| Ali b. Ebî Tâlib ve Ebû Saîd el-Hudrî -radiyallâhu anhumâ-
Ebû’l-Bahterî’nin (Saîd b. Feyrûz) rivâyetine göre Hz. Ali şöyle demiştir: “İrcâ bir bid’attir; (kişinin kendi nefsi lehinde) şehâdette bulunması (yâni ben mü’minim demesi) bir bid’attir; berâet bir bid’attir.” Abdullah b. Ahmed “es-Sünne” (No: 643); el-Lâlekâî (No: 1778). Eserin isnâdında Muhammed b. Abdirrahmân b. Ebî Leylâ el-Ensârî vardır ki, İbn-i Hacer’in deyimiyle sadûk olup, hıfzı çok kötüdür. Takrîbu’t-Tehzîb (sh: 871). Ayrıca bk. Tehzîbu’t-Tehzîb (9/260-261). Ayrıca isnâdında el-Hakem b. ‘Uteybe vardır ki, İbn-i Hacer hakkında: “Sika, sebt (ve) fakihtir. Ancak belki de tedlîs yapmıştır” demiştir. Takrîbu’t-Tehzîb (sh: 263). Ayrıca bk. Tehzîbu’t-Tehzîb (2/388-390). Üstelik el-Hakem senedde Ebu’l-Bahterî’den ananede bulunmuştur.
Ayrıca eseri, Abdullah b. Ahmed “es-Sünne” (No: 642) ve İbn-i Batta “el-İbânetü’l-Kübrâ” (No: 1256), İmam Evzâ’î yoluyla Ebû Saîd el-Hudrî’den rivâyet etmişlerdir: Evzâ’î şöyle demiştir: Ebû Saîd el-Hudrî şöyle derdi: “(Kişinin kendi nefsi lehinde) şehâdette bulunması (yâni ben mü’minim demesi) bir bid’attır; berâet bir bid’attir; ircâ bir bid’attir.” Eserin senedindeki râviler güvenilir olmakla beraber, isnâd munkatıdır (kesiktir). Çünkü Evzâ’î (ölm. 157 h. ), Ebû Sâîd el-Hudrî’ye (ölm. 63 veya 64 veya 65 ya da 74 h. denmiştir) yetişmemiştir. Bk. Tezkiretü’l-Huffâz (1/178-183); Siyer (7/107-134); Mîzânu’l-İ’tidâl (2/580); Tehzîbu’t-Tehzîb (6/215-218); Takrîbu’t-Tehzîb (sh: 593); Şezerâtü’z-Zeheb (1/241-242). Ebû Saîd el-Hudrî (Sa’d b. Mâlik b. ‘Ubeyd el-Ensârî el-Hazrecî) için bk. el-İstî’âb (2/167, 4/235); el-İsâbe (3/65-67); Tehzîbu’t-Tehzîb (3/418-419); Takrîbu’t-Tehzîb (sh: 371).
Dostları ilə paylaş: |
