H. Fırat (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

Bu ve benzeri soruları tümüyle bilinçli bir tutumla geçiştiriyor MLKP 3. kongresi. Geçmişte ulusal soruna ilişkin hemen her değerlendirmesinde ulusal harekete önderlik eden akımla ilişkilerine açık tanımlamalar getirdiği halde, bu kez bundan özenle kaçınıyor. Üstelik PKK'de yaşanan köklü kimlik ve yön değişimini dile getirdiği halde. Bu yeni konum, kimlik ve çizgi üzerinden PKK’ye karşı tutumunu açıklıkla ortaya koyacağına, burjuva reformist çizgiye kaymış bir hareket karşısında kendi devrimci görev ve sorumluklarını tanımlayacağına, Kürt emekçilerinin barışçı eylemlerinin “devrimci olanaklar” barındırdığı üzerine boş gevezeliklerle bu temel sorundan kaçıyor.

Oysa bu sorulara açık seçik yanıt vermek, tam da devrimci görünmek kaygısıyla vurgulu verilen o “devrimci olanaklar”ı değerlendirebilmek, sözü edilen “devrimci dinamikleri” ayakta tutup yeniden devrime yönlendirebilmek için hayati önemdedir. Kürt hareketinin mevcut önderliği tamı tamına ulusal burjuva bir önderliktir. Böyle bir önderliğe karşı izlenecek devrimci tavrın merkezinde ise, onun maskesini indirmek, gerçek sınıf kimliğini ve politik çizgisini emekçiler önünde ortaya koymak, böylece Kürt emekçi yığınlarını onun etki ve denetiminden kurtarmaya çalışmak vardır, olmak zorundadır.

Kürt orta burjuvazisinin Kürt emekçi yığınları üzerindeki ideolojik, politik ve örgütsel etki ve denetimini kırmak, sözü edilen devrimci olanakları değerlendirebilmenin olmazsa olmaz koşuludur. Oysa MLKP 3. kongresi, bu denli temel ve hayati önemde bir sorun ve sorumluluk üzerine tek kelime olsun etmiyor. Etmiyor, zira “devrimci olanaklar” ve “canlı devrimci dinamikler” üzerine ettiği o pek devrimci laflar, gerçekte onun bugüne kadar olduğu gibi bundan sonra da Kürt hareketinin kuyruğunda sürüklenmesini meşrulaştırma işlevi görüyor.

Bunun böyle olduğunu 3 Kasım seçimleri sürecinde ve bu(224)seçimleri izleyen HADEP değerlendirmesi üzerinden bir kez daha tüm açıklığı ile gördük. HADEP’e “emekçileşme” çağrısı yapan o skandal değerlendirme, gerçekte burjuva ulusal reformist harekete, Kürt emekçi kitleleri üzerindeki etki ve denetimini daha iyi ve daha uzun süreli olarak nasıl koruyabileceğine dair sunulmuş bir destekten başka bir anlam taşımamaktadır. Burjuva reformist çizgideki bir Kürt hareketinin kuyruğundan ayrılacak ve Kürt emekçilerinin karşısına kendi bağımsız devrimci platformuyla çıkacak gücü, bilinci ve iradeyi kendinde bulamayan bir MLKP gerçeğinin gerisinde, devrimci umutlarla birlikte devrimci kimliğin de gitgide tükenmekte olması olgusu durmaktadır yazık ki.

****************************************************

IV. Bölüme Ek 1:

“Kürt ulusunun her düzeyde birliği” ne anlama gelir?

Kürt hareketinin yeni bir döneme girdiği, 25 günlük süre içindeki gelişmelerle bir kez daha kesinlik kazanmıştır. Bu PKK’nın iddia ettiği gibi Kürt devriminin yeni bir aşaması değil, devrimci gelişme çizgisinden bir yüz çevirmedir. Kürt buıjuvazisiyle ve onlar üzerinden Batılı emperyalistlerle ilişkilerde ifadesini bulan yeni sürecin çıplak anlamı budur. Kürt özgürlük mücadelesi bugüne dek Kürt burjuvazisinin uzlaşma çizgisini reddederek ve emperyalizmi karşısına alarak gelişti. Bu Kürt alt sınıflarının konumuna ve çıkarlarına uygun düşen bir mücadele platformuydu. Hareket devrimci kimliğini, süreç devrimci anlamını burada bulmaktaydı. Emperyalizmin PKK önderliğini boğmak politikası da buradan kaynaklanmaktaydı.

Oysa PKK bugün, “Kürt ulusunun her düzeyde birliğini sağlamak” adı altında YNK, KDP ve PSK ile ilişkilerde yeni bir dönem başlatmıştır. Bu partiler şahsında kurulmaya çalışılan cephenin sınıfsal ve politik anlamı, Kürt mülk sahibi sınıflarla güç ve kader(225)birliğidir. Bu Kürt sorununa sistem ve düzeniçi bir çözüm demektir. Bu ise sorunun Kürt burjuvazisinin sınıf konumuna ve çıkarlarına uygun bir çözümü demektir. Olayın objektif anlamı budur.

PKK’nın bugünkü gücü ve gelişmeler içindeki tartışmasız yeri, kendi başına bir güvence oluşturmaz. Güvence, devrimci perspektif ve politikadadır. Kürt mülk sahibi sınıfları ve emperyalizm ile bunlar üzerinden kurulan ilişkiler, bu perspektif ve politikalarda stratejik bir yön değişiminin ifadesidir. Türk burjuvazisiyle uzlaşma, bu çerçevede yalnızca bir sonuçtur. Dolayısıyla bu uzlaşmanın bugün gerçekleşip gerçekleşmemesi, son gelişmelerin anlamını hiç bir biçimde değiştirmez.

Son gelişmelerle birlikte yoğunluk kazanan siyasal çözüm mü askeri çözüm mü tartışması, çarpıtılmış bir ikilemin ifadesidir. Gerçek ikilem, devrimci çözüm mü reformcu (anayasal) çözüm mü şeklindedir. Bunların ikisi de ’’siyasal çözüm”lerdir. Fakat ilki Kürt emekçi sınıflarının çıkarlarının bir ifadesi olarak sistem dışı bir çözümü, ikincisi Kürt burjuvazisinin çıkarlarına denk düşen sistem içi bir çözümü karakterize eder. Birinci çözüm ezilen ulus emekçilerinin ezen ulus işçi sınıfı ve emekçileriyle kader birliğini, ikinci çözüm ezilen ulus emekçi sınıflarının kendi burjuvazisinin kuyruğuna takılmasını getirir. Emperyalizm ve sömürgeci burjuvaziyle uzlaşma, bu sonuncusunu kendiliğinden izler.

(“Ateşkes”te Yeni Süreç başlıklı yazıdan, Ekim, 15 Nisan 1993, Başyazı)

****************************************************

IV. Bölüme Ek 2:

“Siyasal çözüm” arayışı ve ulusal harekette yön değişimi

PKK, bir siyasal meşrulaşma aracı ve olanağı olarak “siyasal çözüm” ya da görüşme talebini erken bir tarihte ileri sürmeye başladı. Bu aşamada ve çerçevede sorun, bu taktik tutumla Türk(226)devletini zora sokmak ve özgürlük mücadelesinin manevra imkanlarını çoğaltmaktı. Dahası, “siyasal görüşme” çağrısı, bir zorlanmanın ve uzlaşma arayışının ürünü olmak bir yana, tersine başarılı bir gelişmenin verdiği güç ve güvenle yapılan bir taktik açılımdı.