İnsanoğlu, var oluşundan bu yana haberleşme gereksinimi duymuştur. Başlangıçta ilkel yöntemlerle haberleşen insanlar, zamanla yeni haberleşme teknikleri geliştirmişlerdir

5. 12 Uydu Sisteminde Bağlantı Modelleri:

Temel olarak bir uydu 3 ana bölümden oluşur

• 
  Çıkarma hattı (Up-Link),
  
• 
  Uydu Transponderi,
  
• 
  İndirme Hattı (Down-Link),
  

5. 12. 1 Up-Link:

Uydularda yer alan alıcı anten ve iletim yolunun yanında yüzeyindeki tüm donatımlar up-link sistem içerir. Basitçe bu sistem uydu alıcı anten terminaline girişten önceki her şeyi kapsamaktadır.(Ha, 1990) Uydu alıcı antenini uzayda korumak için uydu iletim anteninden küçük yapılır. Yer istasyon Up-Link anteni sınırlı sinyal genişliği açısına sahip olabilir. Yerdeki verici 32.5 ft çapında parabolik reflektör ile anten sürücüsüne sadece 1-3 kW unmodulatör taşıma gücü vermesi gerekir.

Çıkarma hattındaki ana bileşen, yer istasyonu vericisidir. Bir istasyon vericisi şu öğelerden oluşur,

• 
  IF modülatör,
  
• 
  IF’ den RF’ ye mikrodalga yüksekliğe dönüştürücü,
  
• 
  Yüksek güç yükselteci (HPA),
  
• 
  Son çıkış tayfını bant sınırlamasına tabi tutmak için bir devre
  

Aşağıda uydu yer istasyonu vericisinin blok diyagramı gösterilmektedir. IF, modülatörü, giriş temel bant sinyallerini FM, QAM, ya da PSK modülasyonlu bir ara frekansa dönüştürür. Yükseğe dönüştürücü, IF’ yi uygun bir RF’ ye dönüştürür. HPA, sinyali uydu transponderine iletmek için gerekli giriş duyarlılığını ve çıkış gücünü sağlar.(Gök, 1997)

5. 12. 2 Down-Link:

Down-Link, uydu vericisinin çıkış gücünü, down-link anten kazancı ve sinyal genişliğini açıklar.

Uydular tüm işlemler için 250 w civarında güneş enerjisi sağlar. Tipik verici çıkış güçü, 24 kanal sistem için kanal başına 7 W civarındadır. Tek sinyal uyduları genellikler telekomünikasyon ağlarında kullanılır.
Uydu etki alanı, dünya yüzeyindeki uydu radyo sinyalinin şekli veya boyutuna uydu etki alanı denir.(Ha, 1990) Uydunun etki alanı çok büyük olabilir veya seçilen alan iletilen sinyal alanından daha küçük olabilir. Spot Beams, büyük kara parçalarına sinyal iletilecekse bu uydu etki alanı daha iyi olur.
Multi-sinyal uydular, servis alanı üzerinde sinyal dağıtımı ve sinyal genişliği kontrolü sayesinde sinyal uzunluğu arttırılarak tasarlanmış alternatif bir sistemdir. Fakat çok fazla sinyal gerektirir.
Uydu indirme hattı şu öğelerden oluşur,

• 
  Giriş BPF’ si,
  
• 
  LNA,
  
• 
  RF’ den IF’ ye dönüştürücü,
  

A
şağıda bir yer istasyonu alıcı blok diyagramı gösterilmektedir. Burada BPF, LNA’ nın giriş gücünü sınırlar. LNA, tünel diyotlu yükselteç ya da parametrik yükselteç gibi yüksek duyarlıklı, düşük gürültülü bir aygıttır. RF’ den gelen IF’ ye alçağa dönüştürücü, alınan RF sinyalini bir IF frekansına dönüştüren karıştırıcı/bantgeçiren filtreden oluşur.(Gök, 1997)

5. 12. 3 Transponder

Bir uydu transponderi şu öğelerden oluşur,

• 
  Giriş bant sınırlama devresi,
  
• 
  Düşük gürültülü bir giriş yükselteci (LNA),
  
• 
  Frekans Çevirici,
  
• 
  Alçak düzey güç yükselteci,
  
• 
  Çıkış bant geçiren filtresi,
  

Bir uydu transponderi basitleştirilmiş blok diyagramı gösterilmektedir. Bu transponder bir RF’ den RF’ ye tekrarlayıcıdır. Blok şemada görüldüğü gibi giriş BPF’ si LNA’ nın girişine uygulanan toplam gürültüyü sınırlamaktadır. LNA çıkışı, yüksek bant çıkarma hattı frekansı olacak bant indirme hattı frekansına dönüştüren bir çeviriciye (bir kaydırma osilatörü ve bir BPF) beslenir. Genelde ilerleyen bir dalga tüpü olan düşük düzey güç yükselteci, RF sinyali indirme hattından yer istasyonu alıcılarına iletim için yükseltir. Her RF uydu için ayrı bir transponder gerektirir.

5. 12. 4 Çapraz Bağlantı

Zaman zaman uydular arasında iletişim kurmak gerekebilir.

5. 13 Uydu Frekans Bandları:

1970’ den sonra, tüm iletişim uydularında 6/4 GHz band kullanılır. 4 GHz band, downlink bağlantılarda ve 6 GHz band ise up-link bağlantılarda kullanılır. Bu ikisinin birlikte kullanılmasına C bandı denir. 14/12 GHz band kapasitesinde çalışan uydularda vardır. Bu ikisine de Ku band denir.(Ha, 1990)

5. 14 Uydu Karakteristikleri:

5. 14. 1 Uydu Linkinde Gecikme

Bir iletinin uydu üzerinden kurulmuş bir linkle ulaştırılmasında, uydunun yeryüzünden olan yüksekliğinden ve elektromagnetik dalgaların sonlu hızından dolayı, fiziksel olarak ortadan kaldırılması mümkün olmayan bir gecikme söz konusudur.

Örneğin, bir GEO uydunun, uydu altı noktada bulunan bir yer istasyonundan uyduya gönderilen bir radyo sinyalinin, uyduya çıkış-iniş süresi 239.6 ms'dir. Uydunun görüş alanının sınırındaki bir yer istasyonu için bu süre, 2 x 41,756 km' den 279 ms' ye çıkmaktadır. Bu gecikmeler bir iletinin yer istasyonu-uydu- aynı yer istasyonu şeması içindir; GDS' nin ise görüş alanının uçlarında 558 ms' ye ulaştığı görülecektir, ki günümüzün karasal hatlarıyla karşılaştırıldığında göz ardı edilemez bir gecikme ortaya çıkmaktadır. GDS, yalnızca dalga yayılım süresinden ibaret değildir. GDS, uydu ağındaki başka linklerdeki iletim ve yayılım sürelerinden, ağ geçitlerinde kuyruk gecikmesi de yer almaktadır. Eğer link, birden çok sıçrama veya uydular arası linkleri de kapsıyorsa dalga yayılım süresi daha da artacaktır. Uydular, daha karmaşıklaşmakta ve on-board sinyal işlemeyle ek bir gecikme daha oluşmaktadır.
İletişim için kullanılan diğer yörünge tipleri, LEO ve MEO'lar, Dünyaya çok daha yakın oldukları için dalga yayılım süresi kısalmakta ve kapsamayı üstlenmiş uydunun yer istasyonuna göre konumuyla birkaç milisaniye ile 80ms arasında değişmektedir. Bu sistemler daha çok uydular arası linkler kullanırlar ve sistemde kapsanan ağdaki yönlendirmeye göre iletinin ve karşılığının izlediği yolun değişmesiyle gecikme değişmektedir.