Margaret Weis ve Tracy Hickman Ölüm Kapısı Cilt1 Ejder Kanadı

"Artık ayaklanma ve-" Limbeck sustu. Garip bir ses duyduğunu zannetmişti. Burada, Yıksı-diksi'nin gürültüsünden ve Drevlin'in üzerinden her gün geçen fırtınanın gümbürdeme-sinden başka bir sesin nasıl duyulabileceği, her ay su yüklemek üzere buraya gelen Welfler için bir esrardı. Fakat kulakları sağır eden gürültülere alışık olan Gegler, bunlara ancak Tribus'taki bir elfin rüzgârın ağaçlan hışırdatması kadar dikkat ediyordu. Bir Geg korkunç bir fırtına boyunca deliksiz uyuyabilir, buna karşın kilerinde gezinen bir farenin sesi üzerine yerinden fırlayabilirdi.
Limbeck'in dikkatini çeken de, uzaktan gelen haykırmalar olmuştu. Birden kendine gelen Limbeck, duvardaki boşluğa yerleştirilmiş, zamanı ölçmeye yarayan bir alete (kendi icadı) göz attı. Teker-mekerlerden ve sivri-çivilerinden oluşan karmaşık bir düzenek olan aletten, her saat başı aşağıdaki kavanoza bir fasulye tanesi düşüyordu. Her sabah Limbeck fasulye kavanozunu yukarıdaki huniye boşaltır, böylece saatlerin ölçümü gene başlardı.
Ayağa fırlayan Limbeck, miyop gözleriyle kavanoza baktı ve aceleyle fasulye tanelerini saydı. Homurdandı. Tam ceketini alıp kapıya yönelmişti ki, söylevinin bir sonraki cümlesi aklına geldi. Bir dakika durup cümleyi kaydetmeyi düşündü ve tekrar oturdu. Randevusuna ilişkin tüm düşüncelerini unuttu. Mürekkebe bulanmış ve mutlu bir durumda, yine söylevine daldı.
"Biz, Gönenç ve Gelişme için Birleşmiş Tapmanlar, üç ilkeyi savunuyoruz: Birinci olarak, tüm vardiyalar bir araya gel ss

meli, Yıksı-diksi'ye ilişkin bilgilerini bir araya getirmeli, böylece nasıl çalıştığını anlamalıdır ki köleleri olmaktan kurtulup efendileri olalım. (Alkış için bir leke.) İkinci olarak, tapınanlar yargı gününü beklemeyi bırakmalı ve daha iyi yaşam koşulları için çalışmaya başlamalıdır (Bir leke daha). Üçüncü olarak, tapınanlar Başatusta'ya gitmeli ve Welflerin ödemesinden eşit pay istemelidirler (İki leke ve bir çiziktirme)."

Bu noktada Limbeck içini çekti. Geçmiş deneyimine dayanarak biliyordu ki üçüncü ilke, yetersiz ödeme karşılığında uzun saatler boyunca hizmet gören genç Gegler arasında en tutulan ilke olacaktı. Fakat Limbeck biliyordu ki, üç ilke arasında en az önemli olan, üçüncü ilkeydi. '* "Keşke benim gördüğümü görebilselerdi!" diye kederlendi Limbeck. "Keşke benim bildiğimi bilebilselerdi. Keşke onlara anlatabilseydim!"
Bağırma sesleri düşüncelerinin arasına girdi yine. Kafasını kaldıran Limbeck, sevgi dolu bir guatrla gülümsedi. Bana ihtiyacı yok, diye düşündü Limbeck. Hissettiği üzüntü değil, umut veren öğrencisinin çiçek açtığını gören bir öğretmenin memnuniyetiydi. Bensiz de pekâlâ idare edebiliyor. İşimi bitireyim bari.
Bir sonraki saat boyunca Limbeck -mürekkep ve esine bulanmış bir durumda- projesine o kadar dalmıştı ki, ne bağırışları duydu, ne de bu bağırışların onama alkışlarından öfke kükremelerine dönüştüğünü. Yıksı-diksi'nin daimi patırtısı dışında bir ses nihayet dikkatini çektiğinde, bunun tek sebebi kapısının, bir metre ötesinde çarpılarak açılması oldu ve bu onu epeyce ürküttü.
"Sen misin, hayatım?" dedi, Jarre olduğunu düşündüğü karanlık ve belirsiz bir şekil görerek. Jarre aşırı çaba harcamış gi bi soluyordu. Limbeck gözlüklerim bulmak için ceplerini yokladı, bulamadı ve el yordamıyla masasının üzerini aramaya başladı. "Alkışları duydum. Anladığım kadarıyla bu akşam söylevin iyi karşılandı. Söz verdiğim halde orada olamadığım için üzgünüm, ama bununla uğraşıyordum..." Mürekkep lekeli elini belli belirsiz çalışmasına doğru salladı.
Jarre Limbeck'in üzerine atıldı. Geglerin boyu küçüktür, fakat bedenleri geniş, elleri güçlü, çeneleri ve omuzları geniştir. Bu özellikleri, onlara genel bir karelik hissi verir. Dişi ve erkek Gegler aynı derecede güçlüdürler, çünkü hepsi, evlenme yaşı olan kırk yaşına kadar Yıksı-diksi'ye hizmet ederler. Kırk yaşından sonra emekliye ayrılır, evde kalıp bir sonraki Yıksı-diksi tapınanları neslini yetiştirirler. Jarre çoğu genç kadından da güçlüydü, çünkü on iki yaşından beri Yıksı-diksi'ye hizmet etmekteydi. Hiç hizmet etmeyen Limbeck, daha zayıftı. Sonuç olarak, Jarre üzerine atıldığında, neredeyse onu sandalyenin üzerine deviriyordu.
"Hayatım, ne oldu?" dedi Limbeck, görmeyerek bakarken. Birşeylerin yolunda gitmediğini ilk kez fark etti. "Söylevin iyi gitmedi mi?"
"Evet, iyi gitti. Çok iyi gitti!" dedi Jarre, parmaklarım Limbeck'in partal ve mürekkep lekeli gömleğine gömerek ve onu ayağa kaldırmaya çalışarak. "Hadi, seni buradan çıkarmalıyız!" "Şimdi mi?" Limbeck bakakaldı. "Ama söylevim-" "Evet, bu iyi bir fikir. Onu burada bırakmamalıyız. Kanıt sayarlar." Limbeck'i bırakan Jarre, aceleyle Yıksı-diksi'nin bir yan ürünü olan (sebebini kimse bilmiyordu) kâğıtları toparladı ve onları elbisesinin önüne tıkmaya başladı. "Acele et, fazla zamanımız yok!" Aceleyle evin köşe bucağına göz gezdirdi. "Yanımıza almamız gereken, ortaklıkta bıraktığın bir şey kaldı mı?"

"Kanıt mı?" diye sorguladı Limbeck, sersemlemiş bir şekil-ı de gözlüklerini arayarak. "Neyin kanıtı?"

"GGIBIT'in," dedi Jarre sabırsızca. Kulak kabartarak dinledi ve pencereye koşarak korkuyla dışarı baktı.
"Ama hayatım, burası Birlik Merkezi," diye başladı Limbeck, fakat Jarre onu susturdu.
"işte! Duydun mu? Geliyorlar." Eğilerek gözlükleri aldı ve tehlikeli bir eğimle Limbeck'in burnuna yapıştırdı. "Fenerlerini görebiliyorum. Aynasızlar. Hayır, önden değil. Arka kapıdan, benim geldiğim yerden." Limbeck'i ittirip kaktırmaya başladı.
Limbeck durdu. Bir Geg yolun ortasında kıpırdamadan durursa, onu yerinden oynatmak neredeyse olanaksızdır. "Bana ne olduğunu anlatana kadar hiçbir yere gitmiyorum, hayatım." Sakin bir tavırla gözlüklerini düzeltti.
Jarre ellerini ovuşturdu, fakat sevdiği Gegi tanıyordu. Limbeck'in içinde, Yıksı-diksi'nin bile yıkamayacağı inatçı bir damar vardı. Daha önceki deneyimlerine dayanarak, bu inatçılığın üstesinden hızlı davranarak ve ona düşünmek için zaman
A* vermeyerek gelmeyi öğrenmişti, ama görünüşe göre yöntemi bu akşam işe yaramayacaktı.
"Eh, pekâlâ," dedi çileden çıkmış bir durumda, gözleri devamlı kapıya dönerek. "Toplantıda büyük bir kalabalık vardı. Beklediğimizden çok daha büyük..."
"Bu harika..."
"Sözümü kesme. Zaman yok. Söylediklerimi dinlediler ve -ah, Limbeck, o kadar harikaydı ki!" Sabırsızlığına ve korkusuna rağmen Jarre'nin gözleri parladı. "Baruta kibrit tutmak gibiydi. Alev aldılar ve patladılar1"
"Patladılar mı?" Limbeck huzursuzlanmaya başlamıştı. "Hayatım, biz onların patlamasını istemiyoruz..."

"Sen istemiyorsun!" dedi Jarre küçümseyerek. "Ama artık çok geç. Ateş yanıyor ve bu ateşi yönlendirmek bizim elimizde, fakat bu sefer söndürmeyeceğiz." Yumruğunu sıktı, köşeli çenesini öne çıkardı. "Bu akşam Yıksı-diksi'ye saldırdık!" < ->••. "Olamaz!" Limbeck dehşetle donakaldı. Haber onu o kadar sarsmıştı ki, aniden ve beklenmedik bir biçimde yerine oturdu. "Evet ve sanınm onarılamaz bir biçimde zarar verdik." Jarre kısa kesilmiş, kıvırcık, kahverengi saçlanndan oluşan yelesini salladı. "Aynasızlarla papazlardan bazıları üzerimize yürüdü, ama hepimiz kaçtık. Aynasızlar Birlik Merkezi'ne gelip seni arayacaklar, hayatım, onun için ben de seni almaya geldim. Dinle!" Ön kapıyı döven yumrukların sesi geldi; boğuk sesler kapıyı açmalarını söylüyordu. "Geldiler! Çabuk! Muhtemelen arka kapıyı bilmiyorlardır..."

"Beni tuaıklamaya mı geldiler?" diye sordu Limbeck, dü
şünceler içinde. • "w, ' •
Yüzündeki ifadeden hoşlanmayan Jarre kaşlarını çattı ve çekiştirerek onu ayağa kaldırmaya çalıştı. "Evet, gel artık..."
"Duruşmaya çıkacağım, değil mi?" dedi Limbeck yavaşça. "Muhtemelen bizzat başatustanın önüne!"
"Limbeck, ne düşünüyorsun?" Aslında Jarre'nin sormasına gerek yoktu. Çok iyi biliyordu. "Yıksı-diksi'ye zarar vermenin cezası ölümdür!"
Limbeck, bunu küçük bir mesele sayıp bir kenara itti. Sesler daha yüksek ve daha ısrarlı oldular. Birileri bir keski-bıçkı getirilmesini istedi.
"Hayatım," dedi Limbeck, yüzünü neredeyse kutsal bir ışık aydınlatırken, "sonunda, hayatım boyunca istediğim seyirciyi bulacağım! Bu bizim için altın bir fırsat! Düşün bir, ülkümüzü başatustaya ve Kabileler Üstü Konsey'e sunabileceğim1 Yüzler

ce kişi dinleyecek. Habersöyleyenler ve ciyakanlatanlar..."

Keski-bıçkınm ağzı tahta kapıyı paramparça edip geçti. Jar-re sarardı. "Ah, Limbeck! Kahraman olmanın zamanı değil! Lütfen şimdi benimle gel!"
Keski-bıçkı ağzını tahta parçalarından kurtardı, kayboldu ve kapıyı parçalamaya devam etti.
"Hayır, sen git, hayatım," dedi Limbeck, Jarre'yi alnından öperek. "Ben kalıyorum. Kararımı verdim."
"O zaman, ben de kalırım!" dedi Jarre sertçe, ellerini Lim-beck'in ellerine dolayarak.
Keski-bıçkı kapının içinden geçti ve odaya kıymık yağdırdı.
"Hayır, hayır!" Limbeck başını salladı. "Sen benim yokluğumda hareketi devam ettirmelisin! Sözlerim ve yaptıklarım tapınanları tutuşturacak, sen orada olup devrimi yönetmelisin!"
"Ah, Limbeck"-Jarre tereddüt etti-"emin misin?" (, ^ .
"Evet, hayatım."
* "O zaman gideceğim! Ama seni kaçıracağız!" Kapıya doğru seğirtti, ama son bir kez durup, arkasına bakmadan edemedi. "Dikkatli ol," diye yalvardı.
"Olurum, hayatım. Git artık!" Limbeck şakacı bir kovalama hareketi yaptı.
Ona bir öpücük yollayan Jarre, tam aynasızlar öndeki parçalanmış kapıdan girerken, arka kapıdan kayboldu.
"Limbeck Civatasıkan diye birini arıyoruz," dedi, saygın görünüşü sakalına saplanan kıymıklar yüzünden bozulmuş olan bir aynasız.
"Onu buldunuz," dedi Limbeck ihtişamla. Ellerini öne uzatıp bileklerini birleştirirken devam etti, "halkımın bir
savunucusu olarak, onların adına memnuniyetle her türlü işkenceye katlanacağım! Beni o kötü kokan, kanla kaplı, sıçanların kol gezdiği zindanınıza götürün." , , f,\ti, j, •)" M,,,
"Kötü kokan mı?" Aynasız çok alınmıştı. "Biz hapishanemizi düzenli olarak temizleriz bir kere. Sıçanlara gelince, yirmi yıldır sıçan falan görülmemiştir orada, değil mi Fred?" Kırık kapıdan geçmeye çalışan arkadaşına döndü. "Kediyi getirdiğimizden beri. Ve kanı da dün akşam yıkadık. Durkin Anahtarburkan karısıyla kavga edip dudağını patlatmıştı. Benim hapishaneme," diye ekledi aynasız Limbeck'e dik dik bakarak, "hakaret etmene hiç gerek yok."
"Ben... özür dilerim," diye kekeledi şaşıran Limbeck. "Hiç bilmiyordum."
"Şimdi bizimle gel," dedi aynasız. "Ne diye ellerini suratıma uzatıyorsun?"
"Kelepçe takmayacak mısınız? Ellerimi ve kollarımı bağ lamayacak mısınız?" V1l BJıt ın
"Nasıl yürüyeceksin o zaman? Seni taşımamızı istersin belki de!" Aynasız burnunu çekti. "Seni sokaklarda taşırken ne de güzel görünürüz! Pek de hafif sayılmazsın hem. İndir ellerini aşağı. Sahip olduğumuz tek kelepçeyi otuz sene önce bozduk. Şimdi, gençler ele avuca sığmayınca kullanıyoruz yalnız. Anne babalar, küçük afacanları korkutmak için ödünç alıyor onları."
Kendi afacanlığı boyunca sık sık aynı kelepçelerle tehdit edilmiş olan Limbeck yıkılmıştı.
"Gençliğin bir yanılsaması daha uçtu gitti," dedi kendi kendine üzüntüyle ve sıkıcı, kedi korumalı hapishaneye götürülmesine izin verdi.
Kahramanlık pek de iyi başlamamıştı.

İ

DOKUZUNCU BÖLÜM

KETTEN RAHM'E, DREVLIN AŞAĞI ÂLEM

Limbeck, başkent Rahm'e yapacağı fırlayansal yolculuğunu dört gözle bekliyordu. Daha önce hiç firlayansala binmemişti. Onun vardiyasındaki hiçkimse binmemişti ve kalabalık arasında, normal vatandaşların kullanamadığı bir hakkı bir adi suçlunun kullanmasına karşı homurdanmalar yükseldi.

Adi suçlu diye nitelenmekten dolayı incinen Limbeck basamakları tırmandı. Bindiği şey daha çok metal bir ray boyunca, sayısız tekerlek üzerinde giden pencereli, pirinç bir kutuya benziyordu. Cebinden gözlüklerini çıkaran Limbeck, narin, metal saplan kulaklarının arkasına geçirdi ve kalabalığa baktı. Başını ve yüzünü hacimli bir pelerinin gölgelerine saklamış olmasına rağmen, Jarre'yi kolaylıkla seçti. Aralannda herhangi bir işaretin geçmesi çok tehlikeliydi, fakat Limbeck küçük bir öpücüğün bir zararı olmayacağını düşündü ve kalın parmaklarını dudaklarına götürerek Jarre'ye bir öpücük yolladı.
Platformun uzak köşesinde durmakta olan bir çift dikkatini çekti ve anne babasını fark edince çok şaşırdı. Başta kendisini görmeye gelmeleri onu duygulandırdı. Fakat, babasının, kimsenin onu tanımaması için boynuna sardığı büyük atkının arkasında yarı gizlenmiş yüzündeki gülümsemeyi görünce, an ne babasının kendisine duyduğu bağlılıktan değil, onlara utanç ve yüzkarasından başka bir şey getirmeyen oğullarını son kez gördüklerinden emin olmak için geldiklerini anladı. Göğüs geçiren Limbeck, tahta sıralardan birine oturdu.
Fırlayansalın sürücüsü, genelde salcı olarak bilinen adam, aracın tek vagonunda, arkasında duran iki yolcusuna, yani Limbeck ile ona eşlik eden aynasıza dik dik baktı. Het istasyonundaki bu sıradışı durak, salcıyı tarifenin gerisinde bırakmıştı ve daha fazla zaman harcamak istemiyordu. Limbeck'in ayağa kalkmaya teşebbüs ettiğini gören salcı -Geg kalabalığın arasında eski öğretmenini gördüğünü sanmıştı- dikkatle ayrılmış sakalının iki tutamım omuzlarına attı, önündeki sayısız koldan iki tanesini yakaladı ve çekti. Vagonun tavanından pek çok metal kol uzandı ve üstlerinde asılı kabloya tutundu. Mavi şimşekten bir yay alevlendi, bir düttürü-düdük yüksek sesle çınladı ve elektriğin çatırdayan zztları arasında, fırlayansal öne atıldı.
Pirinç kutu sarsıldı ve öne, arkaya sallandı, kabloya tutunan eller korkutucu bir şekilde kıvılcımlandı, fakat salcı bunların hiçbirini fark etmemiş göründü. Bir başka teneke kolu yakalayan salcı, bunu duvara kadar ittirdi ve araç hızlandı. Limbeck, hayatında bu kadar harika bir deneyimi hiç yaşamadığını düşündü.
Fırlayansal, uzun süre önce, Yenileyenler tarafından, Yıksı-diksi'nin faydalanması için yaratılmıştı. Yenileyenler gizemli bir biçimde yok olunca Yıksı-diksi işi üstlendi ve fırlayansalı da, tıpkı '-endi kendini tuttuğu gibi hayatta tuttu. Gegler her ikisine de hizmet etmek için yaşıyorlardı.
Her Geg bir vardiyaya -aynı kentte yaşayan ve Yenileyenler Gegleri bu âleme getirdiğinden ben Yıksı-diksi'nin aynı

parçasına tapmanlardan oluşan bir kabileye aitti. Her Geg, kendisinden önce babasının, daha önce büyükbabasının, daha da önce büyük-büyükbabasının yaptığı işi yapardı.

Gegler işlerini iyi yapardı. Yetenekli, becerikli ve eli çabuktular, fakat hayal gücünden yoksundular. Her Geg, Yıksı-dik-si'nin kendine ait parçasına hizmet etmeyi bilir, fakat diğer parçalarla ilgilenmezdi. Dahası, ne yaptığını asla sorgulamaz-dı. Teker-mekerlerin neden çevrilmesi gerektiği, düttürü-dü-düğün siyah okunun neden hiç kırmızıya dönmemesi gerektiği, çekti-kolun neden çekilmesi, itti-kolun neden itilmesi gerektiği veya kakırdak-kolun neden kakırdadığı soruları, ortalama bir Gegin sormayı asla akıl edemeyeceği sorulardandı. Fakat Limbeck ortalama bir Geg değildi.
"* Yıksı-diksi'nin neden ve niçinleri ile uğraşmak küfür sayılırdı ve papazların -Drevlin'deki dini gücün- gazabını çekerdi. Çoğu Geg için kendi tapınma görevini, vardiya öğretmenlerinin öğrettiği gibi yerine getirmek, arzu edebilecekleri en yüksek şeydi. Kendilerine (veya çocuklarına) yukarıdaki âlemlerde bir yer temin edecekti. Ama Limbeck bunlardan değildi.
Muhteşem bir hızda gitmenin verdiği yenilik duygusu yok olduğu zaman, Limbeck fırlayansal yolculuğunu son derece sıkıcı bulmaya başladı. Yağmur pencereleri dövüyordu. Doğal şimşekler -Yıksı-diksi'nin yarattığı mavi şimşekler değil- yuvarlanan bulutlar arasında akıyor, zaman zaman mavi şimşekle savaşıyor, pirinç kutunun sıçrayıp sarsılmasına sebep oluyordu. Yağan dolu, tavanda fıkırdıyordu. Aşağıda, yukarıda ve çevrelerinde Yıksı-diksi'nin büyük parçaları görünüyordu. Fırlayansal, kendini beğenmişçesine, Geglerin nasıl köleleştirildiğini teşhir ediyormuş gibi görünüyordu -en azından Limbeck'e.

Devasa fırınlardan çıkan alevler bunaltıcı ve bitip tükenmek bilmeyen kasveti aydınlatıyordu. Bu ışık altında Limbeck kendi halkını, Yıksı-diksi'nin ihtiyaçlarına hizmet eden, parlayan kızıllığın önünde küçük, karanlık gölgeler olarak görüyordu. Bu görüntü Limbeck'in içindeki öfkeyi ayaklandırdı. Pişmanlıkla fark etti ki, GGIBIT'i organize etme işine daldığından beri bu öfkeyi dizginlemiş, neredeyse ölüp gitmesine izin vermişti.

Şimdi aynı öfkeyi hissettiği için memnundu, ona verdiği gücü kabul ettiği için memnundu. Tam bu konuyu söylevinde nasıl kullanacağı üzerinde düşüncelere dalmışken yol arkadaşının yorumu düşüncelerini kesintiye uğrattı.
"Ne dedin?" diye sordu Limbeck.
"Dedim ki, ne kadar güzel, değil mi?" diye tekrarladı aynasız, Yıksı-diksi'ye huşu dolu bir hayranlıkla bakarak.
Buraya kadar, diye düşündü Limbeck, öfkeden köpürerek. Başatusta'nın önüne çıktığım zaman, onlara gerçeği anlatacağım...
"...Çık dışarı!" diye haykırdı öğretmen, sakalı öfkeden di ken diken. "Çık dışarı, Limbeck Civatasıkan! O zayıf gözlerini bu okulda bir daha görmek istemiyorum!" **
"Neden bu kadar kızdığınızı anlamıyorum." Genç Limbeck ayağa kalktı.
"Dışarı!" diye havladı Geg.
"Son derece mantıklı bir soruydu."
Kaldırdığı somun anahtanyla üzerine yürüyen öğretmeninin görüntüsü, öğrencinin sınıftan saygın olmayan bir biçimde kaçmasına sebep oldu. On dört devir yaşındaki Limbeck Yık-sı-diksi okulunu öyle bir aceleyle terk etti ki, gözlüklerini tak

maya bile fırsat bulamadı ve sonuç olarak, kırmızı, gıcırdak çarka geldiğinde yanlış yöne döndü. Çıkışlar elbette işaretle belirlenmişti, fakat miyop Limbeck yazıları okuyamıyordu. Pa-zaryerine giden koridora açılan kapıyı ittirdiğini düşündü ve rüzgâr suratının ortasına çarptı. Bu kapının Dışarı'ya açıldığını o zaman anladı.

Genç Geg hiç Dışarı çıkmamıştı. Saatte bir iki kez toprağı süpüren korkutucu fırtınalar yüzünden, kimse kasabanın korumasından ve Yıksı-diksi'nin rahatlatıcı varlığından uzaklaşmazdı. Tüneller, kapalı yollar ve yeraltı koridorlarıyla dolu olan Drevlin kentleri ve kasabaları öyle inşa edilmişti ki, bir Geg aylarca yürüyebilir, fakat yüzünde bir tek yağmur damlası bile hissetmeyebilirdi. Yolculuk yapmak duaımunda kalanlar ya fırlayansalı, ya da Gegasörleri kullanırdı. Pek az Geg dışarı'ya çıkardı.
Limbeck kapı sahanlığında duraksadı ve gözlerini kısarak rüzgârın süpürdüğü, yağmurun dövdüğü manzaraya baktı. Rüzgâr güçlü bir şekilde esiyor olsa da, fırtınanın dindiği anlar oluyor, asla uzaklaşmayan bulutların arasından zayıf, gri bir ışık sızıyordu -Solarus'un ışıkları Drevlin'i ancak bu kadar aydınlatıyordu. Işık, normalde kasvetli olan Drevlin manzarasını neredeyse sevimli kılıyordu. Işıldayıp pırıldıyor, Yıksı-diksi'nin dönen, inip çıkan kollarını, pençelerini, tekerleklerini aydınlatıyordu. Göklerdeki kuzenlerine katılmak üzere fışkıran buhar bulutlarının üzerinde parıldıyordu. Çukurlar, tümsekler ve cüruf yığmlarıyla dolu olan Drevlin'in kasvetli ve sıkıcı manzarasını, neredeyse cazip kılıyordu (özellikle de insan yalnızca hoş, belirsiz, çamur renkli bir bulanıklık görüyorsa).
Limbeck yanlış yöne döndüğünü hemen anladı Geri dönmesi gerektiğini biliyordu, fakat gidebileceği tek yer eviydi ve

şimdiye kadar Yıksı-diksi okulundan atıldığına ilişkin dedikoduların çoktan anne babasına ulaştığından emindi. Babasının gazabına katlanmak, Dışarı'nın dehşetine göğüs germek daha çekici geliyordu, böylece, tekrar düşünme gereği bile duymayan Limbeck, Dışarı çıktı ve kapının arkasından kapanmasına izin verdi.

Çamurda yürümeyi öğrenmek bile kendi içinde bir deneyimdi. Üçüncü adımında kaydı ve tüm ağırlığıyla çamurun ortasına oturdu. Kalktığı zaman, çizmelerinden birinin çamura sıkıca saplandığını fark etti ve çıkarmak için tüm gücüyle asılması gerekti. Çevresine göz gezdirince, cüruf yığınları üzerinde yürümenin daha iyi olacağı sonucuna vardı. Çamurun içinde bata çıka ilerledi ve sonunda Yıksı-diksi'nin güçlü kazıcı ellerinin bir kenara devirdiği mercankaya yığınlarına ulaştı. Sert, delikli mercankaya yüzeyine tırmanan Limbeck, haklı olduğunu görünce memnun oldu -burada yürümek, çamurda yürümekten çok daha kolaydı.
Manzaranın muhteşem olduğunu talimin etti ve bunu görmesi gerektiğini düşündü. Gözlüklerini cebinden çıkararak taktı ve çevresine bakındı.
Yıksı-diksi'nin bacaları, depo tankları, parlayıp-savrulan kolları ve büyük, dönen tekerleri Drevlin'in yassı ovalanndan yükseliyordu; çoğu o kadar yüksekti ki, buhar tüten tepeleri gökteki bulutların arasında kayboluyordu. Bu devasa yaratımın yalnızca bir parçasına hizmet edince, o parçaya yoğunlaşıp gerisini unutma eğiliminde oluyordu insan. Dişlere bakarken dişliyi unutma, deyimi geldi Limbeck'in aklına.
"Neden?" diye sordu (okuldan atılmasına sebep olan da bu soru olmuştu). "Yıksı-diksi neden burada? Yenileyenler neden yaptılar onu? Sonra da neden terk ettiler5 Neden ölümsüz

9 f.

Welfler her ay gelip gidiyorlar, ama bizi yukarıdaki parlak âleme taşıma sözlerini yerine getirmiyorlar? Neden? Neden? Neden?"
Somlar Limbeck'in kafasında yankılandı durdu. Ta ki soaı-lar, bedenini döven rüzgâr ve Yıksı-diksi'nin parlayan yapısına bakması birleşip başını döndürene kadar. Gözlerini kırpıştırarak gözlüklerini çıkardı ve gözlerini ovuşturdu. Ufukta bulutlar toplanıyordu, fakat bir sonraki fırtına kopmadan önce, daha zamanı olduğunu düşündü. Eve şimdi giderse, farklı türde bir fırtınaya yakalanacaktı. Limbeck keşfe devam etmeye karar verdi.
Düşüp kıymetli gözlüklerini kırmaktan korkan Limbeck, onları dikkatle gömleğinin cebine koydu ve cüruf yığını üzerinde ilerlemeye başladı. Kısa, tıknaz ve hareketlerinde becerikli olduklarından, Gegler oldukça hızlı ilerlerler. Sakallarında tek kıl oynamadan, yerden metrelerce yüksekteki dar iskelelerin üzerinde ilerlerler. Bir seviyeden bir başka seviyeye gitmek isteyen Gegler, genellikle dev çarkların parmaklarını yakalar, elleriyle asılarak istedikleri yere ulaşırlar. Çok iyi görememesine rağmen Limbeck kısa sürede çatlak ve parçalanmış mercan-kaya yığınları arasında nasıl ilerleyeceğini keşfetti.
Oldukça iyi ilerliyor ve aşama kaydediyordu ki gevşek bir parçaya bastı. Parça yattı ve Limbeck'i yana fırlattı. Bundan sonra Limbeck bastığı yere dikkat etmeye başladı ve kuşkusuz bu yüzden bulutların yaklaşmasını izlemeyi unuttu. Ancak bir rüzgâr dalgası ayaklarını neredeyse yerden kestiğinde ve yağmur damlaları gözünün içine girdiğinde fırtınayı hatırladı.
Limbeck aceleyle gözlüklerini taktı ve çevresine bakındı. Farkında olmadan epeyce yol gelmişti. Bulutlar tepesine çökü-yordu. Yıksı-diksi'nin koruması altına sığınamayacak kadar
fazla uzaklaşmıştı ve mercankaya parçalan üzerinde geri dönmek uzun sürecekti. Drevlin fırtınaları acımasız ve tehlikelidir. Ölümcül yıldırım darbelerinin mercankaya üzerinde açtığı kara delikleri görebiliyordu Limbeck. Yıldırımdan kaçınabilse bile, dev dolu taneleri mutlaka onu yakalardı. Tam Geg, babasıyla yüzleşmesine artık hiç gerek kalmayacağını düşünmeye başlamıştı ki, arkasını dönünce hızla kararan ufukta kocaman Bir şey gördü. •*"'•"
Bu mesafeden bu Bir şey'in ne olduğunu çıkartamıyordu (gözlükleri su damlalarıyla kaplanmıştı), fakat fırtınaya karşı bir sığınak olarak kullanabilirdi. Gözlüklerini çıkarmayan, nesneye ulaşabilmesi için onlara ihtiyacı olduğunu bilen Limbeck, cüruf yığınları üzerinde sendeleyerek ilerledi.
Yağmur bardaktan boşanırcasına yağmaya başladı. Kısa süre sonra Limbeck, gözlükleri olmadan daha iyi görebildiğini fark ederek gözlüklerini çıkardı. Önündeki nesne bir bulanık lekeden başka bir şey değildi, fakat bu leke gittikçe büyüyor ve Limbeck'in yaklaştığını belirtiyordu. Limbeck, gözlükleri olmadan ne olduğunu göremiyordu. Ta ki tam önünde durana kadar.
"Bir Welf gemisi!" Nefesi kesilmişti.
Şimdiye kadar hiç Welf gemisi görmemiş olmasına rağmen, görenlerin yaptığı tariflere dayanarak hemen tanımıştı. Ahşap üzerine gerili ejder derisinden yapılan gemi, devasa kanatlarla havada durabilirdi. Hem görünüş, hem de hacim bakımından korkunçtu. Gemiyi yüzdüren, Welflerin büyü gücüydü ve bu büyü onların cennetten Geglerin aşağılık âlemine gelmelerini sağlıyordu.
Ama bu gemi ne uçuyor, ne de yüzüyordu. Yerde yatıyordu ve bir yağmur perdesinin ardından bakan Limbeck miyop

EJDEK.

"". l V. . Iı,1l . v ., j ,