Kurak alanlarda küresel değişimlere dayanıklı peyzajların oluşturulması için rehber

Kapasite geliştirme

Peyzaj restorasyonunda modern yaklaşımlar oldukça yenidir ve bilinçlendirme çalışmaları ve tüm uygulayıcıların - idare hizmetlerinden temsilciler, sivil toplum örgütleri, arazi kullanıcıları ve yöneticileri, özel işletmeler - kurak alanlarda iyi restorasyon çalışmaları uygulamakta gerekli becerileri kazanmaları için kapasitelerini oluşturmak adına daha yapılacak çok iş vardır. Buna ek olarak, peyzaj restorasyonu konularında araştırmalar henüz emekleme aşamasında olduğundan, ilgili yeni bulgular ile uygulayıcıların bilgilerini düzenli olarak güncellemeye ihtiyaç vardır (34, 39). Aslında, araştırma protokollerini kapasite geliştirmeye entegre eden "sürekli" bir eğitim stratejisinin benimsenmesi ve arazi uygulama faaliyetleri bir birçok projede belirlenen başarı anahtarlarıdır. Farklı hedef gruplarına adapte edilmiş, uygun, anlaşılır bir dilde kullanıcı dostu eğitim araçları geliştirilmeli ve yaparak-öğrenme eylemleriyle, çiftçiden çiftçiye geçecek şekilde bir yaklaşımla –çekirdek çiftçiler eğitim aracı olarak kullanılarak- ve yerel teknoloji gösterim merkezleri öğrenme noktaları olarak kullanılarak yayılmalıdır.

Sosyal orman restorasyonu öğrenme platformları girişimleri kapasite geliştirme programlarının önemli bir bileşeni olup bir dizi inisiyatifte çok etkili olduklarını göstermiştir, mesela Batı Afrika’da çiftçiler, araştırmacılar ve eğitim görevlilerinin bilgi ve tecrübelerinin ve yeniliklerin paylaşıldığı bir platform olan "Çiftçi Tarla Fora" (FFF) (42), güneydoğu ve güney Kenya’da bozulmuş orman alanlarının restorasyonunda kullanılan "Sosyal Ormancılık Eğitim Modeli" (SOFEM) (28). Bu, çiftçilerin sağlam bilgi ve beceri kazanmaları ve katılımcıların problem çözme ve karar verme kapasitelerini arttırmak için yaparak-öğrenme programlarını birbirleriyle çapraz karıştırmayı hedeflemektedir. Saha ziyaretleri ile çiftçiler araştırmacılar ve eğitimcilerle etkileşime geçip, çevrenin ve geçim kaynaklarının iyileştirilmesi için seçilmiş çiftçilerin tarlalarında yerel türlerin potansiyel değeri ve genetik çeşitliliğini belirleme ve test etme ve yeni restorasyon teknolojilerini uygulamak. Yerel şartlara adapte edilecek, çiftçilerin geleneksel bilgi ve uygulamaları üzerine kurulan yeni restorasyon teknolojileri (örneğin su hasadı için toprak yönetimi), daha az maliyetli olacak ve büyük olasılıkla peyzaj düzeyinde daha bir etkiye sahip olarak benimseneceklerdir. Çiftçiler, araştırmacılar ve eğitimciler arasında çapraz karışım, yerel kültürel şartlara ve dillerde erişilebilir olmayan bilimsel dilin, yerel topluluklar tarafından anlaşılmaması nedeniyle yönetim ve restorasyon çalışmalarının uygulanmasında sorunların üstesinden gelmeye yardımcı olur.Diğer yandan, bu araştırmacıları yaptıkları araştırmalar içinde yerel ekonomik ve sosyal perspektifleri birleştirmek için zorlar.
Sağlam bir şekilde devam eden kapasite geliştirme programları uzun vadede operasyonel kalmak için ciddi finansman gerektirir. Bu nedenle, peyzaj restorasyon projeleri ve programlarının mekanizmaları belirlemek ve projenin tamamlanmasından sonra eğitim programlarının devamlılığı sağlamak için eylemleri birbirirlerine dahil etmesi gerekir. Bunun için iyi bir seçenek, personel kapasitesini yerel eğitim merkezlerinden geliştirmek ve onları uzun vadede bu rolü üstlenmek için gerekli kaynaklar ile donatmak olacaktır. Eğitici personelin sürekli eğitilmesi için, araştırma kurumları ile uzun vadeli bir ortaklık çerçevesi gerekli olacaktır.

2.