Stephen King Karanlık Öyküler

Kapının üzerinde sıralı ışıklı düğmelerden 12 sönüp 14 yandı. Asansör durdu. Kapı yana doğru açıldı ve altın desenli kırmızı halısı (kesinlikle bir İran halısı değildi), on dokuzuncu yüzyıldan kalma gaz lambaları gibi görünen ışıklandırmasıyla son derece sıradan bir otel koridoru göründü.

"İşte geldik," dedi Olin. "Sizin katınız. Umarım burada ayrılmamızın sizin için bir sakıncası yoktur. 1408 solunuzda, koridorun sonunda. Çok mecbur kalmadıkça oraya bundan fazla yaklaşmam."

Mike Enslin, olmaları gerekenden daha ağır hissettiği bacaklarıyla asansörden çıktı. Dönüp asansörde kalan siyah takım elbise giymiş, sarı rengi kravatı muntazaman bağlanmış tıknaz adama baktı. Olin'in manikürlü elleri şimdi arkasında birleştirilmişti ve Mike, adamın yüzünün çok solgun olduğunu gördü. Alnında ter damlacıkları belirmişti.

"Odada bir telefon var elbette," dedi Olin. "Başınızın dertte olduğunu düşünürseniz onu kullanmayı deneyebilirsiniz., ama çalışacağından şüpheliyim. Oda istemezse çalışmaz."

Mike, bunun en azından masrafını azaltacağı gibi bir espri yapmak istedi ama dili de en az bacakları kadar ağırlaşmıştı. Ağzının içinde öylece yatıyordu.

Olin bir elini arkasından çıkararak uzattı. Mike, adamın elinin titrediğini gördü. "Bay Enslin," dedi Olin. "Mike. Bunu yapma. Tanrı aşkına..."

Sözünü bitiremeden asansörün kapısı kapandı. Mike, Dolphin Oteli'nin personelinin hiçbirinin on üçüncü olduğunu kabul etmediği on dördüncü kat koridorunun mutlak sessizliğinde bir süre hareketsizce durdu ve uzanıp asansörün çağırma düğmesine basmayı düşündü.

Ama bunu yaparsa Olin kazanacaktı. Ve yeni kitabının en muhteşem bölümünün yer alması gereken sayfalarda büyük bir boşluk olacaktı. Okuyucuları, menajeri, editörü ve avukatı bunu bilmeyecekti., ama o bilecekti.

Çağırma düğmesine basmak yerine kulağının arkasında duran sigaraya dokundu -bu hareketi öyle uzun bir süredir yapıyordu ki artık yaptığının farkında değildi- ve şans getiren gömleğinin yakasına bir fiske attı. Sonra koridorda 1408'e doğru ilerlemeye başladı.
II
Mike Enslin'in 1408 numaralı odadaki kısa süren kalışının (yaklaşık yetmiş dakika sürmüştü) ardından elde kalanların en ilginci, hafifçe yanmış ama hâlâ işlevini kaybetmemiş olan küçük teyple yapılmış on bir dakikalık kayıttı. Kayıtla ilgili en ilginç nokta, içinde çok az konuşma olması ve giderek tuhaflaşmasıydı.

Küçük teybi, arkadaş olarak kaldığı eski karısı beş yıl önce hediye etmişti. İlk "araştırma gezisi"nde (Kansas'taki Rilsby çiftliği) onu neredeyse yanına almayacaktı. Beş kâğıt destesi ve bir çanta dolusu ucu sivriltilmiş kurşun kalem almıştı. Üç kitabın ardından Dolphin Oteli'nin aslında on üçüncü olan on dördüncü katındaki 1408 numaralı odasının kapısına vardığında yanında sadece bir tükenmez kalem, küçük bir bloknot ve beş yeni doksanlık boş kaset vardı. Evden çıkmadan önce küçük teybine taktığı yeni kasetle toplam altı oluyordu.

Not almaktansa sesini kasete kaydetmenin daha iyi olduğunu anlamıştı. Bu şekilde bazıları gerçekten çok iyi olan anekdotları, oldukları an yakalayabiliyordu, örneğin Gartsby Kalesi'nin hayaletli olduğu varsayılan hilesinde bir yarasa sürüsü üzerine doğru dalışa geçmişti. Bir karnavaldaki hayaletli evde ilk gezisini yapan bir kız gibi çığlık atmıştı. Bunu duyan dostları istisnasız çok eğlenmişti.

Ayrıca küçük teyp, not tutmaktan daha pratikti. Özellikle de buz gibi bir gecede, saatin üçünde rüzgâr ve yağmur çadırınızı başınıza yıkmış halde New Brunswick'te bir mezarlıktaysanız. Bu koşullarda yazmak hiç kolay olmazdı ama konuşulabilirdi ve Mike da öyle yapmıştı. Küçük teybin rahatlatıcı kırmızı ışığının eşliğinde ıslak çadırından kurtulmaya çalışırken kayıt yapmıştı. Yıllar geçip "araştırma gezileri"nin sayısı arttıkça küçük teyp, sadık bir dost olmuştu. Makaralar arasında yolculuk eden ince şeritlere o güne dek hiç gerçek bir doğaüstü olay kaydetmemişti ve buna 1408'de yaptığı kesik kesik yorumlar da dahildi ama ona karşı hissettiği bu yakınlık ve bağlılık pek şaşırtıcı sayılmazdı. TIR şoförleri Kenworth'lerini, Jimmy Pete'lerini severdi; yazarlar, belirli bir kaleme veya yıpranmış, eski bir daktiloya gözleri gibi bakardı; profesyonel temizlikçi kadınlar eski Electrolux'lerinden ayrılmaktan nefret ederdi. Mike elinde sadece küçük teybi varken -onun için bir haç ve bir demet sarımsak görevi görüyordu- gerçek bir hayaletle karşılaşmamış, doğaüstü bir oluşuma tanıklık etmemişti ama birçok soğuk, rahatsız gecede teybi ona yoldaş olmuştu. Katı fikirli olabilirdi ama bu onu insanlıktan çıkarmazdı.

1408'le sorunları daha odaya girmeden başladı.

Kapı eğriydi.

Fazla değil, ama gözden kaçmayacak kadar eğriydi. Sola doğru çok az bir eğiklik söz konusuydu. Bu durum ona, yönetmenin karakterlerde birinin huzursuzluğunu belirtmek için kamerada görüş açısı çekimleri kullandığı korku filmlerini hatırlattı. Ardından aklında bir başka düşünce belirdi; kötüyken ve bir gemideyken kapıların nasıl göründüğü. Öne arkaya giderlerdi, sağa sola giderlerdi, başınız hafifçe dönmeye, midenizde bir tuhaflık hissetmeye başlamanıza dek oradan oraya giderlerdi. Kendisini öyle hissetmiyordu ama...

Evet, hissediyorum. Biraz.

Eğildi (midesindeki hafif bulantının gözlerini hafifçe çarpılmış kapıdan çeker çekmez yok olduğunun farkındaydı), çantasının yan gözünün fermuvarını açtı ve küçük kayıt cihazını çıkardı. Doğrulurken KAYIT'a bastı, kırmızı gözün parladığını gördü ve ağzını, "1408 numaralı odanın konukları karşılama tarzı kendine has; kapı sola doğru hafifçe eğilmiş görünüyor," demek için açtı.

Tek söyleyebildiği, kapı oldu. Kaseti dinlerken bu kısım açıkça anlaşılıyordu. Kapı ve ardından DURDUR düğmesine basıldığını belirten tıkırtı. Çünkü kapı eğri değildi. Çok düzgün bir biçimde çerçevesi içinde duruyordu. Mike dönüp koridorun karşısındaki 1409'un kapısına baktı ve ardından tekrar 1408'e döndü. Üzerlerindeki altın sarısı rakam plakaları ve tokmaklarıyla iki kapı da tıpatıp aynıydı. İkisi de eğri değildi.

Mike, eğilip teybi tuttuğu eliyle çantasının sapını kavradı, diğer elindeki anahtarı kapının kilidine yaklaştırdı ve tekrar durdu.

Kapı yine bir tarafa doğru eğilmişti.

Bu kez sağa doğru.

"Bu çok saçma," diye mırıldandı Mike ama midesindeki bulantı tekrar başlamıştı bile. Deniz tutması gibi değildi; deniz tutmasıydı. Birkaç yıl önce bir gemi ile İngiltere'ye geçmişti ve bir gece fazlasıyla zor olmuştu. Mike'ın en iyi hatırladığı, kendini kusmak üzere hissederek ama kusamayarak yatağında yattığı saatlerdi. Ve bir kapıya veya masaya veya sandalyeye. baktığında onların sağa sola, öne arkaya hareketlerini gördükçe mide bulantısı eşliğindeki baş dönmesinin nasıl kötüleştiğini hatırlıyordu.

Bu Olin'in suçu, diye düşündü. İstediği tam olarak buydu. Beynini bunun için yıkadı, dostum. Seni bir mekanizma gibi kurdu. Şimdi seni görse nasıl da gülerdi! Nasıl...

Birden düşünceleri kesildi ve Olin'in muhtemelen onu zaten izlemekte olduğu fikrine kapıldı. Gözlerini kapıdan çektiği an midesinin düzeldiğini şöyle böyle fark ederek asansöre doğru baktı. Asansörlerin sol üst kısmında tahmin ettiği şeyi gördü: bir kapalı devre kamera. Otelin güvenlik görevlilerinden biri şu anda onu izliyor olabilirdi ve Mike, Olin'in de orada olduğuna bahse girerdi. Muhtemelen ikisi de maymun gibi sırıtıyordu. Avukatıyla buraya gelip beni zorlamak neymiş ona gösterdim, diyordu Olin. Ona bir bakın! diye karşılık veriyordu güvenlik görevlisi yüzündeki sırıtış iyice yayılarak. Bir hayalet gibi bembeyaz kesilmiş ve daha anahtarı kilide sokmadı bile. Onu iyi korkutmuşsun, patron! Şuna bak, bir tavuktan beter!

Korkuyorsam ne olayım, diye düşündü Mike. Rilsbylerin evinde kaldım, en az ikisinin öldürülmüş olduğu odada yattım ve ister inanın ister inanmayın, mışıl mışıl uyudum. Jeffrey Dahmer'ın mezarının yanı başında, H.P. Lovecraft'ın mezarınınsa birkaç mezar taşı ötesinde bütün bir gece geçirdim; Sir David Smythe'ın iki karısını boğarak öldürdüğü söylenen küvetin yanında dişlerimi fırçaladım. Ateş başında anlatılan kamp hikâyelerinden çok uzun bir zamandır korkmuyorum. Korkuyorsam ne olayım!

Tekrar kapıya döndü ve düzgün olduğunu gördü. Homurdandı, anahtarı kilide soktu Ve çevirdi. Kapı açıldı. Mike içeri girdi. Işık düğmesine uzandığında kapı kendiliğinden yavaşça ardından kapanıp onu zifiri karanlıkta bırakmadı (zaten yandaki apartmanın pencerelerinden yayılan ışık, odayı az da olsa aydınlatıyordu). Işık düğmesini buldu. Bastığında, tavandaki kristal avizenin ampulleri yandı ve odayı ışığa boğdu. Yatağın başucundaki lamba da aynı anda yanmıştı.

Pencere, yazı masasının hemen üzerindeydi, yani orada oturmuş yazan biri arada mola verip Altmış Birinci Sokak'ı izleyebilir... veya Altmış Birinci Sokak'a atlayabilirdi. Ama...

Mike çantasını kapının hemen iç tarafına koydu, kapıyı kapadı ve KAYIT düğmesine tekrar bastı. Küçük kırmızı ışık yandı.

"Olin'in söylediğine göre şu an bakmakta olduğum pencereden bir kişi atlamış," dedi. "Ama beni Dolphin Oteli'nin on dördüncü -pardon on üçüncü- katından atlamaya hiç niyetim yok. Dış tarafta demir veya çelik bir ağ var. Sonradan üzülmektense tedbirli olmak iyidir elbette. Sanırım 1408, küçük suit denebilecek türden bir oda. İçinde bulunduğum odada iki koltuk, bir kanepe, bir yazı masası, içinde muhtemelen bir televizyon ve belki de bir mini bar olan bir dolap var. Yerdeki halı pek gösterişli değil, Olin'in ofisindekiyle kıyaslanamaz, buna inanabilirsiniz. Duvar kâğıdı da sıradan. Bu... bekleyin..."

Bu noktada dinleyenler, Mike'ın DURDUR düğmesine bastığını belirten bir tıkırtı duyuyordu. Ve kayıttaki konuşma, menajerinin elinde bulunan yüz elliye yakın kasette olanın aksine çok yetersiz ve kesik kesikti. Buna ek olarak sesi de giderek dalgınlaşıyordu. İş başında biri değil, farkında olmadan kendi kendine konuşmaya başlamış, kafası karışık biri konuşuyor gibiydi. Bu bölük pörçük konuşma ve sesteki dalgınlık çoğu dinleyicinin içinde belirgin bir huzursuzluk oluşmasına neden oluyordu. Bir çoğu, daha konuşma sona ermeden teybin kapatılmasını istiyordu. Bir sayfadaki sade kelimeler, bir dinleyicinin bir adamın, aklını değilse bile gerçeklerle olan bağını yitirdiğine dair giderek kuvvetlenen inancını tam olarak aktarmaya yetmeyebilir ama bir şeylerin olduğu basit kelimelerle bile anlaşılabiliyordu.

Mike'ın kaydı durdurmasının sebebi, duvardaki resimleri fark etmiş olmasıydı. Üç resim vardı: üzerinde yirmili yılların tarzında bir gece elbisesi olan, bir merdivenin basamaklarında duran bir kadın; Currier & Ives tarzında yapılmış bir yelkenli gemi ve meyveler. Bu sonuncusunda elmalar, portakallar ve muzlar, nahoş bir turuncumsu sarı renkle boyanmıştı. Üç resim de camlı çerçeveler içindeydi ve üçü de eğik duruyordu. Kayıtta bu eğikliği belirtmek üzereydi ama üç resmin eğik duruyor olmasında sıra dışı olan, söylenmeye değecek ne vardı? Bir kapının eğik durması... eh bu biraz çekici sayılırdı. Ama kapı düzgündü; gözleri ona bir anlık bir oyun oynamıştı, hepsi buydu.

Merdivendeki kadının resmi sola doğru eğilmişti. Bir uçan kuş sürüsünü izleyen gemicilerin resmedildiği yelkenli resmi de öyle. Turuncumsu sarı renkle boyanmış meyvelerin resmi -Mike'a, batmak üzere olan, can çekişen güneşin ışıkları altında duran bir meyve kâsesi gibi görünüyordu- ise sağa doğru eğilmişti. Bu konularda pek takıntılı biri olmamasına rağmen odanın diğer ucuna yürüyüp çerçeveleri düzeltti. Onları öyle çarpık halde görmek yine midesinin bulanmasına yol açmıştı. Pek şaşırdığı da söylenemezdi. İnsan bu duyguya karşı hassaslaşabiliyordu, bunu Queen Elizabeth'deyken keşfetmişti. Bu aşırı hassasiyet dönemi atlatıldıktan sonra uyum sağlandığını duymuşta... eskilerin hâlâ söylediği gibi, insanda "denizci bacakları" oluyordu. Mike denizde bunun için yeterli olacak kadar kalmamış, kalmaya da uğraşmamıştı. O günlerde "karacı bacakları" idare ediyordu ve bulantıyı geçirmek için bir kaç çerçeveyi düzeltmek onun için büyük bir zahmet sayılmazdı.

Resimlerin üzerindeki camlar tozlanmıştı. Parmaklarını meyve resminin üzerinde gezdirdi ve camın üzerinde iki paralel iz bıraktı. Toz, içinde yağlı ve kaygan bir his uyandırmıştı. Çürümek üzere olan ipek gibi, diye düşündü ama bu düşünceyi de kesinlikle kaydetmeyecekti. Çürümek üzere olan ipeğin verdiği hissi nereden bilecekti ki? Bir sarhoşa yaraşır bir düşünceydi.

Çerçeveleri düzelttikten sonra geriledi ve teker teker hepsine baktı: şık elbiseli kadının resmi, yatak odasının kapısına yakın, yedi denizden birinde yelken açmış gemi yazı masasının üzerinde ve son olarak korkunç (ve oldukça kötü yapılmış) meyve resmi televizyon sehpasının yanında düzgünce duruyordu. İçinde, resimlerin Hay aletli Ev filmi veya Alacakaranlık Kuşağı'nın eski bölümlerinde olduğu gibi tekrar eğilmiş olduğunu göreceğine veya resimlerin o baktığı sırada tekrar eğileceklerine dair küçük bir beklenti vardı ama hiçbir şey olmadı. Resimler asıldıkları yerde düzgünce duruyordu. Zaten, dedi kendi kendine, onları tekrar eğilmiş bulsaydım da buna şaşırmazdım. Deneyimlerine göre geri dönüş, varlıkların doğasında olan bir kavramdı. Sigarayı bırakan insanlar (farkında olmadan kulağının arkasında duran sigaraya dokundu) tekrar içmek isterdi ve Nixon'in Başkan olduğu günlerden beri eğik duran resimler de düzeltildikten sonra tekrar eğik durmak isterdi. Ve uzun zamandır burada olduklarına şüphe yok, diye düşündü Mike. Onları duvardan indirecek olursam muhtemelen duvar kâğıdının o kısımda daha açık renk olduğunu göreceğim. Veya bir kaya kaldırıldığında olduğu gibi altlarından kıvıl kıvıl böcekler çıkacak.

Bu düşüncede hem şok edici hem de çirkin bir şey vardı; gözünün önünde son derece net bir görüntü canlandı. Küçük, kör kurtçuklar, yasayan bir irin gibi duvar kâğıdının üzerinden dökülüyordu.

Mike küçük teybi ağzına götürdü, KAYIT düğmesine bastı ve, "Olin kesinlikle beynimde bir düşünce treni başlattı. Yoksa düşünce zinciri miydi, hangisiydi? Beni korkutmaya çalıştı ve bunda başarılı da oldu Yapmak istediğim son şey..." Neydi? Irkçılık yapmak mı? Söylediklerinde o manaya gelecek bir şey var mıydı? Zincir derken zenci mi demişti? Ama niye diyecekti? En başta Olin bir zenci değil...

Kasetin burasında Mike Enslin kelimelerin üzerine basa basa şu cümleyi söylüyordu: "Aklımı başıma toplamalıyım. Hemen şimdi." Ve ardından tekrar kaydı kestiğini belirten tıkırtı oldu.

Gözlerini kapattı ve dört kez derin nefes aldı. Nefesini vermeden önce içinden beşe kadar sayıyordu. Daha önce başına hiç böyle bir şey gelmemişti, ne hayaletli olduğu iddia edilen evlerde, ne hayaletli olduğu iddia edilen mezarlıklarda ne de şatolarda. Bu hayaletlerle bir arada olmak gibi değildi ya da hayaletlerle olunduğunda yaşanacağını hayal ettiği türden bir deneyim değildi. Daha çok yüksek dozda adi, ucuz bir uyuşturucu almak gibiydi.

Bu Olin'in başının altından çıktı. Seni hipnotize etti ama bundan kurtulacaksın. Özgür kalacaksın. Lanet olası geceyi bu odada geçireceksin ve bunun sebebi sadece şimdiye kadar bulunduğun en zengin yer olması değil -on yılın hayalet hikâyeleri kitabı için elinde şimdiden muhteşem bir malzeme var- aynı zamanda Olin'e kazanma fırsatı vermemek. O ve bu odada otuz kişinin öldüğüne dair söylediği saçmalıklar galip gelemeyecek. Burada işbaşında olan, kontrolü elinde tutan benim onun için nefes al... ver. Nefes al... ver. Al... ver...

Yaklaşık bir buçuk dakika böyle devam ettikten sonra gözlerini açtı. Kendini daha normal hissediyordu. Duvardaki resimler? Düzgündü. Kasedeki meyveler? Hâlâ turuncumsu sarıydılar ve her zamankinden de diriydiler. Bir lokma yedikten sonra canınız yanana kadar tuvalette kalmanıza sebep olacak türden meyvelerdi.

KAYIT düğmesine bastı. Kırmızı göz belirdi. "Bir iki dakikalığına hafif bir baş dönmesi yaşadım," dedi odanın karşı tarafına, korunaklı pencereyle yazı masasına doğru yürüdü. "Olin'in söylediklerinin etkisi olabilir ama burada bir şeyin varlığını hissediyorum." Elbette böyle bir şey hissetmiyordu ama kitabına istediğini yazabilirdi. "Odanın havası bayat. Küflü veya kötü kokulu değil, Olin odanın havalandırıldığını söyledi ama ne de olsa kısa sürüyor... evet, içerideki hava bayat. Hey şuna bakın."

Yazı masasının üzerinde bütün otellerde görülebilecek kalın camdan yapılmış bir küllük, onun içinde de bir kibrit vardı. Ön tarafında Dolphin Oteli'nin resmi vardı. Kapısında güler yüzlü, eski moda bir üniforma giymiş bir kapıcı vardı. Üniforması apoletliydi, ilikleri altın sırmalı kordonlardan yapılmıştı. Başındaysa bir eşcinsel barında, üzerinde birkaç gümüş halkadan başka hiçbir şey olmayan bir homonun başında görülebilecek türden bir kep vardı. Otelin önündeki caddede bir başka çağın arabaları ilerliyordu, Packard'lar, Hudson'lar, Studebaker'lar ve Chrysler New Yorker'lar.

"Küllükteki kibrit kutusu 1955'ten kalmış gibi görünüyor," dedi Mike ve kibriti şans getiren Hawaii gömleğinin cebine attı. "Bunu bir hatıra olarak saklayacağım. Şimdi biraz temiz hava almanın zamanı geldi."

Teybi bir yere, muhtemelen yazı masasının üzerine koyduğunu belirten bir ses oldu. Önce bir sessizlik, ardından güç harcandığını anlatan belirsiz homurtular duyuldu. Bundan sonra bir sessizlik daha oldu ve ardından Mike konuştu. "Başardım!" dedi. Sesi biraz uzaktan geliyordu.

"Başardım!" diye tekrarladı Mike. Sesi bu kez çok yakındı. Teybi masanın üzerinden almıştı. "Alttaki parça yerinden kıpırdamıyor... sanki çivilenmiş... ama üst parçayı aşağı çekmeyi başardım. Beşinci Sokak'taki trafiğin gürültüsünü duyabiliyorum ve korna sesleri insanı rahatlatıyor. Biri saksafon çalıyor. Belki caddenin karşısında, iki blok geride olan Plaza'nın önünde. Bana kardeşimi hatırlattı."

Mike kırmızı ışığa bakarak aniden durdu. Kırmızı göz onu suçlar gibiydi. Kardeşi mi? Kardeşi ölmüştü. Tütün savaşında kaybedilen bir başka askerdi. Sonra rahatladı. Ne olmuş yani? Bir de Mike Enslin'in daima galip çıktığı hayalet savaşları vardı. Donald Enslin'e gelince...

"Bir kış günü, kurtlar, Connecticut otoyol girişinde kardeşimi parçalayıp yediler," dedi. Sonra güldü ve DURDUR düğmesine bastı. Kasette biraz daha fazlası vardı -çok az- ama anlaşılır bir şekilde söylenen son cümle buydu., bir anlam ifade eden son cümleydi.

Mike topukları üzerinde dönerek resimlere baktı. Hâlâ düzgünce duruyorlardı, çok uslu resimlerdi. Ama o meyve resmi, ne kadar boktan bir şeydi o öyle!

KAYIT düğmesine bastı ve üç kelime -dumanı tüten portakallar-söyledi. Sonra kaydı tekrar kesti ve yatak odasına açılan kapıya doğru yürüdü. Şık giysili kadının yanında durdu ve ışık düğmesini bulmak için elini karanlığa uzattı. Elinin altında kayan duvar kâğıdında bir tuhaflık olduğunu...

(deri gibi, ölü deri)

fark etti ve parmakları ışık düğmesini buldu. Kristal avizeden yayılan sarı ışık, Mike düğmeye basar basmaz odayı kapladı. Çift kişilik yatak, turuncu sarı örtülerin altında saklanıyordu.

"Neden saklanıyor dedin?" diye sordu Mike teybe ve ardından kaydı yine durdurdu. Örtüye ve altındaki yastıkların oluşturduğu tümseklere bakarak büyülenmişçesine yatağa doğru yürüdü. Orada uyumak mı? Hayır, olmaz, efendim! O lanet olası meyve kâsesi resminin içinde, etrafın zorlukla görülebildiği o korkunç odada uyumak gibi bir şey olurdu. Frengiden körleşmiş, annelerini becerirken yakalanan İngiliz adamların bulunabileceği bir odada. Filmi çekiliyor olsa muhtemelen Laurence Harvey veya Jeremy Irons gibi genellikle doğaüstü olaylarla bağdaştırılan isimler başrolde olurdu.

Mike KAYIT düğmesine bastı, kırmızı ışık yanınca mikrofona, "Orfeum Salonu'ndaki Orfeus!" dedi ve kaydı tekrar kesti. Yatağa yaklaştı. Örtü turuncu-sarı parlıyordu. Gün ışığında muhtemelen krem rengi görünecek duvar kâğıdı, yatak örtüsünün rengine bürünmüştü. Yatağın her iki tarafında küçük birer komodin vardı. Birinin üzerinde büyük, siyah bir telefon vardı. Numaraların olduğu delikler iri iri açılmış şaşkın gözlere benziyordu. Diğerinin üzerindeyse içinde bir erik olan bir tabak vardı Mike KAYIT'a bastı ve, "O gerçek bir erik değil," dedi. "Plastik bir erik." Tekrar DURDUR'a bastı.

Yatağın üzerinde kapı tokmaklarına asılan türde bir mönü vardı. Mike duvara ve yatağa dokunmamak için büyük bir dikkat göstererek yaklaştı ve mönüyü aldı. Yatak örtüsüne dokunmaktan da kaçınmıştı ama parmak uçları örtüye değdi ve Mike inledi. Yine de mönüyü aldı. Mönü Fransızcaydı ve en son yıllar önce Fransızca dersleri almış olmasına rağmen mönüdeki yiyeceklerden birinin bokta pişirilmiş kuş olduğunu anladı. En azından bu, Fransızların yiyebileceği bir şeye benziyor, diye düşündü ve vahşi, çılgınca bir kahkaha attı.

Gözlerini kapatıp açtı.

Mönü Rusçaydı.

Gözlerini kapatıp açtı.

Mönü İtalyancaydı.

Gözlerini kapatıp açtı.

Mönü yoktu. Korkuyla haykırarak omzu üzerinden sol bacağını dizine kadar yutmuş olan kurda bakan küçük bir çocuğun tahta baskıyla yapılmış resmi vardı. Kurdun kulakları geri yatmıştı. En sevdiği oyuncakla oynayan küçük bir köpeğe benziyordu.

Bunu görmüyorum, diye düşündü Mike, elbette görmüyordu. Gözlerini kapatıp açmadan İngilizce düzgün satırlar gördü. Her satırda ayrı bir kahvaltı malzemesi belirtilmişti. Yumurta, çörek, taze meyve; bokta pişirilmiş kuş yoktu. Yine de...

Çok yavaş bir şekilde döndü ve bir mezar kadar dar görünen yatak ile duvar arasındaki boşluktan çıktı. Kalbi öyle şiddetli çarpıyordu ki atışlarını göğsünde olduğu kadar boynunda ve bileklerinde de hissediyordu. Gözleri yuvalarında zonkluyordu. 1408'de bir terslik vardı, evet öyleydi, 1408'de çok ters bir şey vardı. Olin zehirli gaz dolu bir odadan bahsetmişti, Mike'ın o an hissettiği de tam olarak buydu. Kendini zehirli gaz soluyan veya böcek ilacıyla karıştırılmış haşhaş içmeye zorlanan biri gibi hissediyordu. Bunu Olin yapmıştı, kesinlikle oydu. Güvenlik görevlisiyle birlikte ona katılırcasına gülüyor olmalıydı. Özel zehrini havalandırmadan odaya yavaş yavaş pompalıyordu. Havalandırma deliği görmüyordu ama odada havalandırma olmadığı anlamına gelmezdi.

İrileşmiş, korku dolu gözlerle yatak odasına baktı. Yatağın solundaki komodinin üzerinde erik yoktu. Tabak da yoktu. Hiçbir şey yoktu. Oturma odasına dönmek üzere kapıya yönelmişti ki olduğu yerde kaldı. Duvarda bir resim vardı. Tam olarak emin değildi -öyle bir-haldeydi ki kendi isminden bile tam olarak emin olamıyordu- ama odaya ilk girişinde orada bir resim olmadığından emin sayılırdı. Resim bir natürmorttu. Eski, kaba bir ahşap masa üzerinde duran bir teneke tabak ve içindeki tek erik resmedilmişti. Erik ve tabağın üzerine düşen ışık, hararetli bir turuncumsu sarıydı.

Tango ışığı, diye düşündü Mike, Ölüleri mezarlarından çıkarıp tango yapmalarına yol açan ışık. Bu ışık...

"Buradan çıkmam gerek," diye fısıldadı ve sarsak adımlarla oturma odasına döndü. Yerin yumuşamaya başladığını ayakkabılarının her adımda öpücük gibi sesler çıkardığını fark etti.

Oturma odasındaki resimler tekrar eğilmişti ve başka değişiklikler de vardı. Merdivenlerdeki kadın elbisesinin üst kısmım aşağı çekmiş, göğüslerini açıkta bırakmıştı. Her birini eliyle kavramıştı. Göğüs uçlarından kan damlıyordu. Dosdoğru Mike'ın gözlerine bakıyor ve vahşice sırıtıyordu. Dişleri, yamyamlar gibi sipsivriydi. Yelkenlinin güvertesinde solgun yüzlü adamlar ve kadınlar yan yana dizilmişti. Geminin pruvasına en yakın olan sol baştaki adamın üzerinde kahverengi, yünlü bir takım vardı ve elinde bir melon şapka tutuyordu. Saçı ortadan ayrılmış ve yanlara doğru yapıştırılmıştı. Yüzünde şok olmuş, boş bir ifade vardı. Mike onun kim olduğunu biliyordu. Kevin O'Malley'ydi. Bu odada kalan ilk konuk, 1910 Ekim'inde pencereden atlayarak intihar eden bir dikiş makinesi satıcısıydı. O'Malley'nin solunda, daha önce bu odada ölmüş diğer insanlar, yüzlerinde aynı boş ifadeyle sıralanıyordu. Bu, akraba gibi görünmelerine sebep oluyordu. Sanki hepsi de aynı soydan geliyordu ve hepsi de aynı korkunç sonla ölmüştü.

Meyvelerin olduğu resimde şimdi kesik bir baş vardı. Turuncumsu sarı ışık çökmüş yanaklarını, sarkık dudaklarım, yukarı dönmüş cansız gözlerini ve sağ kulağının arkasına yerleştirilmiş sigarayı aydınlatıyordu.

Mike sendeleyerek kapıya atıldı. Ayakları her adımda yere daha çok yapışıyor gibiydi. Kapı açılmadı elbette. Zinciri takılı değildi, kilit açıktı ama kapı açılmıyordu.

Mike hızla nefes alarak kapıdan çekildi ve bataklıkta ilerlemeye çalışıyormuş gibi hissederek yazı masasına doğru yürüdü. Daha önce açmış olduğu pencerenin yanındaki perdelerin düzensizce dalgalandığını görüyordu ama yüzüne taze hava çarpmıyordu. Sanki oda taze havayı yutuyordu. Caddeden gelen klakson seslerini hâlâ duyabiliyordu ama artık çok uzaktan geliyor gibiydiler. Saksafon sesini hâlâ duyuyor muydu? Duyuyorduysa bile oda sesin tatlılığını ve melodisini yok etmiş, geride kulak tırmalayıcı bir ses kalmıştı. Ölü bir adamın boynundaki delikten geçen rüzgârın uğultusu gibi veya kesik parmaklarla dolu bir şişenin...