İŞİD-lə üz-üzə
Yüklə 1,62 Mb. Pdf görüntüsü
|
| İyirmi ikinci fəsil
Əlvida, Əbu Hamid Həbariyyə kəndinin içində Əbu Hamiddən ayrıldım. Ayağımın vəziyyətinə görə onunla gedə bilmədim. Əbu Rüqəyyə yanındaydı, hara istəyirdisə, aparırdı. Mənə də geri qayıtmağı əmr etmişdi. Axşama qədər onu tapa bilmədim. Bir qədər uzanmaq üçün evlərin birinə girdim. Adyalı başıma çəkib gözlərimi yuman kimi bir neçə nəfər içəri girdi. Həzrət Zeynəb qərargahının komandiri və başqa bir neçə rəis idi. İclas keçirmək istəyirdilər. Otaq qaranlıq olduğuna görə məni görmədilər. Çox sakitcə 165 adyalı toplayıb yandakı otağa keçdim, bir tərəfdə uzanıb yatmaq istəyəndə Əbu Hamidin səsini eşitdim: – O otaq yaxşı deyil, bura işıqlıdır. Gəlin bu otağa. Mənim uzandığım otağı göstərirdi. Doğru deyirdi, içəri bir qədər ay işığı düşürdü. Hamı bir-bir otağa girdi. Həmin qaranlıq küncdə adyalı kənara çəkib oturdum. Əbu Hamid məni görən kimi danlamağa başladı: “Sən hələ burdasan?! Bu ayağınla?! Nə üçün qayıtmamısan?” Ayağımı tərpətməyə məcbur olanda çox ağrıdırdı. Oturmaq üçün tərpənəndə çalışırdım ki, Əbu Hamid yaramın ağrıdığını bilməsin. Dedim: “Hamı bura gəlib. Adam burda rahatdır. Arxada qalmaq olmur”. Bir söz demədi. Mən də iclasda iştirak etdim. Hamı sevinirdi. Çünki yalnız plan üzrə qələbə çalmamışdıq, planda olmayan Təll-Qərini də düşməndən almışdıq. Hamımız əmin idik ki, düşmən təpəni və kəndi geri almaqdan ötrü əks- hücuma keçəcək. Qərara gəldilər ki, mövqeyi bərkitmək və düşmənin əks-hücumuna qarşı vuruşmaq da öz boynumuza olsun, 48 saatdan 166 sonra bölgəni Suriya ordusuna təhvil verərik. Mən bununla çox da razı deyildim. Təcrübə göstərmişdi ki, Suriya ordusunun bəzi batalyonları iki həftəyə qədər bölgəni təhvil almağa gəlmirdilər. İstəyirdilər ki, düşmənin əks-hücumlarını da biz dəf edək. Bu isə döyüşçülərimizin yorğunluğuna və inciməsinə səbəb olurdu. Mən düşünürdüm ki, hücumçu qüvvələrlə mövqeyi bərkidən qüvvələr ayrı olmalıdır. Yorğun döyüşçülər geriyə istirahətə getməli, təzə nəfəsli döyüşçülər onları əvəzləməlidir. Əl-Nüsrə cəbhəsinin dəfələrlə belə etdiyini görmüşdük. Əbu Hamid otaqdan çıxdı. Mən də arxasınca getdim. Seyid Həkimlə Fədaini çağırıb tapşırıqlarını verdi. Təpənin başındakı Seyid İbrahimlə də ratsiya ilə danışdı. Şəxsi heyətini münasib mövqelərə yerləşdirməyə getmiş Süleymanla da bu şəkildə əlaqə saxladı. O, snayperlərin komandiri idi. Əbu Hamid hər kəsin vəzifəsini müəyyən edəndən sonra dedi: “Geri gedək, bir qədər istirahət edək”. Həbariyyə kəndindən öncəki kənddə yerləşən tibb məntəqəsinə getdik. Sübh azanına bir saat 167 qalırdı. O vaxta qədər heç nə yeməmişdik. Məntəqənin uşaqları bir neçə yumurta sındırıb qayğanaq bişirdilər. Yeyəndən sonra hərə bir tərəfdə uzanıb yatdı. Azan veriləndə oyandım. Məncə, Əbu Hamid yatmamışdı. Mən oyananda yerində oturub mobil telefonundan Quran oxuyurdu. Sübh namazından sonra ürəyi dözmədi, bizi də yatmağa qoymayıb dedi ki, gedək döyüş yerinə, əgər hər şey yerində olsa, orada istirahət edərik. Bir-bir bütün uşaqlara baş çəkib vəziyyətlə maraqlandı. Hər şey normal idi. Yalnız gecə bir buldozer minaya düşmüşdü, yol çəkmək üçün yeni buldozeri gözləyirdilər. Əbu Hamid ratsiya ilə Seyid İbrahimdən vəziyyəti soruşdu. Seyid İbrahim dedi: “Vəziyyət dördlə beşdir!” Ratsiya arxasından deyilən bu söz vəziyyətin normal olduğunu bildirirdi. Təpənin aşağısında bir quşçuluq fabriki vardı. Sahibi qapısını qıfıllayıb getmişdi. Uşaqların bəzisi binanın ətrafını yoxlayırdı. Biz yaxınlaşdıqca toyuqların qaqqıltısı çoxalırdı. Uşaqlar Əbu Hamidi dövrəyə alıb dedilər: “Əgər bu yazıq toyuqları yeməsək, tələf olacaqlar. İcazə 168 olar, qapını açaq?” Əbu Hamid içəri baxdı. Çoxlu toyuq-cücə vardı. Dedi: “Gedin, mədəni- tərbiyəvi işlər üzrə rəisdən soruşun. Əgər mənim fikrimi soruşursunuzsa, məncə, əl vura bilmərik”. Uşaqlar etiraz etdilər ki, belə olmaz. Əbu Hamid dedi: “Biz Əfqanıstanın çöllüklərində olanda günlərlə çörək və su gəlmirdi. O vəziyyətdə bir dəvə görəndə kəsib yeyir, sonra pulunu sahibi tərəfindən sədəqə verirdik. İndi isə problemimiz yoxdur ki, camaatın malına əl uzadaq. Səhər, günorta və axşam yeməklərimiz vaxtında çatır, ac qalmırıq. Əbu Hamid haqlı idi. Hətta bizə artıq xörək də verirdilər ki, kimsə bir porsiya ilə doymasa, əlavə edək. Seyid İbrahim yüznəfərlik şəxsi heyəti ilə birgə Qərin təpəsinin başında ön xətdə dayanmışdı. Suriyalı qüvvələr və bir neçə minaatan da orada idi. Kəşfiyyatçı uşaqlar da tez-tez təpədən enib-qalxırdılar. Təxminən səhər saat 10 idi. Təpənin başından ardıcıl partlayış səsləri gəlirdi. Əbu Hamid ratsiyadan vəziyyəti soruşdu. Seyid İbrahim dedi: “Minaatanla atəş açırlar. Atəş hər an güclənir”. 169 Əbu Hamid tez ayağa qalxıb dedi: “Gedək yuxarı. Gərək uşaqların yanında olaq”. Hələ təpənin başına yol çəkilməmişdi. Mən, Əbu Rüqəyyə və başqa bir neçə nəfər Əbu Hamidlə yola düşdük. Kələ-kötür yolu vardı, amma uzun deyildi. Bəzi yerlərdə sərtləşən nisbətən mülayim bir yoxuşdan qalxmalı idik. Suriyada bahar tez gəlir. Mart ayı olsa da, sanki Məşhədin apreli idi. Çöllük yamyaşıl olmuşdu, xırda sarı gülləri olan kollar görünürdü. Əbu Hamid bir neçə dəfə kolların yanında oturdu, güllərinə yaxından tamaşa etdi. Hərdən Yüklə 1,62 Mb. Dostları ilə paylaş:
|