qənti . kəndi. 1. kişisəl. şəxsi. - kəndi evim. - kəndi düşüncəmiz. 1. öz. zat. nəfis.
- kəndi başına: 1 başqalarının payı, yardımı, qatqısı olmaqsızın. 1. kimsəyə sormadan. - kəndi bəslək: kəndi bəsələk: öz bəslək 1. özü bəslənən. kəndi əkibc kəndi yiyən (biçən). 1. öz bəsini, bəsləyin, yeməyin özü yapan bitgi. ototraf. 1. - kəndi gələn: kəndi gəlmə: 1. budanmış, sökülən bitgilərdən geridə qalan sürgünlərindən gəlişən tuxumlar, yemişlər, barlar. 1. çox əmək qoymadan oluşan. 1. umulmadıq çağda gəlməyi ilədə seveindirən nərsə, kimsə. - kəndi özündə: kəndi, öz halında: heçnəyə qarışmayan. kirişimcə. səssizcə. səssiz səmirsiz. - kəndi kəndinə: kəndiliyindən. öz özünə. dəşardan bir etigiyə qapılmaqsızın. binəfsihi. - qapı kəndi kəndinə açıldı. - kəndi ağzından tutlmaq: öz işi, sözü ilə yaxalanmaq. - kəndi başına buyruq olmaq: kəndi başın dolandırmaq, dolandıra bilmək. - kəndi çalıb kəndi oynamaq: bir nəyin tam yönlərin özü yapmaq. - kəndi ağrına, dərdinə düşmək: öz ağrısından, dərdindən başqalarıyla uğraşmamaq. - kəndi düşən (yıxılan). ağlamaz: - kəndi göbəyin kəndisi kəsmək: güc olsada öz işin kəndisi görmək. - kəndi kölgəsindən qorxmaq: çox üşənmək, quruntulu olmaq.
