Kalbe Yolculuk
Yüklə 0,79 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Nerede Doğdu İlk Gıdası
- Kalp; Dört Odacık
- Allah, Babama mı Sordu
- Durun! Yatan O Değil, Ali ’ymiş!
- Kahramanlık Kılıç Savurmak mı
- Yürüyen Kur’an
- HATİM; KÂBE’DEN, FATIMA; EFENDİMİZDEN!
- Vahdet Ülkesi
- Cebrail Nikah Kıymış!
- İsimden Müsemmayı Kuşanmak
ŞEHRE GİRİŞ - Ledün şehrine Ali’den girilir. Gönül Kâbe’sine girmek iste-yen önce Ali kapısını açmalı! - Evet ama nasıl açarım?.. - Ali’yi tanırsan, sendeki Ali boyutuyla tanışırsan, Ali’yi kuşanır, Ali’yle barışırsan! - Nolur Ali’yi anlat bana! İkindi ezanına daha çok. Uzun uzun anlatsın istiyorum.
- Ali farklıdır tüm sahabeden. O özeldir. Daha en başta doğumu ile özeldir. - Nerede doğdu? Eliyle Kâbe’yi işaret ediyor : - İşte buranın içinde! - Yaaaaa!!! - Annesi Fatıma Hatun çok sancılanır bir gün. Henüz İslami tebliğ başlamamış. Muhammedimize danışır ve girer Kâbe’ye. Sancıları dinsin diye. 3 gün kalır içeride. 3 gün sonra kucağında bebekle çıkar kapıya. Bebek yanaşanı tırmalıyor. Adeta aslan gibi pençe atıyor. Ne annesini emiyor, ne başkasına yanaşıyor. Alemlerin Efendisi gelir. Serçe parmağını mübarek ağzından ıslatıp verir Ali ’nin ağzına… Dakikalarca emer Ali. Pençe atan bebek sakinleşir. Muhammedimiz Ebu Talip’e hatırlatır : - Amca söz vermiştin, bu bebek benim olacaktı.
- O halde?.. - Önce gönlüne dönecek, önce gönlü esas alacaksın. Çünkü gönül; nazargâh-ı ilahidir! - Daha başka?.. - İlk gıdası Risalet Pınarından! Anne sütünden önce, Efendimizin parmağı!.. Bilgi kaynaklarım, yol rehberlerim öncelikle Risalet pınarından beslenenler olacak! Referansım; ana gibi bağlandığım, vazgeçilmez sandığım, duygusal ve nefsi boyutlar değil, Risalet damarından âb-ı hayat sunanlar olacak! - Aklın, mantığın bırakırsa tabii… - Aaaahhh hiç sorma.. Bıraksın inşallah. - Amiiin diyor… Kâbe’nin yanında bu dua çıkmışsa, bu zat da âmin demişse ümitliyim… Kesmeden dinliyorum onu. - Yüzüme bakma, sen Kâbe’yi seyret, kulağın bende olsun! - Peki.
Kâbe’yi seyre dalmışız. Cemaati gözümüz görmüyor artık. Sadece Kâbe ve ikimiz! Bu kapıya bakarak Ali ’yi düşünüyoruz. İlmin kapısı Ali olduğu için Kâbe’nin 4 yüzünden bu yüzüne Ali cenahı diyorum içimden. Bir süre suskun bekleyen zat devam ediyor : - Kalp; kaç bölüm?. - 4 odacıktan oluşuyor kalp. 2 kulakçığı, 2 de karıncığı var sağlı sollu. - Kâbe de 4 cenaha sahip. 4 cenahın hakkını vererek tavafı tamamlarsan onunla birleşir, içine girmiş gibi tadarsın kulluk lezzetini. İçinde Muhammed’imiz bekler seni. Ama önce dördünün de hakkı verilmeli. - Ali diyorduk, Ali ile başlamıştık ilk yüzünü okumaya. - Evet Ali. Şah-ı Velayet Ali… Nübüvvet bahçesinin kudret fidanı Ali…
- Diğer yüzleri de okuyunca zevkten dört köşe olur muyuz? - Oluruz inşallah. Zevkin âlâsıdır ehli beyti yaşamak! Muhabbetin hasıdır onlara yârân olmak!
- 3- 5 yaşlarında Ali. Hz. Hatice ile Efendimiz salat eda ediyorlar hanelerinde. Uzaktan görünce soruyor Ali ‘cik: “Bu yaptığınız hareketler nedir?” Efendimiz anlatıyor kendisinden tebliğ olunacak dini. Henüz açık tebliğ yok. Her şey gizli yürüyor. Ali önce, bir danışayım diyerek babasına yöneliyor. Birkaç adım sonra dönüyor geri : “Allah beni yaratırken babama mı sordu? Niçin ona gideyim?. Kabul ediyorum bana da öğretin” diyor. Ne anladın?.. - Allah, babama mı sordu?.. Ve o yaşta bir çocukta bu bilinç!.. - Bırak şimdi yaşını. Anladığını söyle. - İlk gıdası annesi değil. İlk yaslandığı yer de annesi değil.. - Yani?.. - Söyleyeceğim ama, yanlış laf etmekten korkuyorum. - Söyle aklına geleni! - Ali ; LEM YELİD sırrını kuşanmış en başta. Birinden doğmamışcasına, ana diye bir bağı, bir kaydı olmamış hayata adım atarken. Birinden doğmamak, hayata ön yargılarla, ön kabullerle, peşin hükümlerle değil, öz fıtratı ile başlamak demek! Özü olan Muhammed ’den emmiş ilk gıdayı. Kayda girmeden, kayıtsızlığı tatmış! Sınırlanmadan sınırsızla tanışmış! - Devam et susma! - Babasına danışmaktan vazgeçiyor. Bu da LEM YELİD sırrı çerçevesinde atalar dinine, alışılmış değerlere, algılara baş kaldırış!.. - Özeti?.. - Anne - baba gibi benimsenen kayıtlar elinin tersi ile itilince Ali haline kapı açılıyor.
Ali’nin çocukluk yıllarından, kardeşi Cafer ile Hz. Muhammed ’in iki yanında namaz kılışlarından, Efendimizin Onu bazı seyahatlere götürmesinden bütün detayları ile bahsediyor. Sıra hicret günlerine geliyor : - Efendimiz hicret için yola çıkacak. Üzerinde emanetler var! Onları Ali ’ye teslim ediyor ve yatağına yatırıyor. Müşrikler kılıç ve mızraklarla içeri girip tam öldürecekken yorganı açan bağırıyor : “Durun! Yatan Ali ‘ymiş!..” Reislerinden biri şaşkınlıktan küçük dilini yutmuş gibi mırıltı ile konuşuyor: “Demek yatağa Ali yatmış haaaa? Bu nasıl bir inanç, Muhammed ’in yolu ne biçim bir yol, inanılır gibi değil!” - Yattığında çocuk ama? - Yanlış. Çocuk gibi anlatan tarihler yanılıyor. Çocuk olursa bilinçsizce yapılmış bir hareket olarak anlaşılır. Oysa Ali çok bilinçli yatıyor o yatağa. Ve en az 15 yaşında!.. - Öldürülme ihtimalini göze alarak yatmak!? - Haydi izah et!… - Müşrikler; alt nefis boyutlarından kalkıp gelen vesvese, vehim ve benliğe ait kaygılarım. Onların hedefi, Özümü, Muhammedi boyutumu ele geçirmek! Saldırı ne kadar büyük ve riskli olursa olsun emin olarak sığınacağım tek yer yine Hz. Muhammed. Orası eminlik mahalli… - Başka?.. - Nebevi Emanete sahip çıkacağım. Kur ’ana ve Kur ’anın yaşamı olarak bize naklolan hadise, sünnete!.. O yoldan gelen ilim ve hikmet ehline… - Daha başka?.. - Daha başkaaaa.. Bilmem…Siz buyurun.. - Hakikat ; ölümü göze alanların yoludur! Büyük risk alamazsan, büyük lütuflara erişemezsin… Oyuncak değil bu iş! Laf salatası değil. Ciddi iş anladın mı?..
- Kahramanlık kılıç savurmak değil sadece! - Ne peki?.. - Ali ’ye bakalım o söylesin bize asıl kahramanlığın ne olduğunu. Muharebede bir müşrikle vuruşuyor. Uzun hamlelerden sonra deviriyor adamı yere. Tam boğazına çökmüşken Ali ’nin yüzüne tükürüyor adam. Sen, ben olsak hemen çalarız kılıcı o öfkeyle değil mi?.. - Herhalde.. - Ali kılıcını kınına sokuyor ve adama kalk ayağa diyor. “Seninle az önceki dövüşüm Allah içindi. Şimdi sen tükürünce nefsim galebe edecekti kılıcıma. Onun için kalk. Ve çek git.” Adam şaşırıyor ve böylesi bir inancın ihtişamı karşısında eriyor, kelime-i şahadet getirerek teslim oluyor! - Hakaretin en ağırını yapmış adam Ali ’ye. Ama o öldürmemiş, niye?.. - Kendine ait sandığın benliğin, sahiplendiğin nefsin varsa hakaret, aşağılama, kasıt vehmedersin! Ali bu, senliği benliği mi kalmış ki üstüne alınsın? Sensiz bensiz birlik hanesinde büyümüş O!.. … Sensiz bensiz bir olmak, bir olanda buluşmak. Söylemesi kolay ama uygulaması?.. Zor gibi geliyor. - Bak hacılara! Burada unvan yok, burada kisve yok, burada ırk yok. Bak şu vahdet denizine, ne güzel dalgalanıyor… Evet, öylesine güzel bir akış, öylesine tatlı bir salınış ki, seyre doyum olmuyor. Yürüyen Kur’an Tavaf edenler azalıyor, cemaat yavaş yavaş ikindi için saf tutuyor. - Kalk, namaz öncesi bir daha tavaf edelim. Kalkıyoruz. Hacer-i Evsedi selamlayarak başlıyoruz tavafa. Ali ’yi temsil eden kapının önünden Makam-ı İbrahim’e seri adımlarla ilerlerken konuşmaya devam ediyor. Aslında tavafta konuşmak doğru değil. Ama o hem yürüyor hem anlatıyor. Herhalde Kâbe’nin ruhunu anlatmak için suskunluğu tercih etmiyor, ibadet niyetiyle konuşuyor : - Ali yürüyen Kur ’andı. - Evet bunu biliyorum. Sahabe arasında bazı ayetlerin açıklamasında ihtilaflar çıkınca mescidin ortasına dikilir ve haykırır : “Hangi ayet nerede, ne üzerine, nasıl inzal oldu bana sorun ey ashab! Ben yürüyen Kur ’anım !..” - Ne demek yürüyen Kur ’an? - Yani kendini işaretle ben Kur ’anı hazmettim mi diyor? Hatimi, rukn-u yemaniyi geçip birinci şavtı bitiriyoruz. Yürüyen Kur ’an’ı açıklıyor : - “Her an yeni bir şandadır” ayetini tasavvuf okuyanlar çok söyler değil mi?.. - Evet pek severiz, çok söyleriz. - Ali, sistemin her an yeni şanda devam ettiğini, Kur ’anın sürekli yenilendiğini, sürekli yenilenir, yerimizde saymazsak Kur ’anı okuyabileceğimizi söylüyor. - Her an yeni idraklere açık olmak diyebilir miyiz? - Ayaklarımız ve kalplerimiz mıh gibi şeriat dairesine çivili olarak turumuza devam etmek. Onun bu tespiti üzerine tavafın kalan kısımlarında yüksek sesle o meşhur duaları tekrarlıyoruz : YA MUKALLİBEL KULUB! SEBBİT KALBİ ALA DİNİKEL İSLAM. YA MUHAVVİLEL HAL! HAVVİL HAALENAA İLA AHSENİL HAL … Yürüyen Kur ’an Ali ; “Allah var idi onunla beraber hiçbir şey yok idi” hadisi okununca ; “Şu anda da öyledir!” demiş… “Perde kalksa, her şey açığa çıksa vallahi benim yakıynimde zerre kadar artış olmaz “diyecek kadar vâkıfmış hakikate!.. Safların arasına sıkışarak kılıyoruz iki rekat tavaf namazını. İkindinin farzı için ayağa kalktığımızda Hakkın lütfu olarak yanıma verilen zata soruyorum Ali ’nin sözlerini. Fısıldıyor : - Daha turun başındayız. Gelinecek nihai noktayı konuşmak için erken. Daha Ali ’deyiz. Kâbe nin öteki yüzlerini ; Fatıma’yı, Hasan’ı, Hüseyin’i seyretmedik daha! - Sahi, Alinin evliliğini atladık! - Atlamadık, onu Fatıma bahsinde konuşacağız. - Gitmezsin hemen değil mi?.. Namazdan sonra devam eder miyiz?. - Müsterih ol, bugün seninleyim, diyerek gülümsüyor. İmam Sudeysi, ikindi için tekbir alıyor. Mültezeme, o muhteşem kapıya dönerek durduk ikindiye!.. -- İkindi biter bitmez başlıyor tavaf. Bulunduğumuz yerden az geri çekilip tekrar diz çöküyoruz. Bir süre gözlerini kapatıp tefekküre dalıyor ehl-i beytin manasını açan zat. Uzun suskunluk sürecinde kendimizi dinliyoruz. Hafifçe fısıldıyor : - Oku!… - Ne okuyayım?.. - İkindiden sonra okunacak olanı! Beş vaktin peşine okunması ehlince önerilen sureler var. Dünya meşgalesi içinde çoğu kere ihmal ettiğim bir disiplini hatırlatıyor. Sabahın peşine YASİN, Öğlenin peşine FETİH, Akşamın peşine VAKIA, Yatsının peşine MÜLK sureleri… İkindi neydi? Buldum, NEBE’ Suresi. Hafif sesle Nebe’ Suresine başlıyorum. Okuma tamamlanınca ; - Sadece kıraat etmek değil okumak, biliyorsun değil mi? - Evet. - Kıraati düzgün ve ahenkli olmak tabi ki çok güzel. Ama gönül ister ki ; bir harfi gırtlaktan çıkarmaya harcanan emek işaret edilen manayı anlamaya da verilse! Keşke lafzı hafızaya almak için verilen yıllar ; ayetleri şuurda sezmeye de ayrılsa!.. - Allah Sisteminde keşke yok ama. Demek ki olması gereken buydu. Böyle gelişti. Bu çıkışıma biraz bozuluyor. Ayıp ettim galiba. Bakalım ne diyecek? - Geneli konuşmuyoruz. Oluşu konuşmuyoruz. Seni konuşuyoruz seninle. - Evet, uzun yıllar verdim dediklerine. Bir o kadar da manayı anlamaya eğilirim bi iznillah. Geç mi kaldım yoksa? - Geç diye bir şey yok. Fark ettiğin an; başlar zaman! Fark ettiğinde geçmişe takılma, anı yaşayarak ileriye bak! Yerinden doğruluyor : - Kabe’nin ikinci vechini konuşacağız - Yani Fatıma Annemizi. - Evet ama şimdi değil.
- Sen şimdi ikinci kata çık. Oradan tavafı seyre doyum olmaz. Ben de az sonra gelirim. - Ama bu kalabalıkta nasıl buluşacağız, n’olur beraber çıkalım. - Merak etme. Seni bulurum ben. Çık ve Hatimin; Hicr-i İs-mail’in tam karşısına otur, bekle. Peki, deyip ayrılıyorum. Ya gelmezse tereddüdü hiç gelmiyor aklıma. Böylesi bir zat sözünü tutacak elbet. Burada vehme, burada tereddüde, burada kaygıya yer yok! Burası eminlik mahalli. Dünyada buradan daha emin yer mi var?
Birden yanı başımda beliriyor. Birlikte ikinci katın korkuluklarına dirseklerimizi dayayarak 2. vechi seyre başlıyoruz. Fatıma anneyi anlatıyor : - Efendimiz (sav) Onunla ilgili şöyle buyurmuş : “Fâtıma benden bir parçadır, O’nu seven beni sever, O’na düşmanlık eden, onu üzmüş olan beni üzmüş olur.” - O halde Fatıma’yı sevmek imanın şartı gibi. - Gibisi fazla! Ama Fatıma ’yı sevmek; sadece şahsını sevmekle sınırlı değil. Onunla bize açılanı bilmek ve sevmek lazım. Manayı sevmekten ne anlıyorsun? - Sevmek; sevdiğinle bir olmak, sevdiğini yaşamak, sevdiğini ta içinde duymak demek. Onun temsil ettiği manayı yaşamak; nefes alışında, kalp atışında, düşüncende, hayalinde, oturup kalkmanda hep o olmak demek. - O zaman düşün bakalım, neler çıkacak gönlünden? Kabe’yi seyrederken gözüm, Mescid-i Haram’ın etrafını çevreleyen ve her biri birer çirkinlik abidesi olarak Kabe’ye abanırcasına sıralanmış beş yıldızlı otellere, saraylara dalıyor. Manzarayı hüzün ve öfke karışımı duygularla izlerken kulağımı çekip başımı öne doğrultuyor : - Kabe’ye bak! Hala dışarıdasın! Vahdet ocağına geldin, hala Kesrettesin! - Ama, ama bu manzara çok kötü; diyecek oluyorum, kesiyor : - Hani olması gerekenden bahsediyordun. Hani keşke yok diye bilgiçlik satıyordun. Kızdırma insanı da cepheni dön Kabe’ye. Gözünle, kulağınla, gönlünle, her şeyinle yönel Ona! Kabe’ye dönüyorum. Tüm dikkatim onda. Altınoluk, Hatim ve Hatim içinde namaz eda edenleri seyrederken uyarıyor : - Bütün kuvvelerinle hakikate yönelmedikçe oku-ya-maz-sın! Kıblen tek olacak. El işte, göz oynaşta olursa hava alırsın. Kovulursun huzurdan.
- Bu cenah Fatıma cenahı dedik. Bak bu tarafta Hatim var. Yarım ay gibi. Müminler orada salat etmek için birbirini çiğniyor. Hatim yada Hicr-i İsmail… İşte önümüzde. Neler düşünürsün?.. - Burada Hacer annemizin kabri olduğunu duydum. İsmail (as) in kabri de burada imiş. Bir hanım ve oğlunun tavaf içine alınması, Kabe’nin içinde sayılması muhteşem gelir bana. - Sıradan bir hanım değil, bir Nebinin zevcesi, bir Nebinin annesi!.. Sıradan bir oğul değil Beytullahın işçisi, Teslimiyet zirvesi!.. - Evet. - Hacer’i, İsmail’i, Haccın batınını ileride konuşuruz bol bol. Şimdi konumuz ehl-i beyt. Fatıma diyorduk. Hatimden devam. - Hatim bana mi’racı hatırlatıyor. “Kabe Kavseyn” geçer Kur ’anda. İki yay arası mesafe denir. Yay gibi Hatim. Bir yakınlık sembolü. Yukarıda Altınoluk o yayı çeken ok sanki. İkisinin altında salat ; mirac sırrı gibi… - Devam et. - Burada namaz eda edenler, sanki Altınoluktan akan Rahmette arınıyor, Hatimin iki ucu arasında mirac ediyor. - Bu konuda sahabe sözlerini, hadisleri biliyor gibisin. - Yooo inan bilmiyorum, şimdi baktım da gönlümden bunlar akıverdi. Elini omzuma atıyor. Uzun uzun yaaaa, yaaa diye söyleniyor. - Şimdi anladın mı; niçin tüm hücrelerinle Kabe’ye yönel dedim?.. - Bağışla ama ben alaka kuramadım. - Hep şartlanmışsınız sizler. İlim kitapta yazar, ders okulda okunur diye. Şimdi bir şey oldu burada. Hiç okumadan, sadece yönelişinle gerçeği sezdin!.. - Affına sığınıyorum ama biraz açıklar mısın? Ayağa kalkıyor. Ve kollarını omuz hizasında açarak Kabe’ye doğru tekbir alıyor: ALLAHU EKBER ALLAHU EKBER. LA İLAHE İLLALLAHU VALLAHU EKBER.ALLAHU EKBER VE LİLLAHİL HAMD. Ona katılıyorum. Defalarca tekbir alıyoruz. Sonra salavat getiriyoruz : ALLAHUMME SALLİ ALA SEYYİDİNA MUHAMMEDİNİN NEBİYYİN ÜMMİYYİN VE ALA ALİHİ VE SAHBİHİ VE SELLİM.. İçinde demetlenen hüzün bulutları gözlerinden sızarken aheste aheste açıklıyor ne olduğunu : - Efendimiz (sav) mi’rac edecekleri gece Kabe’ye geldiler. Hatimin iki ucu arasına durup salat ettiler. Sonra yan üstü yatarak Hatimde tefekküre, tezekküre daldılar. İşte o zaman Cebrail (as) kalbini açtı Alemlerin Efendisinin ve yıkadı zemzemle. - Demek burada bir İnşirah daha yaşadı Rasülullah. - Evet, o inşirahtan sonra da İsra gerçekleşti ve Mescid-i Aksa’ya yol aldılar. Sahabenin ileri gelenleri bunu bildikleri için fırsat buldukça burada namaz eda ederlerdi. Efendimiz sevgili zevceleri Aişe annemize buyurmuşlardı; “Beytullaha girmek istiyorsan burada salat et. Zira burası onun parçasıdır. Senin kavmin Kabe’yi inşa ederken inşaatı kısa tutup onu hariç bıraktılar. Orası atam İbrahim’in duvarıdır” - Hatimde namaz kılan Kabe’de kılmış gibi oluyorsa, Hatim Kabe’dense Fatıma’yı fark eden de Rasülullah’ı yaşayacak bir ölçüde diyebilir miyiz? Susuyor. Aslında konuşuyorum, bir şeyler buluyorum zannetsem de konuşturan hep bu zat. Düşündüklerini benden açığa çıkarttırıyor. Resmen beynimi, kalbimi kullanıyor. Bir ara yüzüne bakacak oluyorum. Çıkışıyor : - Duruşunu bozma! Kabe’ye bakacaksın! Hem ne kendine ne bana pay çıkar, ikimizi de söyleten O! Beyinlerin, kalplerin sahibi O!.. Devam et, konuş! Aklıma geleni söylesem mi? Bazen çok uç şeyler gelir aklıma, bunlar sır kapsamında ise kınanmaktan korkarım doğrusu. - Sınırsızlığın kapısı bura! Mekan içinde mekansızlığın, zaman içinde zamansızlığın, kayıt içinde kayıtsızlığın yaşandığı yer Kabe! Fenanın Bekaya açıldığı yer. Korkma, aç içindekini! - Hatime baktım da, sanki bu şişkin çıkıntı hamile bir kadını andırıyor. Bozuldu mu diye göz ucuyla süzüyorum. Hafif bir tebessüm yayılıyor esmer çehresine. Göz ederek devam, diye işaret ediyor : - Kabe; simsiyah örtüsü ile Mescid-i Haram’ın orta yerinde. Mahrem yerde, sırların merkezindeyiz. Rahman ve Rahim birlikteliği ile zuhura çıkış oluyor. Besmele çekebilmek ; Rahman ve Rahim i okuyabilmekle mümkün! - Sonra?.. - Ön yüzde Ali; Rahman sembolü. Bu yüzde Fatıma; Rahim sembolü. İkisinin izdivacı ile B Sırrı zuhura çıkıyor. Ve ikisinden çağlara akıyor Risalet şelalesi. - Altınoluktan dökülen yağmur gibi değil mi? Altın silsile-den, temiz soydan devam ediyor Muhammedi Muhabbet… - Evet.
- Yani Hatim aynı zamanda esmanın daimi bir zuhurla ef ’ale çıkışını, kesilmeyen akışı ilham ediyor değil mi? - Eyvallah. Vahdet Ülkesi Altınoluka dikkatle bakıyoruz. - Ne yana dönük bu Altınoluk?.. Sevinçle atılıyorum : - Bizim ülkemize, Türkiye’ye dönük! Önceleri ağaç yada demirdenmiş. Osmanlı ecdadım ona son şeklini vermiş, altından yapmış. - Altınoluk Türkiye’yi işaret ediyor. Hatim de o yönde. Haydi dökül bakalım… Irkı ve milliyeti ile övünme konumuna düşmekten Allah ’a sığınırım. Hele böylesi bir yerde bunu yapmak, doğrusu çok yanlış olur. Ama her hak sahibinin de hakkını vermek gerek. Ülkemi, ülkemde zuhur edeni seviyorum : - Türkiye doğu ile batının orta yerinde. Ne doğuya ne batıya nispeti olmayan zeytin ağacından çıkan bir yağdan tutuşturulur der ya Kur’an! - Ne imiş tutuşan?. - Nur Suresi 35. ayet canım. Allah ’ın Nuru anlatılırken böyle bir tasvir var! - Evet.
- Benim ülkemin doğuya da batıya da nispeti yok. Ortada, Vahdet halinde. Yada Sıratı Müstakim gibi orta yolda diyelim. - Eee nolmuş yani?.. - Sülale-i Rasül den çok gönül ehli var ülkemde. Zengin bir Nebevi mirasa sahibiz. İslami ilimleri yaymada, Muhammedi aşkı tatmada çoğu İslam ülkesinden öndeyiz biz. İslam bir başka yaşanır, bir başka hissedilir benim ülkemde. - Nasibiniz bol olsun ehli beytin gönlünden. Feyziniz hep çağlasın ol mübarek nesilden! Bu duaya yürekten amin diyorum. İkindi güneşi tepelerin ardına doğru çekilirken Kabe’nin gölgesi düşüyor üstümüze. Yanımıza genç bir çift geliyor. Çekik gözlü, fidan gibi delikanlılar. Hanımın elleri kınalı, beyefendinin de halinden belli yeni evli oldukları. Malezya ve Endonezya’da hoş bir adet var. Evlenenlerin mihri Hac veya Umre oluyormuş. Gelinle damadı görünce tekrar Ali ve Fatıma’ya dönüyorum. Cebrail Nikah Kıymış! - Ali ve Fatıma’nın nikahını konuşmadık. O nikahta bana ilginç gelen bir yön var! - Neymiş, söyle bakalım. - Efendimiz ikisinin nikahını kıymadan önce semavatta Cebrail (as) kıymış nikahlarını. Mukarreb Melekler, Gayb Ehli akın akın gelmiş o düğüne. Bilemediğimiz, göremediğimiz boyutlarda dillere destan bir düğün, muhteşem bir seyran olmuş. Ama hem o alemde hem bu alemde nikahlanmaları, arzdaki nikahtan önce Cebrail’in nikahı, düşünülesi geliyor bana. Bunu nasıl anlamalı?.. Derinlere dalıyor gözleri. Uzun uzun süzüyor aşağıda durmaksızın dönen insan selini. Ve hafifçe dudaklarını aralarken sanki bu konuyu konuşmak istemezcesine, isteksizce soruyor : - Eee, bunu nasıl düşünüyorsun?.. Doğrusu içime doğanı açıp açmamakta tereddütlüyüm. Onun birden içe kapanması ve durgunlaşması da etkiledi beni. Ama gene de çıktığı kadarı ile birkaç cümle edeyim : - B sırı ile Besmeleyi okumak; Rahman ve Rahim boyutlarını kendimizde birleştirmek, dengeli olarak açığa çıkarmakla mümkün. - Evet. - Ali; İlim ve Kudreti ile Rahman boyutu dersek; Fatıma ; Aşk ve Gönlüyle Rahim timsali. Bu izdivaç; B sırrı ile okunanı açığa çıkarıyor da nesillere devrediyor ilim ve muhabbet. - Tamam da sözü getireceğin yer neresi?.. - Yani diyorum ki hepimiz ya Rahman yada Rahimden birini ağırlıkla taşıyarak doğuyoruz. Bir yarımız bizde ama öteki yarıyı tamamlamak bir başka mahal ile mümkün!.. - Birazı doğru, birazı yanlış! - Doğrusu? - Her iki boyut da var bizde. Ama perdeler biriyle yaşamaya mahkum ediyor. Perdeyi açan, öteki boyutunu tanıyor, ama o boyut dışarıda değil gene bizde. Şimdi devam et.
- Sus!.. Sakın konuşma!… Ağzını açma!.. Müthiş Celallendi. Hiç bu kadar çıkışacağını ummamıştım. Kolumdan tutup ; - Yürü, aşağı iniyoruz, diyor. Neye uğradığımı anlamıyorum. Merdivenlerde soruyorum : - Bir kusur mu ettim? Niye bu kadar Celal?.. Az daha sakin ama gene tonu yüksek bir sesle : - Sus!.. Sözün bittiği yerler var. Söz bitti. Öteye bir adım daha atarsan yanarsın! Ne diyordu Aşkın Sultanı Mevlana? “Sırrın gönlünde kalsın! Sırrın gönlünde kalırsa maksuduna çabuk varırsın!” … Susuyorum. İkindi harareti yerini akşam serinliğine bırakırken tekrar tavafa katılıyoruz. İsimden Müsemmayı Kuşanmak Tavafın son şavtını tamamlayıp Hacer-i Evsedi de öptükten sonra bu defa Hacer-i Esved köşesine doğru dönerek safta yerimizi alıyoruz. Akşam ezanına 5-10 dakika kaldı. Hz. Fatıma ’nın muhtelif isimleri olduğunu zikrederek ; - Hatırında kaldığı kadarı ile isimlerini söyle bakalım, diyor. - En başta Fatıma. Sonra Betül- Azra- Tahire- Zehra- Marziye- Eşrefünnisa - Seyyidetünnisa isimlerini hatırlıyorum. - Manaları ne? Mana deyince elbette sözlük anlamından öte, içsel bazı anlamlar istiyor. Sözlük anlamını basamak yapıp tefekkür binasına çıkmaya çabalıyorum. - Fatıma; Fa-Ta-Me kökünden. Fatame; kesen, ayıran, iki şeyin arasını açan, kendini beri tutan demek. En basit anlamı da çocuğun sütten kesilmesi. Bu anlamı bir hadisle destekliyor : “Kızımı Fâtıma diye adlandırmamın tek sebebi, Allah ’ın onu ve onu sevenleri cehennemden uzak tutacağı gerçeğidir.” buyurdu Efendimiz! - Demek Fatıma olmak; şeriat dairesine aykırı hallerden uzak kalmak, günah ve haramla arasına set çekmek, kendini nefsin şeytani ataklarından uzak tutmakmış. Sütten kesilmek de, manen rüştünü ispat edip kendi ayakları üstünde duracak cesareti temsil ediyor. Fatıma zaten öyle! Diğer isimler?..
- Ama Fatıma evli. - O zaman bunun cinsiyetten öte anlamları olmalı. - Konu erkekten yada kadından uzaklıktan öte; duygu ve düşüncelerini nefsaniyetin, şehvetin yönlendirmesine izin vermemek! Bu da epey bir yürek ister. - Evet. Azra; kirden arınmış manasına. Hayatını incelerken dikkatimi çekti; Fatıma annemiz; hayız ve nifastan beri imiş. Bunları hiç yaşamamış. Hikmeti ne ola?.. - Derin… Söze gelmez… Geç öteki isme.. - Zehra; çiçek gibi, gül yüzlü demek. Efendimiz onu pek severmiş, okşarmış, koklarmış da “Fatıma’yı gördükçe miracımı ve cennet hurilerini hatırlarım “dermiş. Seyyidetünnisa, Eşrefünnisa buyurması da onu cennet hanımlarının reisi, efendisi olarak saymasından. - Tahire ve Zekiye? - Bunlar da hem dış hem iç dünyası arınmış, temiz demek. Yani hem çevre ile hem kendisiyle barışık. Gönlünde sükûneti bulmuş demek.
- Marziyeyi de söyle sonra namaza duralım. - Oldukça üst nefs boyutu. Allah’ın kendisinden razı olduğu kimse demek. - Haydi Raziyeyi az bir şey anlarız. Hepsini hoş görüyor, her şeyi hak biliyorsak razıyızdır. Allah ’ın bizden razı olduğunu nasıl anlarız?.. Ağır bir soru. Ne desem bilmem ki… - Bilmiyorum, nasıl anlarız? - Hafızanın bir köşesine at, elbet cevabı çıkar bir gün.
… Akşamın farzı biter bitmez tavaf tekrar başlıyor aynı heyecanla. Yanındaki bidondan bana zemzem doldurup veriyor : - İç, Kabe’nin zevkiyle iftarı unuttuk. Aç orucunu. Sahi ezanla açabileceğimiz halde unutmuşuz iftarı. Zemzem içiyorum kana kana. İki de hurma, yetti işte. Bulunduğumuz yerde çok güç duruyoruz. - Hatime girelim, orada salat edelim, diyor. - Ama görmüyor musun polis salmıyor, nasıl geçeriz?.. - Gel sen, elbette görüyorum, kör değilim.
Az sonra o kalkınca ben de peşinden kalkıyorum. Revaklı, kapalı kısma doğru yürürken hoş bir şey söylüyor : - Az önce demiştin, Altınoluktan akan rahmetle yıkanmak. Hatimde mi’rac yaşamak! - Evet dedim! - Herkes, The Secret peşinden koşa dursun, sen “Ameller niyete göredir” “ Kulumun zannı üzereyim” hadislerini bir kere daha düşün olmaz mı?.. Mescid-i Haramın revaklı kısmında oturuyoruz bir süre. Öğle namazından bu yana açılan sırlardan öylesine doluyum ki; yeni idraklerle ruhen yaşadığım gönül genişliği, bedenimde müthiş bir yorgunluk olarak kendini gösteriyor. Bir sütuna yaslanıyorum. Bitkinliğimi görünce ; - Kestir biraz, diyor. - Ama burası mescid, olur mu? - Burası en emin yer, burası gönlümüz, burası bizden içre biz. Niçin olmasın? Biraz kendimden geçmişim. Ne kadar sürdü bilmiyorum ama Yatsı ezanına doğru uyandırılıyorum. Abdest tazelemek için Babü’s-Selamdan lavabolara doğru geçiyorum. Döndüğümde Mescid-i Haram ışıl ışıl. Büyük spotlar altında Beytullahın siyah örtüsü ve o alnında kuşaklanan altın sırmalı şerit ruha sevinçler saçan bir armoni oluşturuyor. Siyah ve sarı bu kadar mı birbirini tamamlarmış, hayran hayran izliyorum. Yatsıya bu defa Rukn-u Yemani cihetinde duruyorum. Namazdan sonra gözlerim onu arıyor. Arka saflardan geliyor usul usul. Tavaf epeyce genişlediği için gerilere diz çöküp Rukn-u Yemani’ye yöneliyoruz. Yüklə 0,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|