Genişletilmiş Baskı) (Not 2: Dipnotlar yazıda kullanılan yere parantez içinde küçük puntolarla eklenmiştir.)

Soruna ilişkin şu noktanın altını çizmek gerekiyor. Otonom gruplar her şeyden önce nesnel bir olgudur. Doğal bir oluşuma ve işleyişe sahiptir. Sekter tutumlar içine girerek “ortadan kaldırmak”, “dağıtmak” veya “yıkmak” hem gereksizdir ve hem de yanlıştır. Onları ciddiye almak, devrimci bir diyalog geliştirmek,(174)içinde çalışmak, eleştirmek ve değiştirerek daha ileri bir biçime/örgütlülüğe kavuşturmak gerekiyor. Tam da burada devrimci eleştiri silahı, sosyalist dünya görüşü harekete geçirilmelidir. Otonom grupların üzerinde şekillendiği nesnel zemin ile fikirleri ısrarlı, yapıcı ve etkin bir şekilde eleştirilmeli, çözüm yolu bilimsel bir yolla izah edilmeli, çözümsüzlükleri gösterilmeli ve ileriye doğru çıkış yapmaları sağlanmalıdır.

Küçük-burjuva sol grupların etkisindeki devrimci öğrenciler arasında sorunun bu yanına ilişkin olarak, zararlı bazı eğilimler gelişiyor. Üniversiteler ile fakülte yönetimleri “apolitik olmaları şartı ile klüpleri kendi belirlediği sınırlar dahilinde” örgütlüyor gerekçesiyle, “klüplerin teşhir” edilmesi gerektiği savunuluyor ve içinde çalışılması reddediliyor. Kuşkusuz fakülte yönetimleri, değişmez bir politika olarak, her zaman tepkileri zararsız kanallara akıtıp dağıtmaya çalışacaklardır. Bunda anlaşılamayacak bir şey yoktur.

Fakat radikal ve “direniş”çi görünmek adına öğrencileri düşmana terk etmeye ne demeli? Fakülte yönetimlerinin gerici çabalarını boşa çıkarmak, “her türlü imkan”ları sundukları ve örgütledikleri kulüpleri onlara ve düzene karşı politik bir mevziye dönüştürmek, öğrenci gençlik hareketinin ve devrimin hizmetine sunmak pekala olanaklıdır. Bunu başarmamak için de, siyasal dar kafalılık ve siyasal körlük dışında, herhangi bir neden yoktur. Saçma sapan bir “teşhir” yerine, düzen temsilcilerinin işini kolaylaştıran politikalar üzerinde düşünülmelidir. Sözgelimi fakülte yönetimi nasıl oluyor da, “derneğin dağınık ortamı ve diğer öğrenciler üzerindeki etkisizliğinden” yararlanabiliyor? Fakülte yönetimleri, neden ilk elden “öğrenci derneği çevresinden soğumuş insanları, kendi belirlediği sınırlar dahilinde örgütlüyor?” Ve çok kısa bir sürede ve “her ilgi dalında bir klübün oluşturulması” nasıl izah edilmeli? Küçük-burjuva sol hareket, öğrencilerin “her ilgi dalı”na neden cevap veremiyor? Ve bütün bunlardan sonra, dernekler nasıl oluyor da “alternatif çalışmaları hayata geçirdiğimiz politik örgütlülüğümüz” olabiliyor?

Soruları çoğaltmak mümkün, fakat gereksiz. Ama kesin olan(175)şu ki; küçük-burjuva sol gruplar, öğrenci gençlik hareketinin gelişmesini engelleyen barikatlardan biri haline gelmiştir artık. Onları aşmak, sosyalizmi gençlik hareketinde etkin bir kuvvet durumuna getirmek gerekiyor.

Ekimci Genç Komünistler, bu onurlu ve tarihsel göreve pratik ve politik tek adaydır.

Ocak ‘95(176)

****************************************************

Gençlik hareketi ve görevlerimiz

Gençliğin siyasal mücadelede yerini alması, genel mücadelenin almış olduğu boyutla doğrudan ilgilidir. Gençlik hareketi motive edici gücünü toplumsal-siyasal gelişme ve sorunlar karşısında konumlanışıyla bulur. Salt iradi çabalarla ya da ikameci eylem ve örgüt biçimleriyle bir gençlik hareketi yaratılamaz. Kaldı ki eylem ve örgüt biçimleri ancak kitle dinamiklerinin ifadesi ve kanalları olabildikleri ölçüde kitleler tarafından benimsenir. Onların mücadelelerinin taşıyıcı bir aracı ahline gelebilir. Yakın siyasal tarihimizin ilk iki devrimci yükselişinde gençliğin oynamış olduğu özel rol bu zeminde kavranabilir. Nesnel sınıfsal ilişki ve çelişkilerin toplumsal patlama dinamikleri biriktirdiği bu iki evrede, gençlik hareketi de, örgütlü ve politikleşmiş bir güç olarak gelişebilmiştir.

Bu soruna girmemizin temel nedeni şudur: Türkiye’de gençlik hareketleri önemli ölçüde öğrenci hareketi olarak doğmuş ve(177)gelişmiştir. Ancak birbiri ardına iki devrimci yükseliş (ve yenilginin) yaşandığı bu iki evrede, ilk göze çarpan olgu, gelişen toplumsal hareketlilik özellikle de işçi hareketliliği ile birlikte bir gençlik hareketinin geliştiğidir. 1980 sonrası ilk gençlik direnişi yine üniversiteler bünyesinde ortaya çıkmıştır. Ne var ki devrimci hareket saflarında oluşan beklentilerin aksine, '84-'88 döneminin nispi kitleselliği dışta tutulursa kitlesel bir devrimci gençlik hareketi gelişememiştir. Olduğu kadarını karakterize eden ise, devrimci hareketin dar sempatizan çeperinde yaşanan marjinal bir hareketliliktir. Bu olgu, devrimci gençlik örgütlerinde, öğrenci hareketinin "tıkanıklığı" problemi etrafında gelişen bıktırıcı bir tartışmayı doğurmuştur. Sorunun özüne inilemediği ölçüde, "tıkanıklığın" gerçek nedenleri anlaşılamadığı gibi, çözüm arayışı olarak eylem ve örgüt biçimleri alanına sıkışılıp kalınmıştır. Örgüt ve eylem biçimleri üzerinde yürütülen tartışmalar, kitle hareketlerinin itici dinamiklerinin diyalektik bir kavranışı üzerine oturabilseydi, bu temel üzerindeki bir tartışma bir ölçüde anlamlı olabilir, sorunun özüne inilmesini kolaylaştırabilirdi. Fakat “dernek” ve “merkezileşme” üzerine oturan bir tartışma ve pratik politikaların, sorunu daha da kısırlaştırıp yozlaştırmaktan öte bir işlevi olamadı.

Komünist gençlik ise, soruna daha ilk andan itibaren, “kitleselleşmenin politikleşmeden geçtiği” temel perspektifi ışığında yaklaşmıştır.

Komünist gençlik, devrimci hareketin ve reformist akımların dayattığı bu tür sağlıksız ve saptırıcı “tartışma” gündemlerine politik mücadelenin ihtiyaçları çerçevesinde bir müdahalede bulunmalıdır. Fakat bir tuzağa dönüşen bu tür tartışma gündemlerini aşabilmek için, süreçlere komünist platformun perspektif ve ilkelerinin ışığında yüklenebilmeli, politik iradesini pratik olarak ortaya koyabilmelidir.