Salam olsun İbrahimə

Voleybol

Mehdi Məhəmmədi

Kərim xan Zənd adına orta məktəbdə yeddinci sinifdə oxuyurdum. Bizim məktəbimizdə hər cür şagird vardı. O vaxt altı il ibtidai məktəb olurdu, altı il də orta məktəb. Yəni orada 12 yaşdan 19 yaşa qədər şagirdlər təhsil alırdılar.

Yadımdadır, bəzi şagirdlərimiz sürücü idilər, məktəbdən sonra işləyirdilər, bəzisi narkoman idi və sair.

Mən məktəbdə hər adamla yoldaşlıq etməyə qorxurdum. Nəhayət, Allah ən yaxşı bəndələrindən birini mənim qarşıma çıxardı. Mən daha onun kimisini görmədim. Bir gün tənəffüs vaxtı böyük şagirdlərlə birgə voleybol oynayırdıq. Mən idman müəlliminə öz bacarığımı göstərmək və məktəbin yığma komandasına girmək istəyirdim. Lakin yuxarı sinif şagirdləri boy-buxunlarına görə yığma komandada bizə bir yer saxlamırdılar.

Nəhayət, bir gün idman müəllimi yığma komandaya seçilmiş şagirdlərin adlarını oxudu. Adım çəkilmədiyinə görə narahat oldum.

Məktəbin voleybol komandasının ən güclü oyunçularından biri olan İbrahim məni görüb dedi: "Yadından çıxmasın, axşamüstü Sədra klubuna məşqə gəl".

– Mən yığmaya seçilmədim.

– İşin olmasın, sən gəl.

Sonra özü idman müəllimi ilə danışıb mənim oynumu təriflədi. Onun israrı ilə mən də getdim.

Çoxları məni ələ salırdılar; kiçik boyumla onların yerini tutmuşdum. İbrahim isə məşq boyu tez-tez mənə top atır, məni tərifləyirdi.

Ertəsi gün tənəffüs saatında onun yanına getdim. Məni yaxşı qarşılayan yeganə şəxs o idi. Onunla yoldaşlıqdan çox zövq alırdım. Məktəbin bütün şagirdləri ona hörmət edirdilər. Şəxsiyyəti o qədər böyük idi ki, hətta müəllimlər də onunla rəftarda diqqətli olurdular.

Ertəsi gün məşqə hazırlaşanda mənə dedi: "Ağa Mehdi, idman mühiti mənəvi mühitdir. Çalış işlərin, hətta idmanın da Allahdan ötrü olsun. Əgər namazını qılmamısansa, yaxud boynunda vacib qüsl varsa, get əvvəlcə təmizlən, sonra gəl".

– Yox, ağa İbrahim, mən sübh namazımı qılmışam. Özüm bu məsələlərə fikir verirəm. Məşqdən sonra da namazımı qılacağam.

– Çalış günorta namazını da ilk vaxtında qıl. Gəl sabahdan məşqə getməzdən öncə namazımızı məsciddə cəm halda qılaq.

O mənə o qədər əziz idi ki, nə deyirdisə, qəbul edirdim. İbrahimlə yoldaşlığım günü-gündən gücləndi. Mən yeddidə oxuyurdum, o isə onda. Məktəbin ən sevimli şagirdinin mənimlə dost olmasına çox sevinirdim. O, oyun və məşq əsnasında dolayı yolla mənə nəsihət verib deyirdi: "Kiminlə yoldaşlıq etdiyinə fikir ver... Çalış boynunda heç kimin haqqı qalmasın... Çalış kiməsə zülm etməyəsən..."

Sədra klubunda məşq edən zaman tanınmış idmançıların bir neçəsi oraya gəldi. Onların biri hamıdan məşhur idi. Futbolçu idi, amma voleybol da oynayırdı.

O, məhəlləmizin gənclərindən olan Əli Pərvin idi. Başqa bir məşhur voleybolçu olan Rza ilə birgə gəlmişdi. Onları görüb çoxları Sədra klubuna gəldilər. Zalda xüsusi həyəcan yarandı.

Kimsə onların yanında İbrahimi təriflədi, təklif etdi ki, onunla voleybol oynasınlar.

İbrahim torun bir tərəfində tək dayandı, digər tərəfdə isə üç məşhur voleybolçu. Tamaşaya gələnlərin hamısı İbrahimi alqışlayırdı.

Zalda böyük həyəcan yarandı, sonda da İbrahim qalib gəldi. Yadımdadır, Əli Pərvin ona təəccüblə baxırdı.

Günlər ötdü. Bir dəfə məktəbdə mənə dedi: "Gəl təkbətək voleybol oynayaq".

Oynamağa başladıq. Sinfimizin əksər uşaqları meydançanın ətrafına toplaşdılar. İbrahim servisləri qəsdən elə atırdı ki, asanlıqla götürə bilim. Mən də yaxşı oynamağa çalışırdım.

Həmin gün İbrahimi uddum; əslində, o qədər zəif oynadı ki, özündən kiçik bir yeniyetmə ona qalib gəldi.

Sinif yoldaşlarımın önündə çox qürur duydum. O anların şirinliyini hələ də hiss edirəm. Məni elə görüb İbrahim də sevinirdi.