Eksen yayincilik

Parti disiplini, adı üzerinde parti örgütünün disiplinidir. Zora değil, bilinçli ve gönüllü bir uygulamaya dayalı bu disiplini çevre örgütlenmesi başta olmak üzere parti saflarında egemen kılmak ve bu temel üzerinde giderek işçi hareketi içinde etkin kılmak parti örgütünün hedefidir. Fakat ilkin; böyle bir disiplin parti örgütünde hakkıyla uygulanıp gerçekte bir kültüre, geleneğe, davranış tarzına dönüştürülmedikçe, İkincisi; parti çevresi az çok örgütsel bir yapıya ulaştırılmadıkça, üçüncüsü ve en önemlisi; parti çevresi eğitilerek ideolojik-siyasal bir donanıma kavuşturulmadıkça, parti çevresinden disiplinli olmasını beklemek, olamayacak bir şeyi istemektir. İşçi yığınları açısından ise, bu, partinin kendi pratiği ile gerçek bir otoriteye dönüşmesini gerektirir.

Merkeziyetçilik ve ademi-merkeziyetçilik

Proletarya partisinde devrimci merkeziyetçiliğin taşıdığı olağanüstü özel önem, marksist-leninistler için özel bir açıklama gerektirmez. Bir savaş örgütü olan partide merkeziyetçilik, partinin iktidar perspektifiyle doğrudan bağlantılı bir sorundur. Devrimci merkeziyetçiliğin ve bu “devrimci merkeziyetçiliğin zorunlu bir önkoşulu ve zorunlu bir düzelticisi” olan ademi merkeziyetçi sorumluluğun kapsamı, gerekleri ve bizdeki öncelikleri ise, inşa örgütü sürecinde yeterli açıklıkla ortaya konulmuştur.

Hemen tüm yoldaşlarımız, küçük-burjuva devrimci çevrelerin iktidar perspektifinden yoksun olduklarını belirtir ve illegal örgüt ile ihtilalci örgüt diyalektiğine dikkat çekerler. Fakat, bir ihtilal örgütünde temel bir işlerlik kuralı olan devrimci merkeziyetçiliğe hayatiyet kazandırmak için gerekli çok az şey yaparlar. Bilgi ve belgeleri zamanında(188)merkezileştirmek olabildiği kadarıyla MK’nın ısrarlı basıncıyla yapılmaktadır. Normalde olağan işlerliğin gerekleri ancak özel bir basıncın sonucu olarak yarım yamalak yapılabiliyorsa, bu durumda bir ihtilal örgütü üyesi ve birimi olmanın gereğini yerine getirmekten söz edilemeyeceği gibi, “parti tarzı” diye sıklıkla kullanılan tanım da havada kalacaktır.

Olağan örgüt raporları bile ancak özel bir basınçla alınabiliyorsa, “2 aylık periyod” uygulanmıyorsa, aksayan basit bir işlerlik kuralı değildir. Aksamanın gerisinde siyasal atalet vardır. Aksama asıl bu alandadır.

Taktik politikanın özgülleştirilmesi ve geliştirilmesi çabası içinde olmayan bir parti üyesi ve organının merkezileştireceği bir sorun veya deneyimin olmamasından daha doğal bir sonuç olamaz. Böyle bir konuma düşmüş parti üyesi ve organlarının dar pratiğin ve kişisel çekişmelerin girdabına kapılmaları kaçınılmaz bir hal alır. Böylesi durumlarda, yetkin bir faaliyeti engelleyen kişisel zaaflar değil, ideolojik-siyasal perspektifteki çarpıklık ve bozulmadır. Bu çarpıklık ve bozulma siyasal atalete, siyasal atalet doğal bir verimsizliğe ve verimsizliğin beslediği başarısızlık ruhhali de kişisel gerilim alanlarının hızla çoğalmasına yol açar. Gerek ilgi ve yoğunlaşma, gerekse de pratik yönelim açısından sınıflar mücadelesinin gerçek arenasına çıkamamak; dikkati, olanakları ve enerjiyi temel sınıf ilişkileri ve çatışmaları alanına seferber edememek, politikada kısırlığın, pratikte dar pratikçiliğin zeminidir. Bu zeminden beslenen politik bakışaçısı örgütsel işlerlik alanında da kaba bir sorumsuzluk olarak kendini gösterebilmektedir. Örgüt yönetimi ve otoritesini habire boşa çıkaran tutum ve davranışlarda ısrara yolaçabilmektedir.