Veille media

Abovyan Exclusive: An Interview with Ara Sarafian

Pietro Shakarian / March 31, 2015

“The possibilities for moving forward remain but we should not take matters for granted.”

In advance of the Centennial of the 1915 Armenian Genocide, The Abovyan Group sat down with Ara Sarafian, Director of the Gomidas Institute in London, to talk about the Genocide issue, Turkish-Armenian relations, the Kurds, Recep Tayyip Erdoğan, Hrant Dink, William Saroyan, and prospects for peace and reconciliation in the region.

Q: How did you get interested in Armenian studies and the Armenian Genocide issue specifically?

A: I had a general interest in the history of Armenians in the late Ottoman period. I had been to Turkey in the early 1980s, spent almost a year in Ankara to learn Turkish, and I wanted to learn more.

Q: When was your first trip to Turkey? What was it like?

A: 1981. It was after the military coup. I was In London and just decided to go. Nobody I knew went to Turkey, let alone eastern Turkey. It was an adventure.

Q: Tell us about the Gomidas Institute. How did it start?

A: The Gomidas Institute was formed by a group of students at the University of Michigan in Ann Arbor.  We wanted to help an Armenian, Souren Aprahamian, publish his memoirs. We then published more materials, then the journal Armenian Forum, and then started to work on different projects. So, the institute evolved over time.

Q: You have faced denial of the Genocide both inside and outside of Turkey, most recently with the former head of the Prime Ministry Ottoman State Archives, Yusuf Sarinay. How do you confront this issue?

A: Now we are jumping ahead! I am personally interested in Armenian history – social and administrative history of Ottoman Armenians. However, the Genocide is also a major focus. In recent years, I, as well as my colleagues at the Gomidas Institute, decided to respond to the denial issue. So far we have picked three substantial cases of “genocide denial,” where the focus is a concrete issue that could be resolved and the denialist side is a major stake-holder in the issue.

One of these issues concerns Yusuf Sarinay, the former head of Turkish archives, who argued that the Armenian intellectuals who were arrested in Constantinople on 24 April 1915 were fairly treated. He even took the political prisoners as an example and claimed that most of them survived until 1918.

In a nutshell, I checked his presentation – including his citations from Ottoman archives – and found them fraudulent. I wrote a detailed response, which was published in Agos (in Turkish) to allow him to respond. He did not do so – and has not done so to date. You can see the English version of my article on our website.

So, we have showcased Sarinay as a state intellectual, and the argument he has presented, to be a case of genocide denial. What, indeed happened to the men who were in state custody at Ayash prison in 1915? There is no evidence that they were alive by 1916; they certainly had disappeared by 1918 at the end of the war; and we have credible evidence that they were actually killed in the summer of 1915.

Q: What has changed in Turkey since Recep Tayyip Erdoğan and the Justice and Development Party (AKP) have come to power? What has been the impact of the party on the Armenian issues?

A: It is possible to talk about Armenian issues in Turkey now. The official denial is still in place. But so far, we have the ability to challenge such denial. There is room for dissent in Turkey and that is also what we have been doing through the Gomidas Institute – while building bridges with Turkish civil society. In fact, even the official position of the Turkish state has changed on the Genocide issue. They acknowledge that Armenians were treated in an inhuman fashion in 1915, but they deny details, mix in some fibs, and deny state responsibility. But there is still progress.

Q: You have done extensive work with the Kurds in eastern Turkey, notably in Diyarbakir and Bitlis. Tell us about these initiatives. How did this begin?

We felt a need to respond to positive developments in south-eastern Turkey. Diyarbakir was already an Armenian-friendly city when we started working there around 2013. Bitlis was an unknown quantity and a test for us. We reached out to build bridges in both places and have been well received. We recently added Mutki to our list of areas of activity. There is a lot to be said about the Kurdish regions of Turkey: although many Kurds participated in the Armenian Genocide of 1915, their own experiences at the hands of Turkish nationalists has been a transformative experience. Another major factor has been the Kurdish movement itself: including the emancipation of women, embracing religious and ethnic difference as part of their own world view, the rejection of national chauvinism, etc.

Q: What are Kurdish sentiments toward Armenians and the Armenian Genocide? Can Armenians and Kurds work together on confronting this history?

A: I am confident that it is possible to develop a language of reconciliation with Kurds because of their historical experience in Turkey. However, there is need for sensitivity on both sides. For example, I would draw attention to the humiliation and brutalisation of the Kurds in the Turkish republic, the destruction of thousands of villages by the Turkish army in the 1980s and 1990s, people driven into the cities as internally displaced people where they have lived in abject poverty… The last one hundred years of Kurdish history and its legacy are something that Armenians need to understand better.

Q: In your view, how do Turkish-Kurdish relations impact the Armenian issue in Turkey today?

A: The Kurdish movement has become a catalyst in the democratisation of Turkey. The issues Kurds are grappling with, such as equal rights, the rule of law, transparency of government, are for the greater good of all – including Armenians in Turkey and more broadly.

Q: You were recently were part of a major effort to name a street in Bitlis after the famous Armenian-American writer William Saroyan whose family was from this city. Tell us more about this.

A: That effort started after we made our initial contacts in Bitlis. I was surprised how many people knew about William Saroyan and took pride in him. When the suggestion was made to rename a street after him, as a first step towards rehabilitating the Armenian issue, the initiative had a lot of support. There was some initial opposition from the state, but that difficulty was overcome, to the credit of the resilience of the local municipality and, dare I say, Turkish democracy? We even had local members of the AKP supporting the measure – that is, cross-party, local support for such a measure.

Q: Recently, the Sourp Giragos Armenian Church in Diyarbakir was renovated and restored. Does this set a precedent for the restoration and preservation of other historical Armenian churches and monuments in Turkey?

A: Yes, it is a precedent. Though it is not practical to renovate all such structures in Turkey.

Q: Why is it not practical?

A: One reason concerns the cost of such renovations and their upkeep. If these are to be functional churches, then there is the question of priests. Who will pay for it? In the case of Sourp Giragos, the municipality provided some of the costs of renovation and pays for some of the upkeep. The renovation costs have still not been paid in full. And the church does not have a priest. But it is important, and there is some light at the end of the tunnel. Also, Turkish local authorities can not pay for such projects, especially where there is no Armenian community – and the local (Muslim) populations have their own pressing needs. So, there could be a selective renovation of certain churches, on a case by case basis, but not across the board. And that is hat is happening, anyway.

Q: Hrant Dink was a very special figure, both to Armenians and Turks. This year marked eight years since his assassination in Istanbul. Do you recall when this happened? How did it impact you personally? How did this tragedy impact Armenian-Turkish relations?

A: I think Hrant Dink was a peacemaker. And he spoke for the voiceless in Turkey – especially provincial Armenians. He was part of the positive development of Turkey. He could talk to Turkish audiences and touch their hearts.

However, he was not dear to all. Many Turks did not like him – and killed him. Dink’s trial is still going on because there has been a cover up – and there still is a cover up. Many Armenians also did not like him – and in a sense do not like him. They used to talk behind his back, because he stood for peace and reconciliation. When he was murdered, they loved him as a “martyr.” Now they use his death to undermine his message.

How often do we hear his voice of reconciliation?

Q: Last year on 24 April, Erdoğan issued a statement of condolence to Armenians for 1915. While not explicitly mentioning the Genocide, is this an indication that Turkey is moving closer toward facing its past honestly?

A: Erdoğan has steered Turkey closer to the truth about 1915, but not all the way. So, he has shifted the debate closer to the truth. He has carried his own supporters with him. And he did what was good for Turkey. I do not think he could have done more, even if he wanted to. He would have lost the next election. His opponents, the nationalists, would have had a field day.

Q: It has been 100 years since the Genocide took place. What are the prospects for Turkish-Armenian rapprochement? Are there signs of moving forward?

A: There are many opportunities for going forward – continuing with trust building, developing the language of peace, showing understanding , etc. However, it would also be prudent to also state that there remain many (possible) pitfalls and possibilities of disaster too. Ignorance, prejudice, partisan adventurism… So, the possibilities for moving forward remain but we should not take matters for granted.

http://abovyangroup.org/2015/03/31/abovyan-exclusive-an-interview-with-ara-sarafian/

2. 
   RUBRIQUE EN TURC
   

Sevag Balıkçı davasında deliller çürümeye terk edildi

Sevag Balıkçı’nın öldürüldüğü sırada üzerinde bulunan, Jandarma raporuna göre yalnızca 2 adet deliğin bulunduğu elbiseleri inceleyen bilirkişi, 41 adet delik tespit etti

29 Mayıs 2015 Cuma 14:06

Hrant Kasparyan / Demokrat Haber Batman’ın Kozluk İlçesi’ndeki jandarma karakolunda zorunlu askerlik yaptığı sırada, er Kıvanç Ağaoğlu tarafından öldürülen Ermeni er Sevag Balıkçı’nın davasında, jandarma kriminal raporuna göre, yalnızca iki deliğin bulunduğunun belirtildiği Sevag Balıkçı’nın kıyafetlerinde bilirkişi, 41 delik tespit etti. Ancak deliklerin kurşun deliği olup olmadığı netleşmedi. Davada önemli delil sayılabilecek olan kıyafetlerin ise küflenmeye başladığı ve çürümeye terk edildiği tespit edildi. 1915 Ermeni Soykırımı’nda hayatını kaybedenleri anma günü olarak kabul edilen 24 Nisan’da öldürülen Sevag Balıkçı’nın katil zanlısı Kıvanç Ağaoğlu’nun, “bilinçli taksirle adam öldürmek” suçundan hapis cezasıyla yargılanması talep edilirken, Ağaoğlu, davadaki savunmasında olayın “kaza sonucu” meydana geldiğini öne sürmüş ve ilk duruşmada serbest bırakılmıştı. Diyarbakır 8’inci Ana Jet Üst Komutanlığı’nda yer alan Askeri Mahkeme’de dün görülen duruşmaya, “silahında tedbirsizlik, dikkatsizlikle bir kişinin ölümüne sebebiyet vermek” suçundan yargılanan sanık er Kıvanç Ağaoğlu ile astsubay Sadrettin Ersöz katılmadı. Sevag Balıkçı’nın annesi Ani Balıkçı, babası Garabed Balıkçı ve avukatları Cem Halavurt ile Erkan Şenses duruşmada hazır bulundu. SANIK AĞAOĞLU’NUN AVUKATI BASINI ENGELLEMEK İSTEDİ Sanık Kıvanç Ağaoğlu’nun avukatı Cem Sadri Sönmez, gazetecilerin duruşmayı izlemesine itiraz ederek mahkeme salonundan çıkartılmalarını istedi. Avukat Sönmez’in ardından söz alan Ani ve Garabed Balıkçı ise, ortada ırkçı bir nefret cinayeti olabileceği konusunda uyarıda bulundu. Gerçeklerin ortaya çıkarılmasını istediklerini belirten Balıkçı ailesi, davanın gündemde tutulması bakımından da basın mensuplarının duruşmayı izlemesinde sakınca olmadığını belirtti. Balıkçı ailesi avukatları Cem Halavurt ve Erkan Şenses ise basın yoluyla haber alma özgürlüğünün kısıtlanamayacağını belirterek sanık avukatı Sönmez’in talebine itiraz etti. Avukat Halavurt basın mensuplarının duruşmada bulunmasının tüm taraflar için güvence olduğunu ifade etti. Avukat Erkan Şenses ise toplumun tamamının duruşma salonuna gelip davayı takip etmesinin mümkün olmayacağını belirterek, davaya ilişkin gelişmelerin topluma duyurulması için basın mensuplarının duruşmaya katılmasının elzem olduğunu ifade etti. Mahkeme heyeti sanık avukatı Sönmez’in talebini reddetti ve duruşmaya basın mensuplarının katılımıyla devam edildi. Duruşmada, bilirkişinin hazır bulunduğunu belirtilerek Sevag Balıkçı’nın öldürüldüğü sırada üzerinde bulunan elbiselerin incelenmesine geçildi. Balıkçı’nın ölümüne sebebiyet veren kurşunun, elbisedeki delikle uyumlu olup olmadığı, atış mesafesi ve elbiselerde bulunan diğer deliklerin neden kaynaklı olabileceği sorularına cevap arandı. DELİLLER ÇÜRÜMEYE TERK EDİLDİ Askeri savcılık emanetinden getirilen elbiseler, Adli Tıp uzmanı tarafından tek tek açılarak kayda geçirildi. Bilirkişi, elbiselerin küflendiğini ve nemli olduğunu tutanağa geçirerek, elbiseler üzerindeki delikleri tek tek saydı. Jandarma kriminal raporuna göre, elbiselerde sadece iki delikten bahsedilirken bilirkişi, siyah tişörtte ön ve arka tarafı olmak üzere toplam 6, beyaz atlette 7, kısa kollu haki renkli fanilada 10 delik olduğu tespitine vardı. Rapora göre, delik bulunmadığı belirtilen iç çamaşırda 8, gri renkli pijamada 10 delik olduğu tutanağa geçildi. DELİKLERİN NEDEN KAYNAKLANDIĞI HENÜZ ÇÖZÜLEMEDİ İncelemenin ardından aile, elbiselerde tespit edilen deliklerin neden kaynaklandığı, kurşun deliği olup olmadığı yönünde bilirkişiye sorular yöneltti. Balıkçı ailesi avukatı Cem Halavurt, daha önceki uzman raporunda sadece atlet ve fanilada birer delik olduğunu, bilirkişinin ise şuanda çok sayıda delik tespit ettiğini belirterek, çelişkiye dikkat çekti. Kurşunların vücuda giriş çıkış deliğinin elbiseler üzerinden tespitinin mümkün olup olmadığını da soran Halavurt, “Sevag’ın olay anında bu elbiseleri üst üste giydiği düşünülürse, elbiseler üzerindeki deliklerin birbiriyle uyumlu olup olmadığını açıklayabilir misiniz” diye sordu. Bilirkişi ise, elbiselerin çıplak gözle inceleyerek kurşun giriş ya da çıkış deliği olduğu tespitinin yapılamayacağını, bunun ancak kriminal laboratuvarda yapılabileceğini belirtti. Duruşma eksikliklerin giderilmesi için 20 Temmuz 2015 tarihine erteledi ertelendi.

http://www.demokrathaber.net/guncel/sevag-balikci-davasinda-deliller-curumeye-terk-edildi-h49646.html

Adana’daki Ermeni manastırının üzerine çocuk parkı yapıldı

Kilikya Ermeni Katolikosluğu’nun iadesi için başvuruda bulunduğu Adana’daki Ermeni Manastırı’nın kalıntıları üzerine inşa edilen çocuk parkı tepkiye neden oldu 30 Mayıs 2015 Cumartesi 18:18

Hrant Kasparyan / Demokrat Haber Adana’nın Kozan (Sis) İlçesi’nde bulunan ve Ermenilerin mülkiyetinin iade edilmesi için Anayasa Mahkemesi’ne başvurduğu Kilikya Ermeni Manastırı’nın bahçesine belediye tarafından çocuk parkı yapıldı. Bölgedeki Ermenilerin 700 yıl boyunca ruhani merkezi olan manastırın iadesi için açılan davaya, “Kimseye verilecek tek karış vatan toprağı yok” diyerek karşı çıkan MHP’li Kozan Belediye Başkanı Musa Öztürk, manastırın bahçesine çocuk parkı yaptırdı. Öztürk, parka ilişkin yaptığı açıklamada, Kilikya Ermeni Manastırı’nın bulunduğu Taş Mahallesi Muhtarı Murat Ak’ın talebi üzerine ve belediyenin de yardımıyla parkı inşa ettiklerini belirtti.

KATOLİKOSLUK İADESİ İÇİN BAŞVURUDA BULUNMUŞTU 1915 Ermeni Soykırımı’nın ardından yaşanan süreçte, devletin 1921 tarihinde çıkarttığı bir talimatname ile Adana Kozan’daki manastırın tahliye edilmesi talep edilirken, 48 saat içinde manastırdan ayrılmaları istenen Ermeni ruhaniler, Adana’yı terk etmek zorunda bırakıldı. Lübnan’a zorunlu olarak göç eden Ermeni ruhaniler, başkent Beyrut’un Antilyas bölgesinde Kilikya Ermeni Katolikosluğu’nu yeniden kurdu. Ermeni Kilisesi’nin başlıca iki ruhani merkezinden biri olan Lübnan’daki Kilikya Ermeni Katolikosluğu, Türkiye Anayasa Mahkemesi’ne (AYM) başvurarak, Adana Kozan’daki Kilikya Manastırı’nın mülkiyetinin iadesini talep etti. Kilikya Ermeni Katolikosluğu, 12’inci yüzyıldan 1921 tarihine dek tarihi Sis (Kozan) bölgesinde yer alan ve Katolikosluk makamına ait olan Saint Sophia Kilisesi, manastır külliyesi ile Katolikosluğa ait mülklerin iadesi için ilk hukuki girişimini 27 Nisan’da AYM’ye başvurarak yapmış oldu. “KÜLTÜREL SOYKIRIMIN YENİ BİR ÖRNEĞİ” Zamanla bakımsızlığa terk edilerek atıl hale gelen ve definecilerin acımasız kazılarına maruz bırakılan Adana’daki Kilikya Ermeni Manastırı’nın 1950’li yıllarda yıktırıldığı ve buradan elde edilen yapı malzemeleri ile taşların civardaki binaların inşasında kullanıldığı biliniyor. Tarihin izlerini günümüze taşıyan manastırın son kalıntıları üzerine çocuk parkı inşa edilmesi ise, birçok sosyal medya kullanıcısı tarafından da tepkiyle karşılandı. Bölgede 700 yıllık tarihe şahitlik eden ve kutsal sayılan bir mekanın üzerine park inşa edilmesine tepki gösteren sosyal medya kullanıcıları, manastır bahçesinde yöredeki Ermeni Kilisesi’ne hizmet etmiş olan pek çok ruhaninin mezarı bulunduğunu ve bugün bu mezarlar üzerine inşa edilen parkın çocuklara sunuluyor olmasına dikkat çekti. Manastır ve külliyesindeki mezarlık üzerine inşa edilen park, sosyal medyada 1915’ten bu yana devam eden ve Ermeni kültürel-tarihi eserlerini hedef alan kültürel soykırımın yeni bir örneği olarak yorumlandı.

http://www.demokrathaber.net/guncel/adanadaki-ermeni-manastirinin-uzerine-cocuk-parki-yapildi-h49700.html