN KALFALIĞA

atlarına güvenen akına torunları, güreş gününden önce Şumnu'ya gelip hanlara yerleştiler. Yusuf un köyü Karalar, Şumnu'ya üç saatlik mesafedeydi. Bunun için onlar da güreş gününden bir gün önce ustası ve babasıyla birlikte Şumnu'ya gittiler ve aile dostlan Zahireci Hüseyin Ağa'ya misafir oldular. Hüseyin Ağa, onları görünce çok sevindi. Yusuf u ilk başta çıkaramaymca, kendisiyle çok samimi olan Yusuf un babası İsmail Ağa, takıldı:

"Te be! Ne öyle şaşkın şaşkın bakıyorsun, tanıyamadın mı?"

"Tanıyamadım ba! Kim bu aslan parçası?"

İsmail Ağa, Hüseyin Ağa'nın daha altı ay önce gördüğü Yusuf u tanıyamamasından son derece keyifl enmişti:

"İyi bak bre! Bana benziyor mu?"

Yusuf a dikkatli dikkatli bakan Hüseyin Ağa, Yusuf un çakır gözlerine bakınca şaşkınlığı iyice arttı:

"A be bu Yusuf mu?"

Yusuf, mahcuptu. Babasının ise ağzı kulaklarına varmıştı: