*dipnotlar yazıda nerede kullanılmışsa oraya parantez içinde yapıştırılmıştır

Yabancılara bakışın dünü ve bugünü

Faşist dirilişin en güçlü bir biçimde ilkin Fransa’da yaşandığını, faşizmin ideolojik ve örgütsel birliğinin en erken bu ülkede gerçekleştirildiğini belirttik. Aynı şekilde, faşizmin Avrupa’nın bütün ülkelerinde olduğu gibi Fransa’da da ırkçılık, yabancı düşmanlığı temelinde geliştiğini ve onu büyük bir maharetle(200)basamak edinerek gelişip güçlendiğini belirtmiştik. Bu bağlamda, Fransız burjuvazisinin yabancılarla olan ilişkileri hakkında kısa tarihsel bir hatırlatma yapmanın gerekli, isabetli ve yararlı olacağını düşünüyoruz. Kaldı ki, son yıllarda, yabancılar sorunu ve yabancı düşmanlığı, faşistlerin truva atı olmasının yanı sıra, bu ülkenin iç politikasının ana eksenini oluşturuyor ve gündemini belirliyor. Dolayısıyla faşizmin gelişme koşullarının temel vektörü rolünü görüyor.

İktisadi krizin "Yahudileri" olarak gösterilen, Front National’in politik programının temel maddesini oluşturan, eski Cumhurbaşkanı Giscard’ın "yeni işgal güçleri" olarak nitelendirdiği, eski Başbakan Chirac’ın "pis koktuklarını" iddia ettiği, kısacası Fransız burjuvazisinin irili ufaklı tüm silahşörleri için bir nişan tahtası olan, eski “sosyalist” Başbakan Michel Rocard’ın "dünyanın sefaletini barındıracak değiliz” diyerek koroya katılıp suçladığı yabancı işçiler ile; "demokrasinin beşiği" diye anılan, "sığınma toprağı" diye övülen bu ülkenin burjuvazisi arasındaki ilişkiler nelerdir ve neye dayanıyorlar?

Kuşkusuz bu sorunu burada, ayrıntılı bir biçimde ele alıp irdelemenin olanağı yoktur. Emperyalizm geri kalmış ülkelerin maddi/manevi tüm zenginliklerini gaspettiği gibi, bu ülkelerdeki emek gücünü ihtiyacı oranında metropollere taşıyıp ayrıca sömürmektedir. İkinci emperyalist savaş sonrası dönemde, İngiltere’de Hitler’in tahrip ettiklerini onarmak için gerekli olan emek gücü eski sömürgelerden getirilmiştir. Fransa Araplara ve zencilere, Paris metrosunun inşası ve temizliğinden çok daha fazla şey borçludur. Türkiyeli işçilerin Alman ekonomisine katkılarının yıllık tutarının 50 milyar markı aşkın olduğunu devletin resmi kurumları itiraf ediyorlar.

Yabancı düşmanlığı, emperyalist burjuvazinin sömürmek için Avrupa’ya getirttiği emek gücünü, işçileri hedefliyor. Nice, Monaco ve Deauville gazinolarına valizlerle dolar taşıyıp bir gecede tüketen petrol zengini Araplar var. Afrika’da her devrilen diktatör Fransa’ya iltica talebinde bulunuyor ve görkemli şatolarda yaşam sürdürüyorlar. Bu kesimler burjuvazinin başlatıp kışkırttığı yabancı düşmanlığına hedef değiller. Dahası yabancı bile sayılmıyorlar. Bu nedenle sorunun sadece bir yönünü seçerek, oldukça sınırlı örneklerle kabataslak bir tasvir yapmaya çalışacağız. Seçtiğimiz boyut sorunun ilginç, ama aynı zamanda en trajik boyutudur; Fransız tarihinin, üzerine sünger çekilmiş, Fransız halkından özenle gizlenen en kara sayfalarından biridir.

Çünkü aşağıda sıralayacağımız bir dizi gerçek ve tarihi olgu, yabancı düşmanlığı konusunda toplumun önemli bir kesiminin hafızasında kökleşmiş ikiyüzlü geleneğin perde arkasına ışık tutacak, "sırtımızdan geçiniyorlar, kambur gibi taşıyoruz, dert babası mıyız?." vb. türünden vulger teranelere değişik bir açıdan bakılmasını kolaylaştıracak, dahası zorunlu kılacaktır.

XVII. yüzyılda Fransız ordusunun çoğu kez yarısını, bazen de 2/3’ünü o dönemin yabancıları sayılan İsviçre köylüleri oluşturuyorlardı. 1831’de kötü ünlü yabancı Lejyonu, 1841’de Cezayirli Avcılar Birliği, 1845’te Sipahiler Alayı yabancı askerlerin devşirilmesi sonucu, Fransız sömürgeciliğinin vurucu gücü, talan ordusu olarak oluşturulmuşlardı. O dönem Fransa-Prusya dalaşmasında(201)Fransa’nın nüfus farkından doğan asker açığı, sömürgelerden zorla silah altına alınan kölelerle karşılanıyordu. Bu pratik sonucu 1914 Ağustosu’nda Senegallılar, Araplar, Malgaşlılar, Antiyliler, Somalililer, Kanaklar, Kreollar "anavatan savunması" için bölük bölük Marsilya, Sete ve Bordeau limanlarına aktarıldılar.