Microsoft Word sunggi uq ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
121
— Xotirangizga balli, o‘sha odamman. Men sizni tanimadim-ku? 
— Biz u paytda yalangoyoq bo‘z bola edik. Ko‘rgan bo‘lsangiz ham bizga o‘xshagan 
chuvrindilarga e’tibor bermasdingiz. Ot o‘ynatib yurar edingiz. Rahmatli Olamg‘ir aka 
bilar ulfatchilik qilardingiz... 
— Hammasini bilan ekansiz. Tuz-nasiba bor ekan, Xitoyga o‘tib, unda tabiblikni kasb 
etdim. Qani, qo‘lingizni bering-chi, ie, oshqozonga ovqat yaxshi botmas ekan-ku? 
Jahongir Murodillani zimdan kuzatib, fikrni chalg‘itishga ustaligiga tan berdi. Damin 
esa joniga darmon bo‘luvchi tabibni uchratganidan xursand, mayor Solihov surishtirib 
borganida ko‘nglida oralagan shubhani unutayozgan edi. 
— Oyog‘im qattiq og‘riydi, aka, — deb hasrat boshlaganida Jahongir uning so‘zini 
shart bo‘ldi: 
— Damin, tabib akang sen bilan meni davolayman, deb yuribdilar. Sen Yo‘lchivoy 
bilan hovliga chiqib, gaplashib tur. Mening bu kishiga aytadigan so‘zim bor. 
Damin ham, Yo‘lchivoy ham bu qarordan ajablanib, Jahongirga qarab qoldilar. 
Yo‘lchivoyning nigohida ajablanish bilan birga xavotir ham zohir edi. 
— Ikki og‘izgina gapimiz bor. Chiqib turinglar. 
Ular noiloj turib, chiqishdi. Eshikni yopishdi-yu, lekin uzoqlashishmadi. 
— Akamni nimaga o‘ldirdingiz? — dedi Jahongir unga tik qarab. U Murodilla bu 
savoldan gangib qolar, deb o‘ylagan edi. Murodilla bu savolni avvaldan kutgani uchun 
ham xotirjamligini yo‘qotmadi. 
— Akangiz rahmatli nodonlik qildilar. 
— Sizni boshlab chiqishlaridan maqsad — meni o‘ldirishmidi? 
— Nauzambilloh! Qaysi musulmon odam ukasini o‘ldiraman, deb qasd etadi. Akangiz 
sizni insofga chaqirmoqchi edilar. 
— Siz-chi? 
— O‘tgan gapni qo‘zg‘amang, chuvi chiqmasin. 
— Yaxshi, qo‘zg‘amayman. Endi nima maqsadda o‘g‘limga ergashib yuribsiz? 
— Yo‘lchivoy sizni davolashimni o‘tinib so‘radi. 
— O‘g‘il bola gapni ayting. 
— O‘g‘il bola gapmi? Sizni o‘ldirmoqchi emasman. Orqangizdan odam qo‘yilgan, 
bilaman. Men sizni ham, o‘g‘lingiz, nevaralaringizni ham o‘ldirmoqchi emasman. 
«Ularni o‘ldirishim ham mumkin, lekin o‘ldirmayman» degan ma’noda burab-burab 
aytilgan keyingi so‘z Jahongirni sergak torttirdi. 
— Maqsadingizni ayting, — dedi u qat’iy tarzda. 
— So‘zimga tushundingiz-a: men sizni ham, o‘g‘lingiz, nevaralaringizni ham 
o‘ldirmoqchi emasman. 
— Maqsadingizni ayting, deyapman! 
— Otangiz rahmatlidan qolgan boylik sizga endi kerak emas. Mening esa bola-chaqam 
ko‘p. Musofirlikda aziyat chekkan bandaman. 
— Shuning o‘zimi? 
— Ha, shuning o‘zi. Keyin qiyomatli og‘a-ini bo‘lib ketamiz. Nevaralaringizning 
to‘ylarini ko‘rasiz. 
— Inshoolloh! 
Jahongir shunday deb unga tikildi. Uni shu yerning o‘zida bo‘g‘ib tashlasammi deb 
ham o‘yladi. Hozir tashlansa, shubhasiz, birinchi bo‘lib o‘g‘li yugurib kiradi. So‘ng 
ko‘chadagi charxchi... Umidi ushalmay qoladi. «Bu mal’un hiyla ishlatyaptimi, bas, men 
ham hiyla qilay», degan qarorga keldi. 
— Ertaga choshgohda Daydidarada uchrashamiz, — dedi u Murodilladan nigohini 
uzmay. Daydidarani eshitib, Murodilla yengil seskandi. 

---

So’nggi o’q (qissa). Tohir Malik