partladı. Əməliyyatın uğurlu alındığına görə hamımız
sevinirdik. Düşmənin atəşi daha çoxaldı. Bizim orada
olduğumuzu bildiklərinə görə raket və fişəng atırdılar. Biz
də tələsik dağa yollandıq.
Qarşımızda bir təpə vardı. Birdən onun arxasından bir
SUV avtomobili bizə doğru gəlməyə başladı. O qədər
yaxında idi ki, fikirləşməyə macal qalmadı.
Uşaqlar tez mövqe seçib avtomobilə atəş açmağa
başladılar. Bir az sonra ona yaxınlaşdıq. Yüksək rütbəli bir
zabitlə sürücüsü həlak olmuş, rabitəçi isə yaralanmışdı.
Onun ayağına güllə dəymişdi və dayanmadan zarıyırdı.
Uşaqların biri silahını hazırlayıb rabitəçiyə doğru getdi.
Rabitəçi dayanmadan deyirdi: "Əl-Aman! Əl-Aman!"
108
İbrahim özündən asılı olmadan qışqırdı: "Nə etmək
istəyirsən?!"
– Heç, onu rahatlaşdırmaq istəyirəm.
– Dost, atəş açanda o bizim düşmənimiz idi, indi isə
başının üstünə gəlmişik və o, əsirdir.
Sonra rabitəçiyə yaxınlaşdı, onu qaldırıb çiyninə atdı və
yola düşdü. Hamı İbrahimin hərəkətinə təəccüblə baxırdı.
Biri dedi: "Ağa İbrahim, bilirsən nə edirsən?! Buradan
bizim mövqelərə qədər dağların arası ilə 13 km. yol var".
– Güclü bədəni Allah bu günlər üçün verib.
Sonra dağa doğru getməyə başladı. Biz də tez
avtomobilin içindəki əşyaları və ratsiyanı götürüb yola
düşdük. Dağın yamacında bir az istirahət edib iraqlı
yaralının ayağının yarasını bağladıq, sonra yenidən
yolumuza davam etdik.
Yeddi saat piyada gedəndən sonra təmas xəttinə çatdıq.
İbrahim yolda iraqlı əsirlə danışır, o da dayanmadan
İbrahimə təşəkkür edirdi. Sübh azanında təhlükəsiz bir
yerdə camaat namazı qıldıq. Əsir də bizimlə namaz qıldı.
Orada onun şiə olduğunu bildim. Namazdan sonra bir
qədər çörək yedik, nəyimiz vardısa, iraqlı əsir daxil,
hamıya bərabər böldük.
Bizdən belə yaxşı rəftar gözləməyən əsir özünü təqdim
etdi.
– Mənim adım Əbu-Cəfərdir, Kərbəla şəhərindənəm.
Mən sizin belə olduğunuzu əsla düşünməzdim...
Çox danışdı, biz yalnız bəzi sözlərini başa düşdük.
Hələ
hava
işıqlanmamış
yaxınlıqdakı
Seyran
mağarasına gedib istirahət etdik. Rza Qudini kömək
yollamaq üçün öz mövqelərimizə getdi.
Bir saatdan sonra Rza maşınla və köməkçilərlə gəlib
uşaqları səslədi. Rzadan vəziyyəti soruşanda dedi:
109
"Mağaraya qayıdanda birdən yerimdə donub qaldım.
Mağaranın önündə silahlı adam oturmuşdu. Əvvəlcə
dedim yəqin sizdən biridir, yaxınlaşanda isə gördüm ki,
iraqlı Əbu-Cəfər əlində silah keşik çəkir. Onu görən kimi
rəngim qaçdı. O isə məni salamladı və silahı təhvil verdi.
Sonra da ərəbcə dedi: "Sizin yoldaşlarınız yatmışdılar.
Mən iraqlı keşikçilərin buradan keçdiklərini duyub gəldim
ki, yaxınlaşsalar, onları vurum”.
Uşaqlarla düşərgəyə getdik. Əbu-Cəfəri bir neçə gün
yanımızda saxladıq. Yolda çəkdiyi əziyyətə görə İbrahim
xəstəxanaya getdi və bir neçə gündən sonra qayıtdı. Onu
görəndə hamı sevindi. Dedim ki, qərb korpusunun uşaqları
sənə təşəkkür etməyə gəliblər. Təəccüblə dedi: "Nəyə
görə? Nə olub ki?" Dedim: "Gəl, görəcəksən".
İbrahimlə birgə korpusun qərargahına getdik. Korpusun
işçisi danışmağa başladı: "Sizin gətirdiyiniz iraqlı əsir
düşmənin dördüncü diviziyasının rabitəçisi imiş. O bizə
olduqca dəyərli məlumatlar verdi. Bu əsir üç gündür
danışır. Verdiyi məlumatların hamısı doğrudur. O,
müharibənin ilk günündən bu bölgədə olub, İraq
hərbçilərinin keçdiyi bütün yolları və bütün ratsiya
parollarını bizə deyib. Buna görə sizə təşəkkür etmək
istədik”. İbrahim gülümsəyib dedi: "Əşi, biz kimik ki?!
Bu, Allahın işi idi".
Ertəsi gün Əbu-Cəfəri əsir düşərgəsinə göndərdilər.
İbrahim nə qədər çalışdısa, onun bizim yanımızda
qalmasına nail ola bilmədi. Bunu onun özü xahiş etmişdi
və Bəəs qüvvələri ilə vuruşmaq istəyirdi.
***
Bir müddətdən sonra iraqlı əsirlərin bir qisminin
Təvvabin (tövbə edənlər) adlı bir qrup yaradaraq cəbhəyə
gəldiklərini eşitdim. Onlar (mühacir iraqlılardan ibarət)
110
Bədr briqadasının döyüşçüləri ilə birgə Səddama qarşı
vuruşurdular.
Axşamüstü idi. Dəstənin qədim uşaqlarından biri
yanıma gəlib sevincək dedi: "Sənə yaxşı xəbər
gətirmişəm: iraqlı Əbu-Cəfər Bədr briqadasında döyüşür".
Əməliyyatdan sonra dostlarla birgə Bədr briqadasına
getdik. Fikirləşdik ki, nəyin bahasına olursa-olsun, Əbu-
Cəfəri tapıb öz dəstəmizə gətirəcəyik. Briqadanın binasına
daxil olanda isə yerimizdə donub qaldıq. Divara
briqadanın şəhidlərinin şəkilləri vurulmuşdu. Biz axırıncı
əməliyyatın şəhidləri arasında Əbu-Cəfərin fotosunu
gördük.
Qəribə hisslər idi. Lal-dinməz şəklə baxdıq və daha
binaya girmədik.
Həmin gecənin bütün xatirələri təsəvvürümdə canlandı:
düşmənə hücum, İbrahimin fədakarlığı, iraqlı rabitəçi, əsir
düşərgəsi, Bədr briqadası... sonra da şəhadət. Xoş halına!
|