Şahzada İbrahim:
Məni eləmə yolumdan
Get pərim gələ bilmərəm,
Bülbül ayrılmaz gülündən
Get pərim gələ bilmərəm.
Hurinnisa:
Çox işlər etdi iradə
Sənin ilə bən içdim badə
Gəl səninlə yetək murada
Cavan gəl bəri, gəl bəri
Şahzada İbrahim:
Danış eşidim sözünü,
Kim çəkə işvə nazını
Fətəli şahın qızını
Get pərim gələ bilmərəm.
Hurinnisa:
Hurinnisayam çoxdu ahım,
Bilmirəm nədir günahım
Can sana qurban İbrahim
Cavan gəl bəri, gəl bəri
Şahzada İbrahim:
İbrahimam getirmişəm
İşi bura yetirmişəm
Asdan qardaş itirmişəm,
Get pərim gələ bilmərəm.
Sözləri tamama yetişdi. Hər iki yar mehriban biri-birini ağuşa çəkib, otağa daxil oldular. Bir qədər istirahətdən sonra şirin söhbətə başlayıb, başlarına gələn qəza və qədəri bir-birinə nağıl etdilər.
Hurinnisa İbrahimin əhvalatından xəbərdar olanda mat-məəttəl qalıb, dedi: İbrahim yaman bəlalara düçar olmuşam. Qorxma bizi yaradan kərimdir.
İbrahim Hurinnisanı ağuşa çəkib, üzündən, gözündən öpdü. İş, işrətə başdadı.
Bir gün şirin söhbət əsnasında İbrahim dedi:
– Ey nazənin xoş guftar, indi mana izin ver bir qədər şəhərə çıxıb, bəlkə xuda rast getirə qardaşım Asdan şahdan xəbər dutum.
Hurinnisa İbrahimi bir can kimi bağrına basıb, cavabında:
– Ey mənim canım, qorxuram şəhərdə vücuduna bəla toxuna.
İbrahim qolunu Hurinnisanın boynuna həmayil edib, alma yanaxlarından busə aldı.
– Ey munisi can, xof etmə, xuda bizə yardı. Mana heç bir afət və bəla toxunmaz.
Hər ikisi mirvarid yüzüklərini biri-birinə yadigar verib, halallaşdığdan sonra İbrahim qızdan ayrılıb, Hirat şəhərinə gezməyə çıxdı. Hirat şəhərini küçə-bə-küçə seyr edirdi. Axşam vəxti gənə bir küçədən keçəndə Musa adlı bir halvaçı İbrahimi görüb:
– Ey cavan nurəsidə, bu axşam vəxti yalnız bu küçədə nə gezirsən?
– Əmi, bu şəhərə taza gəlmişəm. Ona görə nabələdəm.
– Gəl mənə şagird ol. Sana oğlum kimi baxıb, həqqini də verərəm.
İbrahim öz-özünə dedi: çox yaxşı işdir. Həm burada çörəgimi yeyib, dolannam, həm də qardaşımdan xəbər dutaram. Görək xuda nə istəyib, bu fikirnən halvaçı Musanın dükanına gəlib, ona şagird oldu.
Şahzada İbrahimin sayasında halvaçı Musanın halvası daha ziyada muştərigir oldu. Ona görə halvaçının var-döləti gün-gündən ziyadələndi.
İbrahim halvaçı Musaya şagirdlik etməkdə olsun gəl sana Bəsirəli Şəmun yəhudidən xəbər verim. Şəmun yəhudi hər bir məmləkətdə tanınmış bir tacir idi. Hər yerə mal göndərib, özü də malların üstü ilə gedərdi. Bir gün Şəmun yəhudi tacirlər ilə mal aparıb Dağıstana getmişdi. Dağıstanda Hüseyn şahın qızı Səkinə xanıma aşıq oldu. Elçi göndərdi qoca olmağına görə Hüseyn şah vermədi. Dağıstandan yük bağlıyıb, bir neçə tacir ilə Hirata gəldi. Qəzadan malları Hiratda xırıd etdikdən sonra bir gün haman Şəmun yəhudi halvaçı Musanın dükanına gəldi. Taam tənavil edən bu cavan nurəsidəni görüb öz-özünə yaxşı rast gəldi. Özümlə Dağıstana aparıb oğlum deyə Hüseyn şahın qızını bunun adına özüm üçün alaram. Halvaçı Musadan xəbər aldı ki:
– Bu cavan haradan sənin əlinə düşübdü?
Halvaçı Musa onun cavabında:
– O öylə bir cavandır ki, dünyada misli manəndi yoxdu. Çünki o dükana gələndən bəri mənim var-dölətim gün-gündən artır.
Yəhudi bir qədər fikirdən sonra hilə yolu ilə halvaçı Musanı hüzura çağırıb, dedi:
– Musa mən ölüm, bu cavanı bu gecə mana qonaq ver. Bir qədər nisyəm var onu yazsın. Gənə də götürrəm.
Halvaçı Musa Şəmun yəhudi ilə dost olduğundan bunun sözünə razı oldu. İbrahimi yanına çağırıb, buyurdu:
– Oğlum, bu gecə bu tacir ilə get, bunun hesabı var yaz, sabah gələrsən.
İbrahim dinməz-söyləməz yəhudi ilə onun mənzilinə getdi. Şəmun yəhudi gecəni İbrahim ilə yazı bahanası ilə keçirdi. Sabah olcaq İbrahimi özü boyda bir sandığa qoyub ağzını qıfılladı. Və nəfəs almağa sandığın bir tərəfindən yer qoydu.
Qafilə qatırı sazlayıb, Dağıstana tərəf yola düşməgə amada oldu. O yandan Hurinnisa o gündən ki, İbrahimdən ayrı düşmüşdü, ah fəğan içində giryan çağ ömür sürürdü. Əmma yaxşı idi ki, qaravaşdardan biri İbrahimi halvaçı Musanın dükanında görüb, Hurinnisaya demişdilər ki, “ey nazənin, qorxma, İbrahim halvaçı Musaya şagird. Qardaşı Asdan şahı gözləyir. O gələndə visala yetişərsiniz”.
Hurinnisa İbrahimin Hiratda olmağına görə sakit idi. Qəzadan o gecə ki, İbrahimi Şəmun yəhudi dutmuşdu, Hurinnisa xab nazda yatarkən, aləm röyada İbrahimi bir insafsız seyadın əlində giriftar görmüşdü. Hölnak vaqiəni gördükdən gözünün yaşını əbr bahar bulutu kimi töküb, zülfü pərişan edirdi. İbrahimdən bir xəbər gətirmək üçün qarabaş Sadəti yanına çağırıb əhvalatı ona nağıl etdi.
– Hərgah İbrahimdən mana bir xəbər gətirsən sana iki özün ağırlığında qızıl verrəm, həm də kəniz baş edərəm.
Sadət xanım da bu sözü eşidib, gözləri miroj pişigin gözünə döndü. İbrahimdən bir xəbər gətirmək üçün şəhərə çıxdı. Yol ilə gedərkən gördü ki, Şəmun yəhudi qafilə-qatır ilə Hirat şəhərindən çıxmaq istəyirdi. İbrahim sandığın nəfəs bacasından oyan-buyana baxırdı ki, bəlkə bir tanış adam rast gələ ki, ondan Hurinnisaya xəbər göndərə. Birdən nəzəri Hurinnisanın qarabaşı Sadətə düşdü. Bir tor Şəmun yəhudinin əlindən giriftar olub Dağıstana aparılmasını ona andırırdı. Sadət İbrahimin Şəmun yəhudinin əlində giriftar olmasını biləndən sonra özünü Hurinnisaya yetirib, əhvalatı ona nağıl etdi. Hurinnisa yaxasını çak, zülflərini pərişan edib, qarabaşları ilə qəsrin qabağındakı yolun kənarına çıxdı. Şəmun yəhudi qafilə-qatırnan qəsrin qabağından keçəndə Hurinnisa qarabaşlara işarə edib qafiləni dayandırtdı.
– Ey şəxs, amandı mənim yarımı aparma, çünki mən ondan ayrı dura bilmərəm. Hərgah İbrahimi puldan ötəri aparırsan yeddi özü ağırlığı pul verim.
– Ey nazənin, mana pul lazım dəgil, özümün pulum, malım əndazədən çıxıbdı. Necə ki, sən İbrahimə, İbrahim də sana aşiqdir. Elə də mən bir qıza aşiqəm. Mən qoca olmağıma görə onu mana vermirlər. İndi İbrahimi aparıb öz oğlum adına qızı buna alıb visalına yetişəcəgəm.
– Ey yəhudi, sinəmə beş xana söz gəlib, qulaq as deyim.
Hurinnisa:
Yol istərsən hər tərəf yol verim
Pul istərsən yeddi ağırı pul verim
Xal istərsən ağ üzümdən xal verim
Aman yəhudi gəl aparma yarımı.
Hurinnisanın yəhudiyə yalvarmağını İbrahimin qeyrəti qabul etməyib, Hurinnisaya dildarlıq verir.
Dostları ilə paylaş: |