Istanbul Üniversitesi Matbaası

Hekimler örgütleniyor (II. Dünya savaşından sonra)

Hekimlerin sorunlarının saptanması ve çözümler üretilmesi amacıyla Uluslar arası örgütlenmelere gidildi. Bu çalışmalar daha geniş çaplı olmalıydı.Uluslar arası alanda Hekimlerin belli etik kurallarla donatılması ve hekimliğin esas amacını koruması amacıyla cemiyetler ve birlikler kurulması düşünüldü. İlk girişim 1926 yılında idi. 1926 yılında Dünyadaki 23 ülkenin birleşmesi ile “Uluslararası Tabipler Birliği” kuruldu. Bu birliğin önemli çalışmalar yapması ancak II. Dünya Savaşından sonra oldu. Bu büyük savaşın tıp alanında getirdiği önemli ahlaki sorunların çözülmesi gerekiyordu. Bu sebeple 1945 yılında “Uluslar arası Tabipler Birliği” toplandı daha ciddi bir organizasyon için çalışmalara başlanıldı. Bu çalışmalar iki yıl sonra meyvesini verdi. 1947 (18 Ekim 1947)’de Dünya Tabipler Birliği WMA (The World Medical Association) 27 ulusal tıp birliği temsilcileriyle Cenevre’de toplandı. Yapılan genel kurulda Dünya Tabipler Birliğinin görevi ve çalışma alanı tespit edildi. Birlik “Tıp eğitimi, özellikle tıp ahlakı ve güncel tıp sorunlarını tartışır, görüş bildirir ve yol gösterici yönerge ve duyurular yayınlar” ilkesini kabul etti. Kısa zamanda Uluslar arası düzeyde geçerliliği olan bir organizasyon haline geldi.

1948. 
      Dünya Tabipler Birliği “Meslek Yemini” kabul etti. (Türkiye’de kullanılan yemin)
      
1949. 
      “Uluslararası Tıp Ahlak Yasası” (Hekimlik Ahlakı Uluslararası Yasası) oluşturuldu.
      

Dünya Tabipler Birliği Ahlak Yemininde en önemli kurallar saptanmıştı bunlar;

--Benim için hastamın sağlığı en önde gelecek

--İnsana hizmet edeceğim

--İnsan yaşamına ilk andan itibaren saygı göstereceğim.

1949 yılında hazırlanan “Uluslararası Tıp Ahlak Yasası” da ;

“Hekim hangi uygulama içinde olursa olsun “insan değerine saygı gösterecektir” deniliyordu. “İnsanın sağlığı ve insanın onuru” en önemli değer haline gelmişti.

Artık toplumun, kamunun ve devletlerin çıkarı ön planda değildi. İnsan sağlığı ve hayatı geri döndürülemez ve vazgeçilemez bir değerdi. Dolayısıyla tıp araştırmaları da bu kural içinde değerlendirilmeliydi.