İ Ç İ n d e k I l e r
Yüklə 2,77 Mb.
|
* * * * *Daha sonra öğlen oldu, namaz kılıp tekrar günlük işleri yapmağa başladım. Öğlenden sonra daha çok düşünceye kayıyorum sakinlik var. Akşam oldu yemek yeyip kalktım, “biraz zikr yapayım” dedim. Başladım, bir müddet sonra göğsümden bir şeyler yayılmağa başladı yavaş yavaş genişledi, kollarıma, başıma doğru istila ederek ilerledi ni-hâyet her tarafımı sardı ve her uç noktadan dışarıya doğru çıkmaya başladı. Bu hâl epey devam etti sanki içimde bir şeyler yanıp yok olup gidi-yor eriyor gibiydi, yavaş yavaş o hâl sakinleşmeye başladı; yayılma sür-düğü gibi toplanmaya başladı. Nihâyet ellerimden parmaklarımdan sanki akıyor gibiydi. O akış parmaklarımda epey devam etti, sonra onlar da kesildi; ben de zaten yorulmuştum.
Bilincime bağzı şeyler gelmeye başladı, aynı anda bir çok şeyler be-lirir gibi oluyordu. Türlü hayvanlar, değişik yerler görüş sahası açılıyor; çok şeyler o sahaya sığıyor gibi... Bu arada bir de insân silüetinde, çok kıvırcık saçlı saçlarının dipleri siyah yukarılara doğru beyaz kırçıllı küçük yüz, esmer omuzuna bir örtü atmış doğulu kıyafetinde yüzü ve saçları parlıyor gözleri aşağı doğru, böylece yan tarafta duruyor. Bir de birbirlerine saldıran iki topluluk kılıçlarla... Bunların üstünde durmuyorum, uzaklaştırmaya çalışıyorum. Üstünde dursam herhâlde artacak fakat bu hâl benim kendimi daha iyi tanımama yardımcı oluyor. Az sonra zikri “Ahad”a çevirdim, ona devam ettim, bir müddet sonra da kestim. Şimdi düşünüyorum acaba bu gördüklerim hayâli mi?... Evet hayâl, fakat ben gerçek; gerçek olan benim. Bunu daha iyi anlıyorum, o hayâller de bende olduklarından, onlar da gerçek, ama onlar benimle var, benimle gerçek, kendi kendilerine değil... Çözümü çok zor bir bilmece, hem varlar, hem yoklar; hem yoklar, hem varlar. Hangi mertebede bulunursan, o mertebenin örtüsü yani bedeni o mertebeye göre gerçektir, diğerine göre hayâl hükmündedir ama hayâli de olsa vardır, ama ben bunlarla kayıt altına girmem, fakat dışıma da atamam. Hayâl denilen şey de, hayâlliği yönünden de olsa, yine ger-çektir. Bu hâl ve idrak-ı yaşantıyı sonuna kadar götürmeye çalışıp, kişi ken-dini mümkün olan en geniş mânâda tanımaya çalışmalı. Bu dünyadaki süremiz dolmadan müşterisi ve talepçisi olduğunuz “Lâtife-i ilâhi”den ne kadar alabilirsek o kadar gerçek benliğimizde genişlemiş oluruz. Piran hazaratından niyazımız yolumuzda mümkün olduğu kadar lü-tûf ve ihsan etmeleridir. Zaten sonsuz lütûfları eksik değil ki, aciz olarak şükrederiz. Bu günde böyle geçti saat epey ilerledi istirahate çekiliyorum yarına ya kısmet. 30/06/985 Pazar Sabah kalktım mutat işler, elimi yüzümü yıkadım abdest aldım, iki rek’at namaz kıldım bir müddet zikr yaptım daha sonra yine duşünmeye başladım. Buraya gireli bir hafta oldu “Ef’âl âlemi” şartları içindeki süremiz doluyor, her hâlde bu gün öğlen civarında buraya “elveda” der çıka-rım. Zaman denen şey ne acaba?... Zamanı her mertebede ayrı isimlendirmişler ve dört türlü belirtmiş-ler; “zaman”, “vakt”, “an”, “dehr”... Bunların her birerleri ayrı mer-tebede ve ayrı ifadede kullanılıyor. Zaman sözü, dünyanın da içinde bulunduğu “Ef’âl âleminde” ge-çerli birbirini takib eden hadiselerin sıraya dizilişi ile meydana gelen hâl. Vakt ise, “Esmâ (isimler) âleminde” geçerli, burada hadiseler yok isimlerin mânâları tek bir mânâ olarak mevcud bunun ifadesi de “vakt” oluyor. An ise, “Ceberut âleminde” geçerli; burada da tek ve kül olarak kendi varlığını kendi olarak bilişi, bunun ifadesi de “an” oluyor. Dehr ise, “Ulûhiyet âleminde” geçerli; “Ulûhiyet âlemi” ise, belirtilen bütün âlemleri kapsamında toplar böylece “dehr” ismini alır ve bu hususta çok kuvvetli tenbih vardır “dehr’e küfretmeyiniz dehr Allah’tır” haberi verilerek bu mânâ anlatılmak istenmiştir. Yine gelen haberlerde, bir saat tefekkür bir yıllık bir saat tefekkür yetmiş yıllık bir saat tefekkür bin yıllık nafile ibadetten hayırlı olduğu bildirilmiştir. Burada geçen süre tefekkür hâlinde olarak ortalama yüz saattir.
Şurada kalınan süre zahire göre her ne kadar bir haftalık zaman ise de mânâya göre yedi bin (7000) senedir. Buraya kırk yedi yaşında girdim, yedi bin kırk yedi yaşında çıkıyo-rum sakın mubalağa yaptığımı sanmayın az bile dedim, yaş veya zaman sözü beni kaplayamaz, bunu Âdemliğim üzerinden söyledim. Onun da bu âleme gelişi ortalama yedi bin sene civarındadır, bütün peygamberlerde seyrettim onlarda idim hepsiyle birlikte. Âdem’e “ilmi rûh”tan nefy ettim, şimdi “Kûdsi rûh”tan nefy ediyorum.
(Sofi : Ashabı suffaya mensub olanlara benzeyen kimse demektir.)
Kerameti Kevniyye : Belli bir zaman içinde olup biten, geçip giden kerametlerdir. Maddi olan oluşumları içerdiği için tasavvufta pek itibar olunmaz. Kerameti ilmiyye : İlâhi Ledünni bilgi yönünden oluşan keramettir. Söylenen sözler, sohbetler, yazılan yazılar, kitaplar bu bölümün içeri-sine girer. Daimi olarak kalan asıl önemli olan keramet de budur. (Ledün ilmi : Allahü Teâlâ ile ilgili bilgi ve sırlara ait gayb ve mâri-fet ilmidir.) Tarîkâti Halvetiyye-i Uşşâkinin “Terzi Baba” dönemi öncesinde ve kendisinin yetiştirilip olgunlaşma dönemlerinde zuhur edip yaşanılan ve yine kendilerinin (Terzi Baba’nın) beyanlarıyla kaleme aldığımız keramet hükmündeki bazı tecellilerine değinmek istiyoruz. Ancak bu görülen kerametlere geçmeden önce Terzi Baba yolundan ve döneminden keramete nasıl bakılmaktadır? Açıklamaya çalışalım. Esasen Terzi Baba yolunda maddi olan ve Kerameti kevniye olarak bilinen hâller kişilerde zuhur etse bile buna pek ehemmiyet verilmez. Hazretimiz, “bu hâllere hiç önem vermeyin ve zuhur ettiğinde de üzerinde durmayın, bunlar salikin ayak bağlarıdır, oysa bizim yolumuz Mi’rac’dır, görülen kevni nitelikteki kerametleri de an-cak o kişinin ölümünden sonra anlatmak en doğrusudur,” beyan-larında bulundular. Terzi Baba yolunda ve yolculuğunda kerametin en büyüğü “Kişiye nefsini ve Rabbını tanıtmaktır.” Bu yüzden Hazreti Pirimizin bütün sohbet, konuşma ve eserlerinde nefislere tesir edip, onları olgunlaştırıp nizam, kurtuluş, teslimiyet ve necata doğru götürmesi bu nitelikte olup yani “Kerameti İlmiyye”dir. Çünkü onun gönlü ve vücûdu hakkın mekânıdır. Kerametin lûgat mânâsı da İkram’dır. Bir sâlikin onunla olan yol-culuğunda zât-i olan ikramları ve varidatları müşahâde etmesini kera-meti ilmiye olarak değerlendirebiliriz. Sözü uzatmadan söylemek gerekirse “Terzi Baba ile görüşüp dost olabilmek kerametin en büyüğüdür.” Tarîkât-ı Âliyyenin Terzi Baba koluna ulaşana kadar bu mübarek halkanın içerisinde yer alan, bugün için ise pek çoğu merhum (ölü) bu-lunan kimselerin yaşadığı ve aynı zamanda Hazreti Pirimizi de bizlere müjdeleyen ve bazı kerametler dediğimiz tecellileri kendi notlarından açıklıyoruz.
Efendi Babam (Nûsret Tûra Uşşâkî), anneannesi tarafindan 17 ya-şında “Uşşâki gülü” diye, yaşının ileri olduğu zamanda Mustafa Sâfî Hazretlerine, takdimi... Hazretin de Hazmi Tûra’yı kasdederek “daha seninki gelmedi,” demesi... fakat buna rağmen yine de kendisinin genç Nûsret’e dersini vermesi. Bir gece yarısı dergâhta Mustafa Sâfî Dedenin seccadeye oturup tes-bih elinde şiddetli ve coşkun zikir yaptığını, bakıcı hanım fark ediyor. Bu hâlin normalin dışında olduğunu anlayıp, neticeyi beklemeye başlıyor. Bir müddet sonra efendi hazretleri “elhamdülillâh” deyip, zikrini sona erdirip sükûnete eriyor ve yanına gelenlere de “çok şükür Nûsret’i kurtardık," diyor. Nûsret o tarihlerde 18 yaşındadır ve savaşın zorlukları onun da aile-sini etkilemiştir. Babası deniz zabiti olduğu hâlde, Anadolu’ya kol ku-mandanı olarak gönderilmiş, elde avuçta ne varsa satılmış, güçlükle ev halkı hayatlarını devam ettirmeyi çalışıyor. Bu sıralarda okula devam eden Nûsret daha yüksek okula gitmek için babası ile o zamanki denizcilik okulu imtihanlarına girmek için okula gidiyorlar. Giderken denize düşüp ıslanıyor O vaziyette imtihana girile-meyeceği için eve dönüyorlar. Dönüşte Nûsret’in babası oğluna, “oğ-lum her işte bir hikmet vardır, demek ki sana bu işte kısmet yok,” diyor. Daha sonra eve geldiklerinde annesi, “hayırlısı ne ise öyle olma-sını,” ve kendisinin de bir rû’ya gördüğünü şöyle diyerek anlatmaya başlıyor: “Nûsretim daha dünyaya gelmemişti. Bir gece gökyüzüne doğru bak-tım, iki minare yükseliyor ve arasında mahye gibi ışıklarla yazılmış Nûs-ret ismi okunuyor ve altında bir denizci neferi elinde tüfeği ile durmakta,” diye anlatıyor. Ev halkı işlerini Mevlâ’ya teslim edip, günlük sıkıntılı yaşamlarını de-vam ettirmeye çalışıyorlar. Geçim için çalışmak lâzım... Sonra Deniz Yollarına yolcu gemilerine kamarot olarak ilk hayata atılmış ve orada çalışmalarına devam ederken, bir gece “Karadeniz” isimli gemi ile Karadeniz’de Samsun seferi yaparken Ereğli önlerinde yakalandıkları bir azgın fırtınada gemi kocaman dalgalarda kabuk gibi sallanırken, bir ara denizin dibini görüp o anda bir elin kendilerini yu-karıya çekip, su üstüne çıkardığını görmüşler. O zaman kaptan ile kamarot Nûsret, dergâha bir kurban adak adamışlar ve bir müddet sonra deniz sükûnet bulup sağ salim İstanbul’a limana gelip durmuş. Fakat geminin ne çapası ne kaptan köşkü, hiçbir şeyi kalmamış. Dışarıya çıkınca dergâha kurban götürülmüştür. Yukarıda geçen “çok şükür Nûsret’i kurtardık,” ifadesi bu hadise içinmiş. Rivâyet anneden: Bir gün Mustafa Sâfî Baba eşi ve yakınları ile birlikte boğazdan ka-yıkla geçip bir davete gitmesi icap ediyormuş. Tam boğazdan geçerken şiddetli bir fırtına kopup denizi coşturmuş. Denizden çok korkan valide hanım “aman efendi sen koru,” demiş. O zaman Mustafa Sâfî Hazret-leri denize hitaben, “dur ya derya, senden büyükler var,” dediği an-da, o dalgalarla coşmuş olan derya derhal sükûnet bulmuştur. Mustafa Sâfî Hazretlerinin yardımcısı Nuriye hanımdan dinle-dim: Bir gün dergâh kalabalıkmış. Epey gelen giden olmuş. Yemekler ya-pılmış, tam sofralar kurulacağı sırada meydancı kadının mutfaktan çığlı-ğı duyulmuş. Oraya gidenler dolapların birinin üstünde kırkayak gibi da-ha büyük bir mahlûkun durduğunu görüp korkmuşlar. Hemen efendiye haber verip oraya çağırmışlar. Oraya gelen Mustafa Sâfî Hazretleri o hayvana bir nazar ettiğinde, hayvanın su gibi eriyip, akıp gittiğini gör-müşler. Nûsret Efendimiz Hz. den rivâyet: Bir gün Mustafa Sâfî Hz. Kasımpaşa’da câmiye giderken önüne bir sarhoş çıkıp mübarek sakalından tutup tartaklamaya ve sen şöyle kötü, böyle kötü bir insânsın dedikçe o da, “öyledir oğlum öyledir” diyerek cevap verirmiş. Nihâyet sarhoş yoluna devam etmiş, fakat aklı az önce yaptığı işe takılmış. Eve geldiğinde sarhoşluğu da biraz geçer gibi olmuş. Bu hâli hanımına anlatmış. Hanımı da tartakladığı kimsenin târifini yapmasını söylemiş. O da hatırında kaldığı kadar târif etmiş. Hanımı; “aman efendi, sen ne yaptın. O mübarek zât, Uşşâki Dergâhının şeyhidir, sen yarın hemen git özür dile” demiş. Sabahı zor yapan adam hemen gidip efendi hazretlerini bulmuş, özür dilemiş ve hemen orada kendisine derviş olmuştur.
Uşak’taki dergâhta bir müddet ihvan ders geçememiştir. Hep birden Hazretin hanımı olan Halva-i Bacı’ya (kendileri helvayı çok sevdiği için bu lakap takılmıştır) gidip, huzura girip kendilerinden dua etmesini rica etmişlerdir. O da tülbentinden birer parça kesip, hepsinin takkesinin üzerine dikmişler ve o gece hepsi validenin duası bereketiyle birer ders geçmişlerdir. Hz. Nûsret’ten rivâyet: Kasımpaşa’da bir gün dergâh yıkanmış, temizlenmiş, ihvan gelmeye başlamış. Derken üstü başı perişan, ayakları çamurlu bir derviş içeriye girmek istemiş, Mustafa Sâfî Efendinin meydancısı, içerisi yeni temizlendi, kir-lenmesin diye onu içeriye almak istememiş. O esnada Mustafa Sâfî Efendi oraya gelip vaziyeti görünce, her ikisini de memnun etmek için gelen misafiri “haydi biz bahçeye gidelim,” deyip, alıp oraya götür-müştür. Rivâyet anneden: Annemin arkadaşı olan Hayriye Hanım kocası kahveci çavuştan çok şikâyetçi imiş. Zavallı kadına çok eziyet eder, ayakkabılannın altını so-kağa çıkmasın diye yarar, o da terlikle dolaşırmış. Artık bunu çekeme-yeceğini anlayarak, Mustafa Sâfî Babaya ricaya gitmiş, fakat odada başka biri ile konuşan Mustafa Sâfî Hazretlerinin konuşmasını bitirme-sini beklemiş. Konuşma epey sürdükten sonra Hayriye hanıma dönüp “kızım, sa-bır sabır sabır,” demiş, başka bir şey dememiş. Sonra evine giden Hayriye hanım kocasını güler yüzlü bulmuş ve ondan sonra bir daha hiç huysuzluk etmemiştir.
Gençliğinde bir zamanlar hasta (guatr) olmuş, hastalık çok şiddet-lenmiş. Muhakkak ameliyat olmak lâzım geliyormuş. Bunun için doktor-lar sayfiye ve temiz hava tavsiye etmişler. Onun için Emirgân’da bir ev tutmuşlar ve orada oturmağa başlamışlar. Hastalığın iyice şiddetlendiği bir gün bahçede kuyu başında oturup, denize doğru bakıp “aman Ya Rabbi, canımı al da kurtulayım,” de-miş.
Dergâhta Mustafa Sâfî Hazretleri bir rehber hanım varmış, ismi İffet imiş. Bütün dergâhın işlerini görür, hanımların zuhuratlarına ba-kar, işleri idare eder, efendisinin de hizmetinde bulunurmuş. Geceleri 2-3 arasında kalkınca İffet hanım saatin kaç olduğunu bile-mezmiş. Bunu hisseden Mustafa Sâfî Hazretleri, cebinden zincirli saatini çıkanp, zincirinden tutup, ona döndürüp, “bak” dermiş, iffet hanım da saate bakar ona göre işlerini tanzim edermiş. Rivâyet anneden: Bir gün Hazmi Baba ile ihvanı Bursa’ya gitmişler. Orada tanıdıkları ile Nilüfer çayına gitmişler. Orada tanıdıklarının birinin oğlu, ikram et-mek için balık tutmağa gitmiş. Balık tutarken dinamit atmış. Bunu gö-ren jandarmalar, çocuğu tutmak için gelmişler. Bunları gören çocuğun annesi “aman efendi baba,” deyip niyaz etmiş ve Hazmi Hazretleri hemen jandarmanın yanına gidip, vakarını takınıp jandarmaya bir nazar etmiş, celâllenmiş... Jandarma yavaş ya-vaş boynunu eğmiş ve “peki efendim,” deyip oradan ayrılmış.
Dergâhta her zaman yemek pişirilip ihvana ve fakirlere yedirilirmiş. Yine böyle bir ramazan günü akşam olmak üzere, dergâhta hiç yemek-lik yok... Onun için yemek yapılamamış. Meydancılar Mustafa Sâfî Ba-baya gidip “efendim, ne yapacağız?” diyerek üzülmeye başlamışlar. Hazret “yemeğimiz Hak’ta, onu melâikeler pişirir” dermiş. “Nerede ise top patlayacak, hiç olmazsa bir çorba yapalım,” demişler ve onu yapmışlar. Herkes sofraya oturmuş, o esnada kapı çalınmış, kocaman bir tepsi pirzola gelmiş, “bunu falan zât yolladı,” deyip tepsiyi bırakıp gitmiş. Hepsi karınlarını doyurup dua etmişler.
Nafize halam evlendikten sonra vazifeli beyi ile birlikte Malatya’ya tayin olurlar. Orada ikâmet ederlerken beyi ile aralarında biraz anlaş-mazlık olur. Bunun üzerine dayanamayıp, “aman efendi baba beni kurtar,” diye niyaz eder. Ertesi gün Hazmi Baba Hazretleri çıkar gelir, “kızım nasılsın? darda olduğunu anladım” deyip, 1-2 gün misafir olup sonra beyin-den halamı tebdil hava için İstanbul’a götürmek üzere izin ister ve gi-derler. Bir müddet sonra beyi gelip alır ve iyi bir hayat yaşamağa baş-larlar.
Bir gün Ankara’da memuriyet yaparlarken izinli İstanbul’a gelirler ve Fatih nüfus dairesindeki işlerini görmek için oraya giderler, işleri bitince, efendi babayı ziyaret etmek isterler ve dergâha giderler. Daha sokağa gelince bakarlar, ki Hazmi Hazretleri bahçe kapısında onları bekliyor, “Hadi kızım nerede kaldınız? Sabahtan beri sizi bekliyorum,” der. Hazmi Tûra’nın halifeleri; Nûsret Tûra, Mehmet Efendi, Hayri Efendi... Bizzât Şahit olmuşumdur: Vakti gelince efendi babama gittim. Beni Hazmi Efendi babaya gön-derdi. Fakir, Fatih’e gittim, dergâhı buldum ve ilk sülûkum öyle oldu. Mübareğin bir müddet sohbetinde bulunabildim. Hacca gitti ve orada hastalandı. Geldikten sonra 15 gün kadar yaşadı ve teslim-i rûh etti. Bu arada bir gün Peygamber Efendimizi rû’yada görürler ve “ey sevgili Hazmim, ben senden uzakta mı idim, bu ihtiyar hâlinle niçin kendini bu kadar yordun?” demişler. Sülûkumdan bir müddet sonra bir gün dükkânda çalışırken (makine basında dikiş dikerken) bir ara daldım ve o anda Hz. Hazmi’yi karşım-da rûhaniyetini görüp, fakire gayret verir gibi “hadi oğlum, hadi oğlum, lâ ilâhe illâllah, lâ ilâhe illâllah,” diye fakiri uyardı. Az sonra bu hâl geçince makineden kalktım ve ütüye geçtim. O anda gözüm yere takıldı. Yerde (ayın) - ( ye) - ( dal) dan ibaret, yan yana üç harf gördüm ve onu tespit ettim. Bir müddet sonra dergâha ziyarete gidince, Hazmi Babamın rahmete kavuştuğunu öğrendim. Dergâhta valide hanım “oğlum, Nûsret Efendiye gideceksiniz, efendi babanın vasiyeti bu,” dedi ve fakir hemen Nûsret Efendi Ba-bama gittim ve orada sülûkuma devam ettim. Ve o hâli anlattım. “Oğlum,” dedi; “o gördüğün harflerin mânâsı, (‘ıyd) bayram demektir, o anda onun bayramı imiş, sana o malûm olmuş,” dedi. Fakir de o zaman meseleyi anladım. Hazmi Efendi Baba Fatih Câmiinde vaaz ederdi. Fakir bir gün dinle-meye gitmiştim. Orada Hz. Nuh’tan bahsettiler ve Mesneviden okudu-lar. Orada Hz. Nuh’un sırrını öğrendim. Kûr’ân-ı Keriymde “vester şevsiyab” denir. Yani Nuh’un irşatlanna kulak asmayan ümmeti elbiselerini başlarına çekip, duymamazlığa gel-diler, diye konuştu. Mübarek kelâmlarını dinledikçe hakikatlerini anla-maya başladım. Bir gün Üner ile birlikte efendi babamı ziyarete gittik. Akşam oluyor-du, efendi babam evde yalnızmış. Ev halkı başka bir yere gece yatısına gitmişler. Fakat geldiğimizde, efendi babamın üç kişilik balık pişirdi-ğini ve bize yemek hazırladığını gördük, sonra hep birlikte lokma ettik. Annemden rivâyet: Bir ramazanda, dergâhta akşam olmak üzere imiş, fakat iftarlık yok-muş. Ev halkı Hazmi Baba’ya “ne yapacağız,” diye sorduklarında; “yemeğimiz Hak’tadır, üzülmeyelim,” dermiş. Ve az sonra da Nûs-ret Bey elinde etler, içeriye girmiş. Bunun üzerine Hz. Efendi Baba “bu gün Nûsret Allahlık (Rezzaklık) yaptı,” demişler. Hane halkı hemen yemeği hazırlayıp iftar etmişlerdir, Bizzât şahit olduklarım: Bir gün Tahir Üner ile birlikte Efendi babayı ziyarete gittik. Epey konuştuktan sonra dedi ki; “roman, şu bu gibi şeyleri okuyup zih-ninizi dağıtmayın, ‘La dame au camelia’ ve daha başkaları gibi,” diye nasihat etti. Tekirdağ’a geldiğimizde gördük ki; “La dame au camelia” filmi oynuyor. Bu gibi şeylerden uzak durmaya baktık.
Bir gün Efendi babamı ziyarete gitmiştik. Sonra izin isteyip, başka bir yere gidip orada ders yapacağız dedik. O dedi ki kapıdan çıkarken: “Deryada yıkanıp temizlendiniz; hadi gölde gidip kirlenin.” Bunun mânâsını çok seneler sonra anladık.
Efendi babam gişede çalıştığı günlerde ziyaretine giderdim. Eğer ge-mi yok da gişe kapalı ise, az sonra kapıyı açar, fakirin geldiğini görme-den anlardılar. Ve kapıyı açıp buyur ederdi, ilâhi sohbet yapardı. Bizzât şahit olduklarımdan: Yine efendi baba gişede çalışırken ziyaretine gittim. Epey konuştuk-tan sonra fakire bir elma ikram etti, dönüşte onu yedim ve bir ders geçtim. Bizzât şahit olduklarımdan: Efendi babam gişede çalışırken o muhitin umumi tuvaletine bakan yokmuş. Her gün iş dönüşü oraya uğrar, temizler ve sonra eve gider-miş, fakat kimseye belli etmeden. Fakir onu çok sonra fark ettim. Akşam üstü iş dönüşü bazen eve gi-derken, “hadi oğlum sen şu taraftan git,” diye başka yol gösterir, “ben de şimdi geliyorum,” deyip tuvaletin olduğu tarafa giderdi. Sonradan anladım ki; orasını temizler, böylece nefsini alçaltır ve di-ğer mü’minlere de faydalı olurmuş.
Bir gün Tahir Üner ile birlikte Hazmi Tûra Hazretlerinin kabrini zi-yarete gitmiştik. Az sonra yanımıza bir yaşlı zât geldi. “Akşam bir emir aldığını ve Hazmi Babamın ziyaretine gitme-sini,” söylemişler, o da gelmiş. Fakirleri orada görünce, “sebebi buymuş,” dedi, çok sevindi ve ağladı. Sonra kendisini tanıttı ve Hazmi Babanın halifelerinden Mehmet Efendi olduğunu ve şeyhinin mümkün olsa ayağının suyunu içeceğini söyledi. Dua ettikten sonra bir müddet daha konuştuk, sonra ayrıldı gitti. Epey bir müddet sonra Hakk’ın rahmetine kavuştuğunu öğrendim. Yukarıda ismi geçen Tahir Üner bey, baştaki ikinci resimde Nûsret Efendi’nin sol yanında görülen Necdet Bey’in Tekirdağındaki, ilk yol ar-kadaşlarından birisidir. 1994 senesinde genç denebilecek yaşta vaki olan vefatına çok üzü-len Terzi Babam, bu üzüntüsünü arkasından şu şiiri ile dile getirmiştir. O dönemde bir acı kayıpları daha olmuştur, ki o da “5 tabut” zuhu-ratında belirtilen 1989 yılında elektrik çarpması sonunda vefat eden Erdinç Çakım isimli kardeşleri imiş. BİR DOSTA 10.01.1994 Bu gün mahzunuz hem de üzgün, Kalbimiz yanık bağrımız süzgün, Hak yolunda yürüyen düzgün,
Yüklə 2,77 Mb. Dostları ilə paylaş:
|