Bizdə mərsiyə məhərrəmlihdə oxunur. İmamlarımız üçün, onnarın balaları üçün, Əbəlfəz üçün. Həzrət Hüseyn üçün. Mərsiyəni yasda deyirih. Əli Əkbər üçün deyirsən cavan ölüb axı.
Ay Əkbərim, laylay.
Mahiyəmbərim laylay.
Əli Əkbərin anası deyir bu kəlməni.
Yatma quru yer üsdə
Gəl qucağıma, laylay.
Sinəmə dağlar çəhdün.
Başıma küllər töhdün.
Sən qəddimi büHdün.
Gəl qucağıma, laylay
Gəl qucağıma, laylay.
Bunu balası üçün deyib. Xanım Zeynəb İmam Hüseynin bacısıdır. O, qardaşı üçün mərsiyə deyib:
Zeynəbəm, yaralıyam.
Zeynəbəm, yaralıyam.
Bilmirəm haralıyam.
Bilmirəm haralıyam.
Yəni deyir buları burda basdırım, ya aparım öz vilayətimə?
Bacınam dedim, Hüseyin.
Bacınam dedim, Hüseyin.
Yaslıyam, əzalıyam.
Yaslıyam, əzalıyam.
Sən mənim qəm yoldaşım.
Həm atam, həm qardaşımsan yaralı.
Gələrəm Şama dalınca, yaralı.
Onu Şama aparıblar. Onun başın kəsib nizəyə taxıb aparıblar.
Zeynəbəm yaralıyam.
Bilmirəm haralıyam.
Bu nəqarətdi. Arvatdar xornan deyir. Sonra Ərrahman surəsi var, onun da avazı var. Mərsiyələr yazılı ədəbiyyatdı.
Möhtacam, ay qardaş.
Nə yaradır bədənün.
Batmısan qanuva, qardaş
Nə yaradur bədənün.
Dilə gəl, ey yaralı.
Bircə danış Zeynəbinə.
Məni bu şəhrə gətürdün.
Bağlıyıb qollarımı Şümür mənim zillət ilə.
Ağlaram, ay qardaş.
Nə yaradur bədənün. * * *
Çox-çox əvvəl məhərrəmlihdə hər kənd ehsan verərdi. Biri bir kənddə, üçü bir kənddə, yeddisi başqa kənddə ehsan verilir. Aşura gününnən bir gün qabağ qoca arvatdar cəmi vura-vura gəzir. Vaveyla-səs vaveyla, deyə-deyə ocağın və meçidin dört tərəfinə fırlanırdılar. Bizim kənddə isə İmamın üçü günü ehsan verərdilər. Dokquzuncu gecəsi Mürsəl ocağı var, ora gedərdih. Bizdə ehsan verəndə şirniyyat, aş-qara bişirilir. Gedəndə də boşqaba qoyub evə aparırlar. Kimisə Dokquzuncu gecə Mürsəl ocağına ayaqyalın gedirdi. Səhərəcən yatmırlar, cəm vururlar. * * *
Zeynəb baxanda İmam Hüseyinin üzünə gördü İmam Hüsynin rəngi saraldı. Dedi:
– Saralan rəngüvə bacularun qurban, qardaş. Niyə rəngün saraldı, bu hala qaldun?
Dedi:
– Bacı, bacı evim yıxıldı, belim sındı, Əbəlfəz getdi.
Yarı yol getmişdi gördü Zülcahan yetimi. Dedi:
– Zülcahan, sənin də mənim kimi belin sınıb?
Gördü Əbəlfəzin bir cüt qolları düşüb. Götürdü qolların basdı bağrına. Dedi:
– Düşən qollarıva qurban, qardaş.
Gedə-gedə səslədi, ay Əbəlfəz, ay Əbəlfəz. Səsimə səs verginən məgər sən döyürdün mən imdaduva çağıran kimi gəlmisən, aç gözdərivü, baxginən mənə. Əbəlfəz nıkqıldıyır, dodağınnan səda gəlir. Bacısı Əbəlfəzin başını aldı dizinin üsdünə. Gördü deyir:
– Ay nənə, ay nənə. Nə yaxşı sən gəldin. Nənə can verəndə nənə arzuluyar, qardaş arzuluyar, ata arzuluyar. Aldı basdı bağrına onun yaralı başına. .........
Ay dədəmin yeznəsi, axı mənim sənə ümidim çox idi, dayağım idin, köməyim idin. Mənim pənahım idin, məni nadanlar əlində qoyub getmə, dədəm yeznəsi, deyir:
Getmə amandır, ay qəmli anam yeznəsi,
Dərdim sənə bəyandır,
Köməyim, arxam idin,
Gedişün nə yamandı.
Atam yeznəsi, laylay.
Əlüzdəykən verməyəydüz
Arxauzu, köməyüzü. Mən aşıq dəyəri var,
Dəyəri var, dəyəri var
Elə onun dünyası qarannığ olub
Mənə çox dəyəri var. Dedim, gərəyimsüz, dədəm yeznələrim
Məzarın üsdə gəlimişəm.
Qasimlə, əmimoğlu.
Ümman olub dərdim
Məzarın üsdə gəlmişəm.
Yaman düşübsən könlümə. Həsrətəm gül camalına,
Dözə bilməm ayrılığa.
Dur ayağa, Qasim, oyan.
Məzarın üsdə gəlmişəm. Bağlamışam başıma qara məcari,
Yığdı bir xiyməyə ki, kim nə vaxtdı döyüşə gedəcəyi olara tapşırdılar. Balaca Qasimin on dört yaşı var idi. Evin küncündə əyləşib olara qulaq asırdı. Gördü hamısına tapşırığ verdi. Heç əmisi ona tağşırığ vermədi. Bunun elə qəlbinə dəydi ki, dedi:
– Mənim də atam burda olsaydı, dünyadan köçməsəydi, mənim də atamın sözü burda olardı. Durdu getdi ağlıya-ağlıya anasının hüzruna.
Qulaq asun, qulaq asannın danışandan savabı çoxdu. Bəlkə danışanın səhvi ola, amma qulaq asanın savabı həddindən çox ola.
Anası dedi:
– Oğul, niyə ağlıyırsan?
Dedi:
– Mənim də atam sağ olseydi, əmim mənə sabahkı meydanə getməyə izn verərdi.
Getmək istəyirdi əmisinin qənşərinə. Şəhid olmağ isdəyirdi, anası dinmədi. Durdu yavaş-yavaş sandığı açdı bir namə, bir bazubənd çıxartdı. Bazubənd qolbağ idi, namə də onun üsdündə idi. Dedi:
– Oğul, apar ver əminə. Əmin oxuyacaq o naməyə nə yazılmışdı. Onda əmin meydanə izin verər.
Namədə nə yazılmışdı. Atam Həsən öz dəsti-xətti ilə yazıb peçatın vurmuşdu. Qardaş, mənə qismət olmadı sənin qənşərində şəhid olmağ. Oğlum Abdullahnan İmam Cənabi Qasimi sənə qurban verirəm. O şərtnən ki, qızın Fatiməni əmisi oğluna ərə verəsən.
Aldı naməni sevinə-sevinə getdi İmam Hüseynin qənşərinə. İmam qardaşının yazdığı naməni oxudu, gözünün yaşını tökdü. Dedi:
– Oğul, sabah gedərsən, sənin məqamun gələndə izin verəcəyəm.
Çağırdı bacısı Zeynəbi, dedi:
– Qəmkarım bacı, get Fatiməyə deyinən ki, babun onu ərə verir əmin oğluna. Qanlı Əli Əkbərin qanlı köynəhləri. Cənabi Qasimə toy eyləsin.
Vəsiyyətnaməyə əməl eylədi. Bəli, vəsiyyət ölmür, kimin qabiliyyəti var o vəsiyyətə əməl eliyir, kimin qabiliyyəti çatmır, o vəsiyyətə əməl eyləmir.
Elə ki Zeynəb dedi:
– Bacın ölsün qardaş, mən əli-üzü qanlı necə gedim deyim Fatiməyə.
Getdi elə ki, Zeynəb yaxınlaşanda nə gördü. Fatimə oxşuyib, ağlıyır. Heç boyuna toy libası biçilməyən qardaş. Əli Əkbərin toy xınası yaxılmayan,
Toy otağına girməyən Əli Əkbərim, laylay.
Kaş mən hələ heçnə bilməyəydim
Ağlama, balam, ağlama.
Çəkmişəm onu, qızım, ağlama.
Kaş ki, heç nə bacarmayaydım.
Kaş ki, mən heçnə bilməyəydim.
Allah bizə şüur verdi, dərrakə verdi. Əyağımız yerdə oldu, başımız ğöydə. Gör başımızla yeriyə bilirik? Xeyr, yeriyə bilmirüy. Allah bizə iki gözəl əyağ verib, görən gözəl gözlər verib, yeməyə necə gözəl agız verib. Amma agzımıza neçə pərdə çəkib ki, dilimizə yiyə durmaq üçün. * * *