Mała encyklopedia kultury antycznej

partenia (parthenia) gr. pieśni układane dla chórów dziewcząt; m.in. pieśni takie tworzył spartański poeta Alkman w VII w. p.n.e. (zob. Alkmari).

Partenios zob. Parthenios.

Partenon (gr. Parthenon) świątynia Ateny na Akropolis ateńskiej, zbudowana w latach 448--432 p.n.e. przez architekta Iktinosa i budowni­czego Kallikratesa na miejscu dwóch starszych świątyń. Jest to perypter (zob.) dorycki, 8 na 17 kolumn, wykonany z marmuru pentelickiego, z pronaosem (zob.) i opistodomem (zob.) o 6 kolumnach przed antami (zob. antd). Cella przedzielona była na dwie części: wschodnia stanowiła właściwy przybytek z posągiem Ateny Partenos, zachodnia była salą dziewcząt poświę­conych bogini. Bogata dekoracja rzeźbiarska była wykonana przez szereg artystów pod kie­runkiem Fidiasza. W metopach wschodnich przedstawiona jest gigantomachia, w zachod­nich — walki Tezeusza, w południowych — cen-tauromachia i legenda o Erichloniosie, w pół­nocnych — wojna trojańska i legendy attyckie. Fryz po zewnętrznej stronie celli, przedstawia­jący procesję panatenajską wykonano w latach 443-438 r-n.e. W latach 438-432 dostawiono dwa przyczółki. Wschodni zdobiły rzeźby przed­stawiające narodziny Ateny, zachodni — spór Ateny z Posejdonem. P. stanowił najdoskonalszą syntezę jońskości i doryckości w architekturze i uważany jest za szczytowe osiągnięcie architek­tury greckiej. Świątynia w V w. została zamie­niona na kościół, w r. 1456 na minaret.W r. 1674 Carrey i markiz de Nointel sporządzili rysunki detali. W r. 1687, w czasie oblężenia Aten przez Wenecjan, P. został zniszczony wskutek eksplo­zji. W r. 1802 lord Elgin Wywiózł znaczną część ocalałych rzeźb do Anglii (British Museum).

Parthenion

570

Parys

Parthenion 1. miasto w Mizji, na południe od Pergamonu. 2. przylądek na Chersonezie Taurydzkim (Chersonesus Tawica) ze sławną świątynią Artemidy Taurydzkiej, w której w okre­sie archaicznym składano ofiary z ludzi.

Parthenios¹ 1. mit. towarzysz Eneasza. 2. P. z Nicei (z Marlei w Bitynii?), poeta grecki z I w. p.n.e., który w r. 73 po zdobyciu Nicei przez Rzymian dostał się jako jeniec do Rzymu, gdzie ze względu na swe wykształcenie i talent został obdarzony wolnością. Wykładał literaturę grec­ką w Rzymie i w Neapolu, uczniem jego był m.in. Wergiliusz; opiekował się nim Korneliusz Gallus (zob.), dla którego P. napisał prozaiczny zbiór opowiadań Erotikd pathemata (Cierpienia miłosne) zaczerpniętych od poetów i historyków. P. napisał również Metamorfósels (wzgl. Allo-jóseis, tj. Przemiany), szereg utworów o tema­tyce ^mitologicznej (należy je zaliczyć do epyl-liów), jak Anthippe, IfSdos, HerakUs oraz ele­gie, wśród nich Arites epikedejos (Treny na śmierć żony, Arete), Epikedejon els Archelaida (Treny na śmierć Archelais, poetki) i wiele wier­szy okolicznościowych. P. pozostawał pod wply-wem Kallimacha i Euforiona. Z utworów jego znamy jedynie fragmenty. 3. toreuta grecki znany jedynie ze skąpej wzmianki u Juwenalisa (Sal. XH,43). 4. mówca rzymski z .VI w., żyjący w Galii.

Parthenios² 1. góra na pograniczu Argolidy i Arkadii. 2. rzeka w Paflagonii uchodząca do Morza Czarnego, tworząca w swym dolnym biegu naturalną granicę pomiędzy Bitynią i Pa-flagonią. 3. (dziś Montevergine) góra w połud­niowej części Kampanii.

Parthenius (Titus Cloudlus P.) urzędnik Domi-cjana, kiepski poeta; brał udział w spisku, który doprowadził do zabójstwa Domicjana i objęcia rządów przez Nerwę. Został zamordowany w cza­sie buntu żołnierzy w r. 97.

Parthenopajos mit. król Arkadii, syn Atalanty i Meleagra. Jeden z uczestników wyprawy sied­miu przeciw Tebom.

Parthenope zob. Neapolis.

Partowle (Parthl) lud zamieszkujący Partię (Parihia), kraj w Azji, na południe od Morza Kaspijskiego, pomiędzy Hyrkanią, Margianą, Arianą, Media i Karmanią. Trudnili się głównie pasterstwem, zwłaszcza hodowlą koni. Znani byli z doskonałej jazdy. Położenie kraju na skrzyżo­waniu szlaków handlowych miało decydujące znaczenie dla rozwoju handlu u P- Głównymi

miastami na terytorium P. były Ekbatana i Seleucja. Początkowo,/', znajdowali się pod pano­waniem Asyrii, później Medów, Persów, wresz­cie Macedonii za Aleksandra W.' Po śmierci Aleksandra W. dostali się pod panowanie Seleucydów. W poł. III w. p.n.e., prowadząc walki z Seleucydami, założyli własne państwo. W okre­sie rozszerzania się wpływów rzymskich na Wschodzie Partia stanowiła jeden z największych organizmów państwowych. W r. 92 P. nawiązali przyjazne stosunki z Rzymem. W wojnie Pom-pejusza z Mitrydatesem zachowywali sojusz z Rzymianami. Spór o Armenię z Tigranesem, uważanym za przyjaciela narodu rzymskiego, przyczynił się do zaostrzenia stosunków pomię­dzy P. a Rzymem. W r. 54 Krassus podjął prze­ciw P. wyprawę zakończoną klęską pod Karrami w r. 53. Odtąd sprawa partyjska odgrywała główną rolę w rzymskiej polityce zewnętrznej na Wschodzie. Polityka uprawiana przez Au­gusta w stosunku do krajów Wschodu dopro­wadziła do chwilowej poprawy stosunków pomię­dzy Rzymem a Partią, co przyczyniło się do nawiązania wymiany handlowej, a z kolei do rozkwitu syryjskiej prowincji rzymskiej i partyj-skiej Mezopatamii. Jednym z wyrazów dobrych stosunków był zwrot (w r. 20 p.n.e.) jeńców i sztandarów wojskowych utraconych przez Rzym w wyniku klęski pod Karrami. Polityka następców Augusta, częste ingerencje Rzymu w wewnętrzne sprawy P. stały się przyczyną wielu wojen. Szczególnie punktem zapalnym była sprawa Armenii, stanowiącej państwo buforowe pomiędzy Rzymem a Partią, gdzie obie strony usiłowały utrzymać swoje wpływy. Wiel­kie wyprawy przeciw P. przeprowadzili: Trajan (w latach 113-117), Marek Aureliusz (166), Sewerus (198-202) i Karakalla (215 i 216). W r. 226 Partię opanowali Persowie.

parturiuat montes, nascetur ridiculus mus łac. zob. nascetur ridiculus mus.

Parys (Paris) mil. zw. także Aleksandrem (Aleksandros), drugi syn Priama i Hekaby. Hekabe przed jego urodzeniem miała sen, że wydała na świat płonącą pochodnię, która pło­mieniami swymi objęta całą Troję. Ponieważ tłumaczono, że sen ten oznacza, iż nowo naro­dzony syn. sprowadzi nieszczęście na . ojczyste miasto, Priam oddał dziscko zaraz po urodzeniu pasterzowi Agelosowi, aby je porzucił w górach. Agelos jednak wychował chłopca razem ze swoimi dziećmi i dał rnu.imi? P. Gdy P. dorósł,

Parysatis

571

patera

Priam i Hekabe przyjęli go do domu i ożenili z Ojnońe. Gdy trzy boginie: Hera, Atena i Afro­dyta, wiodły spór, której z nich jako najpięk­niejszej należy się jabiko rzucone przez boginię Eris, Zeus kazał im udać się do P; aby spór rozstrzygnął. P. przyznał jabłko Afrodycie, która obiecała mu w nagrodę najpiękniejszą kobietę i dopomogła w uprowadzeniu Heleny, żony Menelaosa. Uprowadzenie Heleny stało się po­wodem wojny trojańskiej, która zakończyła się zburzeniem Troi; Tlojanie nienawidzili P., uwa­żając go za sprawcę wojny i pogardzali nim za brak męstwa. Z pomocą Apollina P. zabił Achil­lesa, ale wkrótce został zraniony przez Filokteta. Udał się wówczas w góry Idą do swej małżonki, Ojnońe, gdyż ona jedynie mogła uleczyć jego ranę. Ponieważ Ojnońe odmówiła mu pomocy, powrócił do Troi, gdzie wkrótce umarł. Żona, żałując swej surowości, podążyła za nim do Troi, ale już nie zastała go przy życiu. Wówczas powiesiła się z rozpaczy. Z Heleną P. miał córkę Helenę i czterech synów: Bunikosa, Korythosa, Agauosa i Idajosa. Syn P. i Ojnońe nazywał się również Korythos.

Parysatis przyrodnia siostra i żona Dariusza Notusa, króla Persji, matka Artakserksesa Mnemona i Cyrusa. Kobieta bardzo ambitna, usiło­wała po śmierci Dariusza zapewnić tron młod­szemu synowi, Cyrusowi. Dążąc do celu, nie przebierała w środkach, doprowadziła do otrucia żony Artakserksesa, Statejry. Wskutek tego mu­siała opuścić dwór królewski, jednakże po pew­nym czasie powróciła i odzyskała poprzednie znaczenie.

Paryzatyda zob. Parysatis.

Pasargada jedna ze stolic Persji, miasto zało­żone przez Cyrusa Starszego. Położenie P. nie zostało ostatecznie zidentyfikowane.

Pasicles (Lucius Crassicius P.) wyzwoleniec, zwany także Pansa, gramatyk w Rzymie w cza­sach Oktawiana Augusta, zyskał sobie rozgłos opracowaniem komentarza .do poematu Smyrna, napisanego przez Cynnę (zob. Helvii 5).

Pasion bankier w Atenach w IV w. p.h.e., znany ze swej uczciwości; był metojkiem, jednak za zasługi, które położył dla państwa, otrzymał prawa obywatelskie. Zmarł w r. 370 p.n.e.

Pasiphae zob. Pazyfae.

Pasiteles rzeźbiarz grecki z południowej Italii, założyciel szkoły kopistów, działającej w Rzymie od I w. p.n.e. Był twórcą szeregu oryginalnych dziel wykonanych w marmurze, srebrze i chry-

zelafantynie. Autor (nie zachowanego) traktatu o najpiękniejszych dziełach sztuki ówczesnego świata.

Passennus (Paullus Propertius Blaesus P.) z As-sisium, poeta rzymski z I w. n.e., potomek poety Propercjusza, przyjaciel Pliniusza Młodszego, autor elegii (w których usiłował naśladować swego przodka) oraz utworów lirycznych pisa­nych na wzór Horacego. Utwory P. nie zacho­wały się. Pliniusz wyraża się o nich z wielkim uznaniem.

Passienus 1. P. Crispus, retor w Rzymie w drugiej połowie I w. p.n.e. 2. P. Crispus, syn retora, przyjaciel Seneki; przez żonę swą Do-micję, ciotkę Nerona, spokrewniony z cesarzem;

porzucił Domicję, by pojąć za żonę Agryppinę, która poślubiła go dla majątku, lecz wkrótce kazała go zamordować. 3. syn poprzedniego, zdolny mówca, z uznaniem wymieniany przez Senekę. 4. P. Rufus, konsul w r. 4 p.n.e., praw­dopodobnie namiestnik w Afryce w r. 2 n.e.

passus (łac. krok) zob. miary długości.

Patara miasto portowe w Likii", na przylądku o tej samej nazwie, na wschód od rzeki Ksantos, ze słynną wyrocznią Apollina.

Patayium (dziś Padwa) miasto Wenetów w pół­nocnej Italii, na drodze z MiTtiny do Altinum, założone wg mitologii przez bohatera trojań­skiego Antenora. Jedno z najbogatszych miast północnej Italii, znane szczególnie z wyrobów wełnianych. Zdobyte i zniszczone przez Attylę. Miasto rodzinne Liwiusza.

pater familias zob. patria potestas.

Pater matutinus łac. przydomek Janusa jakc boga czasu, którego wzywa się rano (mane) przy rozpoczęciu pracy.

pater patratus łac. najwyższy kapłan z kole­gium fecjałów (zob. fetiales).

pater patriae łac. ojciec ojczyzny; zaszczytny tytuł nadawany w Rzymie obywatelom, którzy ocalili kraj lub oddali mu jakieś wyjątkowe przysługi. Pierwszy miał otrzymać ten tytuł Marek Furiusz Kamillus po zakończeniu walk patrycjuszów z plebejuszami, nie jest to jednak całkiem pewne. Marek Tulliusz Cyceron otrzymał tytuł p.p. za wykrycie i udaremnienie sprzysię-żenia Katyliny. W r. 45 p.n.e. zaszczycono tym tytułem Juliusza Cezara po zwycięstwie nad pompejanami. W r. 2 p.n.e. zażądał dla siebie tytułu p.p. August, odtąd zaś nosili go już stale wszyscy inni cesarze.

patera łac. (gr. fiole) okrągła, dość płytka miska,

Paterculus

572

patrimonium

niekiedy z krótkim uchwytem, wykonywana z gliny, brązu, srebra, także—złota, niejedno­krotnie bogato zdobiona rytym ornamentem lub reliefem; szczególnie znany jej typ tworzy p. opatrzona tzw. umbo (guzem). Posługiwano się nią głównie podczas składania ofiar z wina, miodu, mleka i oliwy, jak również z owoców i pieczywa. Produkcja p. rozwijała się szczegól­nie w Aleksandrii oraz w Rzymie w okresie panowania Augusta. Paterculus zob. Velleius 3. Paternus zob. Tarrutenius Paternus. Patitios wyspa na Morzu łkaryjskim, znana jako miejsce wygnania apostoła Jana.

Patraj (gr. Patraj; dziś Patras) miasto na Peloponezie, położone na wybrzeżu Achai na zewnątrz Zatoki Korynckiej, mające jako za­plecze żyzną dolinę u stóp góry Panachaikus. W okresie klasycznym dziejów Grecji nie od­grywało większej roli (wiemy jedynie, że udzie­liło poparcia Atenom podczas wojny pelopones-kiej). Zdobyte przez Kassandra, a następnie przez królów macedońskich pozostawało w ich władaniu w latach 314-280 p.n.e. Odegrało po­ważną rolę w okresie, gdy usuwano Macedoń­czyków z tej części Peloponezu w czasie powsta­nia drugiego Związku Achajskiego (ok. r. 280 p.n.e.). Później, opuszczone przez mieszkańców, traci znaczenie. Wzrost znaczenia nastąpił za Augusta, kiedy P. stało się głównym portem na zach. wybrzeżu Peloponezu.

patria potestas łac. władza ojcowska. Rodzina rzymska była zorganizowana inaczej niż rodzina współczesna. Przede wszystkim o przynależności do danej rodziny decydowały nie więzy krwi (cognatio), lecz więzy prawne (agnatió). Na czele rodziny agnatycznej stał ojciec rodziny (pater familias), któremu w stosunku do pozostałych członków rodziny, a więc żony (jeśli była m manu męża, zob. matrmwniwri), dzieci zrodzo­nych z iustum matrimonium, legitymowanych i adoptowanych, przysługiwała niczym nieogra­niczona władza, potestas. Jak długo pater fami­lias żył, wymienione osoby były wprawdzie wol­ne, miały zdolność do czynności prawnych, ale podległe były jego władzy, były nie sui iuris, lecz alieni iuris. Gdy pater familias zmarł lub władza jego w inny sposób została zniesiona, dotychczasowa rodzina rozpadała się na tyle nowych rodzin, ilu było synów (singuli singulas familias incipiunt habere). Ci bowiem po śmierci ojca stawali się osobami sui iuris i ojcami rodzin

(pater familias). Kobiety, tzn. żona in mam i córki stawały się również osobami sui iuris, ale nie mogiy utworzyć nowej rodziny, gdyż nie mogły być podmiotem władzy ojcowskiej, p.p. Uprawnienia ojca rodziny były pierwotnie bardzo szerokie. W stosunku do poddanych jego władzy przysługiwało mu prawo karania śmiercią (ius vitae ac necis, vitae necisquae po­testas). Szczególnie w stosunku do dzieci przy­sługiwało mu prawo porzucenia (ius exposi-tionis), sprzedaży (ius vendendi), oddania w man-cipium. On decydował o małżeństwie i dalszych losach dzieci. W prawie klasycznym p.p. utrzy­mała się nadal, została jednak nieco ograni­czona, a przede wszystkim złagodzona. Za Ju-styniana została ostatecznie ograniczona do pra­wa karcenia i wychowywania dzieci. Władza nad żoną zniknęła wraz z zanikiem małżeństwa cum manu. P.p. powstaje na mocy samego prawa nad dzieckiem zrodzonym w prawym małżeń­stwie (matrimonium iustum), a nad dzieckiem pozamałżeńskim tylko wtedy, jeśli nastąpiła le­gitymacja dziecka bądź w ten sposób, że rodzice zawarli małżeństwo (per subseąuens matrimo­nium) bądź też w ten sposób, że cesarz uznał dziecko pozamałżeńskie za pochodzące z ma­trimonium iustum specjalnym aktem (rescriptum principis). Z mocy czynności prawnej powstaje p.p. w wypadku adopcji (zarówno w wypadku adopcji w ścisłym znaczeniu, gdy pater familias adoptuje dziecko podległe władzy innego pater familias, jak i w wypadku arrogatio, gdy pater familias adoptuje innego pater familias). P.p. wygasa ipso facto wskutek śmierci ojca rodziny, wskutek czynności prawnej w wypadku emancy­pacji dziecka (przy czym jeśli idzie o syna, należało przedsięwziąć trzykrotną — fikcyjną — sprzedaż w myśl zasady prawa XII tablic: si pater filium ter venum duuit, filius a patre liber esto) i wreszcie p.p. gasła, jeśli pater familias został arrogowany.

Patricius Andrcas zob. Nidecki Andrzej Pa­trycy.

patrimonium łac. majątek (w szczególności odziedziczony po ojcu). P. Caesaris — majątek prywatny cesarza administrowany zwykle przez urzędnika zwanego procurator patrimonii lub — w czasach późnego cesarstwa — przez comes patrimonii. P. Caesaris podlegało normom prawa prywatnego. Cesarz mógł nim dowolnie rozpo­rządzać, sprzedawać je, darować etc. Po śmierci cesarza przechodziło zwykle na jego dziedziców

-cdzoJ cun3[ tpzini 'iuroi oi BpA\omfaqo snijui

-BpzB'^[ •i3[snJis sbz s9M3n'J 'wfsylą-es — ssiliJ. 'pis

-UA»BI }tiaUiaia pBAOinazaJda.1 IpUn S9UWPy. •S9J

-awJ i rawJ; 'sauuwy :o3ap(Stuia Biuazpoqood 3;AMidłfeMani X(^q Ał&zro q3XJ9p[ 'snqui Kxx\ vu q3pISM3(OJ3[ qoBSBzo 'a {Xq Aropizpod wmiJJmy snimuloy snpidod qop[snL(z;i M05[Aio}siq sa\

'S9)U3S 'MppOJ •BqZOIl BłaUDlUreZ TOM3d •B{BZ8[OT

o3ap(sniAzJ[ iiłrfaAwd oa "imwd bmzot n!⁸⁰¹* '(iJduosuoy sa^ivd 'sawd) apTOss m iiBpBisBZ

STMOOfO qoKJOpI 'AOpOJ 8IM03[nO(ZO (OapfO .W;0rf

po 'smsuiYd •d •i 'murod -ye^ azsnCa^Jfed

•BAMUd A

-om z Sspido inna pan {BAOAróJds •rf 'Anzpo;i Ba

-OJ8 z i3iqo3[ qti[ qoiniaiain qoso qoAn(OA siq3is zszJd qo/:ireAOd^onBuia J0i3[8}o.rd i 3[in

-qozJ3iMz cą'e[ (g •iM03izp3izp nm3uoi$3J3(o sm

-aniMBJdn 0} o'BZB3[8ZJd zai o{Aq wozów '^uzocEp

-8Tzp (Xq iBno.OBd 'n3[pBds lo^Szo nni faofefnSnjs

-/(zJd •rf BiU3iM'eqzod n(83 a iK)ira(OMzAw zazid qo^u-BU03iop mo^b qop[is'CzsA •BiusiurBManm Sis OBStmop (8001 Awd qoAi Biuazo3idz3qBz flp i 'n}iianitłsa} (imbisoz sin xjo^ 'no^siOAW^A uiA{JBiuz od Alziosnds op Tswsid anAsd •zam/Aoi ysm •{{ •mĄJtmz od Alziosnds SMO{Od •d yeMsoz

-^zJd JOła-id 'Bn^s oSaf zptq •rf (feromod iioa faim^so f3As a b 'af (AzojzpsizpKM qni loapp }wvj aro '}naurBłS8} ^^ł⁸*³⁷ A[913[ 'oamsiOMz

-<a\ ąjctuz i(§3f •rf topoo z BA}snaz(mn ocjsia

-bz 3Z3IB1 {gem ero oarosiOMZ^^ •(pwwfuf) łozo &}B.i}n Bn AnozwEn aXq. AuSoui •d qoAio}i[ a 'qoAn(iMy?o ApsaooJd ttOT yvzoviS/& vi0f9id Bnia[

-OMzaz zaq zai ure (pm^zo oSsi (89111 sin •rf i luaf

-ęzm-bti) AłSdSisazJd siusiujadod o •d wezie^so \3om sin oain3(OAzK^ •faMopfes azpOJp w X.ve/A

-OMSiazSa oXq {Soin ani i ftpiMitm oi{v3{{qo bz (iCq ^irezEMn 8n(sn cmazopBiM^ 3[azfeiAoqo '{aż

-op am emazoazJ^zJd oSapiEi n⁸?^ 'tasinsiOAz

-&» pazJd 3[iniOA3iu feSSisAzJd pod {^siazJAzJd oo.n[OłsSzo amł^tso oj, •Siqsn qo

-pBiA\$ op zbjo n5[nnoBzs i BMisnazsnjsod op

-d op Tupmsois a (Xq ^treztiMoqo oani8(OAzX^

-(owtftSaf wialń)) S^aido BABJd A)om z nnn pen (BMOMBJds •

-Szpan a nprdod ^CpS 'n3[pBdAtt a qoi •wsetd

-•d (n}Bno.i}Bd OABJd j^zoizpaizpo qoi(JO}3[ op n3(uns0łs a 'AponalOMZ

-i(A qni aiqais zazjd qo^noiOMzAA A93iiniOAani)

M03tl8(OAZ^A J013[310Jd I 3[inqOZ.r8lA\Z 07[B[ (^

-itnzoizpaizp (Xq i(3inaip[ siannsois 'd AMoazJd oAzopBiAs ro'B npfes op •d o3aAS ^EA^zod (8901 sin zstomoj inaini 'dn^o oSsm bz 3Azojz — ain

-foM m iiOMani op Sis jBisop iissf b 'airnzpOJ oSaf i niuar 3iq3Zflod a fesomod z oizpoq3AzJd 'nmop oSaf m yunoBZS obm^ztojo i qoXuzor(qnd uaidfe}SXM oSaf sczopod niu stmois^sb '•d oSsAts B(p o^MO^BJd iiAq iirezfeiMoqo lonaira '(pisa JMos) janfiSipJ if35[UBS (sMOJns (BSolpod 'Binaipt

(B3[nZSO 1\S9[ •IA01U3II1I 03[AM03ZJd OKZOpBIAY^ me

npts op B}U3ipi ^BMAzod no' (8901 sin -qa(Mopfes qoBMBJds a i3soiq9§3zozs a 'Aoomod un ye\

-sizpn ;(nBzfeiA\oqo {Xq •d A\o}nsi(3( JOi3[3}OJd i 3[iuqozJ8iAZ 03[Bf (i "feliizpOJ felrep z qoArez

-felMZ 'qo^niOA qoso qoXireAod^oireni3 qoAio}5[

-am ztjo Mooua(OMzAtt 'Au^iralpi •eloy^oid i B5[inq3ZJ3iAz oiref hr^ssafzi ittnzpOJ B3ini(az3cu BinazoBuzo B(p AreMifan uniiJa} •ao/ snuo^Bd

•KnraiM am om 3|Bnp8f oSaf qoBuis;d o 'uojso^) iubu (Bze^szJd inin o rosoniopTiM 'sisoJpfed od •f} '59/0^ 'ł po qocna}v a (mapo-iSo) 'B-in^idg ^03[zs jfbmoj

-OT3[ Al0ł1[ '3[i(Z3faJn3ITd3-JOZOIIJ PI03JS UOJ(BJ

••BppBptzJd oS3ireq303(n orasiuod XqB 'XMłiq aiod Bn (p9.iA\od 'pzo ogaf n5[ in[sAzJ§i 3{BiuBdsM AzsAlzpfezJn i qazJ3od mn azsmim

-BJdV IUre3[3Jr)

AzpSuu ao(BA a HiAllOJMZ iu3}5rand 5is c(b}s ogaf pJSiuls •BJOłi[3H p[&J z {teniSz 'Bq.tOJng inadazozso ^noniBJZ 'ynpaf noyo^ yv^ •nqoo(d

-od m ii5TiqozJ3id 'BS3i[iqov vz •j oteJOiq aliref

-ojj. •Bssniq3V 5foJqz AzsM'BizpArózJd 'nroq op (XzsnJ wo}S3N SqsoJd ro 'A95[a.[r) i5[sSii[ 3TBUp8f 3fezpiĄ\ •fora po 5is (CTnAzflSMOd •3'zsfei 'rafie fA z ais (BJOOiCM BnontnsniBSy ^Bn nraAsroS ^noisamn ssniqov /po •fe5[snBfOJ} 5nfoA ^n {AzsnJ/(A uiAio:pi z 'ni3sai[iqov z 5is fcazeCSzicIsz sizpS 'tsnapd .t9Mp Ęn Sis 9ruoJqos i tundo ?psndo (bis

-nui 'tsomopiJUly 'eti^s •esnnnnos^r3 (anilsAun ain) psopojm m AzsM;qBZ "ipnaiS ^I niundo z BsoiifonaiM u/s 'f3p(s^refo.i} KufoM AOJ3}Bq

-oq z napar •;.iu< (s3{^o.i)o^ scpyef) sop[oj)cj

•(aireMoq3BZ am) opizp (Bsidisn •BZJom oSa) i(zazJqAłA qornpoq3ĘZ i q3i'npoqosA psaza fau^uz

-od o 'uip[sfidsB^[ raioyi w f3p(SM8[9i3[ Ąou BOp9Aop i i •esosinaps wj?; lap-efAzJd '•a-u-d

-Min z 13(38^3 ciaSauad •^ ••ezsEfaezae^ •zszid o8aireinroodSM 'mnnody nStesod oS3Moiredzsi[nq bojom» '/CnolOJ^i z ppaiS z.reiqzazJ •e •fai^

-sanodopd ainfoM od uioJiaa faneAOJBiJO fap[s

-ntireds fanM^OM aidnJS Aud (BM03'BJd(OdsA '•a'u'd •m ^ A^o;od faiSmp z fapts^opps Ąo^zs aż ZJBiqzazJ •^ -sojj/owj -qoz •i sap[OJ)BJ

•aizpazJn a /odSisen (EpedAzJd Aioii[ 'snastf op alAispaiMpazJd m

£/.£