Bizim sorunu böyle ortaya koyduğumuz dönemde, PKK’nin za manla devrimci çizgiyi terkedip düzenle bütünleşme yoluna gire ceği hiç kimsenin aklından bile geçemezdi. Oysa biz bu değerlen dirmeyi tüm açıklığı ile ‘92 Nisan’ında yaptık. Abdullah Öcalan İmralı savunmasında; ‘92 yılı bizim için dönüm noktası oldu, ben o noktadan itibaren aslında tümüyle yeni bir çizgiyi gündeme ge tirmek istiyordum, ama koşullar el vermedi, devlet cevaz ver medi, taban direndi vb. sonuçta olmadı, diyor. Şimdi PKK’nin bu güne varan evriminin başlangıç noktasının ‘92 yılı olduğu konusunda artık genel bir mutabakat var sol çevrelerde. Ama bizde bu değerlendirme ‘92 yılında, yani tam da zamanında, bir tahlile dayalı olarak Ekim'in “Kürt Hareketi Yol Ayırımında” başlıklı başyazısında ortaya konulmuştur.
Biz TİKB için, bu kafayla hiçbir yere gidemez dedik ve bunu nedenlerini marksist eleştiri yoluyla ortaya koyduk, üstelik onun henüz pek de güvenli ve kibirli olduğu bir evrede. Gidebildi mi peki? O “küçük ama bolşevik müfreze”den bugün geriye ne kaldı, bilen var mı? Ellerinde koca bir miras vardı oysa, 12 Eylül dönemi direnişlerinin getirdiği büyük bir politik ve moral motivasyona sa hiptiler. Ama işte sorun da buradaydı; yalnızca bununla bir yere gi dilmezdi, temelde bu bir çizgi sorunudur, anlaşılması gereken buydu. Nitekim gidilemediği somut olarak görüldü de; TİKB de tıpkı TDKP gibi kendi devrimci mirasına sahip çıkamadı, gele neklerine koruyamadı ve sonuçta Türkiye’nin en maıjinal grupla rından biri durumuna düştü. Örgüt sorununa zamanında öylesine vurgu yapanlar, bundan umutlarını kestiler ve kendilerine şimdi lerde “teorik” akıl hocalığı misyonu biçmiş bulunuyorlar. Bir za manlar “küçük ama bolşevik müfreze” oldukları iddiasındakiler için gerçekten pek hazin bir akibet bu, ama hiçbir biçimde şaşır tıcı da değil.(316)
