Markos for one volume

I. Sept Günüyle İlgili Tartışma (2:23-28)

2:23-24   Bu olay, İsa’nın öğretmiş olduğu Musevi geleneğiyle müjdenin özgürlüğü arasındaki çatışmayı resmeder.

Bir Sept günü İsa ekinler arasından geçerken, öğrencileri yemek için başakları kopardılar. Bu Tanrı’nın Yasasını bozmadı. Ama kılı kırk yaran gelenekçi ihtiyarlara göre öğrenciler başakları “toplayarak” ve belki de elle­rinde kabuğu çıkarmak için “ovuşturarak” Sept gününün kutsallığını bozmuş­lardı!

2:25-26 Rab, onlara Eski Antlaşma’dan bir olayı kullanarak karşılık verdi. Davut, kral olarak kutsanmasına rağmen reddedilmişti ve hüküm sürme yerine bir keklik gibi avlanıyordu. Bir gün erzağı bitince, Tanrı’nın evine girdi ve adak ekmeklerini adamlarını ve kendisini doyurmak için kullandı. Genellikle, bu adak ekmeği kâhinlerin dışında herkese yasaktı, buna rağmen Tanrı, Davut’u böyle yaptığı için azarlamadı. Niçin? Çünkü İsrail’de hiçbir şey doğru değildi. Davut’a, hakkı olan krallığı verilmediği sürece, Tanrı genellikle onun yasak olanı yapmasına izin verdi.

Rab İsa’nın da durumu böyleydi. Kutsanmış olmasına karşın hüküm sürmü­yordu. Öğrencilerinin giderken başakları toplamak zorunda kalmış olmaları gerçeği, İsrail’de her şeyin doğru olmadığını gösterdi. Bizzat Ferisiler İsa’yı ve öğrencilerini eleştirme yerine onlara konukseverlik göstermeliydiler.

Davut, adak ekmeğini yiyerek Yasa’yı çiğnemişse de, Tanrı tarafından azar-lanmadı. Benzer durumda olan öğrenciler, ihtiyarların geleneklerinden başka bir şeyi çiğnememiş olduklarından, kesinlikle suçlu değildiler.

26’ıncı ayet, Davut’un adak ekmeğini Aviyatar’ın başkâhin olduğu za-manda yediğini söylüyor. 1. Samuel 21:1’e göre Ahimelek o zaman kâ­hindi. Aviyatar da babasıydı. Başkâhinin Davut’a bağlılığı onu Yasa’ya olan bu alışıl-mamış aykırılığa izin vermesinde etkilemiş olabilir.

2:27-28 Rabbimiz konuşmasını, Sept gününün Tanrı tarafından insanın köleliği için değil, yararı için kurumlaştırıldığını Ferisilere anımsatarak bitirdi. “İnsanoğlu Sept gününün de Rabbidir” diye ekledi, yani Sept gününü zaten kendisi vermişti. Bu nedenle, o gün neye izin verip neyi yasaklayacağı konu­sunda karar vermeye yetkisi vardı. Sept günü kesinlikle, çok gerekli işleri ya da merhamete dayalı konuları engellemek için amaçlanmadı. Mesih İmanlı­ları Sept gününü tutmak zorunda değildirler. O gün İsrail halkına verildi. Mesih İmanlıları için özellik belirten gün, haftanın ilk günü olan Rab’bin Günüdür. Ne var ki, bu, kurallara tıpatıp uyarak nelerin yapılıp nelerin yapılmayacağını katı bir şekilde belirleyen bir gün değildir. Daha çok imanlıların tapınabileceği, hizmet edebileceği, canlarının terbiyesine katılabileceği ve işe gitmediği ayrı­calıklı bir gündür. Kendimize sormamız gereken soru, “Rab’bin Gününde bunu yapmak yanlış mı?” değil, “Bu günü Tanrı’yı yüceltmek, komşumun bereketi ve ruhsal iyiliğim için nasıl en iyi şekilde kullanabilirim?” olmalıdır.

İ. Hizmetkar Sept Gününde İyileştiriyor (3:1-6)

3:1-2   Sept günü denenmeye yol açan başka bir dava daha ortaya çıktı. İsa yine havraya girdiğinde, eli sakat bir adamla karşılaştı. Bu, şu soruya neden oldu: “İsa onu Sept gününde iyileştirecek miydi?” Eğer iyileştirseydi, Feri-silerin O’na karşı bir davaları olacaktı, en azından öyle sandılar. İkiyüz­lülük-lerini ve samimiyetsizliklerini bir düşünün. Bu adama yardım etmek için her-hangi bir şey yapamıyorlardı ve yapabilecek olana da güceniyorlardı. Yaşam Rabbini suçlayacak bir zemin arıyorlardı. Eğer Sept günü iyileştirseydi, bir kurt sürüsünü öldürür gibi koşuşturacaklardı.

3:3-4   Rab adama, “ortaya çık” dedi. Bekleyişle dolu bir hava vardı. Sonra Ferisilere, “Kutsal Yasa’ya göre Sept günü iyilik yapmak mı doğru, kötü­lük yapmak mı? Can kurtarmak mı doğru, öldürmek mi?” diye sordu. So­rusu Ferisilerin kötülüğünü açığa vurdu. O’nun Sept günü iyileştirme mucizesi yap-masının yanlış olduğunu, ama O’nu yok etmeyi planlamanın kendileri için yan-lış olmadığını düşündüler!

3:5   Karşılık vermemelerine şaşmamak gerek! Utançla dolu bir sessizlikten sonra Kurtarıcı, adama, “elini uzat!” diye buyurdu. Adam elini uzatırken, tüm güç geri döndü, el normal şeklini aldı ve kırışıklıklar kayboldu.

3:6   Bu Ferisilerin dayanma gücünü aşıyordu. Dışarı çıktılar, ezeli düş­manları olan Hirodes yanlılarıyla temas kurdular ve İsa’yı yok etmek için on­larla görüşmeye başladılar. Hâlâ Sept günüydü. Hirodes, Vaftizci Yahya’nın ölümüne sebep olmuştu. Belki onun adamları İsa’yı öldürme konusunda da eşit derecede başarılı olurdu. Ferisilerin umudu buydu!

J. Büyük Kalabalıklar İsa’ya Akın Ediyor (3:7-12)

3:7-10   Havradan çıktıktan sonra İsa Celile gölünün kıyısına çekildi. Bu göl Kutsal Kitap’ta sık sık diğer ulusları simgeler. Bu davranışı, Yahudilerden diğer uluslara dönüşünü resmedebilir. Yalnızca Celile’den değil, uzak yerlerden de gelen büyük bir kalabalık toplandı. Kalabalık o kadar büyüktü ki, İsa, iyi­leşmek için gelen kalabalığın arasında sıkışıp kalmamak için küçük bir kayığın hazır bulundurulmasını istedi.

3:11-12   Kalabalığın içindeki kötü ruhlar O’na, “Sen Tanrı’nın Oğlu­sun!” diye bağırdıklarında, onları bunu söylememeleri için sıkı sıkıya uyardı. Daha önce öğrendiğimiz gibi, kötü ruhların tanıklığını kabul etmeye­cekti. Tanrı’nın Oğlu olduğunu yadsımadı, ama böyle bir açıklamanın zamanını ve biçimini kontrol etmeyi tercih etti. İsa’nın iyileştirmek için gücü vardı, ama O’nun mucizeleri yalnızca yardım için gelenlerin üzerinde gerçekleşti. Kurtuluş için de bu geçerlidir. O’nun gücü herkesi kurtarmak için yeterlidir, ama yalnızca O’na güvenenler için etkilidir.

Kurtarıcı’nın hizmetinden, gereksinimin bir çağrı oluşturmadığını öğreniyo­ruz. Her yerde gereksinim vardı. İsa, nerede ve ne zaman hizmet etme konu­sunda Baba Tanrı’dan gelen bilgiye bağımlıydı. Biz de böyle olmalıyız.