Dərs vəsaiti kimi tövsiyyə edilib. 3-cü nəşr Moskva: Akademik Layihə

"Sosial işin" predmet dilinin institutlaşması
E. Sepira konsepsiyasına görə dil sosioloji davranış tendensiyasını öyrədən sahədir. Bu konsepsiyadan uzaqlaşsaq sosial faktorların müxtəlif vəziyyətini, cəmiyyətin tarixi davranış praktikasının predmet dilinin strukturlaşmasına institusionallaşdıran mexanizmi özündə əks etdirən "sosial iş"in obyektiv dilinin dinamikliyindən danışmaq olar. Sosial amillərin müxtəlif vəziyyətləri, mexanizmləri, sosiumun predmet - dil strukturunda institutlaşmış tarixi davranış təcrübəsi əks edilmişdir. "Sosial işin" predmet dilinin inkişafının məntiqi və amma biz XX-əsrdə formalaşdırılmış leksik ekvivalent haqqında danışırıq, bu əsrin xarakterik bir tendensiyasını gətirir, müasir dil formaları isə başqa bir konsepsiya nominasiyasında mövcud olan əvvəlki nümunələr üzərində üst-üstə düşür.
"Mərhəmət paradiqmasının" predmet dilinin (XI — XIII əsr.) XX əsr "sosial işin" dil paradiqmasıyla nisbəti yerli təcrübədə göstərir ki, predmet dilinin rəsmiləşdirilməsinin prosesi "ehtiyac duyan insan" davranışının tarixi formalarıyla bağlıdır. İnstitutlaşma baş verdikdə, onun arxetipik formaları: həyat tərzinin saxlanılmasını gerçəkləşdirən müəyyən qrupların normallaşdırılmış davranış nümnunələri ilə identikləşdirilməsi, "müstəqil, azad, ləyaqət hissi ilə, qurumdan xaricdə yaşamaq" hüququna malik olan "ehtiyac sahibinin" deinstitusionallaşmasından əvvəl olur. Buna görə də predmet dilinin institusionallaşmasının və "ehtiyac sahibinin" problemləri sosial işdə üst-üstə düşür.
"Ehtiyac duyan insan"ın formalaşmasının əsas tendensiyalarını qeyd etmək olar: həyati ehtiyaclar və dəyərlər əsasında qrup ehtiyaclarını identikləşdirmə — dini və nəsil institutlarına identikləşdirmədir, nəzarətin və sanksiyaların müəssisələrinə identikləşdirmə, ümumi müəssisələrə və kollektiv həmrəyliyin müəssisələrinə identikləşdirmə — sinfi, qrup, etnik, dini, deinstitlaşma, tender xüsusiyyətləri əsasında identikləşdirmədir.
Sosial iş biliyinin institutlaşması.
Koqnogenez problemləri
Strukturların və sosial işdə bilik proseslərinin təkamülü mövzudur və o strukturların koqnitiv nümunələriylə bağlıdır. Strukturların koqnitiv formalaşması, məlum olduğu kimi, təcrübəylə bağlı olub sosial işdə onun öz spesifikası var. Fəaliyyət əsasında biliyin formalaşması onun törəməsiylə bağlıdır , belə vəziyyət sosial işə nəzəri yanaşmaların inkişafının elmdən öncəki mərhələsi dövründə formalaşırdı. Elmi biliyin koqnitiv struktur arxetipi kimi formalaşdığı dövrdə, idrak modelinin formalaşmasına imkan yaradan sosial iş məktəblərinin əsas nəzəriyyələri çıxış edirdilər. Bu cür koqnitiv paradiqmaların spektri Qərb sivilizasiyasında tibbi modellərdən ekosistem modellərinə qədər, daha sonra isə modern və postmodern yanaşmalara qədər inkişaf etmişdir. Ancaq paralel olaraq praktikada idrakdan müəyyən koqnetiv qürumlara keçirdi. Buna səbəb kimi təhsil sistemi göstərilirdi.Və beləliklə sosial işin praktiki nəzəriyyəsi formalaşırdı.