Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
57
Mademuazel hayronlikdan lol bo‘lib qoldi. Komron ham qariyb shu ahvolda edi. Bir oz-
dan so‘ng uyatli, alamli bir tovush bilan: 
— Kechir meni, Farida, — dedi. — Sen bilan shunchaki hazillashmoqchi edim. Haqqim 
bo‘lsa kerak, deb o‘ylovdim. Lekin hali ham yosh bola ekansan... Meni kechirasan-da, a? 
Boshimni hamon palto ichida yashirib turib javob qildim: 
— Xo‘p, lekin bu yerdan shu zamon chiqib ketasan.   
— Bir shart bilan. Seni bog‘ to‘ridagi qoya oldida kutaman. Esingdami, to‘rt yil avval 
ikkalamiz o‘sha yerda yarashgan edik. Bugun ham shunday qilamiz. Xo‘pmi? 
Bir oz ikkilanib turganimdan keyin: 
— Xo‘p, boraman, — dedim. — Lekin sen hoziroq chiqib ket. 
Boyoqish mademuazelda ham bu g‘alati tabiat kelinchak bilan so‘zlashishga ortiq ja-
sorat qolmagan edi. U og‘iz ochmay ko‘ylagimni yechirib olgandan so‘ng, yana kalta 
ko‘ylagimni kiydim-u, ustidan qora rang maktab fartugimni ilib, Mujgonning ham yuziga 
qaramay, o‘z hujramga chopib kirib ketdim. U yerda ko‘zlarimdagi qizillik yo‘qolguncha 
sovuq suv bilan yuzimni toza yuvdim. Boqqa tushganimda qosh qoraya boshlagan edi. 
Endi hamma gap — o‘zimni hech kimga ko‘rsatmasdan, uning yoniga borib olishda qol-
gan edi.   
O‘zimni aylanib yurgan kishiga solib, oshxona orqasida picha yurdim, oshpaz bilan 
bir-ikki og‘iz so‘zlashdim. Keyin sekin-sekin tashqari eshikka qarab yurdim. Maqsadim: 
izimni butunlay yo‘qotganimdan keyin devor tagidan o‘tib, uning yoniga tushish edi. Le-
kin... 
Hamisha ochiq turadigan ko‘cha eshigining oldida qora chorshafli, uzun bo‘yli bir xotin 
kishini ko‘rib qoldim. Yuzi yopiq edi. Chorbog‘dan bir narsa so‘rash niyati bo‘lsa ham 
so‘rashga yuragi betlamay turgandek ko‘rindi. 
Komron meni allamahaldan beri kutib turibdi. Chorshaf ichidan tanish yuz ko‘rinishi-
dan va meni gapga tutib qolishidan qo‘rqib, yo‘limni o‘zgartirdim-da, daraxtlar orasiga 
o‘zimni urmoqchi bo‘ldim. Lekin u meni chaqirib qoldi. 
— Oyimqiz afandim, bir oz sabr qilishingiz mumkinmi? 
Nochor qaytdim, eshikka qarab yurib bordim. 
— Marhamat, xonim afandi, biron xizmat bormidi? 
— Marhum Sayfuddin podshoning chorbog‘i shumi? 
— Shu, afandim. 
— Shu chorbog‘da turasizmi, afandim? 
— Ha. 
— Unday bo‘lsa, sizga bir iltimosim bor. 
— Buyuring, afandim. 
— Men Farida xonim afandi bilan ko‘rishmoqchi edim. 
Picha g‘alati bo‘lib ketdim. Kulib yubormaslik uchun darrov boshimni egdim. Men “xo-
nim afandi” deyilganimni birinchi marta eshitganim uchun bu so‘z menga shunday g‘alati 
tuyuldiki... 
“Farida xonim afandi” men ekanligimni aytib bo‘lmas, bunga yuragim betlamas edi. 
Lablarimni tishlab turib: 
— Juda soz, xonim afandi, — dedim, — marhamat qilib ichkariga kirsangiz, chor-
bog‘dagilardan so‘rarsiz, sizga Farida xonimni chaqirib berishadi. 
Qora chorshafli xotin eshikdan kirib, yonimga kelib olgan edi. 
— Sizni uchratganim ko‘p yaxshi bo‘ldi, qo‘zim, — dedi. — Sizdan bitta yordam 
so‘rayman. Men Farida xonim afandi bilan xilvat qilib gaplashmoqchiman, shuni aytasiz. 
Iloji bo‘lsa, buni hech kim bilmasligi kerak 
Ajablanib yuziga qaradim, ammo atrof qorong‘i bo‘lgani, chorshafini haligacha ochma-

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin