Bədii ədəbiyyatın bir növü olmaq etibarilə dramaturji əsərlərin spesifikası belə güman etməyə əsas verir ki, həmin nitq vasitələrinin əsas qatı dil vahidləri ilə, onların yaradılması üsulları ilə, ədəbi və qeyri-ədəbi danışıq nitqinə xas mətnin təşkili ilə ifadə olunur.
Dramaturgiyada səhnə tələffüzü şəraitini – personaj və obrazların nitq tələffüzünün, bir tərəfdən, milli ədəbi dilin tələffüz normalarına, digər tərəfdən isə müxtəlif səhnə obrazları ilə bağlı sosial-dialekt və ərazi-dialekt nitq üslublarına münasibətini aydınlaşdırmaq; dialoq nitqi ilə ədəbi dil normaları arasında münasibətləri müəyyənləşdirmək, həmçinin də sosial nitq xarakterologiyası və psixologiyası sahəsini, vasitələrini müəyyənləşdirmək və təhlil etmək dram mətnlərini öyrənmək üçün əhəmiyyətlidir. “...dialoq nitqi bədii əsərin xarakteroloji nitqin cəmləndiyi, konsentrasiya olunduğu əsas parçasıdır...dram əsərlərində dialoqların bir-birini əvəz etməsi personaj nitqini daha qabarıq tərzdə irəli çıxarır ki, bu da müxtəlif personajların danışıq tərzini tutuşdurmağı, onları bir-birindən fərqləndirməyi şərtləndirir. Deməli, dialoq şəraiti nitq üçün ən mühüm zəmin sayıla bilər....dialoq nitqinin tədqiqi üçün ən qiymətli mənbə dram mətnidir” [106, s.146-156].
